The Voices (2015)

          Ο Τζέρι είναι νέος υπάλληλος σε μία εταιρεία ειδών υγιεινής (μάλλον) και μένει σε ένα όμορφο διαμέρισμα με τα δύο του ζωάκια, ένα σκυλάκι και ένα γατάκι. Ο Τζέρι όμως δεν είναι στα καλά του, είναι από τους τύπους που σου δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν για να φαίνονται φυσιολογικοί και συμπαθείς, αλλά έχουν αυτό το κάτι που τους προδίδει (εκτός από το μάτι που γυαλίζει). Το χιούμορ τους, το χαμόγελό τους, ακόμα και η καλοσύνη τους φαίνονται υποκριτικά και σαν να μην φτάνει αυτό, υπάρχουν και μικρές σπάνιες στιγμές αυθόρμητης ειλικρίνειας, που πέφτει για λίγο η μάσκα τους και σε φρικάρουν τελείως. Μπορεί να κάνεις ότι δεν το βλέπεις, γιατί υπάρχει πάντα η περίπτωση της λάθος κρίσης και δεν θες να είσαι εσύ ο υπερβολικός, παράξενος, καχύποπτος (δηλαδή ένα άλλου είδους σάικο) και απλά εύχεσαι να μην έρθει η στιγμή που θα σε σφάζουν, κλαίγοντας με λυγμούς, σιγοψυθιρίζοντάς σου "αυτό πονάει περισσότερο εμένα απ' ότι εσένα".
          Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε γνωρίσει τέτοια άτομα (εκτός αν είστε εσείς ένα από αυτά και τόση ώρα που διαβάζετε ταυτίζεστε απόλυτα). Βέβαια αν δεν είστε και δεν έχετε γνωρίσει ποτέ, τότε αυτό κάνει εμένα τον σάικο που σκέφτομαι τέτοια πράγματα για τους φυσιολογικότατους συνανθρώπους μου (που ίσως να σφάξω και κανέναν).

"Αυτό πονάει περισσότερο εμένα απ' ότι εσένα"

          Ο Τζέρι όμως είναι σάικο με χαρτί, τρελός με πτυχίο. Προσπαθεί άγαρμπα να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο και τον παρακολουθεί ψυχίατρος διορισμένη από δικαστήριο, υπεύθυνη για την προσαρμογή του στη κοινωνία. Το πρόβλημα του είναι ότι ακούει φωνές. Όλοι ακούμε φωνές όταν μας μιλάει κάποιος, αλλά ο Τζέρι ακούει τις φωνές των κατοικίδιών του. Δεν ακούει νιαουρίσματα και γαβγίσματα αλλά Αγγλικά. Του μιλάνε ακατάπαυστα και αντιπροσωπεύουν την καλή και την κακή πλευρά του εαυτού του. Ο σκύλος την καλή, που τον ανεβάζει ψυχολογικά και τον συμβουλεύει να κάνει το σωστό και ο γάτος την κακή που τον κράζει και του βάζει κακές ιδέες (αυτό είναι και το πιο διασκεδαστικό μέρος της ταινίας).

Γάτος-"είσαι βλάκας και αδερφή σε άρνηση"

Σκύλος- "μην τον ακούς Τζέρι δεν είσαι σε άρνηση, και το ότι δεν είσαι έξυπνος δεν σημαίνει ότι είσαι και βλάκας"

          Ο Τζέρι φαίνεται να τα καταφέρνει καλά στη ρουτίνα της καθημερινότητας, που γι' αυτόν είναι κάτι καινούργιο. Οι συνάδελφοί του όμως δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη γι' αυτό. Ειδικά η Φιόνα από το λογιστήριο που δυστυχώς για τον Τζέρι, είναι η γκόμενα που γουστάρει. Όταν το αφεντικό του θα τον καλέσει να πάρει μέρος στη διοργάνωση του εταιρικού πάρτι ο Τζέρι θα διστάσει, αλλά όταν μάθει ότι συμμετέχει και η Φιόνα, θα αρπάξει την ευκαιρία για να τη γνωρίσει επιτέλους λίγο καλύτερα.

