13.9.17

John Carpenter - Christine

           Στα νέα της ημέρας, το πάλαι ποτέ ιερό τέρας του τρόμου, ο μεγάλος, τρανός και πολύ αγαπημένος σκηνοθέτης Γιάννης Μαραγκός, επιστρέφει στη σκηνοθεσία μετά από 500 χρόνια, σκηνοθετώντας βίντεο κλιπ από τον καινούργιο του δίσκο με επανεκτελέσεις από παλιές και αγαπημένες επιτυχίες όπως το "Χριστίνα", το βίντεο κλιπ του οποίου και σκηνοθέτησε (το είπες αυτό).

Read More »

3.8.17

Λάθος Βίντεο Κλιπ (Μέρος Έβδομο)

            Πάνω που νόμιζα ότι έχω παρατήσει το μπλογκ, ποστάρω στα ξαφνικά, χωρίς να το περιμένω (αν το περίμενες, δεν θα ήταν στα ξαφνικά) ένα ακόμα λάθος βίντεο κλιπ από το πουθενά και με ξαφνιάζω, με τρομάζω και με ανησυχώ, ότι ακόμα δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω στη ζωή μου.
            Ας ξεκινήσω δυναμικά με τσόντα, για να σας τραβήξω το ενδιαφέρον (κι εσείς να τραβήξετε κάτι άλλο). Μαλακία τραγούδι, οπότε τι πιο ταιριαστό από το να το συνοδέψεις με εικόνες μίας γκόμενας που μαλακίζεται; (ένας γκόμενος που μαλακίζεται;) Τίποτα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο και το αποτέλεσμα είναι μαλακία, με την καλή έννοια (πάντα).

            Καβλώσατε; Τώρα θα ξεκαβλώσετε με αυτό το βίντεο των RWAKE που είναι τόσο λάθος, όσο λάθος είναι να διαμελίζεις, να λιώνεις και να καταστρέφεις με όποιον τρόπο μπορείς να σκεφτείς, μικρά, τρυφερά, αγέννητα μπέικον και γενικά του να μην δείχνεις απολύτως κανένα σεβασμό στο φαγητό. Όπως είπε ο τραγουδιστής της μπάντας, τους προσέγγισε ο σκηνοθέτης (Casper Haugegaard) και τους είπε ότι έχει μία συγκεκριμένη "ιδέα" που πρέπει οπωσδήποτε να υλοποιήσει (αλλιώς θα τρελαινόταν) και ότι η μουσική της μπάντας ταιριάζει τέλεια για μουσική υπόκρουση.  Εκ του αποτελέσματος, δεν τόλμησαν να διαφωνήσουν.
            Ξεκαβλώσατε; Μπράβο, ξανακαβλώστε τώρα παίρνωντας μάτι σαν βρώμικοι πορνόγεροι ένα νεαρό, αμούστακο ακόμα, παρθένο ζευγάρι. Μία δεσποινίς σαν τα κρύα τα νερά, κάνει κρύο έρωτα στον Μόγλη (το παιδί της ζούγκλας) σιγοτραγουδώντας του "Παρλεβού φρασέ; Μακαρόνια φρικασέ", σε άλλο ένα μουσικό βίντεο/τσόντα, που όπως και το προηγούμενο, είναι καλύτερο της μουσικής και στη συγκεκριμένη περίπτωση θυμίζει θυλικό Μαραβέγια ή κάτι τέτοιο (πω ρε πούστη, είπα Μαραβέγια και ξέρασα πάνω στο λάπτοπ).

            Καβλώσατε; Μπράβο, μείνετε έτσι τώρα (στην αρχή, επειδή στο τέλος προβλέπεται μέγα ξεκάβλωμα) παίρνωντας μάτι σαν παρθένοι ανήλικοι ένα τριχωτό και βρώμικο ζευγάρι. Μία δεσποινίς σαν το βούρκο, κάνει υγρό έρωτα (όχι με τα υγρά που θα έπρεπε) σαν "Αλογάκι της Παναγίτσας" στο ανυποψίαστο αρσενικό σε άλλο ένα μουσικό βίντεο/τσόντα/τρόμου, που όπως και το προηγούμενο, είναι καλύτερο της μουσικής και στη συγκεκριμένη περίπτωση θυμίζει χαλασμένο καταψύκτη κρεοπωλείου, μέσα Αυγούστου. Στην κορύφωση του βίντεο (και του αρσενικού) έχουμε Οσκαρικές στιγμές με σκηνή που σίγουρα θα την ξαναδώ ...το βράδυ ...στο κρεββάτι ...στους εφιάλτες μου!

