10.5.16

Το Μπαλκόνι.

            Ο Νέος Κόσμος ώρες ώρες, μοιάζει με την Κυψέλη, και συγκεκριμένα τις ώρες που ψάχνω να παρκάρω. Σε αυτές τις δύο περιοχές, δεν βρίσκεις να παρκάρεις ούτε με αίτηση. Εγώ βρίσκω, επειδή είμαι μεγάλη οδηγάρα και περνάω το Άτος από την τρύπα της βελόνας, αλλά ακόμα κι εγώ δυσκολεύομαι μερικές φορές (συμβαίνει σε όλους).
"Όχι, δεν συμβαίνει σε όλους!"

            Ένα βράδυ λοιπόν που γύρναγα από ξενύχτι, δεν την πάλευα να ψάχνω 50 ώρες για πάρκινγκ και λέω από μέσα μου "Μεγάλε Κρομ, κάνε να βρω πάρκινγκ έξω από το σπίτι μου. Μία φορά ρε πούστη μου (όχι εσύ Κρομ, σχήμα λόγου είναι), κάνε μου τη χάρη και μην με ταλαιπωρείς", και με το που στρίβω στο στενό μου (δρόμο), σαν από θαύμα, βλέπω θέση αεροδιάδρομο, δέκα μέτρα από την πόρτα του σπιτιού μου! Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου! Είναι κάτι τέτοιες στιγμές, που πιστεύω ότι υπάρχει Σατανάς και μας προσέχει. Τέλος πάντων, παρκάρω γρήγορα γρήγορα, με μόλις δύο κινήσεις του τιμονιού, γουάξ οφ, γουάξ ον, σαν τον Νίντζα της οδήγησης, μη σπάσει ο Διάολος το ποδάρι του και εμφανιστεί κάνας παπάρας από το πουθενά, μου πάρει τη θέση τελευταία στιγμή και χρειαστεί να γίνω Νίντζα κανονικός.
(Όταν ήμουν μικρός, έβλεπα πολλές ταινίες Μουνίντζα)

            Mε το που βγαίνω από το αμάξι, βλέπω στο πεζοδρόμιο, ένα δίευρω! Ώπα, είπα λέω, τι τύχη είναι αυτή; Ρε μήπως έχω φτάσει σπίτι και κοιμάμαι; Γιατί ρε φίλε, λίγα είναι; Δύο ευρώ είναι μία μπιρίτσα, ή ένα σουβλάκι, υπάρχει καλύτερο πράγμα από αυτά; Κερασμένα από το πουθενά, έστω και από λάθος; Τι άλλο θες δηλαδή; Λέω από μέσα μου, "Βαγγέλη, άλλαξε η τύχη σου αγόρι μου, γύρισε ο τροχός, σήκω το πρωί, πλύσου, ξυρίσου και πήγαινε παίξε ένα Τζόκερ, να πάρεις επιτέλους αυτά που σου χρωστάει η πουτάνα η ζωή, που τόσο άδικα σε έχει ταλαιπωρήσει". Παίρνω το δίευρω, το βάζω στην τσέπη μου και πάω περίχαρος στο κρεβατάκι μου, να κοιμηθώ τον ύπνο του δικαίου. Κούνια που σε κούναγε Βαγγελάκη, μια χαρά θες; Δύο τρομάρες θα πάρεις. Επειδή παίζεις σε φαρσοκωμωδία γι' αυτό. Επειδή είσαι ο Χοντρός Και Λιγνός και το Τρίο Στούτζες μαζί και κάποιος σπάει πλάκα.
"Είσαι να σπάσουμε μία μουνόπλακα, εδώ στο μπαλκόνι;"

