Λάθος Ταινίες

29.3.19

TRAUMA (2017)

(Τραύμα. Τραύμα για όλους, για τους χαρακτήρες, για τους ηθοποιούς, για τους θεατές)

Στους τίτλους αρχής αναφέρεται το συνηθισμένο "Βασισμένο σε αληθινό γεγονότο" που στις 9 από τις 10 ταινίες απλά σημαίνει ότι δεν είχαν τι άλλο να προσθέσουν για να τις κάνουν ενδιαφέρον. Eδώ όμως εκτός του ότι γίνεται το "έλα να δεις" και δεν χρειάζεται το κάτι παραπάνω για να γίνει ενδιαφέρον, δεν είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι τα κάποια από τα αίσχη που θα παρακολουθήσεις συνέβησαν στην πραγματικότητα επειδή τα μισά συμβαίνουν στην Χιλή, στις αρχές της δικτατορίας του Πινοσέτ, και τα άλλα μισά πάλι στην Χιλή αλλά στο τώρα από εναπομείνωντες χουντικούς.

(CHILLI γράφεται! Έλεος!)

Η σκηνή που ανοίγει το εργάκι αυτό σου δίνει να καταλάβεις με το "καλημέρα" τι θα ακολουθήσει και πάνω που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, γίνεται. Είναι η σκηνή που προκαλεί το τραύμα σε έναν από τους χαρακτήρες (και σε εμάς) για να δικαιολογήσει μετά τα τραύματα που προκαλεί αυτός σε άλλους, και ναι, δικαιολογείται. Είναι αυτά τα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας όπου έχεις ξεχάσει κινητά, πατατάκια, γατάκια ή ό,τι άλλο έχεις δίπλα σου και λες στον σκηνοθέτη/σεναριογράφο "Εντάξει, με έπεισες, έχεις την προσοχή μου, συνέχισε..". Δεν είναι κακό να μιλάς στην τηλεόραση, άλλωστε γι'αυτό δεν καταναλώνουμε/παράγουμε τέχνη γενικότερα; Για να επικοινωνήσουμε για θέματα που δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε αλλιώς. Μέσα σε αυτά όμως είναι και το "Μην ανοίγεις την πόρτα μωρή ηλίθια, θα σε γαμήσουνε!" και ας ξέρεις ότι δεν θα σε ακούσει, και θα την ανοίξει την πόρτα, και θα τήνε γαμήσουνε. Αλλά δεν σε πειράζει, το έχεις συνηθίσει επειδή έτσι συμβαίνει και στην πραγματικότητα, μιλάς και δεν σε ακούνε.

(Τους τα έλεγα αλλά δεν με άκουσαν)

Σε αυτήν τη σκηνή λοιπόν βλέπουμε έναν καθεστωτικό να βασανίζει τη γυναίκα του μπροστά στο παιδί τους επειδή την έπιασε με έναν κομμουνιστή! Καταλαβαίνετε τι έγινε έτσι; Χειρότερα δεν γινόταν. Ε μα πια και αυτή! Αίματα, εμετοί και αιμομιξίες!Ένα Χιλιανό κοκτέιλ/διάλυμα ματιών που σου καίει τα μάτια και προκαλεί συνεχή έκκριση πυώδης τσίμπλας με το λίτρο. Από τις πιο δυσκολοπαρακολούθηστες σκηνές βιασμού που έχω παρακολουθήσει (και δεν είναι λίγες).

"Με κομμουνιστή μωρή; Δεν μπορούσε τουλάχιστον να είναι Συριζαίος;"

Επειδή όμως ο δημιουργός αυτού του αριστουργήματος είναι δίκαιος, δίνει μαστίγιο αλλά δίνει και καρότο, θα σε ανταμείψει για το κουράγιο σου με την επόμενη σκηνή η οποία είναι μέρα με τη νύχτα με την προηγούμενη. Θα σε μεταφέρει από την έρημο στην όαση, στην τωρινή νεοφιλελεύθερη Χιλή, με μία σκηνή αγνής τρυφερής αγάπης, που κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να ξεπλυθεί το πύον στα μάτια σου από δροσερά δάκρυα συγκίνησης. Να ξεχάσεις τι έβλεπες πριν λίγο και να νομίσεις ότι βλέπεις συνταγή για μουνί πλακί στο φούρνο, ωσότου αρχίσουν να μιλάνε πάλι και θυμηθείς ότι βλέπεις ακόμα ταινία (τρόμου) και όχι τσόντα. Αν με την πρηγούμενη σκηνή είχες μία κάποια αμφιβολία για το τι παρακολουθείς, τώρα είσαι σίγουρος. Ξέρεις ότι είναί ένα έργο που θα σου μείνει, που αξίζει να γράψεις γι'αυτό, αλλά δεν θα το αναφέρεις σε κανέναν επειδή θα σε πουν άρρωστο, ανώμαλο και θα σου πετάνε πέτρες.

