Καταρχάς να ξεκινήσουμε με το ότι η ταινία αυτή είναι βαθιά πολιτική και να συνεχύσουμε με το ότι δεν μπορώ να πω πολλά χωρίς να κάνω σπόιλερ, επειδή οι ανατροπές ξεκινάνε απο την αρχή. Γι' αυτό θα πω λίγα και ουσιαστικά (Γιώργος, ελάφι, σφυρί, γράψιμο, ηρεμία, ταχύτητα).
Το φιλμάκι του Levan Bakhia ξεκινάει με ένα πολύ ωραίο πλάνο από ψηλά, με το Drone να ακολουθεί το τζιπάκι της παρέας που κόβει βόλτες στην όμορφη γεωργία της Γεωργίας και για κάποιο λόγο όλο αυτό να φαίνεται σαν μακέτα ("Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η Γη με ζωγραφιά, κι εσύ την πήρες σοβαρά, κι εσύ την πήρες σοβαρά") Σοβαρά! Αφού μέχρι να πάει η κάμερα κοντά στους πρωταγωνιστές νόμιζα ότι έβλεπα κάποιο stop motion animation φιλμάκι. Ο σκηνοθέτας το έκανε επίτηδες; Εγώ έχω κάποιο πρόβλημα (μάλλλον το δεύτερο); Δεν ξέρω. Πάντως έτσι φαίνεται (έτσι σου φάνηκε θες να πεις).
Όταν η κάμερα φεύγει από το Drone και πάει στα χέρια του οπερατέρ, βλέπουμε ένα απελευθερωμένο Αμερικάνικο τρίο, ένα ζευγαράκι και το φανάρι τους (ο κοινός τους μπακούρης κολλητός) δηλαδή, να επιχειρούν να κάνουν κάμπινγκ στη Σοβιετική Ένωση, επειδή η ψευδαίσθηση της ελευθερίας στην ελεύθερη αγορά έχει αρχίσει να γίνεται συναίσθηση και θέλουν να κατασκηνώσουν στην ύπαιθρο της Κόκκινης Αρκούδας, μπας και αναπνεύσουν αέρα ελευθερίας ατόμου και όχι ελευθερίας εμπορίου ("Το ίδιο δεν είναι;" - "ΣΚΑΣΕ!"). Επειδή όμως η ελευθερία κερδίζεται με πόλεμο, απομεινάρια του πολέμου αυτού, υπάρχουν στο χώμα που πήγαν να περπατήσουν και δεν θα αργήσουν να πατήσουν (ο ένας δηλαδή, ο τυχερός) πάνω σε μία νάρκη και να το παίξουν αγαλματάκια, ακίνητα, αγέλαστα, αμίλητα.Το τελευταίο βέβαια, δυστυχώς δεν το τηρούν, επειδή δεν κάνουν και τίποτα άλλο εκτός από το να μιλάνε.