            Το πρωί με ξυπνάει ο ήχος του κουδουνιού. Αυτό το ενοχλητικό ΜΠΖΖΖΖΖ! Σαν τεράστια ρομποτική μύγα, ΜΠΖΖ ΜΠΖΖΖ ΜΠΖΖΖΖΖ! Σηκώνομαι με κεφάλι καζάνι και προσπαθώ να βάλω το παντελόνι βιαστικά, χωρίς να σαβουριαστώ την ώρα που κατεβαίνω τα σκαλιά, για να προλάβω να ανοίξω την πόρτα. Πατάω το κουμπί στο θυροτηλέφωνο να ρωτήσω ποιος είναι και ακούω "Βαγγελάκι εσύ;" απαντάει ο Μήτσος (ο γείτονας μασκότ-φύλακας της γειτονιάς. Μεγάλη μορφή, μικροαπατεωνίσκος και γιος του γνωστού Καπετάν Αντρέα Ζέπο, χαίρομαι όταν σε βλέπω), "Το Άτος στη γωνία δικό σου είναι;", "Ναι" του λέω, "Έλα έξω" μου λέει, επειδή "ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΑΚΩΣΕ!".
"Α συγνώμη, εγώ φταίω, όπως διαλογιζόμουν χαλάρωσα πολύ και μου έπεσε ένα βυζί από το μπαλκόνι και τα ισοπέδωσε όλα"

            Κεραμίδα στο κεφάλι! Μωρή πουτάνα, μωρή καριόλα, μου έδωκες δύο ευρώ, για να μου πάρεις δύο χιλιάδες; Τι αμαρτίες πληρώνω (και όχι μόνο); Βγαίνω έξω και τι να δω; Κόσμος μαζεμένος γύρω από το θύμα. Γείτονες που με ξέρουν, αλλά δεν τους ξέρω εγώ και τώρα έπρεπε να τους μάθω. Σπάω τον κλοιό, μπαίνω στο τόπο του δυστυχήματος, προετοιμασμένος για τα χειρότερα, έτοιμος να δώσω ακόμα και το φιλί της ζωής στο αυτοκινητάκι μου και ευτυχώς, τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά όσο νόμιζα. Δεν είχε πέσει ολόκληρο το μπαλκόνι, αλλά ένα κομμάτι από το κάτω μέρος, το οποίο μου είχε σπάσει το παρμπρίζ και είχε κάνει λακούβες στην οροφή, το καπό και το φτερό. Χίλιες φορές να μου πλάκωνε τον πούτσο. Γαμώ την Παναγία (είπα από μέσα μου, μην με ακούσουν οι γείτονες και με περάσουν για αλήτη).
            Εντάξει, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα, θα μπορούσα να ήμουν μέσα την ώρα που έπεσε η μαλακία από τον ουρανό και τώρα να μην είχα κεφάλι, αλλά έτσι θα τελείωνε νωρίς η ταινία και με ποιον θα γέλαγε μετά το κοινό; "Έλα", μου λένε, "να μιλήσεις με τον διαχειριστή να κανονίσετε τις ασφάλειες", και εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ασφάλεια και παθαίνω εγκεφαλικό, έμφραγμα, επιληπτικό επεισόδιο και μου περνάει και το χανγκόβερ! Ήμουν ανασφάλιστος (εκτός όλων των άλλων). "Ναι βέβαια", τους λέω, μπλαμπλά, μούμπλε μούμπλε, "Να πάρω τον ασφαλιστή μου τηλέφωνο" και μπαίνω ξανά στο σπίτι μου, χώνομαι στην τρύπα μου να κλάψω με λυγμούς και να φτιάξω έναν πικρό γκαϊφέ της παρηγοριάς, με μπόλικο Γουίσκι, να τόνε ρουφήξω "φρρρρρ", να πάνε τα φαρμάκια κάτω.

(Ο καφές της παρηγοριάς)

            Τέλος πάντων, να μην τα πουλιλογώ (αυτό κάνεις τόσην ώρα), κάπως τα μπάλωσα με τον ασφαλιστή μου και με κάλυψε. Με τον διαχειριστή στην αρχή τα λέγαμε καλά, αλλά μετά μου έκανε κάτι τσαμπουκάδες. Μετά πλακώθηκε και με τους ένοικους της πολυκατοικίας, επειδή αυτός ήθελε να πληρώσουν όλοι, ενώ όλοι ήθελαν να πληρώσει μόνο ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, απ' όπου έπεσαν τα τσιμέντα (δηλαδή ο ...διαχειριστής!). Έμαθα ότι ούτε η πολυκατοικία ήταν ασφαλισμένη όπως όφειλε για τέτοιες περιπτώσεις αλλά τέλος πάντων, τα βρήκαμε, κουτσά στραβά.