(Όταν νομίζεις ότι κάποιος άλλαξε ξαφνικά κανάλι, αλλά δεν παραπονιέσαι)

Στα επόμενα λεπτά θα γνωρίσουμε τις πρωταγωνίστριες. Μία παρέα τεσσάρων νεανίδων που αφήνουν τα αγόρια τους πίσω, παίρνουν τα κορίτσια τους και πάνε για ένα τριήμερο κουτσομπολιού, αστρολογίας και ομοιπαθητικής σε ένα εξοχικό κάπου στη Βόνιτσα της Χιλής, όπου και θα βρεθούν στο έλεος χουντικών που πλέον έχουν πάρει τα βουνά επειδή άλλαξαν οι εποχές, αντιστράφηκαν οι ρόλοι, άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε το βρακί του αλλιώς.

(Όταν κάθε καλοκαίρι θα πρέπει να ψάξεις για την πιο δύσβατη παραλία που η τοποθεσία της βασίζεται μόνο σε μύθους για να καταλήξεις σε μία μαλακία γεμάτη βράχια, φύκια, σφήκες, κύματα και τριχωτούς γυμνιστές)

Ανέμελες και τρισευτυχισμένες στο δρόμο για το χωριό, θα περάσουν από το απαραίτητο κλισέ "ταβέρνα/βενζινάδικο στη μέση του πουθενά" (που όποτε το βλέπω σε ταινίες αναρωτιέμαι "Πως στο διάολο φτάνουν έως εκεί οι θαμώνες του" και "Γιατί κάνουν τόσο κόπο να πάνε εκεί αφού είναι τόσο χάλια;") όπου και θα μπουν μαζί με τα κοντά σορτσάκια τους και τα κοντά μπλουζάκια τους να ζητήσουν οδηγίες. Φυσικά το μόνο που θα πάρουν θα είναι τα ξελιγωμένα βλέμματα των Χιλιανών χιλμπίλιζ που το μόνο που πράγμα που βγήκε από το στόμα τους όταν το άνοιξαν ήταν τα σάλια τους, επειδή η τελευταία γυναίκα που είδαν ήταν τα ξημερώματα στη στάνη όταν την άρμεγαν για να φτιάξουν γιαουρτόγαλο. Ανάμεσα σε αυτούς όμως είναι και το παιδί που είδαμε στην αρχή της ταινίας, που πλέον έχει μεγαλώσει, πολύ, και μαζί με αυτό έχει μεγαλώσει και το τραύμα στο κεφάλι του.

(Αυτές)

(Εσύ και ο κολλητός σου)

Αυτό ήταν και το μεγάλο τους λάθος, "Ξέρετε πως να πάμε εκεί;" Μπράβο βούρλο, τώρα ξέρουν που θα είστε και θα έρθουν να σας κεράσουν ντόπιο γιαούρτι με τις συνήθεις φράσεις που το ακολουθούν σε αυτές τις περιπτώσεις, "Δεν ξέρετε να τρώτε στην πρωτεύουσα" και "Σαν το δικό μας δεν έχετε ξαναφάει" και "Είναι από αγνά υλικά, όχι τις αηδίες που τρώτε" και "Φάτο τώρα που είναι ζεστό, με την πέτσα!" και φυσικά δεν μπορείς να αρνηθείς γιατί θα προσβληθούν, ότι αυτοί σε προσβάλουν με τις μαλακίες που σου λένε δεν περνάει από το μυαλό τους. Σε αυτήν τη δυσάρεστη θέση λοιπόν θα βρεθούν και τα κορίτσια αυτά. Όταν θα έρθει η νύχτα και τα κρασιά θα κάνουν τη δουλειά τους, θα αρχίσουν τα παιχνίδια τους στην ασφάλεια του σπιτιού, αλλά μπροστά στα παράθυρα μην τυχόν και δεν τους δει ο Παρασκευή και 13 και ξαφνικά ..τοκ τοκ τοκ χτυπάει η πόρτα. Είναι της γειτονιάς ο γαλατάς που είναι πολύ καμωματάς και ξεκινάει το πάρτι.

"Μάπα το γιαούρτι. Στην πρωτεύουσα έχουν κομματάκια φράουλα και σοκολάτα μέσα"

