26.11.14

Cold in July (2014)


          Ο Dexter μετά το φόνο/ευθανασία της αδερφής του, σκηνοθετεί το θάνατό του και γυρνάει πίσω στο 1989. Aφήνει χαίτη και μουστάκι, για να μην τον αναγνωρίσουν στο μέλλον και κάνει νέα οικογένεια, όχι πολύ διαφορετική από την προηγούμενη.
          Ένα βράδυ που αντιλαμβάνεται διαρρήκτη μέσα στο σπίτι του, ο dark passenger παίρνει τον έλεγχο για άλλη μία φορά. Mπορεί να μην έχει πια τα μαχαίρια του, αλλά έχει το πιστόλι του πατέρα του (Χάρι). Bρίσκει το διαρρήκτη στο καθιστικό και χωρίς πολλά πολλά, τον πυροβολεί κατευθείαν στο μάτι.
"Είσαι τυχερός που κρατάω πιστόλι και όχι μαχαίρι"

          Την επόμενη μέρα η μισή πόλη τον κοιτάει με μισό μάτι (χα!) και η άλλη μισή με θαυμασμό. Ανάμεσά τους και ο Σερίφης, που του λέει να μην ανησυχεί γιατί έκανε το σωστό και μπράβο του. Άλλωστε ο διαρρήκτης ήταν καταζητούμενος κακοποιός και καλά να πάθει. Αυτά είναι τα καλά νέα, τα κακά είναι ότι ο επίσης κακοποιός πατέρας του μακαρίτη, μόλις βγήκε από τη φυλακή (διαβολική σύμπτωση) και μάλλον δεν είναι πολύ χαρούμενος, που στις πρώτες ελεύθερες μέρες του, έχει να πάει στην κηδεία του γιου του.
"Δεν είμαι και πολύ χαρούμενος"

          Ο Δέξτερ κάνει σε όλους (και σ' εμάς) το σοκαρισμένο, φλώρο, γυφτοκαγκουρορέντνεκ που τον τρώνε οι τύψεις. Δεν θέλει να χαλάσει την περσόνα του, όχι πάλι, δεν ταξίδεψε στο χρόνο για να τα κάνει πάλι θάλασσα, όπως στο μακρινό 2013 (στην κυριολεξία).
(Σοκαρισμένος γυφτοκάγκουρας)

          Αυτό όμως γίνεται δύσκολο, όταν έρχεται μούρη με μούρη με τον πατέρα του κλεφτρονίου, που απειλεί άμεσα τον Δέξτερ και την οικογένειά του (ήδη του σκοτώσαν μία γυναίκα στο μέλλον), και γίνεται ακόμα δυσκολότερο, όταν οι απειλές γίνονται πράξη και ξεματιάζεται αθώο αρκουδάκι. Κρατάει για άλλη μία φορά την ψυχραιμία του και τον dark passenger στο κλουβί του και αφήνει το Σερίφη να κανονίσει, τον εκδικητικό πατέρα. Όταν όμως θα πάει στο αστυνομικό τμήμα για κατάθεση, θα τον περιμένει άλλη μία δυσάρεστη έκπληξη, που θα αλλάξει τα δεδομένα. Θα συνειδητοποιήσει, ότι άλλον πυροβόλησε και άλλον του είπαν ότι σκότωσε. Ο Σερίφης θα το αρνηθεί και ο Δέξτερ θα καταλάβει ότι στήνεται παιχνίδι στη πλάτη του, και ότι δεν μπορεί πλέον, να εμπιστεύεται τους μπάτσους, παρά μόνο το σκοτεινό του καβαλ...ε σόρι επισκέπτη. Ώρα να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του, σαν τον μελλοντικό καλό καιρό, για να λύσει το μυστήριο και ότι άλλο προκύψει, με την βοήθεια του εκδικητικού πατέρα και παραλίγο φονιά της οικογένειας του, από παρεξήγηση και του Δον Τζόνσον από τους Μαϊάμι βάις (και οι δύο από το Μαϊάμι, τυχαίο;).
"...κι εγώ στο Μαϊάμι έκανα τη μεγάλη μου επιτυχία"

