30.3.16

Χαραλαμπόπουλε Ξέρεις Κάτι;


"Όχι, για πες"

            Το The Double (Ο Σωσίας), ή το Enemy (Ο Άνθρωπος Αντίγραφο) το έχει δει κανείς; Εγώ έχω δει και τα δύο (κι εγώ) και όχι απλά τα έχω δει, αλλά αυτό το δράμα, το έχω ζήσει κιόλας! Όχι με τον Αλεντελόν, όχι με τον Μαρλομπράντο, αλλά με τον Χαραλαμπόπουλο. Άντε πάλι φαρσοκωμωδία.
(Όπου Αλέξη, βάλτε Βασίλη)

            Η ιστορία ξεκίνησε από μία αδελφική μου φίλη, η οποία όσο με αγαπάει, τόσο με τυραννάει. Έχει ένα φυσικό ταλέντο, να με κάνει ρεζίλι, και πλέον μετά από χρόνια εξάσκησης, το έχει τελειοποιήσει σε βαθμό που μπορεί και ανακαλύπτει εντελώς φυσικά και αυθόρμητα, ότι στοιχείο έχω πάνω μου (κάτω μου, μέσα μου, έξω μου κλπ), που μπορεί να γελοιοποιηθεί και να το γελοιοποιεί επιτόπου, χωρίς κανένα δισταγμό. Μπορεί να προσέξει κάτι που δεν έχει παρατηρήσει κανείς, ή να διαστρεβλώσει κάτι εντελώς φυσιολογικό, με αποτέλεσμα να με κάνει ρόμπα, σκουπίδι, περίγελο σε γνωστούς και άγνωστους και πολλές φορές, την πιο λάθος στιγμή και μπροστά στους πιο λάθος ανθρώπους. Πραγματικά δηλαδή, πολλές φορές στα χρόνια της φιλίας μας, έχω σκεφτεί την παροιμία "Με τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς", αλλά την συγχωρώ, επειδή έχω μεγάλη καρδιά και επειδή ξέρω ότι δεν το κάνει επίτηδες, αλλά εξαιτίας κάποιας ανίατης ψυχαναγκαστικής διαταραχής που την διακατέχει. Την υποστηρίζω και εγώ όσο μπορώ, με το να τη βρίζω και να τσακωνόμαστε, ή αν αυτό που έχει πει είναι όντως πολύ αστείο, με το να κάθομαι να γελάω κι εγώ σαν χαζός με τα χάλια μου.
"Να, έτσι"
"Έχεις αυτογνωσία πάντως"

            Έτσι λοιπόν, αυτή πρώτη, παρατήρησε ότι μοιάζω με το γνωστό ηθοποιό. Από την εποχή του "Είσαι το ταίρι μου", μου έλεγε "Βαγγέλη ξέρεις κάτι; Μοιάζεις με το Χαραλαμπόπουλο" και όποτε τον είχε στην τηλεόραση, με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε "Έλα ρε, βάλε το τάδε κανάλι, σε έχει στην τηλεόραση" και εγώ στην αρχή το πίστευα και νόμιζα ότι θα δω εμένα, ότι επιτέλους κάποιος με ανακάλυψε, αλλά όχι, έβλεπα τον Χαραλάμπη και μετά από κάμποσες φορές έμαθα. Παρ' όλα αυτά, συνέχιζα να ανοίγω την τιβί όποτε μου το έλεγε, με την ελπίδα ότι ίσως αυτήν τη φορά λέει αλήθεια και δεν θα δω τα μούτρα του άλλου, αλλά τα δικά μου. "Μικρή η διαφορά" θα έλεγε η φίλη μου. Της έλεγα ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτόν (1-0), πως θα μπορούσα άλλωστε; Αυτός (2-0) είναι χάλια, ενώ εγώ ωραίος. Το έλεγε σε όλη την παρέα, αλλά ευτυχώς δεν τους έπειθε και πολύ. Η αλήθεια είναι ότι τότε με το που με έβλεπες, δεν σου ερχόταν στο μυαλό αυτός (3-0), αυτή όμως έβλεπε μπροστά, είχε προσέξει κάτι που δεν είχε προσέξει κανείς άλλος και ο χρόνος θα τη δικαίωνε με δραματικές για μένα συνέπειες.
"Και τώρα θα σε υπνωτίσω. Κοίτα μέσα στη δίνη, και όταν σου πω "Που" θα δεις τον Χαραλάμπη"

"Που!"

"Τσα!"

