Adam Chaplin (2011)

            Με το που ξεκινάει το Αδάμ Τσάπλιν (ωραίο όνομα ρε, το κάνατε και τίτλο τρομάρα σας), νομίζεις ότι έχεις βρεθεί στην κρεαταγορά, όπου κάποιοι βαριεστημένοι χασάπηδες παίζουν μπάλα, με κεφάλια γουρουνιών που έμειναν στο ράφι (μπορεί να τρώμε τον κώλο του ζώου, αλλά όχι και το κεφάλι του, δεν είμαστε απολίτιστοι. Όπως λένε και οι Βίγκαν "Δεν τρώω ότι έχει μάτια", γι' αυτό του κόβουμε το κεφάλι).

"Τι λέει αυτός ρε; Κλείστε τον"

            Στη φανταστική πόλη Heaven's Valley, μόνο παραδεισένια δεν είναι τα πράγματα, όταν ψυχωτικός αρχηγός μαφίας με αστείο όνομα κι αυτός (Ντένις, ο τρομερός), αλλά καθόλου αστείος ο ίδιος, αποφασίζει να κάψει ζωντανή μία φουκαριάρα (ευτυχώς όχι μάνα), επειδή καθυστέρησε να του πληρώσει κάποιο χρέος της. Δυστυχώς για τον Ντένι, τους δύο γιους του και τη διεφθαρμένη αστυνομία που τους ανήκει, ο αγαπημένος της φουκαριάρας (Αδάμ) είναι ντουλάπα, σφίχτης, φουσκωτός και διψασμένος για εκδίκηση. Αυτό από μόνο του δεν λέει και πολλά, αλλά το ότι κάνει συμφωνία με ένα δαίμονα για να πάρει την εκδίκησή του τα λέει όλα. Ο δαίμονας που μοιάζει σαν τερατάκι από τα Γκούλιζ (ταινιάρα), κατοικεί σε μία πληγή με σχήμα ανάποδου σταυρού, στην ωμοπλάτη του Αδάμ και του δίνει υπερφυσική δύναμη. Όταν εμφανίζεται είναι για να συμβουλέψει τον Αδάμ, ή για να κάνει χιούμορ με τα θύματά του, λες και η μοίρα που τα περιμένει, δεν είναι ήδη αρκετά φρικτή.

"Dynamic duo και B.F.F. Εγώ λέω τα αστεία, αυτός βαράει"

            Από την άλλη, ο Ντένις έχει κι αυτός υπερφυσική δύναμη (τι σόι σούπερ κακός θα ήταν αν δεν είχε;), όχι από κάποιο δαίμονα, αλλά από ένα κοκτέιλ χημικών που παίρνει από μικρός για να κρατηθεί στη ζωή, λόγω ενός ατυχήματος που είχε και εξαιτίας του, έχει παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, που φοράει διαρκώς μία κρίπι μαύρη μάσκα, με έναν άσπρο ανάποδο σταυρό (και οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες έχουν πάνω τους ανάποδο σταυρό, τυχαίο;).

(Αποτέλεσμα παιδικού τραύματος)

            Ο Αδάμ αρχίζει και ανακρίνει όποιον άμοιρο μικροεγκληματία και μπάτσο πέφτει στο δρόμο του, για να μάθει λεπτομέρειες για τον Ντένι, και είτε ξέρουν είτε όχι, τους κάνει τη μούρη κιμά στο ξύλο. Στην καλύτερη περίπτωση χέρια και πόδια σπάνε σαν κλαδιά, σαγόνια ξεκολλάνε και κεφάλια ανοίγουν. Στη χειρότερη τους μαζεύουν με το κουταλάκι κυριολεκτικά, όπως στη σκηνή που αφήνει τους μπάτσους να τον συλλάβουν και να τον πάνε για ανάκριση, για να ανακρίνει αυτός τον αρχηγό του Α.Τ. και μετά να τον κάνει ένα με τον τοίχο, κανονική ανθρώπινη ταπετσαρία.