            Καβλώσατε με την αρχή του προηγούμενου βίντεο, αλλά ξεκαβλώσατε με το τέλος; Τώρα κάποιοι καβλώστε (πάλι), κάποιοι ξεράστε (πάλι). Βυζιά, μουνιά και ψυχότροπα ναρκωτικά, σε σπάνιο ντοκουμέντο από την ετήσια συγκέντρωση οπαδών του Αρτέμη Σώρρα στην Ικαρία, εεεε συγγνώμη λάθος, του Κάρλος Καστανιέδα ήθελα να πω, να τρώνε Πεγιότ, να ξεχυλώνουν την αντίληψή τους (μεταξύ άλλων) και να εξα-σκίζουν την προέντασή τους. Σας προτείνω να παρακολουθήσετε το βίντεο αυτό, με το τρίτο σας μάτι.

            Το ανοίξατε το τρίτο σας μάτι; Ωραία, τώρα κλείστε το όμως επειδή δεν γλυτώνετε την επιληψία. Ένας τύπος χορεύει, ραπάρει και κάνει χεντμπάγκιν στο σαλόνι του, αλλά δεν μπορούμε τον δούμε καλά, επειδή τα γκλιτς και τα πίξελς του Πλέη Στέισον Ένα που έχει βάλει μπροστά του, σου γαμάνε τον αμφιβληστροειδή τόσο, όσο χρειάζεται για να νομίζεις ότι βλέπεις κάτι γαμάτο.

            Τον David Firth τον έμαθα από τα εφιαλτικά επεισόδια του Salad Fingers αλλά και ό,τι άλλο έχει κάνει δεν πάει πίσω σε αρρώστια και παράνοια. Εδώ βλέπουμε ένα βιντεάκι στο συνηθισμένο του στιλ που έκανε για τους Flying Lotus. Πρόσφατα οι δύο τους συνεργάστηκαν ξανά για την πρώτη τους full length ταινία. Δείτε εδώ το τρέιλερ και καείτε.


            Μετά τα αίσχη που είδαμε πριν, ήρθε η ώρα για κάτι πιο χαλαρό και ευχάριστο. Όταν το brainstorming πάει λάθος, κεφάλια σπάνε. Δύο γκόμενες κάνουν τζόγκιν και σκάνε κουτουλιές σαν Άγγελοι Χαριστέες σε ανυποψίαστους παρευρισκόμενους χωρίς εμφανή λόγο, πέρα του ότι είναι φανταστικοί χαρακτήρες σε σενάριο διαφήμισης αθλητικού παπουτσιού. Α ναι, στο τέλος χαμουρεύονται, ε τι, έτσι;

            Σας άρεσε το Blade Runner; Γίνεται και χαμός τώρα με το ριμέικ, ριμπούτ, σίκουελ ή ό,τι είναι αυτό τέλος πάντων. Εγώ δεν είμαι φαν να σας πω την αλήθεια. Εδώ βλέπουμε δεσποινίς σε παρόμοιο σύμπαν με του "Λεπιδρομέα", να πηγαίνει κομμωτήριο για διόρθωση CVP, DPF,  προγραμματισμό εγκεφάλου ECU, επισκευή κοντέρ, αυτόματου σασμάν και ξεκλείδωμα immobilizer. Μπορεί η ζωή της πριν το εξτρίμ μέικ όβερ να ήταν θλιβερή αλλά τουλάχιστον ήταν αληθινή, τώρα είναι απλά ψεύτικη.


            Κλείνω με στυλιζαρισμένο μέχρι θανάτου βίντεο κλιπ φόρο τιμής σε 80'ς χόρορ, σάι-φάι, καρτούνζ και βίντεο γκέιμζ. Αν σας άρεσε το Kung Fury θα σας αρέσει κι αυτό. Ο σκηνοθέτης (Mike Diva) που κάνει όλο τέτοια, έχει κάνει και το μικρού μήκους Mad Max:Roadkill BBQ, που αξίζει να δείτε (πιο πολύ από τα υπόλοιπα).
            Αυτά για σήμερα. Μέχρι την επόμενη ανάρτηση συνεχίστε να τα βλέπετε και να τα ακούτε όλα λάθος!