Ο ένας από τους τρεις θα την "κάνει" με ελαφρά πηδηματάκια (μην σκάσει και καμία βόμβα) και δεν λέω το γιατί, μην κάνω σπόιλερ, αλλά είναι από τις καλές στιγμές της ταινίας. Μας μένουν δύο λοιπόν (3-1=2), ο Γκαστόνε και το γκομενάκι που πάει γυρεύοντας ("κοιτάξτε πως ήταν ντυμένη κύριε Δικαστά, τα ήθελε ο κώλος της") και το λέω αυτό, διότι αν δείτε την ταινία (χλωμό) και ακούσετε τις μαλακίες που λέει στον ξελιγωμένο βλάχο που τους βρίσκει πάνω στο βουνό, δεν θα το πιστεύετε, αλλά υποθέτω κάπως έπρεπε να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Μέχρι να γίνει αυτό, κάθεται ο ναρκοπατητής ακίνητος πάνω στη νάρκη, χεσμένος από το φόβο του, σφιγγόμενος μη του φύγει καμία κλανιά και τιναχτούν όλοι στον αέρα και η τύπισσα με ένα φτυάρι, να του σκάβει το λάκκο. Αλήθεια! Η δεσποινίς, κάπως βρήκε ένα φτυάρι και σκάβει ένα λαγούμι πίσω του, για να πηδήξει αυτός μέσα και να γλυτώσει από την έκρηξη (επειδή προλαβαίνει ξέρω 'γω), αλλά και να μην γλυτώσει, θα τον σκεπάσει με λίγο χωματάκι και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Όπως και να έχει ο λάκκος είναι απαραίτητος. Εννοείται ότι εκεί που είναι δεν έχουν σήμα τα κινητά. Δεν είναι απίστευτο. Το καλοκαίρι που γύρναγα στη Σκύρο, η Wind δεν είχε σήμα πουθενά! Αφού σκεφτόμουν συνέχεια στα κατσικογκρέμια που ανηφορίζαμε, για να κατηφορίσουμε μετά σε υποτιθέμενες μαγικές παραλίες (που απλά πας για να πεθάνεις, επειδή μέχρι να φτάσεις έχεις πάθει αφυδάτωση, ηλιάση, σε έχουν δαγκώσει φίδια, σε έχουν κεντρίσει σκορπιοί και έχεις πάθει πολλαπλά κατάγματα στα κάτω άκρα και τα πρώτα σημάδια της Γάγγραινας έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους), ότι αν μας τύχει κάτι (οικογένεια κανιβάλων, που τρώει ηλίθιους τουρίστες, που χάνονται στα βουνά του νησιού ας πούμε), τη γαμήσαμε! Σαν τις ταινίες που βλέπω και δεν τις πιστεύω! Τελικά δεν μας έτυχε κάτι εκτός από βλακεία. Ας συνεχίσω να λέω για την ταινία.
Εκεί λοιπόν που η λεπτοκαμωμένη δεσποινίς συνεχίζει να σκάβει, να βογγάει, να ιδρώνει και ο ιδρώτας να κυλάει από το μουνί στα μπούτια της μέσα από το τζιν σορτσάκι/κιλοτάκι που φοράει, ενώ το λευκό της φανελάκι έχει αρχίσει να γίνεται διάφανο και να κολλάει πάνω στα μικρά, αλλά τουρλωτά βυζιά της, σκάει μύτη ένας κυνηγός, ταβερνιάρης, γιδοβοσκός, με μεγάλη κοιλιά και τσιγκελωτό μουστάκι, με όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει, με το αζημίωτο όμως. Ο τσάμπας πέθανε και όλα έχουν αξία, ακόμα και στην Ε.Σ.Σ.Δ. Επειδή όμως ο Κομμουνισμός είναι βαθιά ριζωμένος μέσα στην καρδιά του προλετάριου, δεν θέλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του με αντάλλαγμα το χρήμα, αλλά με ανταλλαγή υπηρεσιών. "Θα σε βοηθήσω να καλέσεις βοήθεια, αν με βοηθήσεις να χύσω ...μέσα" - "Εντάξει" - "Δεν μιλάω σε σένα ρε φίλε, στην κοπέλα μιλάω" (αναρωτιέμαι ποιος θα γελάσει με αυτό το αστείο).