(Ένας έξυπνος τρόπος να διακοσμήσετε τον τοίχο του καθιστικού σας και να εντυπωσιάσετε τις φίλες σας)

            Όταν ο Αδάμ αρχίζει και τους πλησιάζει, οι γιοι του Ντένι εκβιάζουν έναν άστεγο ψυχοπαθή χασάπη, που μοιάζει και βάφεται σαν Ινδιάνος, για να τον βρει και να τον σκοτώσει. Ο Αδάμ θα πρέπει να περάσει από τον Ινδιάνο, τους δύο γιους του Ντένι και τα Ε.Κ.Α.Μ, για να φτάσει στον ίδιο τον Ντένι και την τελική μάχη, που για να καταφέρεις να δεις τι γίνεται μέσα στο τσουνάμι αίματος, πρέπει να κρατάς ομπρέλα, να φοράς αδιάβροχο και γυαλιά με υαλοκαθαριστήρες.

"Να σας το τυλίξω για το σπίτι, ή θα το φάτε εδώ;"

            Ριβέντζ μούβι με ξύλο και βία που ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ιταλός σφίχτης έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε (σαν άλλος Σταλόνε) σε αυτό το γκόρφεστ ξύλου, που μοιάζει με έναν περίεργο συνδυασμό Riki-Oh: The Story of Ricky και The Crow. Οι σκηνές μάχης φέρνουν περισσότερο σε Άνιμε και Μάνγκα, ενώ οι χαρακτήρες με τα παραμορφωμένα πρόσωπά τους, θυμίζουν περισσότερο Δυτικά κόμικ.
          Η ομάδα που έκανε την ταινία (Necrostorm), έχει κάνει άλλες τρεις και ετοιμάζει άλλες τέσσερις (!). Από αυτές έχω δει μόνο την αμέσως επόμενη από το Αδάμ, το Taeter city, που αν και έχει την ίδια ποσότητα gore (ίσως και περισσότερη) δεν μου άρεσε το ίδιο. Μου έδωσε την εντύπωση ότι αυτή τη φορά, η φιλοδοξία τους ξεπέρασε κατά πολύ το μπάτζετ. Όποιος γουστάρει το Αδάμ, που νομίζω είναι το καλύτερο μέχρι στιγμής από την Necrostorm, ας τσεκάρει και το Taeter city. Τα υπόλοιπα δεν μου φαίνονται τόσο καλά, αλλά παρ' όλα αυτά σκοπεύω να τα δω κάποια στιγμή.

"Όχι κάποια στιγμή, τώρα θα τα δεις, αλλιώς θα έρθω να σε βρω"

            Όταν είχα δει τον Αδάμ πριν κάτι χρόνια, είχα μείνει μαλάκας (από τότε μου έμεινε). Το είχα δει τελείως ανυποψίαστος και δεν πίστευα στα μάτια μου. Τόσο καλοφτιαγμένο Γκιούλμπασι σε τόσο χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, είχα να φάω από την ταβέρνα του Σπύρου του Βαλιμήτη. Το προτείνω ανεπιφύλακτα για ανεγκέφαλη ψυχαγωγία (μόνο τέτοια), μπακτουμπάκ μαζί με το Father's Day που προς το παρόν, είναι οι πιο αιματοβαμμένες ταινίες που έχω σχολιάσει εδώ μέσα.

(Το απογοητευτικό τρέιλερ)

(Η μάπα αφίσα)

(Η Γκέι Πορν αφίσα)

(Δεν είναι τίποτα, σκόνταψε και έκανε βαβά, θα το φιλήσει η μανούλα και θα περάσει)

(Το κράνος σώζει ζωές, δεν)

"Η ζωγραφική είναι το μεγάλο μου πάθος"

(Διχασμένη προσωπικότητα)

"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφ ....ονημένοι"

"Είμαι καλά!"

(Μετά την προβολή της ταινίας)

"Ένα τριαράκι χαλαρά"