31.3.16

Έσταξε Ο Μουνόλογος Του Νίγκαν Στον Κυβερνοχώρο.

          Είναι κανείς από εδώ μέσα, φαν του γαμημένου Γουόκιν Τεντ; Δεν μπορεί να περιμένει το γαμημένο σίζον φινάλε; Δεν κρατιέται να δει τον γαμημένο Νίγκαν με το γαμίδι ρόπαλό του, για να την παίξει; Ε, τώρα μπορεί να τον ακούσει και να την ακούσει.
          Σε αυτό το γαμολίνκ, έχουμε ένα γαμημένο ηχητικό απόσπασμα των γαμημένων τελευταίων 10 λεπτών, του γαμημένου σίζον φινάλε. Όπου ο γαμιόλης Νίγκαν συστήνεται και αρχίζει ένα γαμημένο μονόλογο, που δεν περιέχει ούτε ένα γαμημένο "Φακ", πριν σπάσει ένα γαμημένο κεφάλι, με τη γαμημένη Λουσίλ. Το γαμημένο ρόπαλό του.
          Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτός ο γαμομουνόλογος και ότι είναι αυτός που θα ακούσουμε στη γαμοσειρά (έτσι λένε), αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το γαμημένο ύφος του Νίγκαν. Εντάξει όμως, δεν βιάζομαι να κράξω. Ελπίζω το μπλαμπλά, να συνοδεύεται με γαμιστερή εικόνα και να με κάνει να αλλάξω  τη γαμημένη άποψή μου. Πάντως το ότι δεν βρίζει, είναι μεγάλη απογοήττα και είναι το μόνο που με κάνει να αμφιβάλω, για την αυθεντικότητα αυτής της γαμημένης ηχογράφησης.
          Επίσης, από αυτό το γαμημένο ηχητικό, δεν καταλαβαίνουμε ποιανού κεφάλι γαμάει, ποιανού κεφάλι κάνει Πινιάτα, ποιανού κεφάλι θα μαζέψει ο Ρίκος με το κουταλάκι. Έχω την γαμημένη εντύπωση ότι ούτε στο εικονικό θα καταλάβουμε και θα το αφήσουν "κλιφχάνγκερ" για την επόμενη γαμημένη σεζόν. Αν όντως το κάνουν αυτό, θα είναι αρκουδέηδες, θα κάνουν αλητεία, θα είναι μεγάλη μαλακία και θα μας γαμήσει. Άσε που θα μας τα πρήξουν οι γαμημένοι μπλόγκερζ, με τις γαμοθεωρίες τους, για το ποιος πούστης έφαγε το ροπαλοσκάμπιλο στο τέλος, ενώ θα έχει φάει το ρόπαλο στον κώλο (σόρι, στο κεφάλι ήθελα να πω), κάνας γαμημένος κομπάρσος (ωπ).
          Α ναι, το γαμίδι ποστ ίσως περιέχει γαμημένα σπόιλερ.
Εδώ το ηχητικό απόσπασμα:
          Κι εδώ μία γαμημένη ζωγραφιά του γαμημένου Νίγκαν και της καριόλας Λουσίλ, από τα γαμημένα χεράκια μου, που μπορείτε να την αγοράσετε σε ένα σωρό μαλακισμένες μαλακίες, σε γαμημένα εξευτελιστική τιμή για την γαμημένη αξία της, εδώ!
Read More »

30.3.16

Χαραλαμπόπουλε Ξέρεις Κάτι;


"Όχι, για πες"

            Το The Double (Ο Σωσίας), ή το Enemy (Ο Άνθρωπος Αντίγραφο) το έχει δει κανείς; Εγώ έχω δει και τα δύο (κι εγώ) και όχι απλά τα έχω δει, αλλά αυτό το δράμα, το έχω ζήσει κιόλας! Όχι με τον Αλεντελόν, όχι με τον Μαρλομπράντο, αλλά με τον Χαραλαμπόπουλο. Άντε πάλι φαρσοκωμωδία.
(Όπου Αλέξη, βάλτε Βασίλη)