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση. Τον χρόνο αυτό είδα κάποιες ταινίες (λίγες) που ταίριαζαν στο μπλογκ αλλά δεν είχα βρει το χρόνο και την διάθεση για να γράψω. Αυτό το διήμερο όμως έκατσε η σωστή ταινία τη σωστή στιγμή! Ουαλά λοιπόν, νέο ποστ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Τι θα πάρεις αν συνδιάσεις δύο συνηθισμένα horror sub-genre (rape & revenge και τρελή βλαχοκανιβαλλοοικογένεια) με ένα Κωσταλέξι και τα πολλαπλασιάσεις επί τρία; (Αυτό 1-0) Θα πάρεις μία μπιμουβιά που όμως στέκεται καλά σε ποιότητα παραγωγής ενώ έχει γερές δόσεις βίας, σεξ με συγκατάθεση, σεξ χωρίς συγκατάθεση, αιμομιξία με συγκατάθεση, αιμομιξία χωρίς συγκατάθεση, κανιβαλισμό, διαμελισμούς, σκοτωμούς με μαχαίρια, ματσέτες, πιστόλια, διαβρωτικά υλικά και συσκευές βασανιστηρίων, μοιρασμένα όλα με τέτοιο τρόπο στη διάρκεια της ταινίας ώστε να μην κάνει κοιλιά και να μην βαρεθείς πουθενά. Όλα τα προαναφερθέν είναι και τα αρνητικά της ταινίας (Α, για θετικά τα έλεγες τόσην ώρα;) που σημαίνει ότι δεν είναι για όλους, ούτε καν για όλους τους τρομολάγνους. Αν π.χ. είδες το Serbian Film και ψυχαγωγήθηκες, τότε θα μπορέσεις να δεις και αυτό. Επίσης η ταινία δεν έχει χιούμορ, παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, όχι βέβαια ότι δεν θα γελάσεις, εγώ γέλασα δυνατά τουλάχιστον μία φορά. Η παρέα μου από την άλλη δεν άντεξε να δει ολόκληρη την ταινία και αναγκάστηκα να τη δω άλλη μέρα, μόνος μου, σαν τον τρελό. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις όμως, όσο έκατσαν πρόλαβαν να δουν ένα γιο με μουστάκι να τσιμπουκώνει τον πατέρα του (το μουστάκι ήταν το σοκ) και ένα νεογέννητο (καρπός αδερφικής αγάπης) να λιώνει σε οξύ. Λίγο το έχεις; Εντωμεταξύ τι παίζει με τους Χιλιανούς; Όσα έχω δει από αυτήν τη χώρα είναι μέσα στην ανωμαλία. Μάλιστα όλος τυχαίως μία από τις πρώτες ταινίες που είχα σχολιάσει εδώ μέσα ήταν ένα άλλο Χιλιανό, το "Hidden In The Woods" που έπαιζε ο ίδιος ηθοποιός το ρόλο του κακού και έκανε ακριβώς τα ίδια αίσχη! Δεν αλλάζει ο άνθρωπος.

(Trailerάκι)

( Posterάκι)

(Μου αρέσει η τσαχπινιά σε αυτήν την αφίσα όπου το μάτι του άλλου γίνεται ο κώλος της άλλης)

"Πάλι φακές; Θέλω και κρέας!"

"Τώρα μάλιστα!"

(Αμάν, όλους με το ίδιο κόλπο μας πιάνουν;)

(Εγώ στον οδοντίατρο)

(Full face make over)

(Μπόουλινγκ! Έχει βάλει και τα δάκτυλά του μέσα στις τρύπες ...της μπάλας)

(Εντάξει η βία στην τιβί, αυτά δεν μπορώ)

(Αναρχία)

(True Detective)

(Ο θεατής στη διάρκεια της ταινίας)

(Ναι, αυτό μου φάνηκε περίεργο)

(Η Αριάνα κατενθουσιάστηκε. Τρία στα τρία!)

When Susurrus Stirs (2017)

Σου άρεσουν τα Χόρορ Σάι-Φάι; Βλέπεις τις ταινίες του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ ακόμα και στον ύπνο σου; Προτιμάς τα παλιά καλά πράκτικαλ εφέκτς και ανιματρόνικς από τα κομπιουτερίστικα πλέιστέισον εφέ; Τρως και δεν χορταίνεις; Ακούς φωνές από ανοσιουργήματα παράλληλων διαστάσεων; Είναι η μούρη σου σαν κρεμώδη μπλε τυρί Δανίας και το σώμα σου μια άμορφη τρεμώδη μάζα φρουί ζελέ; Ή τέλος πάντων σου αρέσει να ξερνάς; Τότε αυτό το δεκάλεπτο απεχθέαμα είναι για σένα! Μην ανησυχείς όμως, και να μην είσαι όλα τα παραπάνω μπορείς ακόμα να το χαρείς (που λέει ο λόγος).

Ο ξενιστής είναι ο ξένος της διπλανής πόρτας (εγώ δηλαδή) που μολύνεται από ένα ...ένας θεός ξέρει τι (Ο Κθούλου ίσως). Αυτό το παπαράσιτο έχει φωλιάσει μέσα στην ουρήθρα του, τρώει, πίνει και χορεύει, το κορμί και το μυαλό του κυριεύει (είναι έγκυος δηλαδή, σαν τον Ζβατζενέγγερ στο Τζούνιορ!). Ο ξένος ξενιστής αντί να το παλέψει, αντί να αντισταθεί λίγο, να το παίξει δύσκωλος και να κρατήσει χαρακτήρα, έχει παραδοθεί εντελώς στις ορέξεις του μωρού του! Καλοβλέπει τη βδελυγμεταμόρφωση στο σώμα του και αγγαλιάζει με αγαλλίαση το νέο του ρόλο στη ζωή. Να φάει, να γεννήσει, και όλον τον κόσμο να ... αρρωστήσει!

Το "Οταν Ο Σούσουρος Σουριάζει" είναι ένα μικρού μήκους φιλμάκι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέρεμι Τζόνσον, που η εντυπωσιακή σκηνοθεσία, τα εφέ και το μαύρο χιούμορ του το κάνει ένα από τα καλύτερα φιλμάκια σωματοτρόμου που έχω δει. Σε περίπτωση που δεν μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σου στο σούσουρο της σαπιοκοιλιάς σου, άνοιξε τα μάτια σου στο φιλμάκι της καρδιάς σου (έπρεπε να είχα γίνει ράπερ).

(Το φιλμάκι)

(Αφισούλα)

(Εγώ όταν έβλεπα το φιλμάκι)

(Λίγο μετά όταν έπλυνα τα δόντια μου)

(Λίγο πιο μετά όταν πήγα για ύπνο)

"Τρία στα τρία!"

