Θυμάστε που σε μία πιο παλιά ανάρτηση είχα πει ότι για κάποιους λόγους, που ούτε εγώ δεν θυμάμαι, θα κάνω κάποιες μίνι κριτικές; Όχι; Ευτυχώς για εσάς, έκανα μόνο δύο (Faults & Human Centipede) και μετά σταμάτησα. Ε, τώρα ξανάρχισα. Χάζευα (πάλι τα ίδια;) τις μισοτελειωμένες μου κριτικές, μιας και το έφερε η κουβέντα στην προηγούμενη ανάρτηση, και ξεχώρισα κάποιες που δεν πρόκειται να τις ολοκληρώσω ποτέ, επειδή και δεν τις θυμάμαι πλέον, και δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο (ε, για να μην τις θυμάσαι). Έτσι, πάρτε τα όλα στη μούρη μαζεμένα (σε τρεις δόσεις όμως), να μου φύγει το φορτίο από ...τους ώμους.
Χοντρούλης που από μικρός πέφτει θύμα μπούλινγκ και σεξουαλικής παρενόχλησης από όμορφα κορίτσια (ρε τον φουκαρά, αυτό είναι το πραγματικό δράμα της ταινίας), τα κοιτάζει με φόβο, και τώρα που μεγάλωσε τους μιλάει μόνο μέσω ενός πόρνοσάιτ (από μακριά και αγαπημένοι) τύπου Μπιγκ Μπράδερ, ξεσπώντας τα παιδικά του τραύματα στον πούτσο του. Ακόμα και από απόσταση όμως, τα τσόλια καταφέρνουν να πληγώσουν την ευαίσθητη καρδούλα του, και πλέον δεν τον κρατάει τίποτα από το να πάει στο σπίτι του Μεγάλου Αδελφού αυτοπροσώπως, όχι για να ξεσπάσει ο πούτσος του πάνω σε αυτές, αλλά για να τις ξεσκίσει ο ίδιος κυριολεκτικά, σε λάιβ στριμ. Το μόνο που καταφέρνει να σκίσει βέβαια, είναι ένα καλσόν (ουουου σεξισμός) αφού οι σκηνές δράσης είναι πιο ξενέρωτες και από σουβλάκι χωρίς τζατζίκι, μπίρα χωρίς αλκοόλ, ντέρμπι χωρίς επεισόδια.
Έχετε σκεφτεί πως θα ήταν να μπείτε μέσα σε μία ταινία; Έχετε. Σε τσόντα. Είδατε πόσο καλά σας ξέρω;
Κόρη μάνας μακαρίτισσας πρώην Σκριμ Κουίν, τιμάει τη μνήμη της με το να μαζέψει την παρέα για προβολή της τελευταίας επιτυχίας της μαμάς της, για να τη δει να πεθαίνει και στην οθόνη, επειδή δεν της ήταν αρκετό που την είδε να πεθαίνει στην πραγματικότητα. Κάτι συμβαίνει όμως, και με κάποιο μαγικό τρόπο βγαλμένο από τα 80'ς, όλη η παρέα θα βρεθεί μέσα στην ταινία που παρακολουθούν (αντιγραφή του "Φράιντει Δε Θερτίνθ"), να προσπαθούν να ξεφύγουν από τον τρελοφόνο, από το σενάριο και από το σύμπαν της ταινίας.
Ωραία ιδέα έτσι; Πως μπορείς να τη γαμήσεις; Με το να προσπαθήσεις να πιάσεις πελάτη, ολόκληρη τη γαμημένη οικογένεια, έστω και σε τρομοκωμωδία, έτσι. Θυμάστε το "Λαστ Άξιον Χοίρο"; Ε, το ίδιο πράγμα γίνεται κι εδώ, μόνο που ενώ οι ήρωες μας μπαίνουν σε ταινία τρόμου, η ταινία είναι πιο κατάλληλη για παιδάκια από το "Λαστ Άξιον", που ήταν περιπέτεια και πρωταγωνιστούσε παιδάκι. Επίσης, η ταινία εν μέρη, είναι παρωδία του "Παρασκευή Και Δεκατρείς". Τον Τζέισον δεν θα τον κοροϊδεύεις. ΤΟΝ ΤΖΕΙΣΟΝ! Εντωμεταξύ η Ελληνική μετάφραση του τίτλου είναι "Λουτρό Αίματος", προφανώς ειρωνικά αφού δεν χύνεται σταγόνα ...αίματος.
Τυφλός βετεράνος πολέμου, καταλήγει σε γηροκομείο, όπου παππούδες και γιαγιάδες, μεταμορφώνονται σε λυκάνθρωπους. Αυτό που θα συμβεί σε λίγο στην Ελλάδα, στους χαμηλοσυνταξιούχους. Άλλο που δεν ήθελε ο παππούς, για να αποδείξει ότι είναι πολύ τυφλός για να πεθάνει. Χίλιες φορές να πάει από πέσιμο στο πεδίο της μάχης, παρά από χέσιμο στο νεκροκρέβατο του γηροκομείου.
Ωραίο φιλμάκι, επηρεασμένο από τις αντίστοιχες ταινίες της δεκαετίας του 80'. Λόου μπάτζετ αλλά φιλότιμη προσπάθεια. Δεν είναι σούπερ, έχει όμως δυνατό πρωταγωνιστή, τύπου Charles Bronson και Τυφλού Σαμουράι. Επίσης έχει μεταμόρφωση με πράκτικαλ εφέκτς. 'Εχουμε δει και καλύτερες, αλλά από κάτι Wer και Wolfcop πολύ καλύτερο. Το μόνο που με ενόχλησε ήταν τα κοστούμια των λυκάνθρωπων που φαίνονται λίγο πλαδαροί και μπουνταλάδες. Υποτίθεται ότι είναι παππούδες όμως, οπότε ίσως έγινε και επίτηδες.