            Η ιστορία ξεκίνησε από μία αδελφική μου φίλη, η οποία όσο με αγαπάει, τόσο με τυραννάει. Έχει ένα φυσικό ταλέντο, να με κάνει ρεζίλι, και πλέον μετά από χρόνια εξάσκησης, το έχει τελειοποιήσει σε βαθμό που μπορεί και ανακαλύπτει εντελώς φυσικά και αυθόρμητα, ότι στοιχείο έχω πάνω μου (κάτω μου, μέσα μου, έξω μου κλπ), που μπορεί να γελοιοποιηθεί και να το γελοιοποιεί επιτόπου, χωρίς κανένα δισταγμό. Μπορεί να προσέξει κάτι που δεν έχει παρατηρήσει κανείς, ή να διαστρεβλώσει κάτι εντελώς φυσιολογικό, με αποτέλεσμα να με κάνει ρόμπα, σκουπίδι, περίγελο σε γνωστούς και άγνωστους και πολλές φορές, την πιο λάθος στιγμή και μπροστά στους πιο λάθος ανθρώπους. Πραγματικά δηλαδή, πολλές φορές στα χρόνια της φιλίας μας, έχω σκεφτεί την παροιμία "Με τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς", αλλά την συγχωρώ, επειδή έχω μεγάλη καρδιά και επειδή ξέρω ότι δεν το κάνει επίτηδες, αλλά εξαιτίας κάποιας ανίατης ψυχαναγκαστικής διαταραχής που την διακατέχει. Την υποστηρίζω και εγώ όσο μπορώ, με το να τη βρίζω και να τσακωνόμαστε, ή αν αυτό που έχει πει είναι όντως πολύ αστείο, με το να κάθομαι να γελάω κι εγώ σαν χαζός με τα χάλια μου.
"Να, έτσι"
"Έχεις αυτογνωσία πάντως"

            Έτσι λοιπόν, αυτή πρώτη, παρατήρησε ότι μοιάζω με το γνωστό ηθοποιό. Από την εποχή του "Είσαι το ταίρι μου", μου έλεγε "Βαγγέλη ξέρεις κάτι; Μοιάζεις με το Χαραλαμπόπουλο" και όποτε τον είχε στην τηλεόραση, με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε "Έλα ρε, βάλε το τάδε κανάλι, σε έχει στην τηλεόραση" και εγώ στην αρχή το πίστευα και νόμιζα ότι θα δω εμένα, ότι επιτέλους κάποιος με ανακάλυψε, αλλά όχι, έβλεπα τον Χαραλάμπη και μετά από κάμποσες φορές έμαθα. Παρ' όλα αυτά, συνέχιζα να ανοίγω την τιβί όποτε μου το έλεγε, με την ελπίδα ότι ίσως αυτήν τη φορά λέει αλήθεια και δεν θα δω τα μούτρα του άλλου, αλλά τα δικά μου. "Μικρή η διαφορά" θα έλεγε η φίλη μου. Της έλεγα ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτόν (1-0), πως θα μπορούσα άλλωστε; Αυτός (2-0) είναι χάλια, ενώ εγώ ωραίος. Το έλεγε σε όλη την παρέα, αλλά ευτυχώς δεν τους έπειθε και πολύ. Η αλήθεια είναι ότι τότε με το που με έβλεπες, δεν σου ερχόταν στο μυαλό αυτός (3-0), αυτή όμως έβλεπε μπροστά, είχε προσέξει κάτι που δεν είχε προσέξει κανείς άλλος και ο χρόνος θα τη δικαίωνε με δραματικές για μένα συνέπειες.
"Και τώρα θα σε υπνωτίσω. Κοίτα μέσα στη δίνη, και όταν σου πω "Που" θα δεις τον Χαραλάμπη"

"Που!"

"Τσα!"

            Τα σημεία κλειδιά, οι επιλογές που έκανα στη ζωή μου και με έφεραν σε αυτήν την κατάσταση (εκτός του ότι γεννήθηκα με αυτήν τη φάτσα) είναι τέσσερις. Πρώτον, κατά Σατανική σύμπτωση, πριν πολλά χρόνια αυτή η φίλη, μου είχε χαρίσει ένα μπουφάν. Ένα δερμάτινο μουσταρδί μπουφάν με μεγάλο γιακά, που άνηκε στον παππού της. Ήξερε ότι μου αρέσουν οι παλιατζούρες, μου το πρότεινε, έτυχε να είναι στα μέτρα μου και μέχρι σήμερα είναι το αγαπημένο μου.
(Αυτό το μπουφάν)

