4.11.16

Καλύτερα Να σου Καεί, Παρά Να Σου Σκουριάσει.

"Επεισόδια ξέσπασαν το βράδυ της Τρίτης στα Εξάρχεια μετά την ολοκλήρωση της ειρηνικής πορείας αλληλεγγύης για τον Νίκο Ρωμανό που ξεκίνησε από την πλατεία Μοναστηρακίου"

            Πριν δύο χρόνια, ήξερα ότι θα έχει πορεία, αλλά σκέφτηκα ότι στο Μοναστηράκι είναι, δεν νομίζω να γίνουν μπάχαλα και δεν νομίζω να καταλήξει στα Εξάρχεια. Όλο νομίζω κι όλο λάθος κάνω.
            Είχα κανονίσει με τα παιδιά να βρεθούμε Εξάρχεια για καμία μπιρίτσα στο χαλαρό. Πρώτα θα βρισκόμουν εγώ με τη Μαρία, επειδή η Μαρία δούλευε εκεί κοντά και σχόλαγε νωρίς και μετά θα μας έβρισκαν οι άλλοι που ερχόντουσαν από μακριά. Μπαίνω λοιπόν περίχαρος στο καρούλι μου και τσούκου τσούκου με τσουλάει μέχρι την Κωλέττη όπου και το παρκάρω έξω από τον Ηράκλειτο και λίγο πριν το "Παρακμιακό", το οποίο είναι το αγαπημένο μου ταβερνάκι των Εξαρχείων και φυσικά δεν λέγεται "Παρακμιακό" αλλά Δούρειος Ίππος. Το χαϊδευτικό αυτό μπορεί να ακούγεται κακό, αλλά εμείς το λέγαμε για καλό, επειδή μοιάζει να έχει βγει από παλιά Ελληνική ταινία και επειδή όταν ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε κανείς δεν θυμόταν (ή δεν ήξερε) πως το λένε και πλέον του έμεινε. Τέλος πάντων, παρκάρω εκεί απ' έξω και πάω ποδαράτο μέχρι τη Σόλωνος να βρω τη Μαρία.
(Τελετή έναρξης πορείας. Εδώ βλέπουμε τον Λαμπαδηδρόμο στην Αφή της Φλόγας)

            Έως ότου πούμε δύο κουβέντες για το που θα πάμε κτλ. βλέπουμε να κατεβαίνει τη Σόλωνος η πορεία, που υποτίθεται θα ήταν στο Μοναστηράκι, και μπροστά από τον όχλο, καμιά 30αριά Νίντζα (ή Πόντιοι, δεν ξέρω, όλοι μαύρα με κουκούλες φοράνε) να κάνουν καρατιές, να σπάνε τούβλα με κεφαλιές και ότι αυτοκίνητο και ακίνητο υπήρχε στο δρόμο τους. Κάτσαμε να δούμε με ενδιαφέρον το θέαμα, σαν να πέρναγε παρέλαση, ή το καρναβάλι της Πάτρας αλλά μετά από λίγο σκέφτηκα "Ωραίο είναι το γλέντι σας, δε λέω καλά περνάω, ωραίο είναι το γλέντι σας, μα τώρα λέω να πάω" και λέω στη Μαρία, "Μήπως να πηγαίνουμε σιγά σιγά;" και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε προς την πλατεία να δούμε που θα κάτσουμε, λες και η πορεία θα συνέχιζε ευθεία προς Κάνιγγος και δεν μπορούσε ξέρω 'γω, να στρίψει. Πραγματικά ήθελα να ξέρω τι σκεφτόμουν και δεν πήρα το αμαξάκι μου να [μου να (χιούμορ για χαζούς)] φύγω κατευθείαν. Υποθέτω επειδή πήγαινα από μικρός Εξάρχεια (στην αρχή για αγορές δίσκων και αργότερα για εξόδους, επειδή στη γειτονιά μου δεν είχαμε ιδιαίτερη νυκτερινή ζωή και ήταν η αμέσως πιο κοντινή με ωραίο κόσμο και μουσική) είχα συνηθίσει τα μπάχαλα και δεν τα έβλεπα σαν απειλή, αλλά σαν φυσιολογικό γεγονός, όπως όταν πας στο γήπεδο ας πούμε και εκτός από το κλωτσοσκούφι στον αγωνιστικό χώρο, βλέπεις και το κλωτσοσκούφι στην κερκίδα.
"Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση!"

            Μετά από λίγο βρεθήκαμε ψηλά στην Εμμανουήλ Μπενάκη, έξω από τον Οδυσσέα, και σκεφτόμασταν τι να κάνουμε, όταν βλέπω τον μαύρο όχλο της Σόλωνος να ανεβαίνει την Μπενάκη και πίσω του να ανεβαίνουν μαύροι καπνοί. Σκέφτηκα ότι σήματα καπνού από ινδιάνους αποκλείεται να είναι (κι άλλο χαζό χιούμορ;) και επιβεβαιώθηκα όταν εμφανίστηκαν και άλλοι μαύροι νίντζα (βγαίνουν και σε άλλα χρώματα) από την Αραχώβης να κλείνουν το δρόμο με φλεγόμενους κάδους. Τότε σκέφτηκα ότι ίσως ήρθε η ώρα να φεύγω κανονικά από τα Εξάρχεια,  επειδή σε λίγο, εκτός όλων των άλλων, ούτε οι άλλοι θα μπορούσαν να έρθουν, αλλά ούτε κι εμείς να φύγουμε (αργά το σκέφτηκες, όπως όλα τα άλλα στη ζωή) και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε προς την Κωλέττη να πάρουμε το αυτοκινητάκι μου, να πάμε σε άλλα μέρη πιο ξενέρωτα για Τρίτη βράδυ.
(Για ένα σουβλάκι ας πούμε. Έχω ακούσει ότι στα "Άγραφα" γίνεται χαμός)