Read More »

12.6.17

The Devil's Candy (2016)

            Όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι που ξέρεις ότι έχει γίνει φόνος και μου κολλάς στους τοίχους αφίσες των Ghost, μου παίζεις χέβι μέταλ δίσκους όλη μέρα και μου ζωγραφίζεις ανάποδους σταυρούς, ε τι περιμένεις να γίνει; Θα σας πω εγώ τι θα γίνει.
 (Μα καλά, ούτε μία αφίσα της Madonna, των Wham ή του Ρουβά; Αίσχος)

         Η ταινία ξεκινάει με ένα χοντρό καράφλα (ναι ξέρω, body shaming, τέτοιος είμαι) να παίζει μία Flying V στο τέρμα μέσα στα μαύρα μεσάνυκτα για να μην ακούει τις φωνές (των Sunn Ο)))) μέσα στο κεφάλι του. Γαμάτο; Γαμάτο. Αφού λοιπόν ξυπνήσει τη μάνα του από το βαθύ της ύπνο, που τον αρχίζει στα "Τρελάθηκες παιδάκι μου; Σταμάτα να την παίζεις (την κιθάρα) μην πάρω τηλέφωνο το τρελοκομείο να έρθουν να σε μαζέψουν!" της τη χώνει στον κώλο (την κιθάρα), της τον φοράει καπέλο (τον ενισχυτή) και συνεχίζει να την παίζει (την κιθάρα)! Όχι μην χαίρεστε, δεν έγινε κάτι τέτοιο, από το μυαλό μου το έβγαλα, αυτό θα έγραφα εγώ αν ήταν δικό μου το σενάριο και η ταινία θα γινόταν instant classic. Έγινε κάτι παρόμοιο όμως, ας πούμε ότι τη φωνή στο κεφάλι του δεν μπορούσε να τη σταματήσει, την γκρίνια της μάνας του όμως μπόρεσε.
"Και τώρα θα σας παίξω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον ύμνο του Ολυμπικακού"

            Αμέσως μετά θα γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές μας, ένας μεταλλάς ζωγράφος (ανώριμος τεμπελχανάς δηλαδή), η φλωρού γυναίκα του και η επίσης μεταλλού κόρη τους. Mία αγαπημένη οικογένεια τριών που προσπαθούν να ζήσουν το Αμερικάνικο όνειρο (ευτυχώς όμως για τη δική μας ψυχαγωγία θα ζήσουν τον Αμερικάνικο εφιάλτη) με το να μετακομίσουν σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι για να στεγάσουν τα μεγάλα τους όνειρα και τους μεγάλους πίνακες του μπαμπά. Σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι που όλως τυχαίως ζούσε ο χοντρός που είδαμε στην αρχή της ταινίας, πριν αποτρελαθεί εντελώς και μετακομίσει στο Δαφνί. Σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι που όσο η μαμά είναι στη δουλειά επειδή κάποιος πρέπει να πληρώσει τους γαμημένους λογαριασμούς αυτής της οικογένειας, ο μπαμπάς  κάθεται στο υπόγειο να παίζει ολημερίς και οληνυχτίς με το πινέλο του, μέχρι που αρχίζει και αυτός να ακούει μία φωνή μέσα στο κεφάλι του και το πάρτι ξεκινάει.
"Μπαμπά που θα μας πας;" - "Στο Διάολο!"

            Ο μπαμπάς κάθε φορά που κάθεται να ασπρίσει τον καμβά αρχίζει να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου και όταν συνέρχεται έχει σχεδιάσει το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των Slayer χωρίς να θυμάται το πως, το πότε και το γιατί. Αρχίζει σιγά σιγά να χάνει όλο και περισσότερο επαφή με το περιβάλλον με αποτέλεσμα να ζωγραφίζει στα αρχίδια του την οικογένειά του τη στιγμή που αυτή τον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, μιας και όλοι μαζί (και με τον θεατή) βουλιάζουν στο βούρκο της αμαρτίας του χέβι μέταλ και δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τους χτυπήσει το κουδούνι ο χοντρός με την κιθάρα για να φτιάξουν συγκρότημα και να διασκευάζουν μαζί  Μαρινέλλα ...ανάποδα!
"Έχετε ένα λεπτό να σας μιλήσω για τον Κύριο και σωτήρα μας Σατανά;"