            Δεύτερον, από τα 14 μου μέχρι να πάω φαντάρος άφηνα μακριά μαλλιά. Μετά το στρατό τα άφησα μακριά άλλες δύο τρεις φορές, αλλά συνήθως τα είχα σε μήκος καρέ. Όχι επίτηδες, αλλά τα κοντά δεν μου άρεσαν, τα μακριά τα είχα βαρεθεί, σε μπαρμπέρη βαριόμουν να πάω, οπότε όταν μάκραιναν λίγο παραπάνω, τα έπιανα κοτσίδα και έκοβα ότι περίσσευε. Ήθελα απλά να μπορώ να τα βάζω πίσω από τα αυτιά, για να μην χρειάζονται χτενίσματα και μαλακίες.
            Τρίτον, όπως βαριόμουν να κουρευτώ, έτσι βαριόμουν και να ξυριστώ (όλο βαριομούνα). Άφηνα μούσια καταλάθος και όταν με ενοχλούσαν πολύ, τα ξύριζα και άντε πάλι ξανά. Όταν ξυριζόμουν όμως, πάντα, μα πάντα, άφηνα το μουστάκι άθικτο για λίγα λεπτά, ίσα ίσα να με δω λίγο στον καθρέφτη πως είμαι, να με κοροϊδέψω και μετά να το ξυρίσω και αυτό. Εκτός από εκείνη τη φορά, που αποφάσισα να το αφήσω για περισσότερο από μερικά λεπτά και να κυκλοφορήσω έξω. Τότε δεν είχε γίνει τόσο της μόδας αυτό το στιλάκι, που υιοθέτησαν οι ποδοσφαιριστές, το έκαναν Αυστραλέζικο και ξεφτίλισαν την έννοια των ταττού και το μαλλί των ροκαμπιλάδων.
            Τέταρτον, εκείνη την περίοδο είχα βολευτεί πολύ, μία μαύρη μπλούζα με κάτι κουμπάκια μπροστά και άμα βολευτώ κάτι, το φοράω μέχρι να λιώσει, επειδή συν όλα τα άλλα, βαριέμαι και να ψάχνω τι θα φορέσω αλλά και να πηγαίνω για ψώνια. Οπότε για ένα κάποιο διάστημα, η καθημερινή μου εμφάνιση ήταν αυτή. Καρέ μαλλί, μουστάκι, δερμάτινο μουσταρδί μπουφάν και μαύρη μπλούζα με κουμπάκια. Ξέρω, ακούγεται χάλια, σαν κάτι που θα έκανε ο Εθνικός Σταρ (με αυτόν έμοιασα όταν ξύρισα το μουστάκι και έβαλα γυαλιά) αλλά πιστέψτε με, δεν ήταν (ήταν, είναι και θα είναι).
"Χαίρω πολύ Βασίλ... ε, Τζίμη... ε, Βαγγέλης ήθελα να πω"

            Τότε λοιπόν, χτυπάει άλλη μία φορά το τηλέφωνο και ακούω ξανά τη φίλη μου, να μου λέει το γνωστό, "Άνοιξε την τιβί, σε δείχνει στο ...", ένα κανάλι, δεν θυμάμαι ποιο. Την ανοίγω κι εγώ, υποψιασμένος αυτήν τη φορά για το τι θα δω, ή μάλλον ποιον, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα αντικρίσω τέτοιο φρικτό θέαμα. Βλέπω τον Χαραλαμπόπουλο όπως ποτέ ξανά, με καρέ μαλλί, μουστάκι, μουσταρδί (πορτοκαλί, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) δερμάτινο μπουφάν και μαύρη μπλούζα με κουμπάκια! Αφού λέμε ότι για λίγα δευτερόλεπτα νόμιζα ότι ήμουν εγώ! Τρελάθηκα! Με έλουσε κρύος ιδρώτας και μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Λέω, δεν είναι δυνατόν, κάποιος μου κάνει πλάκα. Που να φανταστώ ο άμοιρος, ότι τα χειρότερα έπονται;
"Όχι άλλο!"
"Κι όμως, έχει κι άλλο"