TERRIFIER (2018)

Μπορεί να μην ασχολούμαι πολύ πλέον αλλά προσπαθώ να κρατώ τις παραδόσεις. Μιας και είχατε Πάσχα πριν λίγες ημέρες και τρομοκρατήσατε τον υπόλοιπο κόσμο (εκτός από τους Ζουλού) με τις σούβλες, τα κεφαλάκια, τα σπλινάντερα και τα πνευμόνια, παρασύρθηκα κι εγώ από το Άγιο αυτό κλίμα των ημερών κι έφαγα κι εγώ συκωταριές και σεφταλιές, με τα μάτια όμως αντί με το στόμα. Αν με δουν οι γείτονες εδώ στα ξένα με κάνα γδαρμένο πτώμα στον ώμο, να το πηγαίνω στην πίσω αυλή, να σκάβω λάκο κλπ, τα ξέρετε μην τα επαναλαμβάνω, δεν το γλυτώνω το τέιζερ (εδώ οι μπάτσοι δεν έχουν όπλα). Που είχα μείνει; Α ναι, στα μάτια. Τον τελευταίο καιρό τα μάτια μου έπεφταν συνέχεια πάνω σε μία συγκεκριμένη μάπα. Σε ό,τι σόσιαλ μίντια, κανάλια στο γιουτιούμπ και καμμένα σάιτ παρακολουθώ εμφανίζοταν αυτό το κεφάλι. Με κοίταξε μία, με κοίταξε δύο, δεν μπόρεσα να αντισταθώ άλλο σε αυτό το γλυκό χαμόγελο και λάγνο βλέμμα και είπα "Δε γαμιέται; Πάμε". Άνοιξα μία μπίρα και ξεκίνησα παράνομο στρίμινγκ για να προσθέσω λίγη αγωνία ακόμα στην ήδη αγωνιώδη προβολή του "ΤΡΟΜΑΖΩΝ!" (Γκουγκλ μετάφραση του TERRIFIER).

(Η μάπα)

Οι κλόουν μου φαινόντουσαν πάντα γελοίοι στις ταινίες και θλιβεροί στη ζωή. Όταν είχα δει μικρός το "Αυτό" το είχα ...ξεχάσει, και όταν το ξαναείδα πρόσφατα να το θυμηθώ, μου φάνηκε σαχλαμάρα. Το ριμέικ όμως μου άρεσε, όχι τόσο σαν ταινία τρόμου, αλλά σαν σκοτεινό παραμύθι για ανηλίκους, τύπου Ντελ Τόρο. Το "Τρομάζων" είναι το "Αυτό" των ενηλίκων, των φτωχών ενηλίκων όμως. Φτωχός προυπολογισμός, φτωχό σενάριο, φτωχή υποκριτική, αλλά με πλούσια αισθήματα για τα παλιά καλά Slasher των παιδικών μας χρόνων, όπου ο ήρωας της ταινίας ήταν πάντα ο μανιακός δολοφόνος. Το μεγαλύτερο βάρος σε αυτήν την ταινία έχει πέσει σε αυτά που έχουν πραγματική σημασία, στα παραδοσιακά εφέ (goreοσούβλια, goreκορέτσια κλπ) και στη δημιουργία ενός αξιόφρικτου κακού που θα σε κάνει να χεστείς πάνω σου από το φόβο, ή από τα γέλια (σημασία έχει να χεστείς, αυτό είναι το μέτρο αξιολόγησης). Σκέψου ότι μέχρι και ο ίδιος χέζεται σε κάποια σκηνή της ταινίας (σοβαρά).

(Τέχνη! Κάτι ανάλογο με τα γκράφιτι της Αθήνας)

Η ιστορία είναι πολύ απλή, (less is more) τόσο απλή που ο Damien Leone (σενάριο/σκηνοθεσία/κέτερινγκ) θα μπορούσε να την είχε γράψει πάνω σε ένα πακέτο τσιγάρων (δεν είναι κακό, και ο Μπουκόφσκι έτσι ξεκίνησε). "Ένας κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός!". Τα έχει όλα, έρωτα, αγωνία και δράμα. Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά όμως (από πακέτο τσιγάρων σε λαδόκολλα). Νύχτα αποκριάς, δύο καρναβαλοπούλες, λιάρδα από το Πατρινό καρναβάλι, ψάχνουν πατσατζίδικο να σαβουριάσουν πριν μπουν στο ΚΙΑ (μην οδηγήσουν κατευθείαν στο νεκροταφείο) μπας και λιώσουν το φυσιτήρι του αλκοτέστ με το σκορδοστούπι που θα ζέχνει η ανάσα τους. Στο δρόμο για τον πατσά πέφτουν πάνω σε έναν άλλο καρνάβαλο, ντυμένο κλόουν/μίμο/αρλεκίνο, που κάθεται σαν ξελιγωμένος σαρδανάπαλος να τους κοιτάζει τα μπούτια. Ε, λίγο το κέφι, λίγο η ζάλη, λίγο ο κάλος στο κεφάλι, δεν θέλουν και πολύ τα κορίτσια για να τον εμπαίξουν με νάζι, για να τον παίξει με μαράζι (αυτά κάνετε εσείς τα κορίτσια και μετά απορείτε πως καταλήγετε χωρίς χέρια, πόδια, αλυσοδεμένες σε ένα υπόγειο να τρώτε από μπολάκι γάτας). Τέλος πάντων, ο κλόουν ανταποκρίνεται στο ξεκάθαρο φλερτ πρόσκληση ασελγοφονίας και τις ακολουθεί μέχρι το πατσατζίδικο όπου και ξεκινάει να κάνει παιχνίδι με το να τις κερνάει πατσά κοιλιά ψιλοκομμένο, όχι από γίδα, αλλά από όποιον φουκαρά τυχαίνει να περνάει ανάμεσά τους.