Νομίζω καταλάβατε τι θα παίξει (τον πούτσο) από εδώ και πέρα. Απλά δεν θα παίξει όπως το είχα εγώ στο μυαλό μου. Είχα ακούσει για μεγάλο καλάθι και πήρα πολλά κεράσια, ενώ έπρεπε να πάρω μόνο τρία. Πρόκειται για ένα Rape & Revenge ταινιάκι τύπου I Spit On Your Grave με κάποιες πρωτοτυπίες στην κλασική ιστορία που το έκαναν να ξεχωρίσει στα φεστιβάλ που έπαιξε, αλλά όχι να βιάσει και τ ...συγγνώμη, να κλέψει και την παράσταση ήθελα να πω, επειδή έχει αρκετά αρνητικά, με πρώτο και καλύτερο το ρυθμό του. Είναι πολύ αργό. Κάνει μία τεράστια κοιλιά στη μέση, που θα μπορούσε να κοπεί από παντού και να γίνει νοστιμότατος πατσάς. Μπορεί κάποιοι να πουν ότι έχτιζε την ένταση, αλλά εμένα προσωπικά μου έχτιζε τα αρχίδια. Στην αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια της ταινίας (τα ίδια έλεγες και στο προηγούμενο άρθρο, μήπως απλά βαρέθηκες να βλέπεις ταινίες;) θα μπορούσε να έχει περισσότερη δράση, περισσότερο χιούμορ, περισσότερη βία, περισσότερο από τα πάντα εκτός από τους ανούσιους, κουραστικούς και χαζούς διαλόγους, που αντί να δικαιολογήσουν τις πράξεις των πρωταγωνιστών, απλά τις καθυστερούν. Πως είναι όταν μιλάς με κάποιον στο Messenger και τον βλέπεις να πληκτρολογεί, να πληκτρολογεί, να πληκτρολογεί, και να στέλνει ένα "Ok"; Ε, αυτό. Δηλαδή σοβαρά, αν θέλω να ακούσω ανθρώπους να μιλάνε, θα ανοίξω το ραδιόφωνο, όχι την τηλεόραση που έχει κινούμενες εικόνες. Μία εικόνα, χίλιες λέξεις (σοβαρα τώρα;).
Θα μπορούσαν να έχουν γίνει τόσα όμορφα πράγματα στο ταινιάκι αυτό, που δεν έγιναν, που σκέφτομαι σοβαρά να γράψω κάτι αντίστοιχο και να το πω "Landmine Goes Boom" και να γίνεται μέσα της πουτάνας το κάγκελο, έτσι για να μην πάει χαμένη αυτή η κατά τα άλλα γαμάτη ιδέα. Αφού είδα την ταινία, απόρησα με τα σχόλια και τις κριτικές που είχα διαβάσει, για το πόσο πολύ το τραβάει (το σχοινί) στις σκηνές βίας. Δεν ξέρω, μπορεί σε κάποιον που δεν παρακολουθεί τέτοιες ταινίες να του φανεί τρομακτική και δυσάρεστη (δηλαδή εσένα σου φάνηκε ευχάριστη; Έχεις πρόβλημα παιδί μου;), αλλά σε κάποιον fan του είδους, όχι. Μάλλον είναι σαν να βάλεις σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ του Ντεθ Μέταλ, αυτό.
Εννοείται ότι θα του φανεί ακραίο και Σατανικό, αλλά όταν θα ακούσει το παρακάτω, θα καταλάβει τη διαφορά και θα εκτιμήσει την ποιότητα (εμένα ίδια φασαρία μου φαίνεται).
Κάτι τρύπες στο σενάριο και κάτι υποκρισίες που δεν πείθουν, είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεν με απασχολούν. Όσοι την είδαν θα ήθελα να μου πουν την γνώμη τους. Όσοι δεν την έχουν δει και το σκέφτονται, δείτε την αλλά κρατήστε τρία κεράσια ('Η δύο αρχίδια).
Το φιλμάκι του Levan Bakhia ξεκινάει με ένα πολύ ωραίο πλάνο από ψηλά, με το Drone να ακολουθεί το τζιπάκι της παρέας που κόβει βόλτες στην όμορφη γεωργία της Γεωργίας και για κάποιο λόγο όλο αυτό να φαίνεται σαν μακέτα ("Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η Γη με ζωγραφιά, κι εσύ την πήρες σοβαρά, κι εσύ την πήρες σοβαρά") Σοβαρά! Αφού μέχρι να πάει η κάμερα κοντά στους πρωταγωνιστές νόμιζα ότι έβλεπα κάποιο stop motion animation φιλμάκι. Ο σκηνοθέτας το έκανε επίτηδες; Εγώ έχω κάποιο πρόβλημα (μάλλλον το δεύτερο); Δεν ξέρω. Πάντως έτσι φαίνεται (έτσι σου φάνηκε θες να πεις).