            Τότε ήταν που όλοι μας οι γνωστοί, θυμήθηκαν τις σοφές κουβέντες της φίλης μου και άρχισαν να μου πρήζουν τα αρχίδια. Κάθε φορά που βγαίναμε, οι γνωστοί μου ρώταγαν, άγνωστους σε μένα γνωστούς τους "Έλα πες, ποιον σου θυμίζει, με ποιον μοιάζει;",  "Με τον Χαραλαμπόπουλο" έλεγαν, το έβρισκαν όλοι με τη μία και τα νεύρα μου τσατάλια. Άρχισε να με εκνευρίζει ο άνθρωπος, χωρίς καν να τον ξέρω. Αυτό δεν ήταν τίποτα όμως μπροστά στο θυμό, που θα ένιωθα σύντομα.
(Πρασίνισα από το κακό μου! Όχι, δυστυχώς δεν έγινα Χουλκ. Απλά πρασίνισα και έμοιαζα περισσότερο σε καλικάντζαρο, παρά στον γνωστό μας φουσκωτό)

            Δεν θυμάμαι ποιος με πήρε τηλέφωνο εκείνη τη μέρα, επειδή το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές, μπορεί να ήταν εκείνη η φίλη μου πάλι, μπορεί κάποιος άλλος. Ούτε θυμάμαι τι μου είπαν ακριβώς (ε τι θυμάσαι πια;), αλλά θυμάμαι πολύ καλά, τι είδα! Εξαιτίας του τηλεφωνήματος, άνοιξα την τιβί και έβαλα ένα συγκεκριμένο κανάλι. Έπαιζε το τρέιλερ μίας Ελληνικής σειράς, στο οποίο είδα τον Χαραλαμπόπουλο, ντυμένο με τα ρούχα μου, με τα μαλλιά μου και το μουστάκι μου, να υποδύεται έναν τύπο ρεμάλι, χαμένο κορμί,  που όταν τον βλέπεις αναρωτιέσαι τι μέλλον μπορεί να έχει, και στο τέλος να λέει με περίσσιο θράσος "Με λένε Βαγγέλη" (και μένα Βαγγέλη με λένε και είμαι τέτοιος τύπος), ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΣΕ ΛΕΝΕ! Και μου βγήκε το κουνουπίδι καπαμά, από τα μάτια. Πες τώρα ποιος είσαι, ποιος σε έστειλε και τι θέλεις από μένα! Μου ήρθε να σπάσω την τηλεόραση (σιγά μην την έσπαγες). Πως έμαθε το όνομά μου; Πόσο καιρό με παρακολουθεί; Γιατί μου το κάνει αυτό; Πως θα βγω έξω, να κυκλοφορήσω στο δρόμο; Είναι η ζωή μου ένα ψέμα; Είμαι φανταστικός χαρακτήρας; Είμαι ο Τζιμ Κάρει στο "Τρούμαν Σόου"; Είμαι ο Γουίλ Φέρελ στο "Πιο παράξενο και από παράξενο"; Είστε όλοι κομπάρσοι και είμαι ο πρωταγωνιστής (καλά, αυτό έπαιζε έτσι κι αλλιώς ); Τόσα ερωτήματα, καμία απάντηση.
(Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, δεν είναι συμπτωματική)

            Άρχισε να  χτυπάει το τηλέφωνο, για να ακούσω τα προφανή. Άρχισαν να μου στέλνουν το τρέιλερ στο Φέισμπουκ. Δεν ξέρω για πόσο καιρό, το μόνο που άκουγα από όλους ήταν το "Ρε μαλάκα; Είδες τη νέα σειρά του Χαραλαμπόπουλου; Είναι ίδιος εσύ!" κι εγώ εκνευριζόμουν, δυσανασχετούσα, δεν ήθελα να το πιστέψω και έβλεπα εφιάλτες, ότι όλος ο κόσμος είχε τη φάτσα του Χαραλαμπόπουλου και συνωμοτεί εναντίον μου, ή ότι ήμουν κλεισμένος σε φρενοκομείο και δεμένος με το ζουρλομανδύα μου, ούρλιαζα "Εμένα λένε Βαγγέλη! ΕΜΕΝΑ!" βγάζοντας αφρούς από το στόμα. Έτρωγα πολλά σκατά στη ζωή μου εκείνη την περίοδο (ακολουθούσα ειδική δίαιτα) και αυτό μπορεί να μην ήταν ένα από αυτά, ήταν όμως αυτό που μου έλειπε, για να αμφισβητήσω εντελώς την πραγματικότητα που ζούσα, επειδή εκτός από δράμα και φαρσοκωμωδία, έπρεπε η ζωή μου να γίνει και επιστημονική φαντασία (καλά, δεν το λες και επιστημονική).
"Χα!"
"Εγώ δεν γελάω καθόλου"

            Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε όσο κράτησε η σειρά (ευτυχώς που δεν έγινε Λάμψη) και για αρκετό καιρό αφότου τελείωσε. Αναγκάστηκα να κουρευτώ και να ξυρίσω το μουστάκι, δεν μπόρεσα να ξεγελάσω πολλούς όμως, η ρετσινιά είχε μείνει. Μετά από λίγο αραίωσαν οι συγκρίσεις, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ. Που και που άκουγα τις ίδιες ατάκες "Γιατί δεν γίνεσαι σωσίας του;", "Μήπως έχετε συγγένεια και δεν το ξέρεις;". Κάποια στιγμή βρέθηκα σε μία παρέα, όπου μία κυρία είχε γνωρίσει τον Χαραλαμπόπουλο προσωπικά και μου έλεγε ότι δεν του μοιάζω απλά στη μάπα, αλλά και στις γκριμάτσες, στο τρόπο που μιλάω κλπ. Ήθελα να της ρίξω δύο χαστούκια, να της πω "Άι στο Διάολο μωρή που θα με πεις εμένα Χαραλαμπόπουλο και να έβγαζα όξω τον Βαγγελόπουλο, να τον ακούμπαγα στο τραπέζι, να τον έβαζα στο πιάτο της και να της έλεγα "Τέτοιο κεφαλόπουλο έχει ο Χαραλαμπόπουλος;" αλλά φοβήθηκα μήπως μου έλεγε "Ναι και στην πούτσα ίδιοι είστε" και έκανα καμία τρέλα πάνω στην τρέλα μου. Τον κάρφωνα με το πιρούνι ξέρω 'γω, τον έκοβα φέτες, τον έδινα στον ψήστη να τον κάνει Σπετσοφάι, φώναζα "Απόψε κερνάω εγώ" και μετά πέθαινα από ακατάσχετη αιμορραγία. Έτσι, αντ' αυτού, χαμογελούσα στα σχόλιά της, σαν μαλάκας, "Να!" έλεγε "και το χαμόγελό σου ίδιο είναι!" και τα χείλια μου χαμογελούσαν, ενώ τα μάτια μου έκλαιγαν.
"Τέτοιο πουλί, έχει ο Χαραλαμπόπουλος;"

"Όχι τέτοιο, άλλο"

            Κάποια άλλη στιγμή, μπήκα σε ένα κομμωτήριο να κουρευτώ, επειδή πλέον δεν αφήνω τα μαλλιά μου να μακρύνουν και μου λέει η κομμώτρια "Σου έχουν πει ότι μοιάζεις με τον Χαραλαμπόπουλο;", "Ναι" της λέω, και συνεχίζει "Όταν μπήκες μέσα, νόμιζα ότι ήσουν αυτός, θες να κάνουμε πλάκα στην άλλη κοπέλα;". Έκλεισα τα μάτια μου και φαντάστηκα ότι της πήρα το ψαλίδι από τα χέρια και το κάρφωσα στα δικά της (τα μάτια).
(Έτσι!)

            Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσο καιρό, οι καλοί μου φίλοι, δεν λένε να το ξεχάσουν και μου αναφέρουν που και που τον ακατανόμαστο, ή μου στέλνουν κάποια φωτογραφία του που μου μοιάζει ακόμα περισσότερο. Όταν αποφάσισα να μετακομίσω στο εξωτερικό, μου έλεγαν ατάκες τύπου "Δεν χωράγατε και οι δύο στην ίδια πόλη", ή όταν πριν λίγο καιρό διάβασαν ότι τον χτύπησε αυτοκίνητο με ρώταγαν αν είμαι καλά, ή αν το έκανα εγώ. Ευτυχώς στη Σκωτία δεν ξέρουν τον Χαραλαμπόπουλο, αλλά δυστυχώς έχει πολλούς Έλληνες και πολλές φορές που βγαίνω έξω ακούω Ελληνικά γύρω μου, στο δρόμο, στο λεωφορείο, στα μαγαζιά και τρέμω μην ακούσω ξανά τη φράση "Ρε φίλε, ξέρεις με ποιον μοιάζεις;".
"Ελπίζω έτσι να μην του μοιάζω"

"Κι εγώ το ελπίζω"
"Χι!"
"Χα!"