"Για να μάθεις να παρκάρεις στη θέση μου, μαλακισμένο"

            Το μόνο που είχε πλάκα, ήταν ότι πρώτα πήγα στην Καργκλάς να μου βγάλουν το παρμπρίζ και μετά στο φαναρτζίδικο να μου ισιώσουν τις λαμαρίνες, με αποτέλεσμα να οδηγώ στη Συγγρού, χωρίς παρμπρίζ, και ότι έντομο, πουλί, καύτρα, χλέπα, πέταγε στην άσφαλτο, το έτρωγα στη μάπα, με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα. Κανονικά έπρεπε να φοράω κράνος, μέσα στο αμάξι. Σουρεάλ.
            Από τότε όποτε βλέπω λεφτά στο δρόμο, μια φωνούλα μου φωνάζει "ΙΤΣΕ ΤΡΑΠ!" και τρέχω μακριά. Για αρκετό καιρό δεν μάζευα λεφτά από κάτω (Καλά ρε φίλε, πόσες φορές βρίσκεις λεφτά δηλαδή; Τι έχεις; Ανιχνευτή μετάλλων;), έλεγα "Άσε, θα μου τα πάρει δεκαπλά, ή θα τα φάω στους γιατρούς". Μετά από κάμποσο καιρό που είχα φτιάξει το αμάξι, έψαχνα πάλι για πάρκινγκ και είχε μία κενή θέση, έξω από την ίδια πολυκατοικία. Σταμάτησα και το σκεφτόμουν, "Να το βάλω, ή όχι;" και βγαίνει μία γιαγιά στο μπαλκονάκι του ημιόροφου και μου λέει "Μη το βάλεις εδώ γιόκα μου, πέφτουν πράγματα από τα μπαλκόνια", "Ναι, γιαγιά" της λέω, "Το ξέρω", και έφυγα σαν τον καουμπόι στο ηλιοβασίλεμα, να βρω αλλού ένα λιμανάκι να ρίξω άγκυρα. Δεν ξαναπάρκαρα ποτέ εκεί.
"Μην παρκάρεις εδώ, πέφτουνε μουνιά από το μπαλκόνι"

            Α ρε τι έχει περάσει το χοντροκώλικο Κινεζάκι μου (Κορεάτικο δηλαδή) και τώρα κάθεται παρκαρισμένο να μαζεύει σκόνη και να το τρώει η μαρμάγκα, και μένα να με τρώνε τα λεωφορεία και να λιώνω σόλες. Εγώ το σκέφτομαι καθημερινά, αυτό θα με σκέφτεται; Θα του λείπω; Την επόμενη φορά θα γράψω για τότε που έμεινε από μπαταρία στα φλεγόμενα Εξάρχεια, γλύτωσε την πυρά στο παρά πέντε και κατέληξε να το σπρώχνουν στην ανηφόρα (με μένα μέσα) μία διμοιρία ΜΑΤ! Πως αυτό γλύτωσε τη φωτιά, κι εγώ το ξύλο, ακόμα να το πιστέψω (ε αυτήν έπρεπε να γράψεις, τι μπαλκόνια και μαλακίες;)
"Πως να ξεχάσω τότε που με έσπρωξε μια διμοιρία  ΜΑΤ, με εσένα μέσα;"


Read More »

4.5.16

Μισές Δουλειές Νο3 (Bombshell Bloodbath - Baby Blues - Housebound - Infidus)

            Τρίτο και τελευταίο μέρος των μισοτελειωμένων κριτικών που δεν θέλω να ολοκληρώσω πλέον. Υπάρχουν κι άλλες μισοτελειωμένες αλλά είναι ωραία ταινιάκια που θέλω να τα παρουσιάσω όπως τους αρμόζει και ελπίζω κάποια στιγμή να το κάνω. Για να καταλάβετε τι γίνεται στο "Πρόχειρο" του μπλογκ, οι ταινίες που έχω αφήσει στη μέση είναι οι Turbo Kid, Cooties, Grotesque, Miami Connection, The Street Fighter, Necromantic, Ichi The Killer, Ex-Drummer, Προσοχή Κίνδυνος, Dead Snow 2 και What We Do In The Shadows. Αν προσθέσεις και αυτές που θέλω να σχολιάσω αλλά δεν τις έχω ξεκινήσει καν, χαμός. Μετεξεταστέος για το καλοκαίρι.
         