(Δεν τον βλέπει με καλό μάτι)

          Ο Τζέρι είναι φουλ ερωτευμένος (ή έτσι νομίζει) αφότου κατάφερε να ανταλλάξει λίγες κουβέντες με τη Φιόνα στη διοργάνωση και να χορέψει μαζί της σαν τρελός (!) στο πάρτι. Έτσι αποφασίζει να κάνει την κίνηση του, χωρίς όμως να βλέπει τα αρνητικά σήματα που του στέλνει διακριτικά η Φιόνα (και χωρίς να βλέπει ούτε τα θετικά που του στέλνει η φίλη της). Παρ' όλα αυτά καταφέρνει να της εκβιάσει το πολυπόθητο "ναι" στην πρότασή του να πάνε μαζί για φαγητό σε Κινέζικο εστιατόριο που γαμάει (σοβαρά, είχε σόου με σωσίες του Έλβις και του Μπρουσλί). Αφού όμως δεν έπιασε τα διακριτικά σήματα της Φιόνα, θα πιάσει τα αδιάκριτα όταν θα τον στήσει με το σκεπτικό ότι "σιγά μωρέ, θα το ξεπεράσει" (χα! δεν ήξερες δε ρώταγες;) και θα τον αφήσει μόνο του στο εστιατόριο να μην τρώει το "ψάρι" της και να μιλάει με το ψάρι μπροστά του.

(Σόου)

          Ο Τζέρι προσγειώνεται ανώμαλα στη πραγματικότητα, αλλά επειδή το κάρμα είναι σκύλα, προσγειώνεται ανώμαλα και η Φιόνα, όταν το ίδιο βράδυ στην επιστροφή της από κλάμπιν, συναντάει τον Τζέρι στην επιστροφή του από το Κινέζικο, και βιώνουν μαζί ένα ατύχημα που ξεκινάει μία αλυσιδωτή αντίδραση γεγονότων, που δεν έχει καλό τέλος για κανέναν, μιας και ο Τζέρι βυθίζεται στην κοσμάρα του όλο και περισσότερο και υποκύπτει στους πειρασμούς του ...γάτου του.

(Το ατύχημα)

          Το The Voices είναι μία μαύρη κωμωδία χαριτωμένη και γλυκιά (;) αλλά έχει και τις σκοτεινές στιγμές της, κάτι μεταξύ Dr. Dolittle και Ψυχώ. Τα δυνατά της σημεία για μένα είναι τα ζωάκια (τις φωνές των οποίων κάνει ο ίδιος ο Ράιαν Ρέινολντς) και οι διαφορετικοί τρόποι που αντιλαμβάνεται τη πραγματικότητα ο Τζέρι, με και χωρίς τα χάπια του. Για το τέλος της ταινίας τι να πω; Όσοι το δείτε θα καταλάβετε. Ας πούμε ότι είναι ...τρελό (εντωμεταξύ είδα ότι όλες οι παράγραφοι ξεκινάνε με το "Ο Τζέρι", ελπίζω να μην πάσχω από ψυχαναγκαστική διαταραχή).
          Σύντομο σχόλιο; Σχιζοφρενής προσπαθεί να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, μέχρι που σταματάει να παίρνει τα χάπια του, διότι σε αντίθεση με μάς (τους μη σχιζοφρενείς;) έχουν το αντίστροφο αποτέλεσμα, όταν κουμπώνεται προσγειώνεται και όταν δεν, απογειώνεται. Ο Ράιαν Ρέινολντς παίζει πολύ πετυχημένα τον προβληματικό σε αυτή τη μαύρη κωμωδία που ξεκινάει σαν Dr. Dolittle και καταλήγει σαν Ψυχώ. Δεν είναι σούπερ αλλά τουλάχιστον είναι ενδιαφέρον και φρέσκo.

(Το τρέιλερ)

Η ωραία αφίσα

Και η άλλη ωραία αφίσα

(Αρνητικά σήματα)

(Θετικά σήματα)

"Σταμάτα να με βάζεις σε πειρασμό γάτε"

(Ποτέ δε μπαίνεις στο αμάξι κάποιου που έχεις και την παραμικρή υποψία ότι μπορεί να είναι σάικο, εγώ δεν είμαι, να μπεις)

(Κάπου το έχω ξαναδεί αυτό και πρόσφατα)

(Σάικο)

(Αποφάγια για πάντα)

(Εκείνο το πρωί δε πήρε τα χάπια του)

(Γουάτ δεφάκ;)

"Tου βάζω ένα δύο, στα τρία"