          Άλλο ένα "Σαν Σε Λάθος Ταινία" έφτασε στο τέλος του και να σας πω την αλήθεια, απορώ πως έφτασε και στην αρχή του. Δουλειά δεν είχε ο Διάολος και γαμούσε τα παιδιά του (τι είπες τώρα;). Ετοιμάζω ανάρτηση για ταινία θάνατο, με έναν τρελό μερακλή, που κόβει κεφάλια δεσποινίδων και τα πηδάει. Τα κεφάλια. Σκέτα. Μόνο μεζέ, όχι για χόρταση. Μία που το θυμήθηκα και πείνασα. Μου έχει έρθει πακέτο από Ελλάδα με Τσίπουρο και Ούζο, πάω να φάω θαλασσινά και να μεθύσω. Τα λέμε.

Read More »

16.3.16

Aftermath (1994)

            Το "Μεταμάθημα" ξεκινάει δείχνοντάς μας κάτι να κουνιέται μέσα σε κάτι (χμμ), πως κάνει το Άλιεν πριν πεταχτεί από το στέρνο; Πως κλωτσάει το μωρό μέσα στην κοιλιά; Αυτό αλλά από μέσα, σαν να έχεις κάμερα μέσα στο μουνί και να βλέπεις τα τοιχώματα να πάλλονται κατά τη διάρκεια του πρωκτικού (σεξ). Μετά ακούμε κάτι ουρλιαχτά, κάτι φρεναρίσματα, κάτι γυαλιά να σπάνε και επιτέλους βλέπουμε κάτι φυσιολογικό και ξεκάθαρο. Ένα σκύλο χτυπημένο από αμάξι, πατημένο, λιωμένο, κομμένο στα δύο, με τα εντόσθια να του έχουν βγει από το στόμα. Από την πρώτη σκηνή και μόνο, καταλαβαίνεις ότι το ταινιάκι θα γαμάει και θα δέρνει (ή μάλλον, θα δέρνει και θα γαμάει).
"Έτοιμοί; Φώτα!"
"Ξεκινάμε!"

            Αμέσως μετά μεταφερόμαστε στο νεκροτομείο (κατευθείαν στο ψητό), όπου δύο Ιατροδικαστές κάνουν τη δουλειά τους, σαν μία οποιαδήποτε άλλη μέρα στο γραφείο. Ανέκφραστοι, σχεδόν ρομποτικά, αποσυναρμολογούν δύο πτώματα, σαν να είναι σάρκινα Λέγκο, δείχνοντάς μας κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια και βάζοντας τα κομμάτια πίσω στη συσκευασία, για να τα στείλουν πίσω από εκεί που ήρθαν. Στο κενό της ανυπαρξίας.
"Μετά το τέλος των γυρισμάτων, μπορώ να το πάρω μαζί μου, να κάνω μία πλάκα;"

            Η κάμερα εστιάζει περισσότερο στον έναν Χασαποδικαστή, που φαίνεται να παθιάζεται λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε με τη δουλειά του, επειδή ακούμε συνεχώς την ξελιγωμένη ανάσα του και βλέπουμε τα μάτια του να γουρλώνουν και να σφίγγονται όλη την ώρα και σε συνδυασμό με το γεγονός, ότι είναι ίδιος ο Μίστερ Μπιν, κάνει το τραγικό του θέματος, τραγεlaughικό.
"Μίστερ Μπιν, εσείς;"

"Αν το πεις πουθενά, σε σκότωσα!"

"...και σε γάμησα!"