"Εκτός από πατσά, το κατάστημα προσφέρει και κεφαλάκι φλαμπέ"

Από αυτό το σημείο και μετά βλέπουμε μία επανάληψη με τα κορίτσια να κρύβονται και τον κλόουν να ψάχνει, τα κορίτσια να τρέχουν και τον κλόουν να περπατάει, όπου όλο αυτό θα μπορούσε να είναι βαρετό αν δεν εμφανιζόντουσαν διάφοροι τυχάρπαστοι να γίνουν αφορμή για να δούμε τα ταχυδακτυλοχειρουργικά του κλόουν, και αν ο ίδιος ο κλόουν δεν ήταν τόσο χάρμα οφθαλμών και τέρας φωτογένειας.

"E;"

Ο δημιουργός του "Καλλιτέχνη" κλόουν (α ναι, αυτό είναι το καλλιτεχνικό του "Art the clown". Καταλάβατε; Το καλλιτεχνικό του όνομα είναι Καλλιτέχνης!) δουλεύει πολλά χρόνια σε αυτό το αριστούργημα. Πρώτα έκανε το μικρού μήκους TERRIFIER (που υπάρχει στο Γιουτιούμπ) και μετά το All Hallows' Eve, μία ανθολογία που δένει μαζί μερικές ιστορίες τρόμου, μαζί με το προαναφερθέν μικρού μήκους συν κάποιες επιπλέον σκηνές. Στη συγκεκριμένη ταινία ο κλόουν δεν είναι το ίδιο πετυχημένος όπως εδω, και γενικά το All Hallows' Eve δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, εκτός από μία σκηνή όπου αποκεφαλίζονται δύο μικρά παιδιά. Είναι σπάνιο θέαμα στις ταινίες τρόμου να ταλαιπωρούν παιδιά και σκυλιά και όταν συμβαίνει το εκτιμώ ιδιαίτερα. Στο TERRIFIER μπορεί να μην έχει παιδιά σκυλιά, έχει όμως σκηνή για Όσκαρ όταν ο κλόουν ετοιμάζει αρνάκι στη σούβλα, η οποία είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την άλλη σκηνή για Όσκαρ από το Bone Tomahawk, όσοι το έχετε δει ίσως και να μην καταλάβατε για ποια λέω.

(Αυτή! 1-0)

Λοιπόν, μην τα πολυλογώ. Πολύ το χάρηκα το φιλμάκι, μακράν ο πιο τρομακτικός κλόουν που έχω δει και αν σας αρέσουν (τηλεοπτικά, ερωτικά, γευστικά κλπ) πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε, αλλά με προσοχή, δεν είναι για όλα τα στομάχια. Είναι μία σπλάτερ μπιμουβιά εποχής βίντεο, με κάποιες πολύ καλές στιγμές, αλλά και κάποιες που είναι για το ...τσίρκο.

(Τρέιλερακι)

(Η DVD αφίσα)

(Η ωραία αφίσα που μπαίνει στον τοίχο)

"Σέλφι καλέ! Χαμογέλα λίγο, τι κλόουν είσαι;"

(Guest star ο Σουγκλάκος στα νιάτα του)

"Εμένα μου άρεσε!"

(Από το σάουντρακ)

John Carpenter - Christine

Στα νέα της ημέρας, το πάλαι ποτέ ιερό τέρας του τρόμου, ο μεγάλος, τρανός και πολύ αγαπημένος σκηνοθέτης Γιάννης Μαραγκός, επιστρέφει στη σκηνοθεσία μετά από 500 χρόνια, σκηνοθετώντας βίντεο κλιπ από τον καινούργιο του δίσκο με επανεκτελέσεις από παλιές και αγαπημένες επιτυχίες όπως το "Χριστίνα", το βίντεο κλιπ του οποίου και σκηνοθέτησε (το είπες αυτό).

Λάθος Βίντεο Κλιπ (Μέρος Έβδομο)

Πάνω που νόμιζα ότι έχω παρατήσει το μπλογκ, ποστάρω στα ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω (αν το περίμενες, δεν θα ήταν στα ξαφνικά) ένα ακόμα λάθος βίντεο κλιπ από το πουθενά και με ξαφνιάζω, με τρομάζω και με ανησυχώ, ότι ακόμα δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω στη ζωή μου.

Ας ξεκινήσω δυναμικά με τσόντα, για να σας τραβήξω το ενδιαφέρον (κι εσείς να τραβήξετε κάτι άλλο). Μαλακία τραγούδι, οπότε τι πιο ταιριαστό από το να το συνοδέψεις με εικόνες μίας γκόμενας που μαλακίζεται; (ένας γκόμενος που μαλακίζεται;) Τίποτα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο και το αποτέλεσμα είναι μαλακία, με την καλή έννοια (πάντα).