            Ο χοντρός που πλέον κυκλοφορεί ελεύθερος έχει παραδωθεί τελείως στη μουρμούρα και την γκρίνια των φωνών και έχει μετατραπεί σε ντελιβερά της Κολάσεως μιας και μόνη του ασχολία είναι να παραδίδει στο Διάολο γλυκάκια, και όταν λέω γλυκάκια εννοώ μικρά παιδάκια! Ο μεταλλοπατέρας (που φέρνει λίγο στον Χριστούλη μιας και είναι φέτες, με μαλλιά, μούσια και κυκλοφορεί ημίγυμνος) θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ντελιβερά (που φέρνει σε Διαβολάκο μιας και είναι χοντρούλης, καράφλας, μέσα σε ένα σέξι σετάκι κόκκινης φόρμας) αλλά και τον εαυτό του, αν θέλει να σώσει την κορούλα του από το να γίνει καραμελίτσα στου Σατανά την κοιλίτσα. Τους τα έλεγε ο Ανδρέας, ο πρώην τραγουδιστής της Ροκ αλλά που να ακούσουν; Είναι γνωστό ότι το Μέταλ προκαλεί κώφωση!
"Τι; Δεν άκουσα" - "Βγάλε τα μαλλιά από τα αυτιά να ακούσεις!"

           Το 2009 κυκλοφόρησε ένα ωραίο θριλεράκι, το "The Loved Ones" όπου ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Sean Byrne. Ο Sean κατάφερε με την πρώτη,  ό,τι δεν κατάφεραν άλλοι με τρίτες και τέταρτες, από τότε όμως δεν ξανάκουσα γι' αυτόν, μέχρι πρόσφατα που έπεσε το μάτι μου σε ένα νέο ενδιαφέρον θριλεράκι, το "The Devil's Candy" και εντελώς συμπτωματικά είδα ότι συγγραφέας και σκηνοθέτης είναι ο Sean. Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του και είναι το ίδιο ιδιαίτερη και καλή (αν όχι καλύτερη) από την πρώτη. Αφήνει τον Άγιο Βαλεντίνο, την ψυχοπαθή οικογένεια και το torture porn του 'The Loved Ones' και πιάνει τον Αντίχριστο, τα στοιχειωμένα σπίτια (βλ. Amityville) και τoν ψυχολογικό τρόμο. Αυτήν τη φορά δημιουργεί ένα σκοτεινό θρίλερ αργής καύσης, χωρίς πολύ βία και αίματα (έχει όμως πολύ κόκκινη μπογιά που στις ταινίες είναι το ίδιο πράγμα), με χαρακτήρες που σε πείθουν, με μία διαρκής αίσθηση μυστηρίου και έντασης από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή και μαζί με την όμορφη σκηνοθεσία και το σάουντρακ που παίζει παλιές και αγαπημένες επιτυχίες, το 'The Devil's Candy' γίνεται αυτό που λέει ο τίτλος του, ένα μικρό γλυκάκι για Ηorror και Metal φανς (όπως ας πούμε το 'Deathgasm' ήταν τούρτα στα μούτρα για τους ίδιους φανς). Πρόσφατα είδα και το 'The VVitch' που μαζί με το 'Candy' είναι οι καλύτερες Σατανικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Από αυτές τις δύο όμως το γλυκό του Διαβόλου με γλύκανε περισσότερο.
"Και μένα"

            Να πούμε ότι στο ρόλο του κακού είναι ο συμπαθέστατος Pruitt Taylor Vince που έχει παίξει τον ίδιο περίπου ρόλο σε πολλές ταινίες και σειρές (Identity, X-Files, The Walking Dead) και στο ρόλο του μπαμπά ο Ethan Embry που μου φάνηκε γνωστή φάτσα επειδή τα τελευταία χρόνια τον έχω δει σε πολλά χαριτωμένα θριλεράκια (Cheap Thrills, Convergence, Vacancy) αλλά και στο The Walking Dead (έπαιζε τον Carter για όσους τον θυμούνται). Εδώ εκτός του ότι είναι αγνώριστος (όχι μόνο επειδή του έβαλαν μαλλιά) τον έπαιξε και πολύ καλά (το ρόλο). Η μαμά είναι επίσης γνωστή φάτσα κυρίως από σειρές, αλλά εδώ ο ρόλος της είναι διακοσμητικός, είτε έπαιξε είτε όχι έιναι το ίδιο πράγμα οπότε δεν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω αναφορές, πρέπει να κλείσω κιόλας γιατί έχω και δουλειές (δηλαδή πεινάω και νυστάζω)!


(Τρέιλερακι)

(Ωραίες αφισούλες)

"Μου είπε ότι είμαι γλυκούλα! Που να καταλάβω τι εννοούσε;"


(Τώρα τι είναι αυτά; Αίματα ή μπογιές;"

 (Το κοριτσάκι στον πίνακα φαίνεται σαν να τραβάει τα μαλλιά της επειδή βλέπει αυτόν που έχει μείνει με το ιδρωμένο σώβρακο)

 "Μαμάααα; Έλα να δεις τι έφτιαξα!"