            Θηλυκός Josh Homme κόρη επιστήμονα, που προσπαθεί να αναστήσει τη νεκρή (προφανώς) γυναίκα του, κάνει μαλακία στο εργαστήριο του μπαμπά (εμ, τι δουλειά έχει στο εργαστήρι; Στην κουζίνα είναι η θέση της), και μετά ...ζόμπι παντού.
            Λοουμπατζετιά σε Γκράιντχάουζ στιλ (αμάν με τα "Γκράιντχάουζ", δες και κάτι άλλο), με πολλές αδυναμίες (εκνευριστικές ερμηνείες, κουτοί διάλογοι, αργός ρυθμός), αλλά ενδιαφέρον ιστορία, που αν και αντιγραφή από Re-animator (τρελός επιστήμονας δημιουργεί φωσφοριζέ ορό που ανασταίνει πτώματα), δεν τη βαριέμαι ποτέ. Επίσης έχουμε μερικά ζόμπι Ιταλικής προέλευσης (Φούλτσι στιλ, δηλαδή σοβά στη μούρη και "άξιον!") και ωραίο σάουντρακ από τους Ουμπέρτο. Καλό για μία ξεπέτα χωρίς προφυλάξεις, από ρετρολάγνους και μόνο.
(Μην τρομάζεις, είχα περάσει ανεμοβλογιά μικρός και ξυνόμουν)


            Νέα Μιλφ με πολλά παιδιά και ένα μαλάκα άντρα, τα παίρνει στο κρανίο, επειδή αλλιώς φανταζόταν το μικρό της σπίτι στο λιβάδι κι αλλιώς της βγήκε. Ο "σώζων εαυτόν σωθήτω" για τα τρία της παιδάκια, που στα μάτια της είναι τρία γουρουνάκια, κι αυτή ο κακός ο λύκος. Καλύτερα να το έλεγαν "Κίλερ Μιλφ" που είναι και αντιπροσωπευτικό και πιο πιασάρικο. Τι "Μπέιμπι Μπλουζ" και "Κραντλ Γουίλ Φολ" και "Δε Μάδερ"; Όλα γενικά και αόριστα. Έπρεπε να είμαι κινηματογραφικός νονός. Αδικούμαι.
            Ιδανικό ταινιάκι για όλη την οικογένεια λοιπόν και κυρίως για μέλλουσες και νέες μητέρες. Παιδί θέλεις; Να τι θα πάθεις. Μανούλα θέλεις; Να τι θα πάθεις. Γυναίκα θες; Να τι θα πάθεις. Θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας (μην περιμένετε ξεκοιλιάσματα), μπας και μάθουν τα σκασμένα να σκάνε και να μην σπάνε, τα ευαίσθητα νεύρα της μαμάς.

"Θα φάτε τις μπάμιες, που να σας πάρει ο Διάολος τη μάνα!"