            Τα σημεία κλειδιά, οι επιλογές που έκανα στη ζωή μου και με έφεραν σε αυτήν την κατάσταση (εκτός του ότι γεννήθηκα με αυτήν τη φάτσα) είναι τέσσερις. Πρώτον, κατά Σατανική σύμπτωση, πριν πολλά χρόνια αυτή η φίλη, μου είχε χαρίσει ένα μπουφάν. Ένα δερμάτινο μουσταρδί μπουφάν με μεγάλο γιακά, που άνηκε στον παππού της. Ήξερε ότι μου αρέσουν οι παλιατζούρες, μου το πρότεινε, έτυχε να είναι στα μέτρα μου και μέχρι σήμερα είναι το αγαπημένο μου.
(Αυτό το μπουφάν)

            Δεύτερον, από τα 14 μου μέχρι να πάω φαντάρος άφηνα μακριά μαλλιά. Μετά το στρατό τα άφησα μακριά άλλες δύο τρεις φορές, αλλά συνήθως τα είχα σε μήκος καρέ. Όχι επίτηδες, αλλά τα κοντά δεν μου άρεσαν, τα μακριά τα είχα βαρεθεί, σε μπαρμπέρη βαριόμουν να πάω, οπότε όταν μάκραιναν λίγο παραπάνω, τα έπιανα κοτσίδα και έκοβα ότι περίσσευε. Ήθελα απλά να μπορώ να τα βάζω πίσω από τα αυτιά, για να μην χρειάζονται χτενίσματα και μαλακίες.
            Τρίτον, όπως βαριόμουν να κουρευτώ, έτσι βαριόμουν και να ξυριστώ (όλο βαριομούνα). Άφηνα μούσια καταλάθος και όταν με ενοχλούσαν πολύ, τα ξύριζα και άντε πάλι ξανά. Όταν ξυριζόμουν όμως, πάντα, μα πάντα, άφηνα το μουστάκι άθικτο για λίγα λεπτά, ίσα ίσα να με δω λίγο στον καθρέφτη πως είμαι, να με κοροϊδέψω και μετά να το ξυρίσω και αυτό. Εκτός από εκείνη τη φορά, που αποφάσισα να το αφήσω για περισσότερο από μερικά λεπτά και να κυκλοφορήσω έξω. Τότε δεν είχε γίνει τόσο της μόδας αυτό το στιλάκι, που υιοθέτησαν οι ποδοσφαιριστές, το έκαναν Αυστραλέζικο και ξεφτίλισαν την έννοια των ταττού και το μαλλί των ροκαμπιλάδων.
            Τέταρτον, εκείνη την περίοδο είχα βολευτεί πολύ, μία μαύρη μπλούζα με κάτι κουμπάκια μπροστά και άμα βολευτώ κάτι, το φοράω μέχρι να λιώσει, επειδή συν όλα τα άλλα, βαριέμαι και να ψάχνω τι θα φορέσω αλλά και να πηγαίνω για ψώνια. Οπότε για ένα κάποιο διάστημα, η καθημερινή μου εμφάνιση ήταν αυτή. Καρέ μαλλί, μουστάκι, δερμάτινο μουσταρδί μπουφάν και μαύρη μπλούζα με κουμπάκια. Ξέρω, ακούγεται χάλια, σαν κάτι που θα έκανε ο Εθνικός Σταρ (με αυτόν έμοιασα όταν ξύρισα το μουστάκι και έβαλα γυαλιά) αλλά πιστέψτε με, δεν ήταν (ήταν, είναι και θα είναι).
"Χαίρω πολύ Βασίλ... ε, Τζίμη... ε, Βαγγέλης ήθελα να πω"

            Τότε λοιπόν, χτυπάει άλλη μία φορά το τηλέφωνο και ακούω ξανά τη φίλη μου, να μου λέει το γνωστό, "Άνοιξε την τιβί, σε δείχνει στο ...", ένα κανάλι, δεν θυμάμαι ποιο. Την ανοίγω κι εγώ, υποψιασμένος αυτήν τη φορά για το τι θα δω, ή μάλλον ποιον, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα αντικρίσω τέτοιο φρικτό θέαμα. Βλέπω τον Χαραλαμπόπουλο όπως ποτέ ξανά, με καρέ μαλλί, μουστάκι, μουσταρδί (πορτοκαλί, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) δερμάτινο μπουφάν και μαύρη μπλούζα με κουμπάκια! Αφού λέμε ότι για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι ήμουν εγώ! Τρελάθηκα! Με έλουσε κρύος ιδρώτας και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Λέω, δεν είναι δυνατόν, κάποιος μου κάνει πλάκα. Που να φανταστώ ο άμοιρος, ότι τα χειρότερα έπονται;
"Όχι άλλο!"
"Κι όμως, έχει κι άλλο"