            Όσο πλησιάζαμε στην Κωλέττη τόσο πύκνωναν οι καπνοί και δυνάμωνε ο ήχος της σειρήνας (του πολέμου, όχι της τσόντας). Με το που φτάνουμε, βλέπω στη μέση του δρόμου ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο τυλιγμένο στις φλόγες και συνειδητοποιώ ότι ο ήχος που άκουγα δεν ήταν σειρήνας, αλλά κόρνας, και για λίγο νόμιζα ότι υπήρχε άνθρωπος εκεί μέσα που τη χτυπούσε ασταμάτητα (την κόρνα) για να σωθεί (το έχω δει και αυτό). Κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς το αμάξι μου, που ήταν παρκαρισμένο δύο αυτοκίνητα πιο κάτω από το φλαμπέ και όταν μπήκα μέσα νόμιζα ότι μπήκα σε φούρνο. Το τιμόνι έκαιγε τόσο, όσο όταν πας Αυγουστιάτικα σε κάποια χαμένη παραλία στη μέση του πουθενά με μηδέν σκιά, με ρίσκο να σου λιώσουν τα λάστιχα και απλά παρατάς το καρούλι σου όπου βρεις κάτω από το λιοπύρι, για να τρέξεις στη φλεγόμενη άμμο προκαλώντας στις πατούσες σου από εγκαύματα τρίτου βαθμού, έως αυτόματη ανάφλεξη, για να τις σβήσεις αμέσως μετά στην παγωμένη θάλασσα, που η πρώτη βουτιά σου προκαλεί από στιγμιαία κρυψορχία, έως ανακοπή καρδιάς (δεν μου αρέσει το καλοκαίρι). Τόσο.
(Το νέο μοντέλο της Σουτζούκι θα λέγεται "Φλαμπέ" και είναι πρώτη επιλογή του Ghost Rider)

            Να μην πολυλογώ, μπαίνω μέσα, βάζω το κλειδί στη μίζα, το γυρνάω και ακούω ένα "χρχρχρχρ", το ξαναγυρνάω και "ινννννν", το ξαναγυρνάω και "...." τίποτα, σιωπή, εντελώς νεκρό! "Δεν το πιστεύω" είπα από μέσα μου, "Γαμώ την τύχη μου, τώρα βρήκε;". Πριν λίγο καιρό μου είχε μείνει από μπαταρία, αλλά την είχα φορτίσει και δεν είχε παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα (μάλλον περίμενε την κατάλληλη στιγμή). Τι στον πούτσο έπαθε και ξαναέμεινε τώρα; Κοιτάω τον καθρέφτη και η φωτιά είχε φουντώσει κι άλλο. Είχε πάρει φωτιά και το αμάξι δίπλα από το φλεγόμενο, ένα Σμαρτ, που βρισκόταν πίσω από τον πισινό μου (πάντα γελάγαμε με αυτό στο Δημοτικό). Βγαίνω έξω και επειδή είχα παρκάρει με τη μούρη στην κατηφόρα, κοιτάω την απόσταση από το αμάξι μπροστά μου, μπας και με παίρνει να το βγάλω με "νεκρά" και το τσουλίσω στην κατηφόρα να ξεκινήσει με δευτέρα, αλλά δυστυχώς δεν με έπαιρνε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και καθόμασταν να κοιτάμε τη φωτιά που είχε φτάσει μέχρι το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου, με τους ένοικους να προσπαθούν να τη σβήσουν ανεπιτυχώς, ώσπου κάνουν την εμφάνισή τους τα ΜΑΤ και κάθονται μαζί μας γύρω από τη φωτιά για να ζεσταθούν, να ψήσουν λουκάνικα και να τραγουδήσουν.
"Λα λα λαλαλαλα στρουμφοτραγουδώ, λα λα λαλαλαλα στρουμφοσ'αγαπώ!"

            Ότι εμπειρίες είχα μέχρι τότε στη ζωή μου από ΜΑΤ και ασφαλίτες ήταν δυσάρεστες. Εριστικοί, προκλητικοί, προσβλητικοί νταήδες χωρίς κανένα λόγο και αφορμή, εκτός της επίδειξης εξουσίας. Ανάλογη συμπεριφορά έχω συναντήσει μόνο στο στρατό από εκπαιδευτές προς εκπαιδευόμενους και μπορώ να την εκλογικεύσω μόνο με καταπιεσμένες σαδομαζοχιστικές ομοφυλικές τάσεις. Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό στις ομοφυλικές σαδομαζοχιστικές τάσεις, αλλά υπάρχει στις καταπιεσμένες.