            Έφηβη λησταρχίνα της κακιάς ώρας, συλλαμβάνεται από μπάτσο, επειδή μία του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα, και καταδικάζεται σε θάνατο! ...Όχι, πλάκα κάνω. Καταδικάζεται σε κατ' οίκον περιορισμό. Χίλιες φορές στα κάτεργα να σπάει πέτρες, παρά αυτό για την δικιά μας, επειδή έχει αφήσει το σπίτι της εδώ και χρόνια, θεωρεί τους γονείς της καθυστερημένους (είναι) και το πατρικό της στοιχειωμένο (είναι;).
            Από το πρώτο βράδυ αρχίζει η μάνα της τα "Αλλού άφησα τα χάπια μου και αλλού τα βρήκα. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ...φαντάσματα!" [εγώ ξεχνάω που έχω παρκάρει ολόκληρο αυτοκίνητο (καλά, όχι και ολόκληρο) και κάθε φορά νομίζω ότι μου το έχουν κλέψει. Άνοια λέγεται] αλλά δεν θα αργήσει και η πιτσιρίκα να να βιώσει φαντασμικές καταστάσεις (περίμενε περίοδο, αλλά δεν της ήρθε! Φαντάσματα!). Αμέσως αμέσως, ειδικοί φαντασμολόγοι (δηλαδή χομπίστες απατεώνες) θα στήσουν παντού στο σπίτι, ειδικές κάμερες και μηχανήματα απαγορευμένης τεχνολογίας, για να "γράψουν" αόρατες παρουσίες και όχι ορατές "Barely legal teen taking a dumb, live stream, web cam, join now!", για να αναβαθμίσουν τον εξοπλισμό τους.
            Θα δούμε φαντάσματα ή θα μείνουμε με το πουλί στο χέρι; Η πιτσιρίκα που δεν μπορεί να περιμένει τα μοχαβλά με τα πατομπούκαλα, συνδιασμό Big Bang Theory και Πύλες Του Ανεξήγητου, αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν και τις μύτες όλων όσων έμειναν στο σπίτι, ή έστω πέρασαν απ' έξω και αρχίζει να ανακαλύπτει κουτσομπολιά, που ούτε η τρελή, φαντασιόπληκτη μάνα της, που πιστεύει σε φαντάσματα, δεν θα την πιστέψει.
            Ευχάριστη κωμωδία τρόμου, με αγωνίες και ανατροπές, που μου θύμισε λίγο (πολύ λίγο) το πολύ καλό "Πίπολ Άντερ Δε Στερς"
"Ορίστε, έβαλα κουκούλα. Θα με γαμήσεις τώρα;"


           Δεσποινίς μαζεμένη και ντροπαλή, ταπεινό χαμομηλάκι, Ματίνα Μανταρινάκη. Θαυμάζει, ζηλεύει και το τρίβει με την πιο όμορφη, γαμάτη και απελευθερωμένη κολλητή της (κλασική γυναικεία φιλία), που μόλις τη δεύτερη την κερατώνει ο γκόμενός της, η πρώτη χύνει κροκοδείλια δάκρυα, μπαίνει σε "παρηγοριά" mode, μπας και πάρει κι αυτή κάνα κοψίδι, "κλάψε μου τον ώμο, να σου χύσω τα βυζά", αλλά τα κάνει όλα, μα όλα λάθος. Μένει με το μουνί στο χέρι και η αγαμία χτυπάει κόκκινο, με απρόβλεπτα τραγικές για όλους συνέπειες.
            Ψυχολογικό θρίλερ/τρόμου, με τίτλο που σε προϊδεάζει για μία ρεαλιστική και ενήλικη Αλίκη στο Ναυτ... σόρι, στη Χώρα Των Θαυμάτων ήθελα να πω.
(Ελληνικός τίτλος "Η Τρομερή Αλίκη". Είστε μαλάκες;)
            Στο ΙΜΔΒ την έχει στην κατηγορία Δράμα/Αστυνομικό Θρίλερ. Καλή τύχη, σε όποιον πάει να τη δει, με αυτό στο μυαλό του. Η ταινία δεν είναι δράμα. Είναι σπλάτερ μπιμουβιά χαμηλού προϋπολογισμού, για πολύ γερά στομάχια. Καλό είναι να το ξέρει κάποιος πριν πατήσει το πλέι και του έρθει το πιάτο με τη μαγειρίτσα στο κεφάλι.
            Ομάδα κακοποιών που γυρίζουν "Σναφ" φιλμάκια, μετατρέπονται σε Σις Κεμπάπ Γαρδούμπα, Τας Κεμπάπ Ντονέρ, ένας ένας, από δύο εκδικητές που δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους και παίρνουν εκδίκηση, ο καθένας για το δικό του λόγο.
            Η ταινία είναι παραγωγή της Necrostorm. Τα έχουμε ξαναπεί γι' αυτούς τους Ιταλούς πολλές φορές και έχω σχολιάσει στο παρελθόν το αριστούργημά τους "Αδάμ Τσάπλιν", αλλά δυστυχώς το "'Απιστος" απέχει πάρα πολύ, από οποιουδήποτε είδους αριστούργημα. Εννοείται ότι δεν συγκρίνεται με το Adam Chaplin, που είναι το καλύτερό τους με διαφορά. Κρίμα που οι επόμενες ταινίες τους από αυτό, όχι απλά δεν είναι καλύτερες, ή ισάξιες, αλλά χειρότερες.
            Εντάξει, το Infidus έχει αυτό το υπερβολικό και ιδιαίτερο γκορ της "Νεκροκαταιγίδας" με τα εξοχικά, τα κοκορέτσια, τα κεφαλάκια και τις γαρδούμπες να σερβίρονται με το κιλό, αλλά είναι κουραστικό. Αντιφατικό ακούγεται, αλλά το κατάφεραν. Πολύ αργό, κρεατική υποκριτική και πως να μην είναι, αφού οι ηθοποιοί δεν είναι ηθοποιοί (;) αλλά πρώην βαρυποινίτες (!;) και χύμα στο κύμα σκηνοθεσία, προς χάριν του "ρεαλισμού". Από τις πέντε ταινίες της Necrostorm που έχω δει (Hotel Inferno, Taeter City, Adam Chaplin, Infidus, The Mildew From Planet Xonader), αυτό είναι το αμέσως χειρότερο μετά το "Η Μύξα Από τον Πλανήτη Μονάντερ", που μάλιστα σκεφτόμουν να το αγοράσω και σε ντιβιντί, πριν το δω. Θα ήταν κλασική περίπτωση "Φέρτε τα λεφτά μου πίσω" και σιγά μην τα έπαιρνα, από τους μαφιόζους Ιταλούς. Αν είναι να δείτε κάποιο από τη Necrostorm, δείτε ένα από τα Hotel Inferno, Taeter City και Adam Chaplin. Τα υπόλοιπα δεν αξίζουν.
"Ένα κεφαλάκι στο τέσσερα! 'Εφτασε!"