          Ποιος ήταν αυτός που σκότωσε; Γιατί του είπε ψέμματα ο Σερίφης; Που είναι τώρα ο καταζητούμενος; Τι θα κάνει ο πατέρας, όταν μάθει ότι ο γιος του είναι ζωντανός; Όλες τις απαντήσεις τις έχει ο Don Johnson, θα σας τις δείξει σε βιντεοκασσέτα και δεν θα σας αρέσουν καθόλου (καλά, σε μερικούς μπορεί να αρέσουν).
          80ήλα ριβέντζ μούβι μυστηρίου, που δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά λόγω γυφτοντέξτερ και γέρο καμπόι Sonny Crockettαλλά γουστάρεις λόγω γυφτοντέξτερ και γέρο καμπόι Sonny Crockett. H τέταρτη ταινία του μέχρι πρότινος, χόρορ σκηνοθέτη, Jim Mickle (Mulberry St., Stakeland, We are what we are, όλα ωραία), που μπορεί να ξέφυγε από τους ποντικάνθρωπους, τους βρυκόλακες και τους κανίβαλους αυτή τη φορά, αλλά παραμένει σκοτεινή και βίαιη. Τρίτη ταινία στη σειρά που βλέπω, με καρπεντερικά σίνθια στο σάουντρακ, wtf;

Το τρέιλερ

 Η αδιάφορη αφίσα

Η τηλεταινία αφίσα

Η κωμωδία αφίσα

 (Προσπάθεια για αθόρυβη κλανιά)

(Μην κάνεις τον έκπληκτο, ξέρουμε ποιος είσαι)

"Ο γάμος μας περνάει κρίση"

"πόσο πάει κούκλε;"

 "καλύτερα να σταματήσουμε να βλεπόμαστε,
δεν φταις εσύ, εγώ φταίω, δεν σου αξίζω"

"το νέο μου αμόρε, έχει ακόμα μαλλιά και τουπέ"

(τουπέ)

"Σταθείτε, μπορούμε και οι τρεις μαζί, μεγάλη καρδιά χρειάζεται"

(Από το σάουντρακ)

"Δύο στα τρία!"

Read More »

21.11.14

The Guest (2014)

          Φανταράκος με λουκάνικο στην πλάτη, πάει τροχάδην (τρέχουμε τώρα, δεν περπατάμε) σε ερημικό δρόμο Αμερικανικής επαρχίας, μέρα του Χαλογουίν και τεράστιος μπλε τίτλος "ΔΕ ΓΚΕΣΤ " μας σκάει μες στα μούτρα, μαζί με τρομπόνι να ηχεί απειλητικά στα αυτιά μας.
(Απειλητικό τρομπόνι)

          Τετραμελής οικογένεια θρηνεί τον χαμό του στρατιώτη γιου τους στον πόλεμο, όταν ξαφνικά τους χτυπάει την πόρτα άλλος στρατιώτης, ζωντανός αυτήν τη φορά, και συστήνεται σαν φίλος του γιου τους που υπηρετήσαν μαζί. Σκοπός της ξαφνικής επίσκεψής του (ούτε γλυκά, ούτε ένα κρασί, τίποτα) είναι να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία του φίλου του που πέθανε στα χέρια του (ή από τα χέρια του), να ελέγξει την οικογένεια του αν είναι καλά και να τους μεταφέρει το τελευταίο του μήνυμα, "θα πεθάνετε όλοι με φρικτό τρόπο!" ...πλάκα κάνω (χα!). Τα τελευταία συγκινητικά λόγια που ήθελε να πει στον καθένα ξεχωριστά ο γιος τους, είναι ότι τους αγαπούσε και τους σκεφτόταν όσο πολέμαγε τα άπιστα γυναικόπαιδα των Μούτζα Χεντίν.
"Γεια σας, είμαι ο γαμιάς της γειτονιάς σας"