(Μονάδες Αποκατάστασης Σεξουαλικής Κατεύθυνσης)

            Τα ΜΑΤ που λέτε, έχουν γεμίσει το στενό, αλλά δεν κάνουν τίποτα, κάθονται και κοιτάνε. Σε κάποια φάση, ενώ κοιτούσα κι εγώ με τη σειρά μου, έναν μπάτσο που είχε πέσει στα τέσσερα για να πιάσει κάτι που του είχε πέσει κάτω από ένα αμάξι, ακούω από πίσω μου μία απαλή και ευγενική φωνή να μου λέει "Με συγχωρείτε, μήπως μπορείτε να κάνετε λίγο στην άκρη;". Γυρνάω να δω ποιος μου μιλάει και βλέπω το "Βουνό" από το GOT ντυμένο μπάτσο, τον Γκοτζίλα Ρόμποκοπ, έναν θεόρατο Ματατζή που θα μπορούσε να κάνει πρωταθλητισμό στο υβρίδιο άθλημα Σούμο Μπάσκετ. Κοιτάζω τη φάτσα του και σε συνδιασμό με τη φωνή του, μου θύμισε το γιγαντιαίο μωρό από το "Αγάπη μου συρρίκωσα τα παιδιά Νο2" και σκέφτηκα ότι με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού, θα μπορούσε με μία διαταγή του αρχηγού του, να μου ανοίξει το κεφάλι στα δύο χωρίς δεύτερη σκέψη και έκανα αμέσως στην άκρη να περάσει το παιδί, να πάει στον μπαμπά του.
(Αυτό με ελεφαντίαση)

            Η Μαρία μίλαγε στο τηλέφωνο. Πήρε την πυροσβεστική για να της πουν, ότι δεν μπορούν να μπουν στα Εξάρχεια επειδή δεν τους δίνει άδεια η Αστυνομία. Πήρε κάποια από τα παιδιά τηλέφωνο, και κάποια από τα παιδιά πήραν τη Μαρία, για να μας πουν και να τους πούμε, ότι δεν μπορούν να μπουν στα Εξάρχεια και ότι εμείς δεν μπορούμε να βγούμε. Εντωμεταξύ το Σμαρτ είχε καεί ολοσχερώς και είχε αρχίσει να παίρνει φωτιά ο κώλος του πισινού μου και μαζί του και ο δικός μου (ο ωραίος, όχι του αυτοκινήτου) και κάπου εκεί έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι ίσως ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω το κουβαδάκι μου, το ρομποτάκι μου, το μπρικάκι μου, που είχα υιοθετήσει πριν 13 ολόκληρα χρόνια και ήταν δίπλα μου σε λύπες και χαρές, που είχαμε τόσες αναμνήσεις μαζί και δεν με είχε προδώσει ποτέ, όσο και να το ταλαιπωρούσα. Το άφηνα νηστικό, άπλυτο, άρρωστο και το ανέβαζα σε γκρέμια φορτωμένο σαν το γαϊδούρι. Θυμάμαι μία φορά, που του φόρτωσα ολόκληρη την μπάντα μου, μαζί με τον εξοπλισμό της, για να πάμε αυθημερόν στη Θεσσαλονίκη, να παίξουμε και να γυρίσουμε το ίδιο βράδυ. Είδα όλη του τη ζωή, να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Το είχαν παραβιάσει τρεις, τέσσερις φορές και μπορεί οι λαμαρίνες του να λύγιζαν, το πνεύμα του όμως ποτέ. Είχε τρακάρει άλλες τόσες αλλά δεν μάσησε, σηκώθηκε, έφυγε και ούτε συνεργείο δεν πήγε. Τώρα κινδύνευε να καεί ζωντανό (;). Δεν νομίζω να επιβίωνε τη φωτιά, εκτός αν ήταν ο Τ1000 και μπορούσε να γίνει από στερεό μέταλλο, υγρό και μετά στερεό ξανά.
(O T1000)

            Δεν θυμάμαι ποιανού ιδέα ήταν, δική μου ή της Μαρίας, να πάρουμε τηλέφωνο την Οδική Βοήθεια, αλλά ήταν από τις έξυπνες (δηλαδή σπάνιες). Παίρνω τηλέφωνο λοιπόν και σαν να μην τρέχει τίποτα, τους λέω "Να μωρέ, έμεινα από μπαταρία Κωλέττη και Θεμιστοκλέους, μπορείτε να στείλετε κάποιον;", "Ναι" μου λένε. "Καλά" λέω από μέσα μου, "Σιγά μην έρθει κανείς" και εκείνη την ώρα, ένας ένοικος της πολυκατοικίας, σπάει το παράθυρο του αυτοκινήτου που είχε πάρει φωτιά ο κώλος του και βρισκόταν μπροστά από το Σμαρτ και πίσω από το δικό μου, λύνει το χειρόφρενο και καταφέρνει να το βγάλει λίγο στο δρόμο, να το απομακρύνει από το Σμαρτ και να το σώσει από την πυρά, αυτό και όλα τα άλλα που θα έπαιρναν φωτιά, με πρώτο στη σειρά το δικό μου. Όχι ότι απέφυγε εντελώς τον κίνδυνο αν δεν έσβηνε άμεσα η φωτιά, που δεν έβλεπα με ποιον τρόπο θα γινόταν αυτό, μιας και όλοι περιμέναν να σβήσει μόνη της επειδή δεν θα έχει τι άλλο να κάψει.