            Τέλος με τις μισές δουλειές (ελπίζω). Από εδώ και πέρα, κανονικές αναρτήσεις δίπιτες με απ' όλα, να χύνονται τα κρέατα! Και τώρα που είπα σουβλάκι, θυμήθηκα κάτι άσχετο με ταινία, αλλά αστείο. Μία μέρα έβλεπα στην τιβί, το Αγγλικό "Κάτι Ψήνεται" (είναι Εγγλέζικη εκπομπή που την αντιγράψαμε στην Ελλάδα. Δεν το ήξερα) και για όσους δεν το έχετε δει και δεν ξέρετε τι παίζει, είναι κάποιοι άγνωστοι που καλούν ο ένας τον άλλον στο σπίτι τους για να τους κάνουν το τραπέζι.
            Πριν τους καλέσει για να φάνε σαν τα ζώα και μετά να τον θάψουν πίσω από την πλάτη του, μπροστά από την κάμερα. Ο οικοδεσπότης τους δίνει μία καρτούλα, με τις συνταγές που έχει ετοιμάσει, και οι καλεσμένοι προσπαθούν να μαντέψουν, τι στο Διάολο έχει μέσα το "Μελάτα Μελετημένα Αμελέτητα".  Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο τύπος που θα τους έκανε το τραπέζι, είχε γράψει στην κάρτα "Σουβλάκι" (όχι, δεν ήταν Έλληνας) και κανείς από τους καλεσμένους δεν ήξερε τι είναι (;), εκτός από έναν, τον πιο μορφωμένο και κοσμογυρισμένο από όλους εκεί μέσα. Αυτός λοιπόν είπε "Ξέρω τι είναι το Σουβλάκι, προφανώς η λέξη αυτή, βγαίνει από τη Σλοβακία, και είναι παραδοσιακό, Σλοβάκικο φαγητό". Όχι ότι το φαγητό που έφαγαν τελικά, έμοιαζε με Ελληνικό, εκτός του ότι ήταν κάποια κομμάτια κοτόπουλο περασμένα σε βέργες. Ο τύπος πάντως βγήκε τελευταίος. Καλύτερα να είχε περάσει το κρέας, σε δονητές. Ε του πούστη, Εγγλέζοι ήταν, θα τους άρεσε (ξέρω ξέρω, στερεότυπα, ομοφοβία και ρατσισμός).
Read More »

2.5.16

Μισές Δουλειές Νο2 (Condemned - Muck - As Above So Below - Bound To Vengeance)

            Πάλι αποφάγια έχουμε σήμερα; Πάλι! Το φαγητό δεν το πετάμε, το έχουμε πληρώσει. Φάτε όσο μπορείτε τώρα που έχετε, επειδή θα έρθουν μέρες που θα πείτε το ψωμί, ψωμάκι! Αχ, δεν έχετε περάσει φτώχεια εσείς, δεν ξέρετε τι σημαίνει πείνα! Τα έχετε όλα έτοιμα και δεν τα εκτιμάτε! Σκάστε σκασμένα και φάτε!