(Κι εδώ βλέπουμε τον κιθαρίστα των Slipknot χωρίς τη μάσκα του)

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)

"2,5 στα 3 επειδή δεν είχε gore!"
Read More »

2.2.17

The Greasy Strangler (2016)

         
            Θυμάστε πιο παλιά που είχα πει δύο λογάκια για το τρέιλερ του "The Greasy Strangler" επειδή μου είχε φανεί μεγάλη καμενιά και είχα ενθουσιαστεί; Όχι; Δεν πειράζει. Ε, το είδα επιτέλους και επειδή οι φίλοι μου ούτε θέλουν να βλέπουν τις ταινίες που βλέπω, αλλά ούτε και να ακούν γι' αυτές θα την πληρώσετε εσείς (είσαι γκρινιάρης, είσαι και παραπονιάρης).
"Είμαι ευαίσθητος"

            Καταρχάς να πούμε ότι ο "Λιπαρός Στραγγαλιστής" δεν είναι μία κωμωδία τρόμου όπως διαφημίζεται αλλά μία οικογενειακή ταινία κατά πρώτο λόγο, και μία μεγάλη καμενιά κατά δεύτερο. Είναι μία ιστορία για τη σχέση ενός πατέρα με το γιο του. Μία σχέση αλληλοεξάρτησης και ανταγωνισμού. Μία σχέση "χώρια δεν κάνουμε και μαζί δεν μπορούμε" που προτείνω να δουν όλα τα αρσενικά της παρέας μας μαζί με τους πατέρες τους, ή του γιους τους, ή και τα δύο.
(Να, κάπως έτσι)

            Ο Μπρέιντεν, ένας παρθένος μεσήλικας καραφλοχαίτουλας με ελαφρά καθυστέρηση που μοιάζει σαν γιγαντιαίο μωρό με πρόωρη γήρανση, ζει μαζί με τον πατέρα του, τον "Μπιγκ" Ρόνι, έναν παππού που μοιάζει με γιαγιά μιας και το μόνο που τον κάνει να διαφέρει από μία μουμιοποιημένη γριά κατσίκα είναι η μεγάλη του σε σχήμα αγριοκαρότου ψωλή (σοβαρά τώρα; Πάλι τέτοια;) που την έχει συνέχεια να κρέμεται έξω σαν ώριμο φρούτο που περιμένει να πέσει. Ο ένας φροντίζει τον  άλλο καθημερινά, με τον Μπρέιντεν να φτιάχνει κάθε πρωί στον πατέρα του όσο το δυνατόν πιο λιπαρό πρωινό (σε σημείο που να μοιάζει με χυλό λίπους) και τον Ρόνι να φροντίζει το γιο του με το να του παρέχει μία στέγη πάνω από το χοντρό και άσχημο κεφάλι του, την οποία βέβαια απειλεί να αφαιρέσει με έξωση κάθε φορά που το φαγητό δεν είναι αρκετά λιπαρό.

            Σαν να μην έφτανε που ζουν μαζί, δουλεύουν και μαζί στην οικογενειακή επιχείρηση "Ντίσκο Τουρνέ" ή κάτι τέτοιο, που απλά φοράνε ροζ ζιβάγκο με ροζ σορτσάκια και κάνουν περιηγήσεις σε θαυμαστές του Πάνου Μιχαλόπουλου και της Βίνας Ασίκη στις γειτονιές που μεγάλωσαν τα ινδάλματά τους, λέγοντάς τους άχρηστες λεπτομέρειες και φανταστικά γεγονότα.
            Κάπως έτσι κυλάει η καθημερινότητά τους μέχρι που σε μία από τις τουρνέ ο Μπρέιντεν θα γνωρίσει την Τζάνετ, ένα κορίτσι φωτιά, ένα κορίτσι λάβρα, ένα κορίτσι Σουτζούκι τόσο πικάντικο σε γεύση αλλά και σε όψη, που θα κάνει τους σιελογόνους αδένες του να σκουιρτάρουν σαν μάνικα πυροσβεστικού, Άυγουστο μήνα σε Ελληνικό νησί. Κάτι που δεν αρέσει καθόλου στον πατέρα του Μπρέιντεν, που θέλει το γιο του δίπλα του, να του μαγειρεύει κάθε μέρα μπέικον με μπέικον και όχι να τρέχει πίσω από το μπέικον της Τζάνετ. Γι' αυτό αποφασίζει να τους χωρίσει, με το να προσπαθεί να σαγηνεύσει με το παραμορφωμένο του καρότο, την πλανεύτρα του παιδιού του, ώστε να μπει ανάμεσά τους και να αποδείξει στον κανακάρη του ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες, τσουλιά, βρωμοθήλυκα διαβολικά!
(Πείτε μου ποια μπορεί να αντισταθεί σε αυτό το θέαμα)