(Το αυτοκίνητό μου είναι λίγο μετά από αυτό που καίγεται στα αριστερά)

            Και κάπου εκεί, ζαλισμένος από τις αναθυμιάσεις, ιδρωμένος από τη ζέστη και το άγχος, βλέπω κάτι να ξεπροβάλλει πίσω από τις φωτιές και τους καπνούς. Έναν ιππότη καβάλα σε ένα άλογο; Ένα βάρβαρο καβάλα σε ένα δράκο; Μία αμαζόνα καβάλα σε ....μία αμαζόνα (οι αναθυμιάσεις); Μην πιστεύοντας τι βλέπω, σκουπίζω τα μάτια μου από το κάρβουνο να δω καλύτερα και στη θέση της νεράιδας πάνω στο μονόκερο, βλέπω τον τύπο της οδικής βοήθειας με τη μηχανή του, να κάθεται και να κοιτάει αποσβολωμένος το μεταλλικό μπάρμπεκιου που εξελίσεται μπροστά του και να ετοιμάζεται να "στρίψει", επειδή μάλλον τα πυρομένα σίδερα, δεν είναι μέρος της ισσοροπημένης διατροφής του.

"Ναι γεια σας, από την Εξπρές Σέρβις είμαι"

            Ανεβαίνω γρήγορα την Κωλέττη (εγώ ήμουν στη μεριά της Θεμιστοκλέους, ενώ αυτός στην Μπενάκη), κάνοντάς του νόημα, ελπίζοντας ότι δεν θα κάνει τα στραβά μάτια και του λέω "Έχω μείνει από μπαταρία εδώ πιο κάτω, μετά το φουμέντο, μπορείς να τη φορτίσεις δύο λεπτά;". Δεν ξέρω τι παίζει να σκέφτηκε ο άνθρωπος (όχι κάτι καλό), αλλά με κοίταγε χωρίς να μιλάει και άρχισε να κατεβαίνει προσεκτικά την Μπενάκη και να κατευθύνεται προς το κάρο μου κι εγώ να συμπεριφέρομαι σαν μην συμβαίνει τίποτα το περίεργο και ότι όλα είναι καλά, μην τον τρομάξω και μου φύγει, και συγχρόνως τα ΜΑΤ και οι κάτοικοι να με κοιτάζουν με ύφος "Μα καλά; Πόσο γκαντέμης είσαι;", νομίζω κάποιος το είπε κιόλας.
"Να, εδώ πιο κάτω μωρέ"

            Μπαίνω πάλι μέσα στο αμάξι να ανοίξω το καπό και νόμιζα ότι το τιμόνι θα λιώσει στα χέρια μου, δεν μπορούσα να ακουμπήσω πουθενά! Ανοίγω το καπό, συνδέει ο τύπος τα καλώδια, πάω να βάλω μπροστά και ....τίποτα! Ξαναπροσπαθούμε, πάλι τίποτα και μου λέει το εξής απογοητευτικό, "Δεν έχεις μείνει από μπαταρία, από μίζα έχεις μείνει. Δεν μπορεί να γίνει κάτι". Μαύρα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται στον ουρανό, οι καμπάνες να κτυπούν πένθιμα, η Γη να ανοίγει κάτω από τα πόδια μου και τα χέρια των κακών νεκρών να με τραβάνε στην Κόλαση.
(Welcome to Silent Hill)

            Αμέσως μετά όμως, ένα φως έσπασε το σκοτάδι που βυθιζόμουν. Το φως από τη λάμπα που άναψε πάνω από το κεφάλι του Οδική Βοήθεια, επειδή είχε τη φαεινή ιδέα που είχα κι εγώ στην αρχή της συμφοράς, αλλά όχι τα εργατικά χέρια για να την υλοποιήσω. Ότι δηλαδή το αμάξι αν έφευγε στην κατηφόρα, θα μπορούσε να πάρει μπροστά, αλλά πως θα γινόταν αυτό όταν με έκλεινε ο μπροστινός; Όπότε, μπαίνω πάλι στο αμάξι που πλέον είχε γίνει χύτρα ταχύτητας και λέει ο τύπος στα ΜΑΤ "Ρε παιδιά; Δώστε μία να το σπρώξουμε προς τα πίσω στην ανηφόρα" και ξαφνικά έρχεται μία διμοιρία ΜΑΤ και αρχίζει να σπρώχνει το αμάξι. Το κόβω όλο δεξιά να ξεπαρκάρω και μετά όλο αριστερά να το ισιώσω και συνεχίζουν να το σπρώχνουν για να πάρει ύψος (λίγο ακόμα και θα με έριχναν στη φωτιά) και είμαι τώρα εγώ μέσα στο αμάξι και βλέπω μπροστά μου, στο καπό και στα φτερά, τους Ματατζήδες να σπρώχνουν και να προσπαθώ να επεξεργαστώ την εικόνα (μία από τις πολλές που έπρεπε να έχω καταγράψει με Dash Cam). Όταν φτάσαμε σε σημείο που το αμάξι μπορούσε να πάρει αρκετή φόρα, τραβάω χειρόφρενο, το αφήνουν, αφήνω κι εγώ το χειρόφρενο, φεύγω στην κατηφόρα και μετά από λίγο βάζω δευτέρα, γυρνάω τη μίζα και "βρουβρούμ" παίρνει το καρούλι μου μπροστά με το που φτάνω στη Θεμιστοκλέους και βλέπω να έρχεται το Πυροσβεστικό! Τώρα ήρθατε που φεύγω εγώ; Τώρα σχόλασε το πάρτι. Σταματάω, ευχαριστώ τον άνθρωπο, τα ΜΑΤ όχι, παίρνω τη Μαρία και φεύγω αφήνωντας πίσω μου συντρίμια, χαμογελώντας και προσπαθώντας να χωνέψω πως στο Διάολο είχε αίσιο τέλος αυτή η ιστορία, που θα μπορούσε να είναι διαφήμιση για την Εξπρές Σέρβις. Μετά βρεθήκαμε με τα παιδιά για τσίπουρα, να τους λέμε την ιστορία και να μην μας πιστεύουν.