Καβλώσατε; Τώρα θα ξεκαβλώσετε με αυτό το βίντεο των RWAKE που είναι τόσο λάθος, όσο λάθος είναι να διαμελίζεις, να λιώνεις και να καταστρέφεις με όποιον τρόπο μπορείς να σκεφτείς, μικρά, τρυφερά, αγέννητα μπέικον και γενικά του να μην δείχνεις απολύτως κανένα σεβασμό στο φαγητό. Όπως είπε ο τραγουδιστής της μπάντας, τους προσέγγισε ο σκηνοθέτης (Casper Haugegaard) και τους είπε ότι έχει μία συγκεκριμένη "ιδέα" που πρέπει οπωσδήποτε να υλοποιήσει (αλλιώς θα τρελαινόταν) και ότι η μουσική της μπάντας ταιριάζει τέλεια για μουσική υπόκρουση. Εκ του αποτελέσματος, δεν τόλμησαν να διαφωνήσουν.

Ξεκαβλώσατε; Μπράβο, ξανακαβλώστε τώρα παίρνωντας μάτι σαν βρώμικοι πορνόγεροι ένα νεαρό, αμούστακο ακόμα, παρθένο ζευγάρι. Μία δεσποινίς σαν τα κρύα τα νερά, κάνει κρύο έρωτα στον Μόγλη (το παιδί της ζούγκλας) σιγοτραγουδώντας του "Παρλεβού φρασέ; Μακαρόνια φρικασέ", σε άλλο ένα μουσικό βίντεο/τσόντα, που όπως και το προηγούμενο, είναι καλύτερο της μουσικής και στη συγκεκριμένη περίπτωση θυμίζει θυλικό Μαραβέγια ή κάτι τέτοιο (πω ρε πούστη, είπα Μαραβέγια και ξέρασα πάνω στο λάπτοπ).

Καβλώσατε; Μπράβο, μείνετε έτσι τώρα (στην αρχή, επειδή στο τέλος προβλέπεται μέγα ξεκάβλωμα) παίρνωντας μάτι σαν παρθένοι ανήλικοι ένα τριχωτό και βρώμικο ζευγάρι. Μία δεσποινίς σαν το βούρκο, κάνει υγρό έρωτα (όχι με τα υγρά που θα έπρεπε) σαν "Αλογάκι της Παναγίτσας" στο ανυποψίαστο αρσενικό σε άλλο ένα μουσικό βίντεο/τσόντα/τρόμου, που όπως και το προηγούμενο, είναι καλύτερο της μουσικής και στη συγκεκριμένη περίπτωση θυμίζει χαλασμένο καταψύκτη κρεοπωλείου, μέσα Αυγούστου. Στην κορύφωση του βίντεο (και του αρσενικού) έχουμε Οσκαρικές στιγμές με σκηνή που σίγουρα θα την ξαναδώ ...το βράδυ ...στο κρεββάτι ...στους εφιάλτες μου!

Καβλώσατε με την αρχή του προηγούμενου βίντεο, αλλά ξεκαβλώσατε με το τέλος; Τώρα κάποιοι καβλώστε (πάλι), κάποιοι ξεράστε (πάλι). Βυζιά, μουνιά και ψυχότροπα ναρκωτικά, σε σπάνιο ντοκουμέντο από την ετήσια συγκέντρωση οπαδών του Αρτέμη Σώρρα στην Ικαρία, εεεε συγγνώμη λάθος, του Κάρλος Καστανιέδα ήθελα να πω, να τρώνε Πεγιότ, να ξεχυλώνουν την αντίληψή τους (μεταξύ άλλων) και να εξα-σκίζουν την προέντασή τους. Σας προτείνω να παρακολουθήσετε το βίντεο αυτό, με το τρίτο σας μάτι.

Το ανοίξατε το τρίτο σας μάτι; Ωραία, τώρα κλείστε το όμως επειδή δεν γλυτώνετε την επιληψία. Ένας τύπος χορεύει, ραπάρει και κάνει χεντμπάγκιν στο σαλόνι του, αλλά δεν μπορούμε τον δούμε καλά, επειδή τα γκλιτς και τα πίξελς του Πλέη Στέισον Ένα που έχει βάλει μπροστά του, σου γαμάνε τον αμφιβληστροειδή τόσο, όσο χρειάζεται για να νομίζεις ότι βλέπεις κάτι γαμάτο.

Τον David Firth τον έμαθα από τα εφιαλτικά επεισόδια του Salad Fingers αλλά και ό,τι άλλο έχει κάνει δεν πάει πίσω σε αρρώστια και παράνοια. Εδώ βλέπουμε ένα βιντεάκι στο συνηθισμένο του στιλ που έκανε για τους Flying Lotus. Πρόσφατα οι δύο τους συνεργάστηκαν ξανά για την πρώτη τους full length ταινία. Δείτε εδώ το τρέιλερ και καείτε.