            Σήμερα όμως, δεν είναι άλλη μία μέρα στο γραφείο. Σήμερα είναι η τυχερή μέρα στο γραφείο. Η μέρα όπου η δουλειά γίνεται απόλαυση. Η μέρα που θα γαμηθείς στη δουλειά κυριολεκτικά και τι καλύτερο από το σεξ στο γραφείο, ή στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο χειρουργικό τραπέζι; Βλέπετε ο Μίστερ Μπιν, με το που βλέπει τη λίστα με τις επόμενες παραγγελίες και συνειδητοποιεί ότι του έρχεται ολόφρεσκο γκομενάκι, που βλέπει τα ραδίκια ανάποδα λόγω τροχαίου (κάνας σκύλος θα πετάχτηκε στη μέση του δρόμου) και θα χρειαστεί διερεύνηση εις ...βάθος για τα αίτια του δυστυχήματος, αντί να τα μαζέψει και να την πουλέψει μετά το τέλος της δουλειάς, όπως ο συνάδελφός του, μένει πίσω για να βαρέσει ...υπερωρίες. Νομίζω όλοι καταλαβαίνουμε τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια, αυτά που είδαμε και στην αρχή, αλλά αυτήν τη φορά με χάπι έντιν' (και βυζιά). Ο Μπιν δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στον εσωτερικό κόσμο, της κρυόκωλης δεσποινίς και θα τήνε πηδήσει, χαϊδεύοντας τρυφερά, τη σπλήνα και τα νεφρά της, και θα της κλέψει την καρδιά στην κυριολεξία, για να ...τέλος πάντων, μην το πω, ήδη έκανα σπόιλερ. Μισή ώρα είναι, δείτε το. Παίζει σε όλα τα ονλάιν σάιτς.
"Μείνε λίγο ακίνητη σε παρακαλώ"

            Αυτό το μικρού μήκους/μεγάλης φρίκης φιλμάκι, φέρνει στο μυαλό το άλλο νεκροφιλικό έπος (όχι πέος), "Νεκρομάντικ", αλλά δεν μοιάζει καθόλου με την ταινία του Jörg Buttgereit. Καταρχάς δεν είναι καθόλου ρομαντικό! Επίσης, μπορεί να είναι Ισπανικό, αλλά ευτυχώς δεν ακούγονται καθόλου Ισπανικά να μας ζαλίζουν (και κάπου εδώ να πω, ότι στην τελευταία μου δουλειά, με έβαλαν με έναν "παλιό", να μου μάθει τα κόλπα. Μόνο που ο Χάβι, είναι Ισπανός και δεν μιλάει γρι Εγγλέζικα, με αποτέλεσμα να μου μιλάει Ισπανικά, να συνεννοούμαστε με παντομίμα, να ζωγραφίζει αόρατες ζωγραφιές στον αέρα και τους τοίχους και ευτυχώς προς το τέλος της "εκπαίδευσης", να γράφουμε στο Google translate του κινητού. Δεν δουλεύω πια εκεί, με απέλυσαν. Δεν καταλαβαίνω γιατί, τα είχα μάθει όλα τέλεια! Chinga tu hermana, chinga tu madre, chinga usted!). Όχι ότι ακούγεται άλλη γλώσσα δηλαδή (οι νεκροί δεν μιλάνε), αφού το φιλμ δεν έχει καθόλου διαλόγους και δεν χρειάζεται κιόλας, τα β(φ)λέμματα τα λένε όλα. Το ότι δεν έχει μπλαμπλά, δεν σημαίνει ότι είναι και βουβό, ίσα ίσα είναι πολύ πλούσιο σε ήχους και προτείνω να το δείτε σε Ντόλμπι Σαράουντ, για να απολαύσετε όπως τους αρμόζει, τα "Κρακ" των κόκκαλων που σπάνε, τα "Χριτσχράτς" της σάρκας που πριονίζεται και τα "Φλομπ - Σπλατς" των οργάνων που αποκολλιούνται.
(Φλιτς φλιτς)