            Τώρα το αυτοκινητάκι μου κάθεται και σαπίζει αραγμένο σε μία γωνιά και στεναχωριέμαι. Ίσως έρθουν πάλι καλές ημέρες που θα το βρουν να τρέχει ελεύθερο στο δρόμο, με τον αέρα να ανεμίζει τα μακριά του μαλλιά. Ίσως και όχι. Ίσως θα ήταν καλύτερα να καιγόταν τότε, όρθιο, να έπεφτε στον πόλεμο με αξιοπρέπεια παρά να σκουριάζει σε ένα βρώμικο στενό, να του κατουράνε τις ρόδες αδέσποτα γατιά, σκυλιά, και ότι άλλο κυκλοφορεί τα βράδια στους δρόμους της Αθήνας.

(Περικεφαλαία ΜΑΤ για μωρά)

"It's better to burn out, than it is to rust"
Read More »

21.10.16

Forklift Driver Klaus (2000)

            Ο Κλάους (όχι ο Κίνσκι) μόλις πήρε άδεια οδήγησης Περονοφόρου (ή αλλιώς Κλαρκ) και ξεκινάει κατενθουσιασμένος την πρώτη του μέρα στη δουλειά. Δυστυχώς όμως γι' αυτόν και τους συναδέλφους του, θα τα κάνει όλα λάθος και θα μάθει με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι υπάρχει λόγος που πρέπει να τηρούμε τους κανόνες, όσο ασήμαντοι, βαρετοί, ή ανόητοι και να μας φαίνονται και δεν είμαστε πιο έξυπνοι ή ικανοί, από αυτόν που τους έγραψε. Εκτός αν είμαστε Έλληνες. Τότε ναι, είμαστε και μπορούμε να τους γράφουμε στα αρχίδια μας, επειδή όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι εκτός από εμάς (τι σ'έπιασε τώρα;).
            Το "Forklift Driver Klaus – The First Day on the Job" (Staplerfahrer Klaus - Der erste Arbeitstag), είναι ένα μικρού μήκους μεγάλης αξίας φιλμάκι, που παρωδεί με το χειρότερο τρόπο (δηλαδή καλύτερο), τα αντίστοιχα εκπαιδευτικά φιλμάκια της δεκαετίας του '80 για τους κανόνες ασφαλείας, που δείχνουν συνήθως σε υπαλλήλους μεγάλων εταιρειών, για να είναι σίγουροι ότι δεν θα πάνε οι ηλίθιοι εργάτες να πεθάνουν στα πόδια τους, και να τους στοιχίσουν σε χρήμα και υπόληψη.
            Το φιλμάκι είναι πολύ πετυχημένο. Σε πείθει ότι είναι γυρισμένο τη δεκαετία του '80, και μέχρι το τρίτο ατύχημα που καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται, θα μπορούσε να είναι πραγματικό ενημερωτικό φιλμ. Μάλιστα λέγεται ότι αν και είναι παρωδία, παρ' όλα αυτά, κάποιοι εκπαιδευτές Κλαρκ (με χιούμορ) τολμούν και το δείχνουν στο μάθημά τους (θα ήθελα πολύ να δω τα μούτρα των μαθητών, κατά τη διάρκεια προβολής του).
(Το μικρού μήκους που πρέπει να δεις πριν ανέβεις στο Κλαρκ)

(Άριστο!)
Read More »

20.10.16

31 (2016)