            Παράλληλα με τις ημερήσιες περιπέτειες του Μπρέιντεν και του πατέρα του, βλέπουμε και τις νυκτερινές περιπέτειες του "Λιγδωμένου Στραγγαλιστή", που καραδοκεί στα στενά της πόλης και στραγγαλεύει αθώους περαστικούς. Ενός κυριολεκτικά γλοιώδη τέρατος, τόσο λιπαρού που φαίνεται σαν να τσαντίστηκε τόσο πολύ η διάρροια που έκανες το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, ώστε αποφάσισε να σηκωθεί στα πόδια της και να σε στραγγαλίσει με τα γυμνά της χέρια (;!) μόνο και μόνο επειδή την έχεσες. Όταν όμως ο στραγγαλιστής αρχίζει να επιλέγει τα θύματά του από το περιβάλλον του Μπρέιντεν, ο τελευταίος αρχίζει να υποπτεύεται ότι ο λαδωμένος στραγγαλιστής είναι ο ίδιος του ο πατέρας και ξεκινάει να λύσει το μυστήριο του γλίτση πνίχτη.
"Αυτά παθαίνεις όταν βλέπεις τέτοιες ταινίες!"

            Τι θα γίνει στο τέλος; Ποιον από τους δύο θα διαλέξει η Τζάνετ; Θα δούμε παρτούζα; Ποιος είναι ο λιγδερός στραγγαλιστής και γιατί; Όταν τελειώσει η ταινία, πόσην ώρα θα κάθεσαι αμίλητος μπροστά από την οθόνη να αναρωτιέσαι τι στο καρότο είδες;
            Καταρχάς να πούμε ότι ο "Λιπαρός Στραγγαλιστής" δεν είναι μία κωμωδία τρόμου όπως διαφημίζεται αλλά μία οικογενειακή ταινία κατά πρώτο λόγο, και μία μεγάλη καμενιά κατά δεύτερο, κι όταν λέω καμενιά εννοώ σουρεάλ σκηνές που δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλει να πει ο καλλιτέχνης. Αστείες σκηνές που είναι πολύ αηδιαστικές για να γελάσεις και αηδιαστικές σκηνές που είναι πολύ αστείες για να αηδιάσεις. Παράξενοι επαναλαμβανόμενοι διάλογοι και παράξενη μουσική που δυστυχώς σου κολλάει στο μυαλό. Ο "Γκρίζος Στράνγκλος" είναι μία παράξενη ταινία, μία λάθος ταινία που αξίζει να δεις μόνο για την εμπειρία και να την προτείνεις σε φίλους μόνο για να τους τρολάρεις.

(Τρέιλεράκι)
(Ωραίες αφισούλες)

(Όταν πρέπει να γαμηθείς αλλά πρέπει και να πας το σκύλο βόλτα)

(Όταν σκας μπουκέτο σε κάποιον τόσο μαλάκα που έχει γίνει Τιραμόλα)

"Κι από 'δω ο πατέρας μου" - "Χαίρω πολύ"

(Όταν καλείς κάποια σπίτι σου να δείτε ταινία)

(Όταν καλείς κάποια σπίτι σου για φαγητό αλλά μπερδεύεσαι)

(Όταν κάνεις τον Μάικλ Τζάξον)


"Να είσαι τρυφερή σε παρακαλώ"


(H παράξενη μουσική που δυστυχώς σου κολλάει στα αυτιά)
"Δύο στα τρία επειδή δεν ήταν αρκετά λιπαρό"

Read More »

12.1.17

Night Of Something Strange (2016)

