4.5.16

Μισές Δουλειές Νο3 (Bombshell Bloodbath - Baby Blues - Housebound - Infidus)

            Τρίτο και τελευταίο μέρος των μισοτελειωμένων κριτικών που δεν θέλω να ολοκληρώσω πλέον. Υπάρχουν κι άλλες μισοτελειωμένες αλλά είναι ωραία ταινιάκια που θέλω να τα παρουσιάσω όπως τους αρμόζει και ελπίζω κάποια στιγμή να το κάνω. Για να καταλάβετε τι γίνεται στο "Πρόχειρο" του μπλογκ, οι ταινίες που έχω αφήσει στη μέση είναι οι Turbo Kid, Cooties, Grotesque, Miami Connection, The Street Fighter, Necromantic, Ichi The Killer, Ex-Drummer, Προσοχή Κίνδυνος, Dead Snow 2 και What We Do In The Shadows. Αν προσθέσεις και αυτές που θέλω να σχολιάσω αλλά δεν τις έχω ξεκινήσει καν, χαμός. Μετεξεταστέος για το καλοκαίρι.
         
            Θηλυκός Josh Homme κόρη επιστήμονα, που προσπαθεί να αναστήσει τη νεκρή (προφανώς) γυναίκα του, κάνει μαλακία στο εργαστήριο του μπαμπά (εμ, τι δουλειά έχει στο εργαστήρι; Στην κουζίνα είναι η θέση της), και μετά ...ζόμπι παντού.
            Λοουμπατζετιά σε Γκράιντχάουζ στιλ (αμάν με τα "Γκράιντχάουζ", δες και κάτι άλλο), με πολλές αδυναμίες (εκνευριστικές ερμηνείες, κουτοί διάλογοι, αργός ρυθμός), αλλά ενδιαφέρον ιστορία, που αν και αντιγραφή από Re-animator (τρελός επιστήμονας δημιουργεί φωσφοριζέ ορό που ανασταίνει πτώματα), δεν τη βαριέμαι ποτέ. Επίσης έχουμε μερικά ζόμπι Ιταλικής προέλευσης (Φούλτσι στιλ, δηλαδή σοβά στη μούρη και "άξιον!") και ωραίο σάουντρακ από τους Ουμπέρτο. Καλό για μία ξεπέτα χωρίς προφυλάξεις, από ρετρολάγνους και μόνο.
(Μην τρομάζεις, είχα περάσει ανεμοβλογιά μικρός και ξυνόμουν)


            Νέα Μιλφ με πολλά παιδιά και ένα μαλάκα άντρα, τα παίρνει στο κρανίο, επειδή αλλιώς φανταζόταν το μικρό της σπίτι στο λιβάδι κι αλλιώς της βγήκε. Ο "σώζων εαυτόν σωθήτω" για τα τρία της παιδάκια, που στα μάτια της είναι τρία γουρουνάκια, κι αυτή ο κακός ο λύκος. Καλύτερα να το έλεγαν "Κίλερ Μιλφ" που είναι και αντιπροσωπευτικό και πιο πιασάρικο. Τι "Μπέιμπι Μπλουζ" και "Κραντλ Γουίλ Φολ" και "Δε Μάδερ"; Όλα γενικά και αόριστα. Έπρεπε να είμαι κινηματογραφικός νονός. Αδικούμαι.
            Ιδανικό ταινιάκι για όλη την οικογένεια λοιπόν και κυρίως για μέλλουσες και νέες μητέρες. Παιδί θέλεις; Να τι θα πάθεις. Μανούλα θέλεις; Να τι θα πάθεις. Γυναίκα θες; Να τι θα πάθεις. Θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας (μην περιμένετε ξεκοιλιάσματα), μπας και μάθουν τα σκασμένα να σκάνε και να μην σπάνε, τα ευαίσθητα νεύρα της μαμάς.

"Θα φάτε τις μπάμιες, που να σας πάρει ο Διάολος τη μάνα!"

