Gone Girl (2014)

          Παντρεμένος άνεργος 40άρης που λιώνει στον καναπέ παίζοντας πλεϊστέισον (κλασικός Έλληνας δηλαδή). Ξεκουβαλιέται να χτυπήσει ένα ποτάκι στο τοπικό μπαρ (να πάνε τα φαρμάκια της ανεργίας κάτω), μόνο και μόνο για να γυρίσει σπίτι και να βρει το σαλόνι μπουρδέλο, τη διάσημη γυναίκα του εξαφανισμένη και τον τέλειο γάμο του διαλυμένο.
          Φίλοι, συγγενείς και θαυμαστές, ξεκινάνε εκστρατεία find amazing Amy αλλά αυτός τα κάνει όλα λάθος, με αποτέλεσμα όσο περνάνε οι μέρες η Amy να θεωρείται δολοφονημένη και αυτός ύποπτος για τη δολοφονία της.

(Δεν ποζάρουμε χαμογελαστοί μπροστά από το πορτραίτο της αγνοούμενης συζύγου μας)

          Από 'κει και πέρα, μαθαίνουμε την ιστορία του ζευγαριού με φλασμπάκ, από την αρχή μέχρι το σήμερα, από την καλή και την ανάποδη, και συγχρόνως παρακολουθούμε ένα κυνήγι στοιχείων από τον Μπενάφλεκ και την καλή μπατσίνα, που σιγά σιγά λύνουν τους γρίφους (παίζουν φάκελοι με γρίφους όπως άφηνε ο Riddler στον Batman) και μας αποκαλύπτεται τι πραγματικά συμβαίνει με την εξαφάνιση της Amy.

"Αχά! ένας φάκελος με γρίφο:

τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;"

           Λοιπόν, Gone Girl aka "Ένα πρωινό η αγάπη χάθηκε". Μετά το Honeymoon άλλη μία ταινία για τα δεινά του γάμου, μόνο που δεν είναι σάι φάι χόρορ αλλά μαύρη κωμωδία μυστηρίου (γελάσαν κι άλλοι όχι μόνο εγώ). Πραγματικά δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα προβλήματα του γάμου τους και δεν μου φανήκαν και τόσο τραγικά να πω την αλήθεια. Είχε το κάποιο ενδιαφέρον της, τις αστείες στιγμές, τις creepy στιγμές που κι αυτές μου φάνηκαν κωμικές. Την κλασική ειρωνεία του Neil Patrick Harris , τα βυζιά της Emily Ratajkowski, την κοκακόλα, τα Doritos με Cheddar και τα ποπκόρν από πάνω, αλλά κουραστική. Ειδικά για κινηματογράφο, υποτονική και μεγάλη σε διάρκεια (2,5 ώρες), θα την εκτιμούσα περισσότερο αν την έβλεπα Κυριακή μεσημεράκι, στον καναπέ μου, με ζεστό καφεδάκι, ντόνατς πραλίνας και χανγκόβερ.
          Πιστεύω δεν υπήρχε άτομο στην αίθουσα που δεν τον πήρε έστω και για μιά στιγμή (τον ύπνο). Εγώ πέτυχα δύο άτομα με κλειστά μάτια (γιατί στο σινεμά αυτό κάνω, κοιτάω τους άλλους, όταν είναι σκοτεινά). Όταν τελείωσε το έργο δεν ακούστηκε κιχ, όλοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους αργά αργά σαν να είχαν μόλις ξυπνήσει. Συνήθως στο τέλος της προβολής ακούς κάνα χειροκρότημα, κάνα γιουχάρισμα, τουλάχιστον να συζητάνε μεταξύ τους για το τέλος της ταινίας ή κάτι τέτοιο. Αυτή τη φορά δεν άκουσα τίποτα, φύγαν όλοι σαν υπνωτισμένοι, και να σκεφτείς ότι είχαμε πάει να δούμε την Αναμπέλα, αλλά επειδή είχαμε διαβάσει μόνο αρνητικές κριτικές, αποφασίσαμε τελευταία στιγμή να δούμε το Γκερλγκόν που παντού το εκθείαζαν. Καλά να πάθουμε. Στο Άι εμ ντιμπί του έχει βαθμολογία 8.5, πολύ υψηλό, παρ' όλα αυτά όσοι το είδαμε είχαμε όλοι την ίδια άποψη. Τι να πω, ίσως γι΄ αυτό κάνουμε παρέα.

Το τρέιλερ

 Η αδιάφορη αφίσα

Η αφίσα γρίφος

 Η "δεν μπορούσαν να βάλουν άλλη φώτο του;" αφίσα

 Η κακή αφίσα

Η ωραία αφίσα του ...τρέιλερ;

Η γαμάτη αφί...α όχι.

 (Είναι έτοιμος να κλάσει στο γέλιο)

"Και τώρα θα πω ένα ανέκδοτο που αρμόζει στην περίπτωση, λέγεται η χαμένη σύζυγος:

Ένας τύπος πλησιάζει ένα γκομενάκι σε ένα Super Market και λέει:

-Έχασα τη γυναίκα μου στο Super Market, μπορείς να μου μιλήσεις για λίγο;

Αυτή τον κοιτάει και ρωτάει:

-Και γιατί να μιλήσω μαζί σου; 

Αυτός απαντάει: 

- Γιατί όποτε μιλάω σε κορίτσι με βυζάκια σαν τα δικά σου η γυναίκα μου εμφανίζεται από το πουθενά!"

(κλαπ κλαπ κλαπ)

"Εντάξει σιγά, εξαφανίστηκε, αραχτός και λάιτ"

 "Κολλάω πόστιτ παντού, είναι ψυχαναγκαστική διαταραχή"

"Παραδεχτείτε επιτέλους ότι την σκοτώσατε, και χαμογελάστε λίγο"

"Είμαι 10 λεπτά πίσω της και την κοιτάω, θα πάω να της μιλήσω"...

..."Και ανοίγω το στόμα μου ρε μαλάκες και λέω ααα γκααα"

"Είμαι η αθώα περιστέρα που αυτό το κτήνος εκμεταλλεύτηκε"

"Ε, αυτές οι φώτο είναι καλλιτεχνικές, δεν είναι κακό"

 "Με βλέπεις πως σε κοιτάζω; μη ξαναγράψεις τέτοια"

"Ένα, awwww"