            Το "Κάτι Παράξενο" αρχίζει με το να μας δείχνει τα πόδια ενός επιστάτη νοσοκομείου να τον πηγαίνουν μέχρι το νεκροτομείο (τον επιστάτη) για να κάνει προφανώς τη δουλειά του. Μόνο που όταν λέω τη δουλειά του δεν εννοώ να σκουπίσει το πάτωμα του νεκροτομείου από το ό,τι μπορεί να έχει ένα πάτωμα νεκροτομείου, αλλά τη "δουλειά" του. Δηλαδή να κοιτάξει πιο πτώμα είναι το πιο φρέσκο, να τον βγάλει έξω, να τον βάλει μέσα και να το πηδήξει μέχρι θανάτου (αν ήταν ζωντανό). Για κακή του τύχη όμως το πτώμα που γαμεί, έχει πεθάνει από Εστιντί (STD). Το πτώμα είναι αγνώστου ταυτότητος, που έχει πεθάνει από άγνωστη αιτία και είναι μολυσμένο από άγνωστο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα. Όλα αυτά τα άγνωστα που δεν θα μας γίνουν γνωστά την επόμενη μιάμιση ώρα.
(Κρύα χέρια, ζεστή καρδιά)

            Ο άτυχος Κορνήλιος (έτσι λένε τον επιστάτη) θα πληρώσει σε αίμα και σπέρμα την επιπολαιότητά του να μην πάρει προφυλάξεις κατά το συνουσιασμό του με την αποθανούσα, επειδή τα νεκρονδυλώματα που κόλλησε θα τον μεταμορφώσουν σε κάτι σαν σεξομανή νεκροζώντανο πειραματόζωο αποτυχημένου Βιάγκρα (γι' αυτό παιδιά μου να παίρνετε πάντα προφυλάξεις ό,τι και να πηδάτε, είτε νεκρό είτε ζωντανό, είτε άνθρωπο είτε ζώο, είτε φρούτο είτε λαχανικό), με μόνο σκοπό να μεταδώσει την ασθένειά του με το γνωστό τρόπο που μεταδίδονται οι σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες. Α, και να κατασπαράξει τις σάρκες των ζωντανών, με πρώτο θύμα τον πιο κοντινό του άνθρωπο την ώρα της μεταμόρφωσης, τη μάνα του. Όπου αφού πρώτα την κατουρήσει για να σημαδέψει το χώρο του, θα τη βιάσει σε μία πολύ όμορφη και τρυφερή σκηνή αγάπης μητέρας - γιου, και θα της ξηλώσει τη μήτρα για να τη φάει, μάλλον επειδή θα είχε διαβάσει στο ίντερνετ ότι είναι πολύ θρεπτική. Όπως είναι φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις, η μητέρα με τη σειρά της θα νεκραναστηθεί με τις ίδιες υπερδυνάμεις και τον ίδιο ιερό σκοπό, να γαμήσει και να φάει ότι περπατάει ζωντανό. Όλα τα παραπάνω γίνονται τα πρώτα γαμημένα πέντε λεπτά και δεν είναι τίποτα μπροστά στην επόμενη μιάμιση ώρα που ακολουθεί. Η ταινία κάνει κατευθείαν βουρ στον πατσά και δεν σηκώνει κεφάλι ποτέ.
(Και τι κεφάλι, πουτσοκέφαλο)

            Στην πορεία θα γνωρίσουμε τους "πρωταγωνιστές" μας, μία παρέα καβλωμένων σχολιαρόπαιδων που στριμωγμένοι στο αυτοκινητάκι τους θα ξεκινήσουν ταξιδάκι για τριήμερο στη Λούτσα (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων), το οποίο όμως θα διακοπεί βεβιασμένα (έως βιασμένα) όταν θα επισκεφθούν τουαλέτα ψιλικατζίδικου για να κατουρήσει η ακράτεια της παρέας. Τουαλέτα όπου όλως τυχαίως λίγο πριν είχε επισκεφθεί ο Κορνήλιος (για να κατουρήσει αίμα και να φάει ένα χρησιμοποιημένο ταμπόν. Σοβαρά), με αποτέλεσμα να κολλήσει νεκρονδυλώματα και το μουνί της δεσποινίς, να την αρρωστήσει και να τους αναγκάσει να κάνουν στάση σε ξενοδοχείο στη μέση της νύχτας, στη μέση του πουθενά. Ξενοδοχείο που θα κάνουν στάση και όλα τα νεκροζώντανα καβλιά/μουνιά. Ξενοδοχείο που σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κρύβει και τα δικά του μυστικά. Έτσι η παρέα μας θα βρεθεί να κολυμπάει στα βαθιά, σε μία θάλασσα νεκρικής τεστοστερόνης, προσπαθώντας να βγει στη στεριά με τις τρύπες τους απαραβίαστες, χτυπώντας το κακό εκεί που πονάει. Στα αρχίδια! 
(Κλωτσιά στα αρχίδ... στο μουνί)