(Μακέτο!)
Όταν η κάμερα φεύγει από το Drone και πάει στα χέρια του οπερατέρ, βλέπουμε ένα απελευθερωμένο Αμερικάνικο τρίο, ένα ζευγαράκι και το φανάρι τους (ο κοινός τους μπακούρης κολλητός) δηλαδή, να επιχειρούν να κάνουν κάμπινγκ στη Σοβιετική Ένωση, επειδή η ψευδαίσθηση της ελευθερίας στην ελεύθερη αγορά έχει αρχίσει να γίνεται συναίσθηση και θέλουν να κατασκηνώσουν στην ύπαιθρο της Κόκκινης Αρκούδας, μπας και αναπνεύσουν αέρα ελευθερίας ατόμου και όχι ελευθερίας εμπορίου ("Το ίδιο δεν είναι;" - "ΣΚΑΣΕ!"). Επειδή όμως η ελευθερία κερδίζεται με πόλεμο, απομεινάρια του πολέμου αυτού, υπάρχουν στο χώμα που πήγαν να περπατήσουν και δεν θα αργήσουν να πατήσουν (ο ένας δηλαδή, ο τυχερός) πάνω σε μία νάρκη και να το παίξουν αγαλματάκια, ακίνητα, αγέλαστα, αμίλητα.Το τελευταίο βέβαια, δυστυχώς δεν το τηρούν, επειδή δεν κάνουν και τίποτα άλλο εκτός από το να μιλάνε.
"Εχμ, συγγνώμη παιδιά; Νομίζω ότι κάτι πάτησα"-
"Σκατά θα είναι, λεφτά θα πάρεις. Άσε μας τώρα, δεν βλέπεις ότι κοιτιόμαστε;"
"Μην κουνιέσαι καθόλου, μην αναπνέεις καν!"
-"Το πρωί έφαγα τυρόπιτα με Μίλκο"
"Εγώ!"
"Τι λέει;" - "Μιλάει"
(Το τρέιλερ)
(Η μέτρια αφίσα)
(Η χάλια αφίσα, που σε κάνει να νομίζεις ότι θα δεις Ράμπο)
"Χμ, τελικά δεν είναι σκατά. Δεν νομίζω να πάρεις λεφτά"
"Πατερούλη τι έφερες σήμερα από το κυνήγι για να φάμε;"
"Μία πέρδικα"
"Μανούλα; Θέλω άντρα"
"Θα κάνουμε το κόλπο της θείας σου από το Σικάγο"
"Ναι, γεια σας"
"Σου αρέσει αυτός μωρή;"
"Καλός είναι"
"Τη γλάστρα γρήγορα!"
"Κι εγώ θέλω άντρα"
"ΟΧΙ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ Μ'ΑΡΕΣΕΙ!"-
"Δεν γίνονται επιστροφές, τώρα τον χάλασες"
"Εγώ, κατά τη διάρκεια της ταινίας"
"Ένα στα τρία, με αγάπη από τη Γεωργία"
Update: Μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η εκατοστή ανάρτησή μου! Κι όλος τυχαίως μου ήρθε να ανεβάσω το μπλογκ στο Τουμπλρ. Τυχαίο (ατυχο θα έλεγα); Πως πέρασε έτσι ο καιρός; Πως πέρασανε τα χρόνια; Ήμουν γέρος κι έγινα νιος! Να τις χιλιάσω λοιπόν! Να το γιορτάσω! Πάω να μεθύσω! Εβίβα (Γκλουπ, γκλουπ, γκλουπ).