            Έφηβη λησταρχίνα της κακιάς ώρας, συλλαμβάνεται από μπάτσο, επειδή μία του κλέφτη, δύο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα, και καταδικάζεται σε θάνατο! ...Όχι, πλάκα κάνω. Καταδικάζεται σε κατ' οίκον περιορισμό. Χίλιες φορές στα κάτεργα να σπάει πέτρες, παρά αυτό για την δικιά μας, επειδή έχει αφήσει το σπίτι της εδώ και χρόνια, θεωρεί τους γονείς της καθυστερημένους (είναι) και το πατρικό της στοιχειωμένο (είναι;).
            Από το πρώτο βράδυ αρχίζει η μάνα της τα "Αλλού άφησα τα χάπια μου και αλλού τα βρήκα. Η μόνη λογική εξήγηση είναι ...φαντάσματα!" [εγώ ξεχνάω που έχω παρκάρει ολόκληρο αυτοκίνητο (καλά, όχι και ολόκληρο) και κάθε φορά νομίζω ότι μου το έχουν κλέψει. Άνοια λέγεται] αλλά δεν θα αργήσει και η πιτσιρίκα να να βιώσει φαντασμικές καταστάσεις (περίμενε περίοδο, αλλά δεν της ήρθε! Φαντάσματα!). Αμέσως αμέσως, ειδικοί φαντασμολόγοι (δηλαδή χομπίστες απατεώνες) θα στήσουν παντού στο σπίτι, ειδικές κάμερες και μηχανήματα απαγορευμένης τεχνολογίας, για να "γράψουν" αόρατες παρουσίες και όχι ορατές "Barely legal teen taking a dumb, live stream, web cam, join now!", για να αναβαθμίσουν τον εξοπλισμό τους.
            Θα δούμε φαντάσματα ή θα μείνουμε με το πουλί στο χέρι; Η πιτσιρίκα που δεν μπορεί να περιμένει τα μοχαβλά με τα πατομπούκαλα, συνδιασμό Big Bang Theory και Πύλες Του Ανεξήγητου, αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν και τις μύτες όλων όσων έμειναν στο σπίτι, ή έστω πέρασαν απ' έξω και αρχίζει να ανακαλύπτει κουτσομπολιά, που ούτε η τρελή, φαντασιόπληκτη μάνα της, που πιστεύει σε φαντάσματα, δεν θα την πιστέψει.
            Ευχάριστη κωμωδία τρόμου, με αγωνίες και ανατροπές, που μου θύμισε λίγο (πολύ λίγο) το πολύ καλό "Πίπολ Άντερ Δε Στερς"
"Ορίστε, έβαλα κουκούλα. Θα με γαμήσεις τώρα;"


           Δεσποινίς μαζεμένη και ντροπαλή, ταπεινό χαμομηλάκι, Ματίνα Μανταρινάκη. Θαυμάζει, ζηλεύει και το τρίβει με την πιο όμορφη, γαμάτη και απελευθερωμένη κολλητή της (κλασική γυναικεία φιλία), που μόλις τη δεύτερη την κερατώνει ο γκόμενός της, η πρώτη χύνει κροκοδείλια δάκρυα, μπαίνει σε "παρηγοριά" mode, μπας και πάρει κι αυτή κάνα κοψίδι, "κλάψε μου τον ώμο, να σου χύσω τα βυζά", αλλά τα κάνει όλα, μα όλα λάθος. Μένει με το μουνί στο χέρι και η αγαμία χτυπάει κόκκινο, με απρόβλεπτα τραγικές για όλους συνέπειες.
            Ψυχολογικό θρίλερ/τρόμου, με τίτλο που σε προϊδεάζει για μία ρεαλιστική και ενήλικη Αλίκη στο Ναυτ... σόρι, στη Χώρα Των Θαυμάτων ήθελα να πω.
(Ελληνικός τίτλος "Η Τρομερή Αλίκη". Είστε μαλάκες;)
            Στο ΙΜΔΒ την έχει στην κατηγορία Δράμα/Αστυνομικό Θρίλερ. Καλή τύχη, σε όποιον πάει να τη δει, με αυτό στο μυαλό του. Η ταινία δεν είναι δράμα. Είναι σπλάτερ μπιμουβιά χαμηλού προϋπολογισμού, για πολύ γερά στομάχια. Καλό είναι να το ξέρει κάποιος πριν πατήσει το πλέι και του έρθει το πιάτο με τη μαγειρίτσα στο κεφάλι.
            Ομάδα κακοποιών που γυρίζουν "Σναφ" φιλμάκια, μετατρέπονται σε Σις Κεμπάπ Γαρδούμπα, Τας Κεμπάπ Ντονέρ, ένας ένας, από δύο εκδικητές που δεν γνωρίζονται καν μεταξύ τους και παίρνουν εκδίκηση, ο καθένας για το δικό του λόγο.
            Η ταινία είναι παραγωγή της Necrostorm. Τα έχουμε ξαναπεί γι' αυτούς τους Ιταλούς πολλές φορές και έχω σχολιάσει στο παρελθόν το αριστούργημά τους "Αδάμ Τσάπλιν", αλλά δυστυχώς το "'Απιστος" απέχει πάρα πολύ, από οποιουδήποτε είδους αριστούργημα. Εννοείται ότι δεν συγκρίνεται με το Adam Chaplin, που είναι το καλύτερό τους με διαφορά. Κρίμα που οι επόμενες ταινίες τους από αυτό, όχι απλά δεν είναι καλύτερες, ή ισάξιες, αλλά χειρότερες.
            Εντάξει, το Infidus έχει αυτό το υπερβολικό και ιδιαίτερο γκορ της "Νεκροκαταιγίδας" με τα εξοχικά, τα κοκορέτσια, τα κεφαλάκια και τις γαρδούμπες να σερβίρονται με το κιλό, αλλά είναι κουραστικό. Αντιφατικό ακούγεται, αλλά το κατάφεραν. Πολύ αργό, κρεατική υποκριτική και πως να μην είναι, αφού οι ηθοποιοί δεν είναι ηθοποιοί (;) αλλά πρώην βαρυποινίτες (!;) και χύμα στο κύμα σκηνοθεσία, προς χάριν του "ρεαλισμού". Από τις πέντε ταινίες της Necrostorm που έχω δει (Hotel Inferno, Taeter City, Adam Chaplin, Infidus, The Mildew From Planet Xonader), αυτό είναι το αμέσως χειρότερο μετά το "Η Μύξα Από τον Πλανήτη Μονάντερ", που μάλιστα σκεφτόμουν να το αγοράσω και σε ντιβιντί, πριν το δω. Θα ήταν κλασική περίπτωση "Φέρτε τα λεφτά μου πίσω" και σιγά μην τα έπαιρνα, από τους μαφιόζους Ιταλούς. Αν είναι να δείτε κάποιο από τη Necrostorm, δείτε ένα από τα Hotel Inferno, Taeter City και Adam Chaplin. Τα υπόλοιπα δεν αξίζουν.
"Ένα κεφαλάκι στο τέσσερα! 'Εφτασε!"