          Αφού η μάνα ιλφ έχει γίνει ψυχολογικό κουρέλι, βλέπει στον άγνωστο, καθώς πρέπει νεαρό, με τους ευγενείς τρόπους (τους έμαθε στο Downton Abbey), το χαμένο γιο της και αποφασίζει να τον φιλοξενήσει για λίγες μέρες για να ακούσει κι άλλες ιστορίες για τον γιόκα της, μέχρι ο μουσαφίρης να δει τι θα κάνει, μιας και έχει μόλις αποστρατευτεί (προφανώς δεν έχει οικογένεια, σπίτι, φίλους κλπ). Το πρότυπο Άριας φυλής με τη σειρά του, ανταποδίδει την φιλοξενία με τον καλύτερο τρόπο, βοηθώντας τους στα πάντα και κερδίζει την εμπιστοσύνη και την συμπάθεια όλων. Πιο εύκολα κερδίζει τον αλκοολικό μουστακαλή πατέρα πίνοντας μαζί του μπύρες, (εύκολος άνθρωπος) και τον ίμο γιο, βοηθώντας τον να υψώσει ανάστημα στους μπούλιζ του σχολείου (όκει, έκανε κάτι περισσότερο από αυτό) και πιο δύσκολα της αντιδραστικής Μπέβερλι Χιλς 90210 κόρης, που τον αναγκάζει να παίξει το τελευταίο του χαρτί, για να τον πάρει με καλό μάτι. Το γυμνό κορμί του (να το πάρει μάτι).
"Τώρα με συμπαθείς μωρή;"

          Όταν μυστήριοι θάνατοι αρχίζουν να συμβαίνουν στον κύκλο της οικογένειας, η κόρη είναι αυτή που καταλαβαίνει πρώτη, ότι κάτι δεν πάει καλά με τον κάπτεν Αμέρικα (τελικά το κορμί δεν κάνει δουλειά), ότι ίσως δεν είναι αυτός που ισχυρίζεται ότι είναι και αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν του μουσαφίρη χώνοντας το δάκτυλο τόσο βαθιά, που φτάνει μέχρι την μύτη του Nick Fury, με δραματικές για όλους συνέπειες.
[Ο Nick Fury σε μαύρο(στα κόμικ είναι σε άσπρο)]

          Μετά το You're next , το home invasion σλασεράκι/μαύρη κωμωδία, που δεν με είχε ενθουσιάσει (κυρίως λόγω χαρακτήρων. Το προηγούμενό τους A horrible way to die μου άρεσε περισσότερο) οι Adam Wingard και Simon Barrett συνεχίζουν στο ίδιο ύφος και το πετυχαίνουν πολύ καλύτερα, γυρίζοντας άλλο ένα χομ ινβέιζιον, όχι τρόμου αυτήν τη φορά, αλλά θρίλερ/άξιον, φόρο τιμής/παρωδία στις αντίστοιχες ταινίες των ογδόντας, με σάουντρακ βγαλμένο κατευθείαν από το Dada της Μπενάκη και τη Rebound. Τι D.A.F, τι Clan of xymox, τι Sisters of mercy, τι Front 242, ένα βήμα αριστερά, ένα βήμα δεξιά και δεν συμμαζεύεται (έχει και κάτι new retro μέσα αλλά χου κερς). Ο μουσαφίρης γαμάει γι' αυτό που είναι, δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του και αν δεν τον πάρεις ούτε εσύ, θα σου αρέσει. Αν τον πάρεις δεν θα σου αρέσει (τον μουσαφίρη).
          Σύντομο σχόλιο (αφού διάβασες το κατεβατό); Ο μπούλης από το Downton Abbey αδυνάτισε, έγινε Ryan Gosling και βαράει κόσμο στο δικό του Drive (γαμώ τις ταινίες) ακούγοντας 80'ς σύνθια και νταρκ γουέηβ σε αυτό το κωμικό άξιον θρίλερ.

Το ωραίο τρέιλερ

Η ωραία Πολωνική αφίσα

Η ωραία Ιαπωνική αφίσα

Η Αμερικανική αφίσα

"Και σου είπα, μη μου τα πρήζεις, θα εκραγούν"

"Και τώρα θα σε μάθω αυτοάμυνα,
πες ότι η κολοκύθα είναι το κεφάλι του πούστη"

"Και τώρα θα σου μάθω ένα κόλπο, κάνεις μία  στρογγυλή
τρύπα στην κωλοκύθα και βάζεις μέσα το πουλί σου, να έτσι"

 (Ο τενεκεδένιος, η Ντόροθι και το σκιάχτρο στην χώρα του Οζ)

(Μέσα στο μπουρδέλο με το όπλο στα χέρια)

(Αυτή είναι στολή σερβιτόρας, όχι η άλλη στο Starry Eyes)

(Πείσμωσε)

