2.2.17

The Greasy Strangler (2016)

         
            Θυμάστε πιο παλιά που είχα πει δύο λογάκια για το τρέιλερ του "The Greasy Strangler" επειδή μου είχε φανεί μεγάλη καμενιά και είχα ενθουσιαστεί; Όχι; Δεν πειράζει. Ε, το είδα επιτέλους και επειδή οι φίλοι μου ούτε θέλουν να βλέπουν τις ταινίες που βλέπω, αλλά ούτε και να ακούν γι' αυτές θα την πληρώσετε εσείς (είσαι γκρινιάρης, είσαι και παραπονιάρης).
"Είμαι ευαίσθητος"

            Καταρχάς να πούμε ότι ο "Λιπαρός Στραγγαλιστής" δεν είναι μία κωμωδία τρόμου όπως διαφημίζεται αλλά μία οικογενειακή ταινία κατά πρώτο λόγο, και μία μεγάλη καμενιά κατά δεύτερο. Είναι μία ιστορία για τη σχέση ενός πατέρα με το γιο του. Μία σχέση αλληλοεξάρτησης και ανταγωνισμού. Μία σχέση "χώρια δεν κάνουμε και μαζί δεν μπορούμε" που προτείνω να δουν όλα τα αρσενικά της παρέας μας μαζί με τους πατέρες τους, ή του γιους τους, ή και τα δύο.
(Να, κάπως έτσι)

            Ο Μπρέιντεν, ένας παρθένος μεσήλικας καραφλοχαίτουλας με ελαφρά καθυστέρηση που μοιάζει σαν γιγαντιαίο μωρό με πρόωρη γήρανση, ζει μαζί με τον πατέρα του, τον "Μπιγκ" Ρόνι, έναν παππού που μοιάζει με γιαγιά μιας και το μόνο που τον κάνει να διαφέρει από μία μουμιοποιημένη γριά κατσίκα είναι η μεγάλη του σε σχήμα αγριοκαρότου ψωλή (σοβαρά τώρα; Πάλι τέτοια;) που την έχει συνέχεια να κρέμεται έξω σαν ώριμο φρούτο που περιμένει να πέσει. Ο ένας φροντίζει τον  άλλο καθημερινά, με τον Μπρέιντεν να φτιάχνει κάθε πρωί στον πατέρα του όσο το δυνατόν πιο λιπαρό πρωινό (σε σημείο που να μοιάζει με χυλό λίπους) και τον Ρόνι να φροντίζει το γιο του με το να του παρέχει μία στέγη πάνω από το χοντρό και άσχημο κεφάλι του, την οποία βέβαια απειλεί να αφαιρέσει με έξωση κάθε φορά που το φαγητό δεν είναι αρκετά λιπαρό.

            Σαν να μην έφτανε που ζουν μαζί, δουλεύουν και μαζί στην οικογενειακή επιχείρηση "Ντίσκο Τουρνέ" ή κάτι τέτοιο, που απλά φοράνε ροζ ζιβάγκο με ροζ σορτσάκια και κάνουν περιηγήσεις σε θαυμαστές του Πάνου Μιχαλόπουλου και της Βίνας Ασίκη στις γειτονιές που μεγάλωσαν τα ινδάλματά τους, λέγοντάς τους άχρηστες λεπτομέρειες και φανταστικά γεγονότα.
            Κάπως έτσι κυλάει η καθημερινότητά τους μέχρι που σε μία από τις τουρνέ ο Μπρέιντεν θα γνωρίσει την Τζάνετ, ένα κορίτσι φωτιά, ένα κορίτσι λάβρα, ένα κορίτσι Σουτζούκι τόσο πικάντικο σε γεύση αλλά και σε όψη, που θα κάνει τους σιελογόνους αδένες του να σκουιρτάρουν σαν μάνικα πυροσβεστικού, Άυγουστο μήνα σε Ελληνικό νησί. Κάτι που δεν αρέσει καθόλου στον πατέρα του Μπρέιντεν, που θέλει το γιο του δίπλα του, να του μαγειρεύει κάθε μέρα μπέικον με μπέικον και όχι να τρέχει πίσω από το μπέικον της Τζάνετ. Γι' αυτό αποφασίζει να τους χωρίσει, με το να προσπαθεί να σαγηνεύσει με το παραμορφωμένο του καρότο, την πλανεύτρα του παιδιού του, ώστε να μπει ανάμεσά τους και να αποδείξει στον κανακάρη του ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, τσουλιά, βρωμοθήλυκα διαβολικά!
(Πείτε μου ποια μπορεί να αντισταθεί σε αυτό το θέαμα)