            Τέλος με τις μισές δουλειές (ελπίζω). Από εδώ και πέρα, κανονικές αναρτήσεις δίπιτες με απ' όλα, να χύνονται τα κρέατα! Και τώρα που είπα σουβλάκι, θυμήθηκα κάτι άσχετο με ταινία, αλλά αστείο. Μία μέρα έβλεπα στην τιβί, το Αγγλικό "Κάτι Ψήνεται" (είναι Εγγλέζικη εκπομπή που την αντιγράψαμε στην Ελλάδα. Δεν το ήξερα) και για όσους δεν το έχετε δει και δεν ξέρετε τι παίζει, είναι κάποιοι άγνωστοι που καλούν ο ένας τον άλλον στο σπίτι τους για να τους κάνουν το τραπέζι.
            Πριν τους καλέσει για να φάνε σαν τα ζώα και μετά να τον θάψουν πίσω από την πλάτη του, μπροστά από την κάμερα. Ο οικοδεσπότης τους δίνει μία καρτούλα, με τις συνταγές που έχει ετοιμάσει, και οι καλεσμένοι προσπαθούν να μαντέψουν, τι στο Διάολο έχει μέσα το "Μελάτα Μελετημένα Αμελέτητα".  Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο τύπος που θα τους έκανε το τραπέζι, είχε γράψει στην κάρτα "Σουβλάκι" (όχι, δεν ήταν Έλληνας) και κανείς από τους καλεσμένους δεν ήξερε τι είναι (;), εκτός από έναν, τον πιο μορφωμένο και κοσμογυρισμένο από όλους εκεί μέσα. Αυτός λοιπόν είπε "Ξέρω τι είναι το Σουβλάκι, προφανώς η λέξη αυτή, βγαίνει από τη Σλοβακία, και είναι παραδοσιακό, Σλοβάκικο φαγητό". Όχι ότι το φαγητό που έφαγαν τελικά, έμοιαζε με Ελληνικό, εκτός του ότι ήταν κάποια κομμάτια κοτόπουλο περασμένα σε βέργες. Ο τύπος πάντως βγήκε τελευταίος. Καλύτερα να είχε περάσει το κρέας, σε δονητές. Ε του πούστη, Εγγλέζοι ήταν, θα τους άρεσε (ξέρω ξέρω, στερεότυπα, ομοφοβία και ρατσισμός).

7 σχόλια:

  1. "Barely legal teen taking a dumb, live stream, web cam, join now!"

    Ολα χασταγκ για φανταχτερες κυβερνογκομενες του ινστα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φανταχτερές στη χέστρα; Πάω τώρα να το ψάξω. Η μη σου πω, να ανεβάσω και δικές μου. Κουράδες.

      Διαγραφή
  2. Το φαντασμα της μπαμιας ξαναχτυπησε!! μπρρρρρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. kαι να σκεφτείς ότι εμένα μου αρέσουν. Κοτόπουλο με μπάμιες; Μιαμιαμιουμ! Αρκεί να μην είναι παραβρασμένες και λιωμένες σαν πουρές. Τότε αηδιάζω λίγο, αλλά αν είναι σφιχτές και σφριγηλές με το χνουδάκι τους, τις θέλω! Οκ, αυτό ακούστηκε λάθος (κλασικά) αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

      Διαγραφή
  3. Καταλαβαινω τι λες..σφιχτες,σφριγηλες με το
    χνουδακι τους...αλλα ΜΠΑΜΙΕΣ!!! :)
    (Εχω πεθανει στο γελιο,νασαι καλα!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το The Mildew From Planet Xonader πως το είδες;;; Δεν το βρίσκω πουθενά. :(
    M.A.C.

    ΑπάντησηΔιαγραφή