            Εκεί όμως που πραγματικά δίνει ρεσιτάλ είναι στα Εφέ. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν κομπιουτερίστικες ανοησίες και όλα είναι πράκτικαλ εφέκτς! Οι ηθοποιοί τα βλέπουν, τα μυρίζουν, τα πιάνουν και τα γεύονται (έτσι κι αλλιώς, πολλά από αυτά για τη σχάρα προορίζονταν) και στη συγκεκριμένη, τα γαμάνε κιόλας! Είναι τόσο ρεαλιστικό το Γκορ, που αν ήταν αρνίσια, αντί για ανθρώπινη η συκωταριά, θα επιχειρούσες να τη φας! Οι κούκλες μοιάζουν τόσο αληθινές, που αν ήταν κούκλες του σεξ, αντί για πτώματα σε αποσύνθεση, θα προσπαθούσες να τις πηδήξεις (Όχι ότι αυτό εμπόδισε τον πρωταγωνιστή).
            Αν ήθελες να γίνεις Νεκροψήστης, αλλά βαριόσουν την Χασαπϊατρική. Αν ήθελες να δεις ένα νεκροτομείο από τα μάτια του νεκρού, αλλά είσαι τόσο μαζόχας, που δεν θες να αφήσεις ακόμα το μαρτύριο της ζωής. Αν πατάς "Dead" στο Γιουπόρν, αλλά σου δεν σου βγάζει τίποτα και μένεις με το πουλί στο χέρι, να ακούς το βινύλιο των Mayhem, που έχει για εξώφυλλο την αυτοκτονία του Dead. Αν είσαι λυσσασμένο Γκόρχαουντ και θες το Σπλάτερ σου, να κάνει σπλατς. Αν τρέφεσαι μόνο με σούπες αίματοςμαύρες πουτίγκες και θες την μπριζόλα σου τόσο "rare" που να κάνει "Μουου". Αν είσαι οπαδός των παλιών καλών Carcass. Αν είσαι όλα αυτά, τότε μάλλον το έχεις δει και την έχεις παίξει κιόλας. Αν όχι όμως, δες το χθες και ευχαρίστησέ με αύριο. Αυτό το φιλμάκι είναι το αμέσως καλύτερο, από το να βρεθείς σε νεκροτομείο την ώρα αιχμής. Θα ικανοποιήσει ακόμα και την πιο νευρική ανορεκτική δεσποινίς, που θέλει να ξερνάει χωρίς να χρησιμοποιεί άλλο το δάκτυλό της, επειδή έχει αρχίσει να χωνεύεται από το γαστρικό οξύ και δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει πουθενά αλλού (δηλαδή στο μουνί της).
            Δεν έχω δει κάτι άλλο αυτού του σκηνοθέτη, αλλά λίγο που τσέκαρα το ΙΜΔΒ και είδα κάποια τρέιλερ δεν ενθουσιάστηκα. Κρίμα, επειδή το Άφτερμαθ είναι πολύ εντυπωσιακό και θα ήθελα μία ανάλογη συνέχεια. Εκτός αν πέφτω τόσο έξω για τις επόμενες δουλειές του (δεν αποκλείεται).

(Το τρέιλερ)

(Η μαζεμένη αφισούλα)

(Η μες τα μούτρα αφισούλα)

(Όταν έχεις καθυστέρηση τρεις μήνες και ...αδιαθετείς!)

(Νταξ' αυτό είναι λίγο τρομακτικό)

(Ετοιμασίες για το Πάσχα)

(Εξώφυλλο ντεθμέταλ δίσκου)

"Δεν σε είχα για τόσο μυαλωμένη"

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Της δίνω το φιλί της ζωής!"

(Η βαζελίνη σώζει σχέσεις)

"Έχεις μία μύξα, να στη βγάλω;"

(Και μία πούτσα, έτσι για το καλό)

"Είσαι άρρωστος παιδί μου;"

(Αυτά τα έξι λεπτά του Φάμιλι Γκάι, είναι το τι μπορεί να συμβεί σε εσάς, τη μισή ώρα που διαρκεί το Άφτερμαθ. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα)

            Πριν κλείσω να σας πω, ότι στη διάρκεια αυτής της "κριτικής", την ώρα που έβλεπα καρέ καρέ το φιλμάκι, με έκοψε λόρδα και έβαλα να φάω κόκκινες φακές με τσένταρ (δεν είχα και άλλη επιλογή) και σε κάποια φάση άρχισαν να μου φαίνονται περίεργες και ξαφνικά χόρτασα και τις άφησα.
(Γιατί άραγε;)

"Τρία στα τρία"
Read More »