Μόνο εμένα μου θύμισε το American Ninja ; (ναι) 


(Κοιτάτε ρε πως ήταν και πως έγινε)


(Ακούγεται στη σκηνή του πάρτι)

"Δύο στα τρία"
Read More »

18.11.14

Starry Eyes (2014)

          Χαζοχαρούμενη σερβιτόρα σε φαστφουντάδικο τύπου Χούτερςμόνο χαζοχαρούμενη δεν είναι όταν τρώει πόρτες τη μία μετά την άλλη, από διάφορες οντισιόν που πηγαίνει και τραβάει τα μαλλιά της, γιατί πιστεύει ότι έχει μεγάλο ταλέντο και της αξίζει κάτι πολύ καλύτερο (όπως το να γίνει σταρ) από την πεζή καθημερινότητα των λογαριασμών και της φασίνας. Η παρέα της που είναι όλοι του χώρου, δεν είναι στην ίδια φάση και προσπαθούν χαλαρά και ζαμαφού, να κάνουν το δικό τους ανεξάρτητο φιλμάκι. Πράγμα που ξενερώνει τη δικιά μας, γιατί αυτό που την ενδιαφέρει άμεσα και κατεπειγόντως, είναι η καταξιωμένη επιτυχία και τα φλας της δημοσιότητας.
"Μέχρι να παραγγείλετε, θα κάτσω εδώ να κοιτάτε το καμελτό μου,
είναι προσφορά του καταστήματος"

          Όταν σε οντισιόν γνωστής εταιρίας παραγωγής ταινιών τρόμου, τρώει ξανά πόρτα, τρέχει άρων άρων να αυτοξεμαλλιαστεί στο μπάνιο, για να συνέλθει από την απογοήττα της. Tην παίρνουνε χαμπάρι όμως (ότι δεν είναι στα καλά της) και παραδόξως αντί να της πούνε "τι κάνεις εκεί μωρή τρελέγκο;" τους κινεί το ενδιαφέρον και τη φωνάζουν για δεύτερη (ανορθόδοξη αυτήν τη φορά) οντισιόν. Καταφέρνει να τους εντυπωσιάσει και της κλείνουν ραντεβού με το σαρδανάπαλο, αιρετικό μεγαλοπαραγωγό για μία τελευταία οντισιόν που δεν είναι αυτό που νομίζει, γιατί δε θέλει μόνο λόγια αλλά και πράξεις (casting couch). Δεν είναι όμως ούτε αυτό που νομίζουμε εμείς (ένα απλό casting couch).
"Πρέπει να παραδωθείς ψυχή τε και σώματι στην τέχνη, ;)"

          Από 'κει και πέρα ξεκινάει η κατρακύλα, η ψυχολογική κατάρρευση, η ανάγκη για συνειδητοποίηση των προτεραιοτήτων της και η μεταμόρφωση της μεταφορικά και κυριολεκτικά από γλυκό, ντροπαλό και ταπεινό χαμομιλάκι σε σκύλα Χάρυβδη. Tι είναι πρόθυμη να κάνει για την διασημότητα; Μία πίπα είναι αρκετή ή χρειάζονται κι άλλα; Τι στο Διάολο συμβαίνει στο Χόλιγουντ; Έτσι εξηγούνται τα βραβεία Όσκαρ;
          Ωραίο αλλά αργό με την κακή έννοια. Τόσο αργό που ξέχασα ότι έβλεπα ταινία τρόμου και νόμιζα ότι έβλεπα άλλο ένα ανεξάρτητο φιλμ, με τις ανησυχίες μίας παρέας νέων καλλιτεχνών. Μέχρι που άρχισαν να συμβαίνουν τα κακά πράματα στα τελευταία 15-20 λεπτά και θυμήθηκα (μάλλον για να μην είναι άλλο ένα ανεξάρτητο φιλμ).
"Δεν ξανασερβίρω σουβλάκι, θα γίνω Αλίκη Βουγιουκλάκη"

