21.10.16

Forklift Driver Klaus (2000)

            Ο Κλάους (όχι ο Κίνσκι) μόλις πήρε άδεια οδήγησης Περονοφόρου (ή αλλιώς Κλαρκ) και ξεκινάει κατενθουσιασμένος την πρώτη του μέρα στη δουλειά. Δυστυχώς όμως γι' αυτόν και τους συναδέλφους του, θα τα κάνει όλα λάθος και θα μάθει με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι υπάρχει λόγος που πρέπει να τηρούμε τους κανόνες, όσο ασήμαντοι, βαρετοί, ή ανόητοι και να μας φαίνονται και δεν είμαστε πιο έξυπνοι ή ικανοί, από αυτόν που τους έγραψε. Εκτός αν είμαστε Έλληνες. Τότε ναι, είμαστε και μπορούμε να τους γράφουμε στα αρχίδια μας, επειδή όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι εκτός από εμάς (τι σ'έπιασε τώρα;).
            Το "Forklift Driver Klaus – The First Day on the Job" (Staplerfahrer Klaus - Der erste Arbeitstag), είναι ένα μικρού μήκους μεγάλης αξίας φιλμάκι, που παρωδεί με το χειρότερο τρόπο (δηλαδή καλύτερο), τα αντίστοιχα εκπαιδευτικά φιλμάκια της δεκαετίας του '80 για τους κανόνες ασφαλείας, που δείχνουν συνήθως σε υπαλλήλους μεγάλων εταιρειών, για να είναι σίγουροι ότι δεν θα πάνε οι ηλίθιοι εργάτες να πεθάνουν στα πόδια τους, και να τους στοιχίσουν σε χρήμα και υπόληψη.
            Το φιλμάκι είναι πολύ πετυχημένο. Σε πείθει ότι είναι γυρισμένο τη δεκαετία του '80, και μέχρι το τρίτο ατύχημα που καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται, θα μπορούσε να είναι πραγματικό ενημερωτικό φιλμ. Μάλιστα λέγεται ότι αν και είναι παρωδία, παρ' όλα αυτά, κάποιοι εκπαιδευτές Κλαρκ (με χιούμορ) τολμούν και το δείχνουν στο μάθημά τους (θα ήθελα πολύ να δω τα μούτρα των μαθητών, κατά τη διάρκεια προβολής του).
(Το μικρού μήκους που πρέπει να δεις πριν ανέβεις στο Κλαρκ)

(Άριστο!)
Read More »

20.10.16

31 (2016)

          Εκεί που καθόμουν (στη λεκάνη) και σκεφτόμουν τι να γράψω, για τη νέα ταινία του Ρομπ Ζόμπι "31" (31 να είναι οι ώρες του με τη μαλακία που γύρισε); Την ιστορία με τα ΜΑΤ, που είχα αναφέρει παλιότερα; Ή να γράψω τα πάντα στα αρχίδια μου, να τρέξω γυμνός στο πλησιέστερο πάρκο και να ζήσω μαζί με τους σκίουρους, να τρώω φυστίκια από τους περαστικούς; Μάλλον ένα από τα δύο πρώτα επειδή τώρα έπιασαν τα κρύα και έχω αρχίσει να το ροκανίζω. Τέλος πάντων, μπαίνω στο μπλογκ και τι να δω; Όλα λάθος! Ότι αλλαγές είχα κάνει στον κώδικα, για κάποιον λόγο είχαν σταματήσει να λειτουργούν και τα έδειχνε όλα στο μπλογκ, σαν να είχαν μπει γύφτοι να το κλέψουν (ρατσισμός)! Όλα ανάκατα! Κουλουβάχατα!  Μπουρδέλο, πως το λένε; Στην προσπάθειά μου να το συμμαζέψω (ότι νέες αλλαγές έκανα στον κώδικα δεν τις "διάβαζε") κατέληξα να ανεβάσω το μπλογκ στο Τουμπλρ και στο Γουόρντπρες (σε αυτό ανέβηκε δύο φορές, δεν ξέρω πως το κατάφερα. Ένα σάιτ και ένα μπλογκ μάλλον; Δεν ξέρω). Τελικά κατάφερα να οργανώσω το μπλογκ, με λίγες διαφορές μιας και αναγκάστηκα να το στήσω από την αρχή, και πλέον μπορώ να ασχοληθώ με το νέο μου άρθρο (άναρθρο). Τελικά αποφάσισα να γράψω για το "31" που είναι είναι λιγότερο ενδιαφέρον, αλλά επίκαιρο λόγω Χάλογουιν.
"Σταρχίδιαμου"