Μετά τα αίσχη που είδαμε πριν, ήρθε η ώρα για κάτι πιο χαλαρό και ευχάριστο. Όταν το brainstorming πάει λάθος, κεφάλια σπάνε. Δύο γκόμενες κάνουν τζόγκιν και σκάνε κουτουλιές σαν Άγγελοι Χαριστέες σε ανυποψίαστους παρευρισκόμενους χωρίς εμφανή λόγο, πέρα του ότι είναι φανταστικοί χαρακτήρες σε σενάριο διαφήμισης αθλητικού παπουτσιού. Α ναι, στο τέλος χαμουρεύονται, ε τι, έτσι;

Σας άρεσε το Blade Runner; Γίνεται και χαμός τώρα με το ριμέικ, ριμπούτ, σίκουελ ή ό,τι είναι αυτό τέλος πάντων. Εγώ δεν είμαι φαν να σας πω την αλήθεια. Εδώ βλέπουμε δεσποινίς σε παρόμοιο σύμπαν με του "Λεπιδρομέα", να πηγαίνει κομμωτήριο για διόρθωση CVP, DPF, προγραμματισμό εγκεφάλου ECU, επισκευή κοντέρ, αυτόματου σασμάν και ξεκλείδωμα immobilizer. Μπορεί η ζωή της πριν το εξτρίμ μέικ όβερ να ήταν θλιβερή αλλά τουλάχιστον ήταν αληθινή, τώρα είναι απλά ψεύτικη.

Κλείνω με στυλιζαρισμένο μέχρι θανάτου βίντεο κλιπ φόρο τιμής σε 80'ς χόρορ, σάι-φάι, καρτούνζ και βίντεο γκέιμζ. Αν σας άρεσε το Kung Fury θα σας αρέσει κι αυτό. Ο σκηνοθέτης (Mike Diva) που κάνει όλο τέτοια, έχει κάνει και το μικρού μήκους Mad Max:Roadkill BBQ, που αξίζει να δείτε (πιο πολύ από τα υπόλοιπα).
Αυτά για σήμερα. Μέχρι την επόμενη ανάρτηση συνεχίστε να τα βλέπετε και να τα ακούτε όλα λάθος!

The Devil's Candy (2016)

Όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι που ξέρεις ότι έχει γίνει φόνος και μου κολλάς στους τοίχους αφίσες των Ghost, μου παίζεις χέβι μέταλ δίσκους όλη μέρα και μου ζωγραφίζεις ανάποδους σταυρούς, ε τι περιμένεις να γίνει; Θα σας πω εγώ τι θα γίνει.

(Μα καλά, ούτε μία αφίσα της Madonna, των Wham ή του Ρουβά; Αίσχος)

Η ταινία ξεκινάει με ένα χοντρό καράφλα (ναι ξέρω, body shaming, τέτοιος είμαι) να παίζει μία Flying V στο τέρμα μέσα στα μαύρα μεσάνυκτα για να μην ακούει τις φωνές (των Sunn Ο)))) μέσα στο κεφάλι του. Γαμάτο; Γαμάτο. Αφού λοιπόν ξυπνήσει τη μάνα του από το βαθύ της ύπνο, που τον αρχίζει στα "Τρελάθηκες παιδάκι μου; Σταμάτα να την παίζεις (την κιθάρα) μην πάρω τηλέφωνο το τρελοκομείο να έρθουν να σε μαζέψουν!" της τη χώνει στον κώλο (την κιθάρα), της τον φοράει καπέλο (τον ενισχυτή) και συνεχίζει να την παίζει (την κιθάρα)! Όχι μην χαίρεστε, δεν έγινε κάτι τέτοιο, από το μυαλό μου το έβγαλα, αυτό θα έγραφα εγώ αν ήταν δικό μου το σενάριο και η ταινία θα γινόταν instant classic. Έγινε κάτι παρόμοιο όμως, ας πούμε ότι τη φωνή στο κεφάλι του δεν μπορούσε να τη σταματήσει, την γκρίνια της μάνας του όμως μπόρεσε.

"Και τώρα θα σας παίξω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον ύμνο του Ολυμπικακού"

Αμέσως μετά θα γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές μας, ένας μεταλλάς ζωγράφος (ανώριμος τεμπελχανάς δηλαδή), η φλωρού γυναίκα του και η επίσης μεταλλού κόρη τους. Mία αγαπημένη οικογένεια τριών που προσπαθούν να ζήσουν το Αμερικάνικο όνειρο (ευτυχώς όμως για τη δική μας ψυχαγωγία θα ζήσουν τον Αμερικάνικο εφιάλτη) με το να μετακομίσουν σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι για να στεγάσουν τα μεγάλα τους όνειρα και τους μεγάλους πίνακες του μπαμπά. Σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι που όλως τυχαίως ζούσε ο χοντρός που είδαμε στην αρχή της ταινίας, πριν αποτρελαθεί εντελώς και μετακομίσει στο Δαφνί. Σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι που όσο η μαμά είναι στη δουλειά επειδή κάποιος πρέπει να πληρώσει τους γαμημένους λογαριασμούς αυτής της οικογένειας, ο μπαμπάς κάθεται στο υπόγειο να παίζει ολημερίς και οληνυχτίς με το πινέλο του, μέχρι που αρχίζει και αυτός να ακούει μία φωνή μέσα στο κεφάλι του και το πάρτι ξεκινάει.

"Μπαμπά που θα μας πας;" - "Στο Διάολο!"