            Ένα πλουσιοκόριτσο φεύγει από το σπίτι της, επειδή δεν της πήρε ο μπαμπάς της το μικρό της Πόνι, και πάει να μείνει με τον πεινασμένο μουσικό γκόμενό της, σε μία πολυκατοικία υπό κατάληψη από καλλιτέχνες, πρεζάκια και σαρδανάπαλους. Δεν θα αργήσει πολύ να εξαπλωθεί το Τακαμούρι (θα αργήσει, πάρα πολύ) και το πύον με τα ξερατά και τη σχιζοφρένεια, να αρχίσουν το πάρτι.
            Το μόνο που αξίζει σε αυτήν την ταινία είναι η αφίσα, που θα μπορούσε να είναι εξώφυλλο Θρας Μέταλ μπάντας, και το ότι ακούμε και βλέπουμε τους Cerebral Ballzy, μία Χάρντκορ Πανκ μπάντα που αν και "Φέικ", τα κομμάτια τους γαμούν και δέρνουν. Βλέπουμε τον τραγουδιστή να δευτεροπρωταγωνιστεί και ακούμε την μπάντα στο σάουντρακ. Όσο χάρηκα στην αρχή της ταινίας, που ξεκινάει με την μπάντα να τον παίζει, τόσο ξενέρωσα στην πορεία της, που η δράση δεν ξεκίναγε ποτέ, και όταν επιτέλους ξεκίνησε δεν ήταν δράση, αλλά αντίδραση (ακούγεται καλό, αλλά το είπα για κακό). Μια χαρά και δύο τρομάρες. Πάλι.
(Τακαμούρι)


            Ο "Μάκης" είναι το δεύτερο μέρος μίας τριλογίας, που ακόμα δεν έχει γυριστεί το πρώτο (;!). Γι' αυτό ίσως δεν βγαίνει κανένα απολύτως νόημα σε όλη την ταινία, εκτός του ότι κάποιος έψαχνε αφορμή να δείξει κώλους και βυζιά. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ. Όποιος κατάλαβε τι έγινε στην αρχή, στη μέση και στο τέλος, να μου το πει κι εμένα.
            Δύο τύποι και τρία ξέκωλα εμφανίζονται τραυματισμένοι και φοβισμένοι, από κάτι που δεν μαθαίνουμε ποτέ, και βρίσκουν καταφύγιο σε άδειο σπίτι. Ένας από αυτούς φεύγει για βοήθεια, ενώ οι άλλοι μένουν πίσω να μεθύσουν, να γδυθούν στους καθρέφτες και να κάνουν ντουζ. Ο βοήθειας αφού πάει σε μπαρ όπου φλερτάρει με τσόλι (το οποίο γδύθηκε και αυτό μαζί με την φίλη της στον καθρέφτη της τουαλέτας), θυμάται να πάρει τηλέφωνο να ζητήσει βοήθεια από έναν φίλο του, ο οποίος είναι με δύο γκόμενες, από τις οποίες η μία γδύθηκε ΚΑΙ αυτή στον καθρέφτη της τουαλέτας, για να αλλάξει σουτιέν. Από εκεί και πέρα όλες οι παραπάνω αρχίζουν να τρέχουν, να ουρλιάζουν και να πεθαίνουν με τα βυζιά έξω. Πως και γιατί δεν μαθαίνουμε ποτέ.
            Το αίμα αν και πέφτει μπόλικο, δεν ξέρεις από που έρχεται μιας και δεν φαίνονται ούτε πληγές, ούτε κομμένα μέλη. Απλά έχουν ένα μαλάκα να ψεκάζει, όσο οι άλλες ουρλιάζουν. Μισές δουλειές. Ξέρεις όμως από που έρχονται τα βυζιά και τα κωλιά, αλλά δεν ξέρεις για ποιο λόγο (ξέρεις). Για σοφτ πορν κακό, για ταινία τρόμου αίσχος. Επίσης πολύ πετυχημένο να βάλεις στο ρόλο των κακών, τον Καιάδα και το υπόλοιπο συγκρότημά του. Συγχαρητήρια.
(Δεν φτάνει μόνο το κορμί κουκλάρα μου, πρέπει να ξέρεις και να το δουλεύεις)