          Στις 31 Οκτώβρη του 1976, νύχτα του Χάλογουιν, πέντε εργάτες του Allou Fan Park, απάγονται από τα αφεντικά τους, σε συνεργασία με τα αφεντικά του τσίρκου Μεντράνο (του χρόνου θα πάρει μέρος και το Τζάμπο) και κλείνονται μέσα ένα "Σπιτάκι Του Τρόμου" για να δώσουν έναν 12ωρο αγώνα επιβίωσης, ενάντια σε έξι νεοφιλελεύθερους κλόουν, που θα προσπαθήσουν να τους σκοτώσουν με "όσο πιο βίαιο τρόπο γίνεται" (Χα! Ναι καλά, με όσο πιο γρήγορο μάλλον), όσο τα αφεντικά στοιχηματίζουν στις ζωές τους. Με μία τόσο απλή υπόθεση φαντάζεσαι ότι η ταινία θα έχει πολύ δράση και λίγο μπλαμπλά. Αμ δε. Κανονικά ο Ζόμπι έπρεπε να κυκλοφορήσει την ταινία την Πρωταπριλιά και όχι το Χάλογουιν.
(Ο ψεύτης! Αλλά τι περιμένεις από έναν αριστοκράτη;)

          Το "31" ξεκινάει με το μονόλογο του Ντούμχεντ, ενός εκ των έξι αιμοσταγή κλόουν της ταινίας, που πολλοί κατηγόρησαν ότι είναι ένα κακέκτυπο του Τζόκερ. Ε, ψυχοπαθής κλόουν ο ένας, ψυχοπαθής κλόουν και ο άλλος, λογικό να μοιάζουν, μην κολλήσουμε εκεί. Ο Ντούμχεντ λοιπόν, φαίνεται γνήσιος βλάχος σάικομπίλι που τα λέει ωραία και φτιάχνει μία όμορφα σκοτεινή ατμόσφαιρα και πολλά υποσχόμενη για τη συνέχεια της ταινίας, που όμως καταφέρνει να τη χαλάσει αμέσως μετά (την ατμόσφαιρα), ή τουλάχιστον να μου φυτέψει τους πρώτους σπόρους αμφιβολίας ότι αν αυτό είναι το ορεκτικό, μάλλον το κυρίως πιάτο δεν θα είναι τόσο χορταστικό. Αυτό το λέω διότι αμέσως μετά τη φλυαρία του κλόουν, ακολουθεί η πρώτη σκηνή θανάτου, που η πράξη σε αντίθεση με το λόγο, ήταν τόσο σύντομη και ανέμπνευστη (και αναίμακτη), που με άφησε με απορία να ξύνω το κεφάλι μου και να σκέφτομαι "Τι; Αυτό ήταν;".

(Αυτό που παρήγγειλες, κι αυτό που σου ήρθε)

          Συνήθως σε μία ταινία τρόμου, η πρώτη σκηνή φόνου είναι εντυπωσιακή, δίνει το ύφος της ταινίας και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή για τη συνέχεια, και ειδικά σε μία ταινία σαν και αυτή, όπου ο δημιουργός της έχει επώνυμο "Ζόμπι" και τη διαφημίζει σαν την πιο κτηνώδη ταινία του, όπου επειδή εν μέρη χρηματοδοτήθηκε από τους οπαδούς του, φρόντισε να ικανοποιήσει τα διεστραμμένα τους γούστα. Θα πει κάποιος (εγώ), "Τι βιάζεσαι ρε φίλε; Δέκα λεπτά είδες κι άρχισες τη γκρίνια; Κάτσε να δούμε τη συνέχεια". Αυτό μου είπα κι εγώ και συνέχισα να βλέπω με συγκρατημένη αισιοδοξία, ότι τα λεφτά που δεν έδωσα για την καμπάνια της ταινίας έπιασαν τόπο. Τελικά είχα δίκιο. Αυτό συνεχίζεται σε όλη την ταινία. Κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του ο επόμενος κλόουν, είναι πολύ καλός στο να δημιουργεί εντυπώσεις και να υπόσχεται ολόκληρες νύχτες πόνου και ηδονής και όταν επιτέλους έρχεται η στιγμή της αλήθειας, να ...χύνει στο βρακί του.
(Σε αυτό το βίντεο, οι άντρες είναι ο Ζόμπι και οι γυναίκες οι φαν"