          Εκεί που καθόμουν (στη λεκάνη) και σκεφτόμουν τι να γράψω, για τη νέα ταινία του Ρομπ Ζόμπι "31" (31 να είναι οι ώρες του με τη μαλακία που γύρισε); Την ιστορία με τα ΜΑΤ, που είχα αναφέρει παλιότερα; Ή να γράψω τα πάντα στα αρχίδια μου, να τρέξω γυμνός στο πλησιέστερο πάρκο και να ζήσω μαζί με τους σκίουρους, να τρώω φυστίκια από τους περαστικούς; Μάλλον ένα από τα δύο πρώτα επειδή τώρα έπιασαν τα κρύα και έχω αρχίσει να το ροκανίζω. Τέλος πάντων, μπαίνω στο μπλογκ και τι να δω; Όλα λάθος! Ότι αλλαγές είχα κάνει στον κώδικα, για κάποιον λόγο είχαν σταματήσει να λειτουργούν και τα έδειχνε όλα στο μπλογκ, σαν να είχαν μπει γύφτοι να το κλέψουν (ρατσισμός)! Όλα ανάκατα! Κουλουβάχατα!  Μπουρδέλο, πως το λένε; Στην προσπάθειά μου να το συμμαζέψω (ότι νέες αλλαγές έκανα στον κώδικα δεν τις "διάβαζε") κατέληξα να ανεβάσω το μπλογκ στο Τουμπλρ και στο Γουόρντπρες (σε αυτό ανέβηκε δύο φορές, δεν ξέρω πως το κατάφερα. Ένα σάιτ και ένα μπλογκ μάλλον; Δεν ξέρω). Τελικά κατάφερα να οργανώσω το μπλογκ, με λίγες διαφορές μιας και αναγκάστηκα να το στήσω από την αρχή, και πλέον μπορώ να ασχοληθώ με το νέο μου άρθρο (άναρθρο). Τελικά αποφάσισα να γράψω για το "31" που είναι είναι λιγότερο ενδιαφέρον, αλλά επίκαιρο λόγω Χάλογουιν.
"Σταρχίδιαμου"

          Στις 31 Οκτώβρη του 1976, νύχτα του Χάλογουιν, πέντε εργάτες του Allou Fan Park, απάγονται από τα αφεντικά τους, σε συνεργασία με τα αφεντικά του τσίρκου Μεντράνο (του χρόνου θα πάρει μέρος και το Τζάμπο) και κλείνονται μέσα ένα "Σπιτάκι Του Τρόμου" για να δώσουν έναν 12ωρο αγώνα επιβίωσης, ενάντια σε έξι νεοφιλελεύθερους κλόουν, που θα προσπαθήσουν να τους σκοτώσουν με "όσο πιο βίαιο τρόπο γίνεται" (Χα! Ναι καλά, με όσο πιο γρήγορο μάλλον), όσο τα αφεντικά στοιχηματίζουν στις ζωές τους. Με μία τόσο απλή υπόθεση φαντάζεσαι ότι η ταινία θα έχει πολύ δράση και λίγο μπλαμπλά. Αμ δε. Κανονικά ο Ζόμπι έπρεπε να κυκλοφορήσει την ταινία την Πρωταπριλιά και όχι το Χάλογουιν.
(Ο ψεύτης! Αλλά τι περιμένεις από έναν αριστοκράτη;)

          Το "31" ξεκινάει με το μονόλογο του Ντούμχεντ, ενός εκ των έξι αιμοσταγή κλόουν της ταινίας, που πολλοί κατηγόρησαν ότι είναι ένα κακέκτυπο του Τζόκερ. Ε, ψυχοπαθής κλόουν ο ένας, ψυχοπαθής κλόουν και ο άλλος, λογικό να μοιάζουν, μην κολλήσουμε εκεί. Ο Ντούμχεντ λοιπόν, φαίνεται γνήσιος βλάχος σάικομπίλι που τα λέει ωραία και φτιάχνει μία όμορφα σκοτεινή ατμόσφαιρα και πολλά υποσχόμενη για τη συνέχεια της ταινίας, που όμως καταφέρνει να τη χαλάσει αμέσως μετά (την ατμόσφαιρα), ή τουλάχιστον να μου φυτέψει τους πρώτους σπόρους αμφιβολίας ότι αν αυτό είναι το ορεκτικό, μάλλον το κυρίως πιάτο δεν θα είναι τόσο χορταστικό. Αυτό το λέω διότι αμέσως μετά τη φλυαρία του κλόουν, ακολουθεί η πρώτη σκηνή θανάτου, που η πράξη σε αντίθεση με το λόγο, ήταν τόσο σύντομη και ανέμπνευστη (και αναίμακτη), που με άφησε με απορία να ξύνω το κεφάλι μου και να σκέφτομαι "Τι; Αυτό ήταν;".

(Αυτό που παρήγγειλες, κι αυτό που σου ήρθε)

          Συνήθως σε μία ταινία τρόμου, η πρώτη σκηνή φόνου είναι εντυπωσιακή, δίνει το ύφος της ταινίας και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή για τη συνέχεια, και ειδικά σε μία ταινία σαν και αυτή, όπου ο δημιουργός της έχει επώνυμο "Ζόμπι" και τη διαφημίζει σαν την πιο κτηνώδη ταινία του, όπου επειδή εν μέρη χρηματοδοτήθηκε από τους οπαδούς του, φρόντισε να ικανοποιήσει τα διεστραμμένα τους γούστα. Θα πει κάποιος (εγώ), "Τι βιάζεσαι ρε φίλε; Δέκα λεπτά είδες κι άρχισες τη γκρίνια; Κάτσε να δούμε τη συνέχεια". Αυτό μου είπα κι εγώ και συνέχισα να βλέπω με συγκρατημένη αισιοδοξία, ότι τα λεφτά που δεν έδωσα για την καμπάνια της ταινίας έπιασαν τόπο. Τελικά είχα δίκιο. Αυτό συνεχίζεται σε όλη την ταινία. Κάθε φορά που κάνει την εμφάνισή του ο επόμενος κλόουν, είναι πολύ καλός στο να δημιουργεί εντυπώσεις και να υπόσχεται ολόκληρες νύχτες πόνου και ηδονής και όταν επιτέλους έρχεται η στιγμή της αλήθειας, να ...χύνει στο βρακί του.
(Σε αυτό το βίντεο, οι άντρες είναι ο Ζόμπι και οι γυναίκες οι φαν"

