The strange color of your body's tears (2014)

            Η Hélène Cattet και ο Bruno Forzani συνεχίζουν από 'κει που σταμάτησαν με το Amer και το πηγαίνουν ένα βήμα παρα πέρα βάζοντας μπόλικο Lynch και κάμποσο Polanski μέσα στον Bava και τον Argento τους. Δεν αναβιώνουν απλά το giallo, παίρνουν τα χαρακτηριστικά που το έκαναν ξεχωριστό και τα μεγενθύνουν, τα πολλαπλασιάζουν και στα τρίβουν μες στην μούρη, σου βγάζουν τα μάτια κυριολεκτικά.

"Με τύφλωσε η ομορφιά του"

            Τύπος γυρίζει από επαγγελματικό ταξίδι και βρίσκει το διαμέρισμα του άδειο και την γυναίκα του εξαφανισμένη. Ούτε ένα σημείωμα, ούτε ένα τάπερ με φαί στο ψυγείο, πίνει ξεροσφύρι τα ουίσκια, την ακούει στερεοφωνικά (και 'μεις μαζί του) και αρχίζει να ενοχλεί τους υπόλοιπους ενοίκους ψάχνοντας για τη γυναίκα του. Μιά μυστήρια γιαγιά στον έβδομο, μία δεσποινίς ελαφρών ηθών στην ταράτσα, ένας ύποπτος ντέτεκτιβ που εμφανίζεται ξαφνικά (χαίρετε, αστυνόμος Μπέκας), ο καθένας του λέει τα δικά του και μπερδεύουν περισσότερο τον δικό μας που αρχίζει να τα χάνει, ψάχνοντας στο κτίριο για την δικιά του. Ποιος θα τα χάσει τελείως; αυτός, αυτή ή εσύ;

"Εγώ πάντως όχι"

            Εκτός από τον ερωτισμό και τη βία των giallo μου θύμισε David Lynch και τη τριλογία του "διαμερίσματος" του Polanski, διαμερίσματα με μυστικά, συνωμοσίες, παράνοια, λίγη πραγματικότητα, πολλές φαντασιώσεις και εφιάλτες. Μπορεί το the strange color of your body's tears (αίμα) να ξεκινάει φυσιολογικά αλλά στη πορεία γίνεται πιο λαβύρινθος και από το Amer, νόημα δε θα βγάλεις, κύτταρα θα κάψεις, αλλά θα σου αρέσει (;).

Η μόνη αφίσα

Το μόνο trailer

"Κάποιος είναι πίσω μου έτσι;"

"Dexter εσύ;"

Από το σάουντρακ

"Τρία!"