            Τότε ήταν που όλοι μας οι γνωστοί, θυμήθηκαν τις σοφές κουβέντες της φίλης μου και άρχισαν να μου πρήζουν τα αρχίδια. Κάθε φορά που βγαίναμε, οι γνωστοί μου ρώταγαν, άγνωστους σε μένα γνωστούς τους "Έλα πες, ποιον σου θυμίζει, με ποιον μοιάζει;",  "Με τον Χαραλαμπόπουλο" έλεγαν, το έβρισκαν όλοι με τη μία και τα νεύρα μου τσατάλια. Άρχισε να με εκνευρίζει ο άνθρωπος, χωρίς καν να τον ξέρω. Αυτό δεν ήταν τίποτα όμως μπροστά στο θυμό, που θα ένιωθα σύντομα.
(Πρασίνισα από το κακό μου! Όχι, δυστυχώς δεν έγινα Χουλκ. Απλά πρασίνισα και έμοιαζα περισσότερο σε καλικάντζαρο, παρά στον γνωστό μας φουσκωτό)

            Δεν θυμάμαι ποιος με πήρε τηλέφωνο εκείνη τη μέρα, επειδή το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές, μπορεί να ήταν εκείνη η φίλη μου πάλι, μπορεί κάποιος άλλος. Ούτε θυμάμαι τι μου είπαν ακριβώς (ε τι θυμάσαι πια;), αλλά θυμάμαι πολύ καλά, τι είδα! Εξαιτίας του τηλεφωνήματος, άνοιξα την τιβί και έβαλα ένα συγκεκριμένο κανάλι. Έπαιζε το τρέιλερ μίας Ελληνικής σειράς, στο οποίο είδα τον Χαραλαμπόπουλο, ντυμένο με τα ρούχα μου, με τα μαλλιά μου και το μουστάκι μου, να υποδύεται έναν τύπο ρεμάλι, χαμένο κορμί,  που όταν τον βλέπεις αναρωτιέσαι τι μέλλον μπορεί να έχει, και στο τέλος να λέει με περίσσιο θράσος "Με λένε Βαγγέλη" (και μένα Βαγγέλη με λένε και είμαι τέτοιος τύπος), ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΣΕ ΛΕΝΕ! Και μου βγήκε το κουνουπίδι καπαμά, από τα μάτια. Πες τώρα ποιος είσαι, ποιος σε έστειλε και τι θέλεις από μένα! Μου ήρθε να σπάσω την τηλεόραση (σιγά μην την έσπαγες). Πως έμαθε το όνομά μου; Πόσο καιρό με παρακολουθεί; Γιατί μου το κάνει αυτό; Πως θα βγω έξω, να κυκλοφορήσω στο δρόμο; Είναι η ζωή μου ένα ψέμα; Είμαι φανταστικός χαρακτήρας; Είμαι ο Τζιμ Κάρει στο "Τρούμαν Σόου"; Είμαι ο Γουίλ Φέρελ στο "Πιο παράξενο και από παράξενο"; Είστε όλοι κομπάρσοι και είμαι ο πρωταγωνιστής (καλά, αυτό έπαιζε έτσι κι αλλιώς ); Τόσα ερωτήματα, καμία απάντηση.
(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, δεν είναι συμπτωματική)

            Άρχισε να  χτυπάει το τηλέφωνο, για να ακούσω τα προφανή. Άρχισαν να μου στέλνουν το τρέιλερ στο Φέισμπουκ. Δεν ξέρω για πόσο καιρό, το μόνο που άκουγα από όλους ήταν το "Ρε μαλάκα; Είδες τη νέα σειρά του Χαραλαμπόπουλου; Είναι ίδιος εσύ!" κι εγώ εκνευριζόμουν, δυσανασχετούσα, δεν ήθελα να το πιστέψω και έβλεπα εφιάλτες, ότι όλος ο κόσμος είχε τη φάτσα του Χαραλαμπόπουλου και συνωμοτεί εναντίον μου, ή ότι ήμουν κλεισμένος σε φρενοκομείο και δεμένος με το ζουρλομανδύα μου, ούρλιαζα "Εμένα λένε Βαγγέλη! ΕΜΕΝΑ!" βγάζοντας αφρούς από το στόμα. Έτρωγα πολλά σκατά στη ζωή μου εκείνη την περίοδο (ακολουθούσα ειδική δίαιτα) και αυτό μπορεί να μην ήταν ένα από αυτά, ήταν όμως αυτό που μου έλειπε, για να αμφισβητήσω εντελώς την πραγματικότητα που ζούσα, επειδή εκτός από δράμα και φαρσοκωμωδία, έπρεπε η ζωή μου να γίνει και επιστημονική φαντασία (καλά, δεν το λες και επιστημονική).
"Χα!"
"Εγώ δεν γελάω καθόλου"

            Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε όσο κράτησε η σειρά (ευτυχώς που δεν έγινε Λάμψη) και για αρκετό καιρό αφότου τελείωσε. Αναγκάστηκα να κουρευτώ και να ξυρίσω το μουστάκι, δεν μπόρεσα να ξεγελάσω πολλούς όμως, η ρετσινιά είχε μείνει. Μετά από λίγο αραίωσαν οι συγκρίσεις, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ. Που και που άκουγα τις ίδιες ατάκες "Γιατί δεν γίνεσαι σωσίας του;", "Μήπως έχετε συγγένεια και δεν το ξέρεις;". Κάποια στιγμή βρέθηκα σε μία παρέα, όπου μία κυρία είχε γνωρίσει τον Χαραλαμπόπουλο προσωπικά και μου έλεγε ότι δεν του μοιάζω απλά στη μάπα, αλλά και στις γκριμάτσες, στο τρόπο που μιλάω κλπ. Ήθελα να της ρίξω δύο χαστούκια, να της πω "Άι στο Διάολο μωρή που θα με πεις εμένα Χαραλαμπόπουλο και να έβγαζα όξω τον Βαγγελόπουλο, να τον ακούμπαγα στο τραπέζι, να τον έβαζα στο πιάτο της και να της έλεγα "Τέτοιο κεφαλόπουλο έχει ο Χαραλαμπόπουλος;" αλλά φοβήθηκα μήπως μου έλεγε "Ναι και στην πούτσα ίδιοι είστε" και έκανα καμία τρέλα πάνω στην τρέλα μου. Τον κάρφωνα με το πιρούνι ξέρω 'γω, τον έκοβα φέτες, τον έδινα στον ψήστη να τον κάνει Σπετσοφάι, φώναζα "Απόψε κερνάω εγώ" και μετά πέθαινα από ακατάσχετη αιμορραγία. Έτσι, αντ' αυτού, χαμογελούσα στα σχόλιά της, σαν μαλάκας, "Να!" έλεγε "και το χαμόγελό σου ίδιο είναι!" και τα χείλια μου χαμογελούσαν, ενώ τα μάτια μου έκλαιγαν.
"Τέτοιο πουλί, έχει ο Χαραλαμπόπουλος;"

"Όχι τέτοιο, άλλο"

            Κάποια άλλη στιγμή, μπήκα σε ένα κομμωτήριο να κουρευτώ, επειδή πλέον δεν αφήνω τα μαλλιά μου να μακρύνουν και μου λέει η κομμώτρια "Σου έχουν πει ότι μοιάζεις με τον Χαραλαμπόπουλο;", "Ναι" της λέω, και συνεχίζει "Όταν μπήκες μέσα, νόμιζα ότι ήσουν αυτός, θες να κάνουμε πλάκα στην άλλη κοπέλα;". Έκλεισα τα μάτια μου και φαντάστηκα ότι της πήρα το ψαλίδι από τα χέρια και το κάρφωσα στα δικά της (τα μάτια).
(Έτσι!)

            Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσο καιρό, οι καλοί μου φίλοι, δεν λένε να το ξεχάσουν και μου αναφέρουν που και που τον ακατανόμαστο, ή μου στέλνουν κάποια φωτογραφία του που μου μοιάζει ακόμα περισσότερο. Όταν αποφάσισα να μετακομίσω στο εξωτερικό, μου έλεγαν ατάκες τύπου "Δεν χωράγατε και οι δύο στην ίδια πόλη", ή όταν πριν λίγο καιρό διάβασαν ότι τον χτύπησε αυτοκίνητο με ρώταγαν αν είμαι καλά, ή αν το έκανα εγώ. Ευτυχώς στη Σκωτία δεν ξέρουν τον Χαραλαμπόπουλο, αλλά δυστυχώς έχει πολλούς Έλληνες και πολλές φορές που βγαίνω έξω ακούω Ελληνικά γύρω μου, στο δρόμο, στο λεωφορείο, στα μαγαζιά και τρέμω μην ακούσω ξανά τη φράση "Ρε φίλε, ξέρεις με ποιον μοιάζεις;".
"Ελπίζω έτσι να μην του μοιάζω"

"Κι εγώ το ελπίζω"
"Χι!"
"Χα!"