          Τώρα τι άλλο να πω για την ταινία (κουράστηκες να θάβεις;); Δεν συμβαίνει κάτι άλλο πέρα από αυτό που γράφει στην υπόθεση (η οποία παρεμπιπτόντως θυμίζει πάρα πολύ το Running Man του 1987. Μία από τις λιγότερο γνωστές ταινίες δράσης του Schwarzenegger). Θεωρώ ότι αν και έχει κάποια από τα αναμενόμενα συστατικά, μπας και ξεγελάσει μερικούς (δηλαδή διαδραματίζεται τη δεκαετία του '70, οι χαρακτήρες είναι σκουπίδια βλάχοαμερικάνοι και η μουσική κλασικό ροκ), είναι η χειρότερη ταινία του Ζόμπι και δεν μπορεί να συγκριθεί με τα "House Of 1000 Corpses" και "The Devils Rejects", που αν και δεν ήταν για όλους, και η σκηνοθεσία με το σενάριο ήταν στα όρια του ανεκτού,  ξεχώριζαν σαν fanboy ταινίες όπου είχαν όραμα και έγιναν με μεράκι. Ενώ το "31" κατάφερε να έχει χειρότερη σκηνοθεσία από όλες τις προηγούμενες προσπάθειές του, η γυναίκα του (που πρωταγωνιστεί σε όλες) να δίνει τη χειρότερή της ερμηνεία (ο μόνος που φάνηκε να έχει πάρει στα σοβαρά το ρόλο του, ήταν ο Richard Brake) και γενικότερα μου έδωσε την αίσθηση, ότι όλο αυτό έγινε αγγαρεία και ήταν αρπαχτή σε βάρος των οπαδών του.
"Μας γάμησες! Πες και κάτι καλό!"

          Να θυμίσω ότι λίγο καιρό πριν, ο ίδιος ο Ζόμπι έλεγε ότι δεν θα ξανακάνει ταινία τρόμου και ότι δουλεύει ένα σενάριο για την αληθινή ιστορία μίας ομάδας Χόκεϊ. Επίσης, διάβασα πρόσφατα ότι κατά τη διάρκεια ερώτησης που δέχθηκε στην προβολή του "31" σε φεστιβάλ, σχετικά με το τι τον ενέπνευσε να κάνει αυτήν την ταινία, απάντησε ότι σε μία κουβέντα που είχε με ένα φίλο του, είπε ότι θα μπορούσε να κάνει ταινία την πιο χαζή ιδέα που θα του ερχόταν στο κεφάλι τα επόμενα 30 δευτερόλεπτα και να βγάλει λεφτά από αυτήν, παρά από την ταινία που προσπαθεί τόσο καιρό (την αληθινή ιστορία μίας ομάδας Χόκεϊ) αλλά έχει κολλήσει στο development hell, και κάπως έτσι έγινε το "31". Τα συμπεράσματα δικά σας.
"Τώρα αυτό το είπες για καλό;"

          Για να πούμε και του στραβού το δίκιο. Η ταινία πριν κυκλοφορήσει πέρασε τρεις φορές από το MPAA (Motion Picture Association of America) για να καταλήξει με λογοκρισία "R", που σημαίνει κατάλληλη για ανήλικους μόνο με συνοδεία κηδεμόνα. Ενώ τις προηγούμενες δύο είχε βαθμολογηθεί με "NC-17", που σημαίνει ακατάλληλη για ανήλικους. Ο Ζόμπι είπε ότι θα κυκλοφορήσει την unrated έκδοση σε DVD, αλλά να πω την αλήθεια, δεν νομίζω λίγα λεπτά (ή δευτερόλεπτα) επιπλέον γυμνού, βίας, ή φρασεολογίας να κάνουν διαφορά. Την ίδια βαθμολογία πήρε και το Evil Dead (2013) και ήταν πολύ πιο βίαιο.
(Ενώ τώρα που είναι "R", παίζει σε όλους τους κινηματογράφους)
(Τρέιλερ)

(Η πρώτη αφίσα που κυκλοφόρησε και ανέβασε τις προσδοκίες μου στα ύψη)

(Η δεύτερη αφίσα που κυκλοφόρησε και έριξε τις προσδοκίες μου στον απόπατο)

(Η τρίτη και επίσημη αφίσα)

(Χαμόγελο για Όσκαρ)

"Ε όχι και κλόουν! Κόμης Δράκουλας ντύθηκα!"