            Παράλληλα με τις ημερήσιες περιπέτειες του Μπρέιντεν και του πατέρα του, βλέπουμε και τις νυκτερινές περιπέτειες του "Λιγδωμένου Στραγγαλιστή", που καραδοκεί στα στενά της πόλης και στραγγαλεύει αθώους περαστικούς. Ενός κυριολεκτικά γλοιώδη τέρατος, τόσο λιπαρού που φαίνεται σαν να τσαντίστηκε τόσο πολύ η διάρροια που έκανες το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, ώστε αποφάσισε να σηκωθεί στα πόδια της και να σε στραγγαλίσει με τα γυμνά της χέρια (;!) μόνο και μόνο επειδή την έχεσες. Όταν όμως ο στραγγαλιστής αρχίζει να επιλέγει τα θύματά του από το περιβάλλον του Μπρέιντεν, ο τελευταίος αρχίζει να υποπτεύεται ότι ο λαδωμένος στραγγαλιστής είναι ο ίδιος του ο πατέρας και ξεκινάει να λύσει το μυστήριο του γλίτση πνίχτη.
"Αυτά παθαίνεις όταν βλέπεις τέτοιες ταινίες!"

            Τι θα γίνει στο τέλος; Ποιον από τους δύο θα διαλέξει η Τζάνετ; Θα δούμε παρτούζα; Ποιος είναι ο λιγδερός στραγγαλιστής και γιατί; Όταν τελειώσει η ταινία, πόσην ώρα θα κάθεσαι αμίλητος μπροστά από την οθόνη να αναρωτιέσαι τι στο καρότο είδες;
            Καταρχάς να πούμε ότι ο "Λιπαρός Στραγγαλιστής" δεν είναι μία κωμωδία τρόμου όπως διαφημίζεται αλλά μία οικογενειακή ταινία κατά πρώτο λόγο, και μία μεγάλη καμενιά κατά δεύτερο, κι όταν λέω καμενιά εννοώ σουρεάλ σκηνές που δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλει να πει ο καλλιτέχνης. Αστείες σκηνές που είναι πολύ αηδιαστικές για να γελάσεις και αηδιαστικές σκηνές που είναι πολύ αστείες για να αηδιάσεις. Παράξενοι επαναλαμβανόμενοι διάλογοι και παράξενη μουσική που δυστυχώς σου κολλάει στο μυαλό. Ο "Γκρίζος Στράνγκλος" είναι μία παράξενη ταινία, μία λάθος ταινία που αξίζει να δεις μόνο για την εμπειρία και να την προτείνεις σε φίλους μόνο για να τους τρολάρεις.

(Τρέιλεράκι)
(Ωραίες αφισούλες)

(Όταν πρέπει να γαμηθείς αλλά πρέπει και να πας το σκύλο βόλτα)

(Όταν σκας μπουκέτο σε κάποιον τόσο μαλάκα που έχει γίνει Τιραμόλα)

"Κι από 'δω ο πατέρας μου" - "Χαίρω πολύ"

(Όταν καλείς κάποια σπίτι σου να δείτε ταινία)

(Όταν καλείς κάποια σπίτι σου για φαγητό αλλά μπερδεύεσαι)

(Όταν κάνεις τον Μάικλ Τζάξον)


"Να είσαι τρυφερή σε παρακαλώ"


(H παράξενη μουσική που δυστυχώς σου κολλάει στα αυτιά)
"Δύο στα τρία επειδή δεν ήταν αρκετά λιπαρό"

Read More »