          Η ιστορία και κάποιες σκηνές μου θύμισαν έντονα αυτές τις σχετικά καινούργιες ταινίες, 13 sins και Cheap Thrills και τις Contracted και Thanatomorphose .Τις έχω σε ζευγάρια γιατί έχουν ακριβώς το ίδιο θέμα, το "μέχρι που μπορείς να φτάσεις, για να πάρεις αυτό που θες" και το "κάνω σεξ και αρχίζω να σαπίζω, από μέσα πρός τα έξω" αντίστοιχα. Ειδικά στο δεύτερο έχουμε πανομοιότυπες σκηνές body horror. Αν συνδιάσεις αυτές τις ιστορίες και βάλεις μέσα και συνομοσία Σατανιστικής αίρεσης, έχεις το Starry Eyes. Α! ξέχασα, πρέπει να βάλεις μέσα και το βαρετό κοινωνικό δράμα των νέων ηθοποιών, που αναγκάζονται να κάνουν υποδεέστερες σε σχέση με το ταλέντο τους δουλειές, μέχρι να γίνουν διάσημοι. Αυτό το τελευταίο να μην είχε θα γάμαγε.
          Κάπου διάβασα (νομίζω στο Fangoria) ότι είναι η ταινία τρόμου της χρονιάς (τα ίδια λέγαν και για το Βαβαδούκ), δεν είναι. Δεν είναι καν μία κανονική ταινία τρόμου, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα και τα Proxy και Alyce. Στα συν η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, το Carpenterικό σάουντρακ και η ωραία αφίσα.

Το τρέιλερ

Η ωραία αφίσα

Η νάιντιζ αφίσα

Η ανάποδη αφίσα

Στην οντισιόν για το "Βαθύ Λαρύγγι"

"Λοιπόν, θέλουμε να κλάψεις, να γελάσεις, να χορέψεις
και να τραγουδήσεις ...γυμνή"

"Και τώρα ας κρατηθούμε από τα χέρια
και ας ρίξουμε έναν Καλαματιανό (χορό)"

"Εγώ το λουκάνικο το θέλω τόσο, για να χορτάσω"

(Σφυρίζει κλέφτικα)



"Δύο με το ζόρι"

Read More »

13.11.14

Among The Living Aka Aux Yeux des Vivants (2014)

          Το Among the living ξεκινάει πολύ εντυπωσιακά. Mία έγκυο γυναίκα [Προφανώς, δε θα μπορούσε να είναι άντρας (η Beatrice Dalle από τα Inside, Trouble every day κ.α.)] φτάνει τον κόμπο στο χτένι, τρώει φρίκη ολκής, παίρνει ένα ρόπαλο και κάνει τη μούρη κρέας, του τεμπελχανά, μπεκρή, βετεράνου με πειραγμένο DNA από τα χημικά, συζύγου της. Aκολουθεί το τερατόμορφο (από τα ίδια χημικά) παιδί έξω από την κοιλιά της, μετά το παιδί μέσα στην κοιλιά της και αφήνει τελευταίο για να σκοτώσει, τον εαυτό της.
"Σου είπα με πίτα λαδωμένη! ΛΑΔΩΜΕΝΗ!"

          Η συνέχεια είναι τελείως διαφορετική, με τρία μαλακισμένα πιτσιρίκια, βγαλμένα από ιστορία του Stephen King, να τριγυρνάνε στην εξοχή και να εξερευνούν εγκατελειμμένο κινηματογραφικό στούντιο, ανακαλύπτοντας γυναίκα δεμένη και φιμωμένη σε πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτου. Αντί να πάρουν τον πούλο (όχι κυριολεκτικά), κρύβονται και χώνουν τη μύτη τους εκεί που βρωμάει, για να δουν ποιος είναι ο κακός, που έχει δέσει το γκομενάκι σαν αρνί στο σακί (και να τον πάρουν κυριολεκτικά).  Τον βλέπουν, χέζονται και την πουλεύουν υπ' ατμόντας με κατουρημένα παντελόνια, αλλά είναι ήδη πολύ αργά, διότι τα έχει δει και αυτός και δεν έχει σκοπό να τα αφήσει να αποκαλύψουν την ερωτική φωλίτσα του.
          Αφού τα πουν όλα στην αστυνομία ( που φυσικά δεν θα τα πιστέψει γιατί είναι μαλακισμένα που κάνουν μαλακίες), θα πάει το καθένα στο σπιτάκι του, και σαν τα τρία μικρά γουρουνάκια, θα τα επισκεφθεί ένα ένα ο κακός ο λύκος, για να σκοτώσει αυτά και την οικογένειά τους, με τρόπους που δεν θα δούμε ποτέ. Τουλάχιστον, θα δούμε τον κακό, που είναι από τους πιο ανατριχιαστικούς που έχω δει ποτέ (ο οποίος μοιάζει λίγο με τον τρελό ψυχίατρο του Beyond the black rainbow χωρίς τα λούσα του).
(Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος)