Ο μπαμπάς κάθε φορά που κάθεται να ασπρίσει τον καμβά αρχίζει να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου και όταν συνέρχεται έχει σχεδιάσει το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των Slayer χωρίς να θυμάται το πως, το πότε και το γιατί. Αρχίζει σιγά σιγά να χάνει όλο και περισσότερο επαφή με το περιβάλλον με αποτέλεσμα να ζωγραφίζει στα αρχίδια του την οικογένειά του τη στιγμή που αυτή τον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, μιας και όλοι μαζί (και με τον θεατή) βουλιάζουν στο βούρκο της αμαρτίας του χέβι μέταλ και δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τους χτυπήσει το κουδούνι ο χοντρός με την κιθάρα για να φτιάξουν συγκρότημα και να διασκευάζουν μαζί Μαρινέλλα ...ανάποδα!

"Έχετε ένα λεπτό να σας μιλήσω για τον Κύριο και σωτήρα μας Σατανά;"

Ο χοντρός που πλέον κυκλοφορεί ελεύθερος έχει παραδωθεί τελείως στη μουρμούρα και την γκρίνια των φωνών και έχει μετατραπεί σε ντελιβερά της Κολάσεως μιας και μόνη του ασχολία είναι να παραδίδει στο Διάολο γλυκάκια, και όταν λέω γλυκάκια εννοώ μικρά παιδάκια! Ο μεταλλοπατέρας (που φέρνει λίγο στον Χριστούλη μιας και είναι φέτες, με μαλλιά, μούσια και κυκλοφορεί ημίγυμνος) θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ντελιβερά (που φέρνει σε Διαβολάκο μιας και είναι χοντρούλης, καράφλας, μέσα σε ένα σέξι σετάκι κόκκινης φόρμας) αλλά και τον εαυτό του, αν θέλει να σώσει την κορούλα του από το να γίνει καραμελίτσα στου Σατανά την κοιλίτσα. Τους τα έλεγε ο Ανδρέας, ο πρώην τραγουδιστής της Ροκ αλλά που να ακούσουν; Είναι γνωστό ότι το Μέταλ προκαλεί κώφωση!

"Τι; Δεν άκουσα" - "Βγάλε τα μαλλιά από τα αυτιά να ακούσεις!"

Το 2009 κυκλοφόρησε ένα ωραίο θριλεράκι, το "The Loved Ones" όπου ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Sean Byrne. Ο Sean κατάφερε με την πρώτη, ό,τι δεν κατάφεραν άλλοι με τρίτες και τέταρτες, από τότε όμως δεν ξανάκουσα γι' αυτόν, μέχρι πρόσφατα που έπεσε το μάτι μου σε ένα νέο ενδιαφέρον θριλεράκι, το "The Devil's Candy" και εντελώς συμπτωματικά είδα ότι συγγραφέας και σκηνοθέτης είναι ο Sean. Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του και είναι το ίδιο ιδιαίτερη και καλή (αν όχι καλύτερη) από την πρώτη. Αφήνει τον Άγιο Βαλεντίνο, την ψυχοπαθή οικογένεια και το torture porn του 'The Loved Ones' και πιάνει τον Αντίχριστο, τα στοιχειωμένα σπίτια (βλ. Amityville) και τoν ψυχολογικό τρόμο. Αυτήν τη φορά δημιουργεί ένα σκοτεινό θρίλερ αργής καύσης, χωρίς πολύ βία και αίματα (έχει όμως πολύ κόκκινη μπογιά που στις ταινίες είναι το ίδιο πράγμα), με χαρακτήρες που σε πείθουν, με μία διαρκής αίσθηση μυστηρίου και έντασης από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή και μαζί με την όμορφη σκηνοθεσία και το σάουντρακ που παίζει παλιές και αγαπημένες επιτυχίες, το 'The Devil's Candy' γίνεται αυτό που λέει ο τίτλος του, ένα μικρό γλυκάκι για Ηorror και Metal φανς (όπως ας πούμε το 'Deathgasm' ήταν τούρτα στα μούτρα για τους ίδιους φανς). Πρόσφατα είδα και το 'The VVitch' που μαζί με το 'Candy' είναι οι καλύτερες Σατανικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Από αυτές τις δύο όμως το γλυκό του Διαβόλου με γλύκανε περισσότερο.

"Και μένα"

Να πούμε ότι στο ρόλο του κακού είναι ο συμπαθέστατος Pruitt Taylor Vince που έχει παίξει τον ίδιο περίπου ρόλο σε πολλές ταινίες και σειρές (Identity, X-Files, The Walking Dead) και στο ρόλο του μπαμπά ο Ethan Embry που μου φάνηκε γνωστή φάτσα επειδή τα τελευταία χρόνια τον έχω δει σε πολλά χαριτωμένα θριλεράκια (Cheap Thrills, Convergence, Vacancy) αλλά και στο The Walking Dead (έπαιζε τον Carter για όσους τον θυμούνται). Εδώ εκτός του ότι είναι αγνώριστος (όχι μόνο επειδή του έβαλαν μαλλιά) τον έπαιξε και πολύ καλά (το ρόλο). Η μαμά είναι επίσης γνωστή φάτσα κυρίως από σειρές, αλλά εδώ ο ρόλος της είναι διακοσμητικός, είτε έπαιξε είτε όχι έιναι το ίδιο πράγμα οπότε δεν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω αναφορές, πρέπει να κλείσω κιόλας γιατί έχω και δουλειές (δηλαδή πεινάω και νυστάζω)!