Dans Ma Peau Aka In My Skin (2002)

          Θυμάστε μία φορά σε μία ανάρτηση, που είχα γράψει με δάκρυα στα μάτια, ότι δεν ξέρω πότε θα ξαναποστάρω, επειδή θα φύγω μακριά σε ξένους γαλαξίες και δεν ξέρω πότε θα ξαναποστάρω, επειδή θα φύγω μακριά σε ξένους γαλαξίες και δεν ξέρω πότε θα ξαναποστάρω, επειδή θα φύγω μακριά σε ξένους γαλαξίες και δεν ξέρω πότε θα ξαναγυρίσω και κουραφέξαλα; Ε, αυτό έπαθα και τώρα! Είμαι πάλι σε άλλον πλανήτη! Εδώ ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα. Μία ημέρα είναι δύο γήινες εβδομάδες, οπότε μπορεί να σας φαίνεται ότι άργησα να ποστάρω, αλλά εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου! Λοιπόν, φώτα,κάμερα, πάμε! Δεσποινίς περπατάει ξυπόλητη στα αγκάθ..."ΣΤΟΠ! Ξανά!"
          To "Στο Δέρμα Μου", είναι η ιστορία της Έσθερ, μίας δεσποινίς καριερίστα; Καριερίστρα; Καριερού; Καριόλα; Κάρια; Πως λέγονται αυτές τέλος πάντων; Αυτό. Όλη η ταινία είναι γύρω από αυτήν και το γεμάτο μυς, νεύρα και φλέβες σώμα της. Όπως ο Κρίστιαν Μπέιλ στο Αμέρικαν Σάικο, έτσι και αυτή, δεν θα αργήσει πολύ να το "χάσει" (όχι το σώμα, το μυαλό). Από την αρχή της ταινίας, βλέπουμε την Έσθερ να αισθάνεται άβολα, σε μία βολική ζωή. Να έχει μία σοβαρή σχέση, που ...να τη χέσει. Στη δουλειά της να κάνει την αποτυχημένη, ενώ είναι επιτυχημένη και η μοναδική της φίλη να είναι ...καριοφίλη.

"Είμαι η Έσθερ και είμαι καλά. Επίσης έχω συγγένεια με τον Κόμη Όρλοκ"

          Με το που ξεκινάει το φιλμάκι, βλέπουμε την Έσθερ μαζί με τη φίλη και συνάδελφό της Σαντρίν, να πηγαίνουν σε ένα "εταιρικό" πάρτι, με τη Σαντρίν να λέει στην Έσθερ για πλάκα, να την πέσει στον οικοδεσπότη, επειδή είναι λιγούρης και φίλος του αφεντικού, μπας και τη μοντάρει πουθενά. Που να καταλάβει η άμοιρη ότι οι κοινωνιοπαθείς δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ και παίρνουν κυριολεκτικά ότι τους πεις;
          Η Έσθερ με το που μπαίνει στο πάρτι, αφήνει τη φίλη της, για να περιπλανηθεί μόνη σαν το λεμόνι, εξερευνώντας το σπίτι και καταλήγοντας στην αυλή-κήπο-παλιατζίδικο-χωματερή του σπιτιού, όπου και γκρεμοτσακίζεται πάνω σε κάτι παλιοσίδερα (ευτυχώς που δεν την είδε κανείς και δεν έγινε ρεζίλι). Μικρό το κακό, ξεσκονίζεται και επιστρέφει στο πάρτι για να χορέψει Σέικ με το φίλο του αφεντικού, σαν να μην τρέχει τίποτα, αμ δε. Εκτός από το επικριτικό βλέμμα της Σαντρίν, που όταν της είπε "πέσε του την", το είπε για πλάκα και δεν το εννοούσε, η γάμπα της Έσθερ έχει γίνει σαν να πάτησε σε παγίδα για αρκούδες, με την ίδια την Έσθερ να μην έχει πάρει χαμπάρι.

"Ήρθα στο πάρτι, μόνο και μόνο, επειδή άκουσα ότι θα έχει φαγητό!"