          Άλλο ένα "Σαν Σε Λάθος Ταινία" έφτασε στο τέλος του και να σας πω την αλήθεια, απορώ πως έφτασε και στην αρχή του. Δουλειά δεν είχε ο Διάολος και γαμούσε τα παιδιά του (τι είπες τώρα;). Ετοιμάζω ανάρτηση για ταινία θάνατο, με έναν τρελό μερακλή, που κόβει κεφάλια δεσποινίδων και τα πηδάει. Τα κεφάλια. Σκέτα. Μόνο μεζέ, όχι για χόρταση. Μία που το θυμήθηκα και πείνασα. Μου έχει έρθει πακέτο από Ελλάδα με Τσίπουρο και Ούζο, πάω να φάω θαλασσινά και να μεθύσω. Τα λέμε.

11 σχόλια:

  1. ρε φιλε εχω πεσει κατω απο τα γελια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ειχα και γω ενα κολλητο που του ελεγα οτι μου 'ρχοτανε στο κεφαλι.
      Αυτος που λες, εφτιαχνε κατι φιλμακια μικρου μηκους (κατι αηδιες) φεστιβαλ σαλονικης κι ετσι. Παντα ημουν απο τις πρωτες που εβλεπα τα φιλμακια του, τα οποια ηταν μαλακιες για τον πουτσο καβαλα ξερεις, αυτα που αρχιζουν, οι εικονες τρεχουν, δεν προλαβαινεις να δεις τπτ και μετα (τραλαλα) μουσικουλα και τιτλοι τελους.
      Μετα την προβολη με ρωτουσε"πως σου φανηκε;"
      "μαλακια σκετη" του απαντουσα
      αυτος χαιροταν και μου ελεγε "ωραια, αυτο περιμενα να ακουσω απο σενα".
      αυτο σημαινε, οτι για τον κοσμο του πολυχωρου το φιλμακι ηταν γαμω!
      Α, να σου πω και το αλλο,
      Δεν μοιαζεις με το χαραλαμπό


      Διαγραφή
    2. Ρε μη λέτε μαλακίες στους φίλους σας, "κι αν δεν πούμε μαλακίες στους φίλους μας, σε ποιους θα πούμε;", θα μου πεις.
      Γιατί οι φίλοι και ειδικά οι φίλες τα κάνετε αυτά τα πράγματα; Κάποτε είχα μία μπάντα και κάναμε λάιβ, βγάζαμε ντέμο και τέτοια, και όλες μου οι φίλες σνομπάραν και κοροϊδευαν και ερχόντουσαν κάτι άγνωστοι και πορωνόντουσαν, το αντίθετο δεν έπρεπε να συμβαίνει; Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι.

      Διαγραφή
    3. δεν το εχω σκεφτει ποτε αυτο που λες.
      Πρωτα απ ολα, ποτε δεν του εχω πει κατι δημοσιως.
      Δευτερον, ισως να ηταν απο την πολλη οικιοτητα. Ηταν ο φιλεναδος μου και υποσυνειδητα μπορει να φερομαστε ετσι στους πολυ κολλητους θελοντας να εκδικηθουμε το αρσενικο φυλο που μας ταλαιπωρει συναισθηματικα. Λεω τωρα εγω...
      Τινα

      υγ. το ρολοι του μπλογκ δεν παει καλα. δειχνει κατι ωρες μπροστα. Πολυ προχώ το μαγαζι

      Διαγραφή
    4. ΠερίεργΟ, επειδή εδώ πάμε δύο ώρες πίσω από την Ελλάδα. Δηλαδή πάει μπροστά, τέσσερις ωρες; Όντως πολύ μπροστά.

      Διαγραφή
    5. ΠερίεργΟ, επειδή εδώ πάμε δύο ώρες πίσω από την Ελλάδα. Δηλαδή πάει μπροστά, τέσσερις ωρες; Όντως πολύ μπροστά.

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Μαλάκα σοβαρά τώρα, επίτηδες το κάνεις; Στο έχω ξαναπεί κιόλας. Κάθε, μα κάθε φορά που ποστάρω άρθρο διστακτικά επειδή το θεωρώ μαλακία, μου σχολιάζεις ότι είναι το καλύτερο μου.

      Διαγραφή
    2. Σου παει το πειραχτηρικο υφος στις ταινιες, αλλα οταν κανεις αφηγηματικο της ζωης σου, τοτε γαμεις

      Διαγραφή
    3. Κατάλαβα. Θα κάνω καιρό να γαμησω πάλι.

      Διαγραφή
    4. Κατάλαβα. Θα κάνω καιρό να γαμησω πάλι.

      Διαγραφή