          Το ATL είναι η τρίτη ταινία των Alexandre Bustillo και Julien Mary. Η πρώτη ήταν το πολύ καλό À l'intérieur Aka Inside και η δεύτερη το εξίσου καλό αλλά αρκετά διαφορετικό Livid. To ATL είναι η πρώτη ταινία τους που θα πάρει διανομή στην Αμερική και δυστυχώς είναι με διαφορά η χειρότερή τους. Δεν θα αναφερθώ σε σεναριακές τρύπες, έλλειψη ρυθμού και τέτοιες μαλακίες αλλά στο ένα και μοναδικό πράγμα, που μπορεί να καταστρέψει μία κατά τ' άλλα καλή ταινία τέτοιου είδους (slasher). Τους φόνους off-camera! Μάλιστα έχει γίνει με τέτοιο τρόπο, που στην αρχή νόμιζα ότι έβλεπα κάποια λογοκριμένη με τιρμπουσόν έκδοση, αλλά όχι, έβλεπα τη μία και μοναδική έκδοση. Είναι προφανές ότι το έκαναν επίτηδες αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόντουσαν. Λόγω rating; Budget; Δε νομίζω. Δεν είναι βέβαια, όλοι οι φόνοι off-camera. Αυτοί που είναι on είναι πολύ καλοί, ειδικά ο ένας, είναι από τους πιο περίεργους, κίνκι, γουάτ δεφάκ φόνους που έχω δει, αλλά δε φτάνει. Μιλάμε οι οκτώ στους δέκα, είναι off!
(Off!)

          Ας πούμε, ότι αν μία ταινία τρόμου είναι σαν το σεξ (και όχι το αντίστροφο), οι φόνοι είναι σαν τους οργασμούς. Ποιο το νόημα να φτιάχνεις ατμόσφαιρα, να ανεβάζεις σταδιακά την αγωνία και την ένταση, με αποκορύφωμα τη στιγμή που το θύμα έρχεται αντιμέτωπο με το δολοφόνο και ....να μην δείχνεις τίποτα, να αλλάζεις τελείως πλάνο. Σαν να σε κόβουν κάθε φορά που πας να χύσεις! Και να πεις ότι το κάνουν ώστε ο τελευταίος οργασμός, ή φόνος (ή μπουκιά), να είναι πιο έντονος, το δέχομαι, αλλά δεν είναι.
"δεν έδειξε το φόνο! ΠΑΛΙ!!!"

          Οι Alexandre Bustillo και Julien Maury θα σκηνοθετήσουν το prequel του Texas Chainsaw, που θα λέγεται σκέτο "Leatherface". Το Texas Chainsaw είναι για μένα, το χειρότερο όλου του γαμημένου The Texas Chainsaw Massacre φράντσάιζ (μιλάμε για εφτά ταινίες) και δεν είχα καθόλου αγωνία, για τη νέα ταινία, μέχρι που έμαθα ποιοι θα είναι οι σκηνοθέτες. Όπως είπα και πριν, τα Inside και Livid μου άρεσαν πολύ και ελπίζω να δημιουργήσουν έναν Leatherface που όλοι θα ξανά αγαπήσουμε.
Κάπου διάβασα, ότι γίνονται συζητήσεις για να σκηνοθετήσουν όλα, ή ένα εκ των Halloween 3D, Hellraiser και Nightmare on elm street, τι στο Διάολο;

Το τρέιλερ

Η αφισάρα

Η Αμερικάνικη αφίσα

Η Γαλλική αφίσα

"Εδώ θα δείξει φόνο;"

"Εδώ;"

"ή μήπως εδώ;"

(Brazzers)

"Κουάξ"

"Φυλακές ανηλίκων" ...σας περιμένει ο Τσαχιρίδης

Λέγεται "σφήνα" για κάποιον λόγο

"Με πόνο στην καρδιά, ένα στα τρία"
Read More »