          Λίγο πριν φύγει από το πάρτι, αποφασίζει να πάει για πιπί (μην την πιάσει στο δρόμο και δεν κρατιέται) και όπως ψάχνει για την τουαλέτα, παρατηρεί ότι η άσπρη μοκέτα στην οποία στέκεται, έχει γεμίσει αίματα που προέρχονται από το ...πόδι της, και εκεί είναι που αρχίζει και φρικάρει, λογικό. Έλα όμως που δεν φρικάρει με τον τρόπο που θα φρικάραμε όλοι εμείς (δηλαδή ουρλιαχτά, κλάματα και λιποθυμίες). Αφού τριπάρει για λίγο στο μπάνιο, την κάνει άρον άρον, χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα, για να μην φανεί ότι αυτή φταίει, που το ακριβό χαλί του φίλου του αφεντικού έγινε μουνόπανο και αντί για προαγωγή, πάρει προαγωγό. Αντί όμως να πάει κατευθείαν στο γιατρό ή σπίτι της να κλάψει, λέει στους φίλους της να πάνε για ακόμα ένα ποτάκι! Μετά από το ποτάκι λοιπόν, αποφασίζει να πάει στα επείγοντα, με τον γιατρό να της λέει "Καλά μωρή, τώρα ήρθες; Δεν πόναγες τόσην ώρα;" με τη δικιά μας να του απαντάει "Όχι". Ηδού λοιπόν το πρόβλημα, η Έσθερ είναι αναίσθητη, ψυχή τε και σώματι. Ο Γιατρός της γλύφει την πληγή, τη ράβει, τη μπατάρει και τη στέλνει στον αγύριστο.

"Κομμένος τένοντας και μερική αποκόλληση μυ. Εντάξει καλά είμαι, προλαβαίνω να πάω για ένα ποτάκι ...με τα πόδια"

          Από το ίδιο βράδυ η Έσθερ είναι νευρική. Δεν μπορεί να κοιμηθεί και την επόμενη το πρωί, τη βλέπουμε σε μία ανατριχιαστική σκηνή, γυμνή στη μπανιέρα να τραβάει το δέρμα της λες και είναι ο Τιραμόλας, ψαχουλεύοντάς το, σαν να της φαίνεται ψεύτικο ή σαν να έχει μία φαγούρα (εμείς να δεις), αλλά να μην ξέρει που (με τόση τρίχα στο μουνί, εκεί θα έπρεπε να ψάξει πρώτα). Πραγματικά, αναρωτιόμουν αν αυτό είναι το πραγματικό της δέρμα και έχει ποσοστό λίπους μηδέν ή αν φοράει κάτι σαν κι αυτό, για να κάνει το εφέ. Να μην τα πολυλογώ (επειδή πείνασα και πρέπει να μαγειρέψω), δεν θα αργήσει να καταλάβει, ότι ο γρηγορότερος τρόπος να μπει κάτω από το δέρμα της (;!), είναι η πληγή στο πόδι της και την ίδια μέρα, όταν θα πάει στη δουλειά, δεν θα αντέξει άλλο τη "φαγούρα" και θα καταλήξει σε μία αποθήκη να ξηλώνει με μανία, ό,τι ο γιατρός έραψε. Τα περισσότερα σκισίματα βέβαια, γίνονται εκτός κάμερας, αλλά η ερμηνεία της Μαρίνας είναι αρκετά πειστική να για "ενοχλήσει" κάποιον, που δεν είναι συνηθισμένος στις γκοριές και την κινηματογραφική βία.

(Όλοι, πάνω κάτω, κάπως έτσι ανακαλύψαμε το σώμα μας)

          Η Έσθερ αρχίζει με τη συμπεριφορά της, να θυμίζει τοξικομανή. Είναι μονίμως τσιτωμένη και στην κοσμάρα της. Το μόνο που έχει στο μυαλό της, είναι πως θα κλέψει χρόνο από τη βαρετή καθημερινότητά της για να αυτοτραυματιστεί και αρχίζει να κατρακυλάει γρήγορα στην τρέλα. Όπως η Αλίκη έπεσε καταλάθος στην κουνελότρυπα και βρέθηκε στη χώρα των θαυμάτων από τη μία στιγμή στην άλλη, έτσι και αυτή έπεσε και ενώ δε χτύπησε το κεφάλι της αλλά το πόδι της, βρέθηκε σε έναν κόσμο δισδιάστατο. Το αν το σώμα της είναι μέρος αυτού του κόσμου και γι' αυτό μπορεί να το πετσοκόβει χωρίς να νιώθει, ή είναι το μόνο τρισδιάστατο και το πετσοκόβει επειδή ακριβώς νιώθει, είναι το ίδιο και το αυτό και λίγο μας ενδιαφέρει.