          Τώρα τι άλλο να πω για την ταινία (κουράστηκες να θάβεις;); Δεν συμβαίνει κάτι άλλο πέρα από αυτό που γράφει στην υπόθεση (η οποία παρεμπιπτόντως θυμίζει πάρα πολύ το Running Man του 1987. Μία από τις λιγότερο γνωστές ταινίες δράσης του Schwarzenegger). Θεωρώ ότι αν και έχει κάποια από τα αναμενόμενα συστατικά, μπας και ξεγελάσει μερικούς (δηλαδή διαδραματίζεται τη δεκαετία του '70, οι χαρακτήρες είναι σκουπίδια βλάχοαμερικάνοι και η μουσική κλασικό ροκ), είναι η χειρότερη ταινία του Ζόμπι και δεν μπορεί να συγκριθεί με τα "House Of 1000 Corpses" και "The Devils Rejects", που αν και δεν ήταν για όλους, και η σκηνοθεσία με το σενάριο ήταν στα όρια του ανεκτού,  ξεχώριζαν σαν fanboy ταινίες όπου είχαν όραμα και έγιναν με μεράκι. Ενώ το "31" κατάφερε να έχει χειρότερη σκηνοθεσία από όλες τις προηγούμενες προσπάθειές του, η γυναίκα του (που πρωταγωνιστεί σε όλες) να δίνει τη χειρότερή της ερμηνεία (ο μόνος που φάνηκε να έχει πάρει στα σοβαρά το ρόλο του, ήταν ο Richard Brake) και γενικότερα μου έδωσε την αίσθηση, ότι όλο αυτό έγινε αγγαρεία και ήταν αρπαχτή σε βάρος των οπαδών του.
"Μας γάμησες! Πες και κάτι καλό!"

          Να θυμίσω ότι λίγο καιρό πριν, ο ίδιος ο Ζόμπι έλεγε ότι δεν θα ξανακάνει ταινία τρόμου και ότι δουλεύει ένα σενάριο για την αληθινή ιστορία μίας ομάδας Χόκεϊ. Επίσης, διάβασα πρόσφατα ότι κατά τη διάρκεια ερώτησης που δέχθηκε στην προβολή του "31" σε φεστιβάλ, σχετικά με το τι τον ενέπνευσε να κάνει αυτήν την ταινία, απάντησε ότι σε μία κουβέντα που είχε με ένα φίλο του, είπε ότι θα μπορούσε να κάνει ταινία την πιο χαζή ιδέα που θα του ερχόταν στο κεφάλι τα επόμενα 30 δευτερόλεπτα και να βγάλει λεφτά από αυτήν, παρά από την ταινία που προσπαθεί τόσο καιρό (την αληθινή ιστορία μίας ομάδας Χόκεϊ) αλλά έχει κολλήσει στο development hell, και κάπως έτσι έγινε το "31". Τα συμπεράσματα δικά σας.
"Τώρα αυτό το είπες για καλό;"

          Για να πούμε και του στραβού το δίκιο. Η ταινία πριν κυκλοφορήσει πέρασε τρεις φορές από το MPAA (Motion Picture Association of America) για να καταλήξει με λογοκρισία "R", που σημαίνει κατάλληλη για ανήλικους μόνο με συνοδεία κηδεμόνα. Ενώ τις προηγούμενες δύο είχε βαθμολογηθεί με "NC-17", που σημαίνει ακατάλληλη για ανήλικους. Ο Ζόμπι είπε ότι θα κυκλοφορήσει την unrated έκδοση σε DVD, αλλά να πω την αλήθεια, δεν νομίζω λίγα λεπτά (ή δευτερόλεπτα) επιπλέον γυμνού, βίας, ή φρασεολογίας να κάνουν διαφορά. Την ίδια βαθμολογία πήρε και το Evil Dead (2013) και ήταν πολύ πιο βίαιο.
(Ενώ τώρα που είναι "R", παίζει σε όλους τους κινηματογράφους)
(Τρέιλερ)

(Η πρώτη αφίσα που κυκλοφόρησε και ανέβασε τις προσδοκίες μου στα ύψη)

(Η δεύτερη αφίσα που κυκλοφόρησε και έριξε τις προσδοκίες μου στον απόπατο)

(Η τρίτη και επίσημη αφίσα)

(Χαμόγελο για Όσκαρ)

"Ε όχι και κλόουν! Κόμης Δράκουλας ντύθηκα!"


"Περνάμε καλά και αυτό περνάει και στον κόσμο"


(Μη χαίρεστε, δεν έχει Σατανά)


(Ο χειρότερος όλων. Κι όχι επειδή είναι Ναζί, ή νάνος, ή Ισπανός)


(Σαν τις τουαλέτες του σχολείου, ή του Μο Μπέτερ)


"You got fucked by the best!"
(Οι πιο συμπαθητικοί τύποι της ταινίας. Κρίμα που ήταν μόνο λόγια)


(Σε όλα τα Λούνα Παρκ πρέπει να έχει μαλλί της γριάς)


"I WANT TO FUCK YOU"
(Μία από τις καλύτερες ατάκες της ταινίας)


"Μέχρι κι εγώ απογοητεύτηκα"
Read More »