Δύο μαθήτριες κατηχητικού, φοιτήτριες καλογερικής, αδελφές του ελέους, πουλάνε Βίβλους πόρτα πόρτα (τα λιγουρεύεστε;), μέχρι που χτυπάνε τη λάθος πόρτα και παθαίνουν τα χειρότερα από παρέα καφρούγκανων που τις λιγουρεύτηκαν, αναβαθμίζοντάς τες σε πόρνες του ελέους και η ομορφούλα που θα μείνει ζωντανή (πολύ ωραία για να πεθάνει), θα εκδικηθεί για το μουνί της που το είχε τάξει στον Χριστό, κάνοντάς τους τρισχειρότερα.
Κλασικό revenge movie, grindhouse φάση (τα ίδια με τον "Ακέφαλο" δηλαδή, που προσποιείται ότι είναι γεννηθείς το 70') που έχει την πλακίτσα του (βυζιά και αίματα) χωρίς να είναι όμως κάτι τρομερό (βυζιά και αίματα). Αυτό που μου έμεινε, είναι μία σκηνή που η πρωταγωνίστρια χώνει μία μαχαίρα στον κώλο του κακού, την ώρα που αυτός γαμάει μία άλλη. Μετά μπορεί να σκοτώνει και την άλλη, δεν θυμάμαι. Μόνο για φαν του είδους κι εκδικητές.
Ημίγυμνα κορίτσια, ημίγυμνα πεθαίνουν σε αυτό το Σλάσερ, που το πρώτο αναίμακτο μισό, μου άρεσε περισσότερο από το ματωμένο δεύτερο (όχι ότι καταξοδεύτηκαν στο χασάπη). Λίγο γυμνό και λίγο αίμα, σε μία ταινία που θα έπρεπε να έχει πολύ και από τα δύο.
(Για τον πούτσο)
Κόρη μάνας μακαρίτισσας πρώην Σκριμ Κουίν, τιμάει τη μνήμη της με το να μαζέψει την παρέα για προβολή της τελευταίας επιτυχίας της μαμάς της, για να τη δει να πεθαίνει και στην οθόνη, επειδή δεν της ήταν αρκετό που την είδε να πεθαίνει στην πραγματικότητα. Κάτι συμβαίνει όμως, και με κάποιο μαγικό τρόπο βγαλμένο από τα 80'ς, όλη η παρέα θα βρεθεί μέσα στην ταινία που παρακολουθούν (αντιγραφή του "Φράιντει Δε Θερτίνθ"), να προσπαθούν να ξεφύγουν από τον τρελοφόνο, από το σενάριο και από το σύμπαν της ταινίας.
Ωραία ιδέα έτσι; Πως μπορείς να τη γαμήσεις; Με το να προσπαθήσεις να πιάσεις πελάτη, ολόκληρη τη γαμημένη οικογένεια, έστω και σε τρομοκωμωδία, έτσι. Θυμάστε το "Λαστ Άξιον Χοίρο"; Ε, το ίδιο πράγμα γίνεται κι εδώ, μόνο που ενώ οι ήρωες μας μπαίνουν σε ταινία τρόμου, η ταινία είναι πιο κατάλληλη για παιδάκια από το "Λαστ Άξιον", που ήταν περιπέτεια και πρωταγωνιστούσε παιδάκι. Επίσης, η ταινία εν μέρη, είναι παρωδία του "Παρασκευή Και Δεκατρείς". Τον Τζέισον δεν θα τον κοροϊδεύεις. ΤΟΝ ΤΖΕΙΣΟΝ! Εντωμεταξύ η Ελληνική μετάφραση του τίτλου είναι "Λουτρό Αίματος", προφανώς ειρωνικά αφού δεν χύνεται σταγόνα ...αίματος.
Ωραίο φιλμάκι, επηρεασμένο από τις αντίστοιχες ταινίες της δεκαετίας του 80'. Λόου μπάτζετ αλλά φιλότιμη προσπάθεια. Δεν είναι σούπερ, έχει όμως δυνατό πρωταγωνιστή, τύπου Charles Bronson και Τυφλού Σαμουράι. Επίσης έχει μεταμόρφωση με πράκτικαλ εφέκτς. 'Εχουμε δει και καλύτερες, αλλά από κάτι Wer και Wolfcop πολύ καλύτερο. Το μόνο που με ενόχλησε ήταν τα κοστούμια των λυκάνθρωπων που φαίνονται λίγο πλαδαροί και μπουνταλάδες. Υποτίθεται ότι είναι παππούδες όμως, οπότε ίσως έγινε και επίτηδες.
(Ο παλιός είναι αλλιώς, ακόμα και τυφλός)
Κλασικό revenge movie, grindhouse φάση (τα ίδια με τον "Ακέφαλο" δηλαδή, που προσποιείται ότι είναι γεννηθείς το 70') που έχει την πλακίτσα του (βυζιά και αίματα) χωρίς να είναι όμως κάτι τρομερό (βυζιά και αίματα). Αυτό που μου έμεινε, είναι μία σκηνή που η πρωταγωνίστρια χώνει μία μαχαίρα στον κώλο του κακού, την ώρα που αυτός γαμάει μία άλλη. Μετά μπορεί να σκοτώνει και την άλλη, δεν θυμάμαι. Μόνο για φαν του είδους κι εκδικητές.
"Ο Θεός είναι μεγάλος"
Προς το παρόν αυτά. Τα υπόλοιπα μισοτελειωμένα, πολύ σύντομα κοντά σας. Αντίο.