"Μήπως είμαι τρελή; Μήπως τα έχω χαμένα, που νομίζω, θα γυρίσω σε μένα;"

          Ο εθισμός της σταδιακά χειροτερεύει. Η γαλήνη που φέρνει ο κάθε τραυματισμός, κρατάει όλο και λιγότερο και οι πληγές που προκαλεί στον εαυτό της, είναι κάθε φορά και μεγαλύτερες. Η μανία της εξελίσσεται από μαζοχισμό, σε κανιβαλισμό και σε φετιχισμό με το ίδιο της το σώμα (πως κάποιοι τρώνε τις μύξες τους;). Όταν πίνει το αίμα της και τρώει τη σάρκα της, δεν τη δαγκώνει επιθετικά αλλά τη φιλάει με πάθος. Όταν κόβει κομμάτια από το δέρμα της, τα αποξηραίνει για να τα έχει συνέχεια μαζί της (πως κάποιοι σκουπίζουν τις μύξες τους πάνω τους;). Απομακρύνεται όλο και περισσότερο, πρώτα από τους δικούς της ανθρώπους και μετά από τον κόσμο όλο. Όταν η φίλη της και ο γκόμενός της, ανησυχούν για τη σωματική και ψυχολογική της κατάσταση, εκνευρίζεται, τους αποφεύγει, αρχίζει να λέει ψέμματα και να σκηνοθετεί ατυχήματα για να καλύψει τα σημάδια της. Σε κάποια φάση που τη γαμάει ο γκόμενός της, τη ρωτάει "Αυτό το νιώθεις;" και αυτή του απαντάει "Όχι" (1-0). Όσο παραδίνεται στο ψυχαναγκασμό της, τόσο κλείνεται (ή μάλλον ανοίγεται) στον εαυτό της και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Τους έχει όλους γραμμένους στα αρχίδια της και τώρα που βρήκε το μόνο πράγμα που την κάνει να νιώθει κάτι, θα πέσει με τα μούτρα στον πατσά, το δικό της πατσά.

"Είμαι να γλείφω τα δάκτυλά μου"

          Το "In My Skin" είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από την πρωταγωνίστρια (;!) Μαρίνα Ντε Βαν (έτσι, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο, όπως ο χαρακτήρας της στην ταινία). Μπορεί να ανήκει στο New French Extremity κίνημα, αλλά δεν είναι μία ταινία τρόμου (μην περιμένει κανείς κάτι σαν το Inside ή το Martyrs). Είναι μία body horror, arthouse καμμενιά. Μία λάθος ταινία, που αν τη δεις για τρόμου θα απογοητευτείς και θα βαρεθείς (αν και τη βαρεμάρα δεν θα τη γλυτώσεις, όπως και να τη δεις). Εγώ προσωπικά, περίμενα περισσότερο Τας Κεμπάπ Γαρδούμπα, Σις Κεμπάπ Ντονέρ και ξενέρωσα που δεν είχε, αλλά εντάξει, ορέξεις είναι αυτές. Το αντικειμενικά κακό με την ταινία, δεν είναι ότι δεν διευκρινίζει γιατί η άλλη τρώει τα νύχια της και οι άλλοι την κοιτάνε. Είναι ο ρυθμός της (δεν είναι τούπατούπα, δεν έχει μπλαστ μπιτ), από ένα σημείο και μετά, επαναλαμβάνεται συνεχώς, χωρίς να υπάρχει εξέλιξη και μαύρο φινάλε. Απλά τελειώνει, χωρίς να έχεις προλάβει να τελειώσεις εσύ μαζί της.

(Τρέιλερ)

(Αφίσες)

(Κρακ!)

"Δεν είναι τίποτα μωρό μου, κόπηκα στο ξύρισμα"

"Παρλεβού φρασέ; Μακαρόνια φρικασέ"

"Δεν αντέχω με αυτά που βλέπω, θα βγάλω τα μάτια μου"

"Θα ξαναγράψεις μαλακίες;"

"Σνιφ, σνιφ, μου μυρίζει θαύμα γεύση"

"Μπα, τελικά βρωμάει"

"Κάθε φορά γίνεται και χειρότερη αυτή η περίοδος. Μήπως απέβαλα; Μήπως να το φάω;"

(Η πιο σουρεάλ σκηνή της ταινίας)

(Γουάτ δεφάκ; Τι έγινε τώρα; Όποιος το έχει δει καταλαβαίνει, ή όχι;)

"Ένα και μισό"

(Το όνομα της Έσθερ μου θύμισε αυτό το κομμάτι και εντελώς συμπτωματικά, μοιάζει με το κομμάτι που ακούγεται στο πάρτι, στην αρχή της ταινίας.)