            Κρυόκωλη εγωκεντρική αρχαιολόγος, συνεχίζει την έρευνα του πατέρα της σαν άλλος Ιντιάνα Tζόουνς (όχι Λάρα Κροφτ) για μυθικό αντικείμενο, στις κατακόμβες του Παρισιού και ακόμα πιο κάτω (πιο χαμηλά δεν έχει). Παίρνοντας στο λαιμό της, το φίλο της και μία παρέα Γάλλων, αφού ακολουθεί απαγορευμένη διαδρομή, που δεν πρέπει να παίρνει ποτέ κανείς, επειδή όποιος μπαίνει δε ξαναβγαίνει, και το σόου ξεκινάει (με μικρή καθυστέρηση).
            Τι θα πάρεις αν συνδιάσεις Ιντιάνα Τζόουνς (κυνήγι θησαυρού, γρίφοι, παγίδες) με Μπλερ Γουίτς Πρότζεκτ (μαγεία, τελετές, καμεραμάν με Πάρκινσον); Αυτό (1-0)! Είναι τόσο καλό όσο ακούγεται; Όχι, αλλά ούτε και τόσο κακό. Απλά μέτριο. Στα θετικά η ωραία ιδέα και η αγωνία που με κράτησε μέχρι το τέλος. Στα αρνητικά η αχώνευτη πρωταγωνίστρια, το φιφιό που κουράζει και το μεγάλο φινάλε, που δεν έφτασε ποτέ τις προσδοκίες που το ίδιο δημιούργησε. Μου θύμισε λίγο και το Grave Encounters.
"Πάνω, κάτω, δεξιά ή αριστερά; Άκρα αριστερά!"


            Συμπαθητικό ριβέντζ μούβι, που θα μπορούσε να είχε τελειώσει στα πρώτα δέκα λεπτά, αν η πρωταγωνίστρια έκανε τα αυτονόητα (που έλεγε και ο ΓΑΠ), αλλά τότε δεν θα είχαμε ταινία.
            Δεσποινίς που κρατείται αλυσοδεμένη σε υπόγειο για προφανείς λόγους, καταφέρνει να αποδράσει και να αιχμαλωτίσει τον δεσμώτη της. Όχι, δεν θα του κάνει βασανιστήρια (κρίμα). Θα ανακαλύψει όμως, ότι υπάρχουν και άλλα κορίτσια αιχμάλωτα σε άλλα σπίτια και θα τον αναγκάσει να την πάει σε αυτά για να τα ελευθερώσει. Θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους από σπίτι σε σπίτι σαν σε βίντεο γκέιμ, να περνάει από πίστα σε πίστα, μέχρι να φτάσει στον τελευταίο κακό και να το τερματίσει (Χα!). Αυτό που θα συναντήσει στο κάθε σπίτι όμως, δεν θα είναι αυτό ακριβώς που περιμένει.
            Αν είχε περισσότερη βία (πολύ περισσότερη) θα γαμούσε, αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι φάπες και κάτι τρύπες από σφαίρες. Πολύ συμπαθητική η εκδικήτρια και ο Richard Tyson στο ρόλο του κακού μαλάκα, που τον κάνει πετυχημένα, χρόνια τώρα.
"Να εδώ, χαλαρά, βλέπω ταινιάκι"

            Τελείωσε και το δεύτερο μέρος των μισών δουλειών και ήδη νιώθω ελαφρύτερος. Το τρίτο και κοντύτερο έρχεται τελευταίο (το ελπίζω) και καταϊδρωμένο.
Read More »