            Αν οι Jackass γύριζαν ταινία τρόμου, θα έκαναν κάτι παρόμοιο με αυτήν. Όλη η ταινία είναι ένα μεγάλο κάφρικο ανέκδοτο, με τις σκηνές φαρσοκωμωδίας και αηδίας να υποδέχονται η μία την άλλη απανωτά. Είσαι ανώριμος; Είσαι αναίσθητος κάφρος; Γελάς με κλανιές και με τον πόνο των άλλων; Τότε αυτή η ταινία είναι για σένα. Τα πόσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην ταινία με χρησιμοποιημένες καπότες, αίμα περιόδου, αίμα σκέτο, βιασμούς, κάτουρα, αυνανισμούς, αίματα, υγρές κλανιές, χύσια, βιασμούς, κοψίδια, ξερατά, βιασμούς, αίματα, δεν έχει νόημα να τα απαριθμήσω, δεν φτάνουν καν τα δάκτυλα μου για να τα μετρήσω. Α ναι, και την πιο απίστευτη (κυριολεκτικά) σκηνή καταλάθους γκέι σεξ που έχω δει ποτέ (όχι ότι έχω δει πολλές). Είναι πολλές οι στιγμές στη διάρκεια της ταινίας που αναρωτιέσαι "τώρα να την παίξω; ή να ξεράσω; ή και τα δύο;"
(Και τα δύο)

            Το τανιάκι το έγραψαν οι Jonathan Straiton και Ron Bonk και το σκηνοθέτησε ο πρώτος. Αυτοί οι δύο έχουν γράψει και το She Kills (αυτό το σκηνοθέτησε ο δεύτερος) το οποίο απ' όσο είδα είναι το ίδιο κάφρικο και σουρεάλ, αλλά τον παίρνει και γέρνει περισσότερο προς την κωμωδία παρά στον τρόμο όπως το "Κάτι Παράξενο". Η ταινία γυρίστηκε με μόλις 40.000 δολλάρια και έχει περισσότερο gore και φαντασία από τις περισσότερες τρόμου των λίγων εκατομμυρίων που κυκλοφορούν. Ταινίες σαν κι αυτή έπρεπε να δει και να παραδειγματιστεί ο Ρομπ Ζόμπι πριν μας πασάρει σαν άρρωστη ταινία το "31" και μας κλαφτεί ότι γυρίζει ταινίες με μόλις ένα εκατομμύριο.


(Το τρέιλερ που το αδικεί)

(Η μία και μοναδική αφίσα)

(Ωραίο φόρεμα, τονίζει τα μάτια σου)

(Όταν τον έχεις κάνει λάστιχο)

(Στον Οδοντίατρο ή στον Γυναικολόγο;)

(Όταν πεινάς και πέφτεις με τα μούτρα στο φαί)

(Χύσια με τον κουβά)

(Αίματα με τον κουβά)

(Όταν έχεις φάει Παστουρμαδόπιτα)

(Μόνο Θρας!)

(Όταν κοιτάς το κινητό της γκόμενάς σου)

(Jackass)

"Έχασα το τέλειο τριάρι επειδή τρώω σα ζώο και δεν σκουπίζομαι"

            Καθυστερόγραφο 1ο. Κάτι σκηνικά στην ταινία μου θύμισαν ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα για μία 16χρονη στην Ιαπωνία (που αλλού;), όπου βρέθηκε να έχει ένα μικρό εγκέφαλο στην ωοθήκη της! Ωο! Πόσο λάθος ταινία; Ιδού και το άρθρο.

           Καθυστερόγραφο 2ο. Όποτε βλέπω σιχάματα τυχαίνει να τρώω και σιχαμένο φαγητό. Θυμάστε την ανάρτηση του "Άφτερμαθ" που έτρωγα κόκκινες φακές και τις άφησα; Ε, την ώρα που έβλεπα αυτό, έτρωγα σούπα από ζωμό κοκκάλου με κριθάρι. Την άφησα κι αυτήν (για λίγο).
 
            Καθυστερόγραφο 3ο. Έχετε παρατηρήσει ότι τον τελευταίο καιρό δεν πολυποστάρω. Δεν είναι μόνο επειδή έχω πολλές και πολύ σοβαρές δουλειές, είναι επειδή παίζω και με το άλλο μου μπλογκ. Ναι, έχω κι άλλο επειδή το ταλέντο μου δεν χωράει μόνο σε ένα (σαν τον Μπογδάνο ένα πράγμα). Εντελώς άλλο θέμα το άλλο μπλογκ αλλά αν θέλετε περάστε κι από εκεί μία (καμία) βόλτα, http://evpoe.blogspot.co.uk.
Read More »