"Περνάμε καλά και αυτό περνάει και στον κόσμο"


(Μη χαίρεστε, δεν έχει Σατανά)


(Ο χειρότερος όλων. Κι όχι επειδή είναι Ναζί, ή νάνος, ή Ισπανός)


(Σαν τις τουαλέτες του σχολείου, ή του Μο Μπέτερ)


"You got fucked by the best!"
(Οι πιο συμπαθητικοί τύποι της ταινίας. Κρίμα που ήταν μόνο λόγια)


(Σε όλα τα Λούνα Παρκ πρέπει να έχει μαλλί της γριάς)


"I WANT TO FUCK YOU"
(Μία από τις καλύτερες ατάκες της ταινίας)


"Μέχρι κι εγώ απογοητεύτηκα"
Read More »

30.9.16

Landmine Goes Click (2016)

             Καταρχάς να ξεκινήσουμε με το ότι η ταινία αυτή είναι βαθιά πολιτική και να συνεχύσουμε με το ότι δεν μπορώ να πω πολλά χωρίς να κάνω σπόιλερ, επειδή οι ανατροπές ξεκινάνε απο την αρχή. Γι' αυτό θα πω λίγα και ουσιαστικά (Γιώργος, ελάφι, σφυρί, γράψιμο, ηρεμία, ταχύτητα).
             Το φιλμάκι του Levan Bakhia ξεκινάει με ένα πολύ ωραίο πλάνο από ψηλά, με το Drone να ακολουθεί το τζιπάκι της παρέας που κόβει βόλτες στην όμορφη γεωργία της Γεωργίας και για κάποιο λόγο όλο αυτό να φαίνεται σαν μακέτα ("Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η Γη με ζωγραφιά, κι εσύ την πήρες σοβαρά, κι εσύ την πήρες σοβαρά") Σοβαρά! Αφού μέχρι να πάει η κάμερα κοντά στους πρωταγωνιστές νόμιζα ότι έβλεπα κάποιο stop motion animation φιλμάκι. Ο σκηνοθέτας το έκανε επίτηδες; Εγώ έχω κάποιο πρόβλημα (μάλλλον το δεύτερο); Δεν ξέρω. Πάντως έτσι φαίνεται (έτσι σου φάνηκε θες να πεις).
(Μακέτο!)

             Όταν η κάμερα φεύγει από το Drone και πάει στα χέρια του οπερατέρ, βλέπουμε ένα απελευθερωμένο Αμερικάνικο τρίο, ένα ζευγαράκι και το φανάρι τους (ο κοινός τους μπακούρης κολλητός) δηλαδή, να επιχειρούν να κάνουν κάμπινγκ στη Σοβιετική Ένωση, επειδή η ψευδαίσθηση της ελευθερίας στην ελεύθερη αγορά έχει αρχίσει να γίνεται συναίσθηση και θέλουν να κατασκηνώσουν στην ύπαιθρο της Κόκκινης Αρκούδας, μπας και αναπνεύσουν αέρα ελευθερίας ατόμου και όχι ελευθερίας εμπορίου ("Το ίδιο δεν είναι;" - "ΣΚΑΣΕ!"). Επειδή όμως η ελευθερία κερδίζεται με πόλεμο, απομεινάρια του πολέμου αυτού, υπάρχουν στο χώμα που πήγαν να περπατήσουν και δεν θα αργήσουν να πατήσουν (ο ένας δηλαδή, ο τυχερός) πάνω σε μία νάρκη και να το παίξουν αγαλματάκια, ακίνητα, αγέλαστα, αμίλητα.Το τελευταίο βέβαια, δυστυχώς δεν το τηρούν, επειδή δεν κάνουν και τίποτα άλλο εκτός από το να μιλάνε.
"Εχμ, συγγνώμη παιδιά; Νομίζω ότι κάτι πάτησα"-
"Σκατά θα είναι, λεφτά θα πάρεις. Άσε μας τώρα, δεν βλέπεις ότι κοιτιόμαστε;"

             Ο ένας από τους τρεις θα την "κάνει" με ελαφρά πηδηματάκια (μην σκάσει και καμία βόμβα) και δεν λέω το γιατί, μην κάνω σπόιλερ, αλλά είναι από τις καλές στιγμές της ταινίας. Μας μένουν δύο λοιπόν (3-1=2), ο Γκαστόνε και το γκομενάκι που πάει γυρεύοντας ("κοιτάξτε πως ήταν ντυμένη κύριε Δικαστά, τα ήθελε ο κώλος της") και το λέω αυτό, διότι αν δείτε την ταινία (χλωμό) και ακούσετε τις μαλακίες που λέει στον ξελιγωμένο βλάχο που τους βρίσκει πάνω στο βουνό, δεν θα το πιστεύετε, αλλά υποθέτω κάπως έπρεπε να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Μέχρι να γίνει αυτό, κάθεται ο ναρκοπατητής ακίνητος πάνω στη νάρκη, χεσμένος από το φόβο του, σφιγγόμενος μη του φύγει καμία κλανιά και τιναχτούν όλοι στον αέρα και η τύπισσα με ένα φτυάρι, να του σκάβει το λάκκο. Αλήθεια! Η δεσποινίς, κάπως βρήκε ένα φτυάρι και σκάβει ένα λαγούμι πίσω του, για να πηδήξει αυτός μέσα και να γλυτώσει από την έκρηξη (επειδή προλαβαίνει ξέρω 'γω), αλλά και να μην γλυτώσει, θα τον σκεπάσει με λίγο χωματάκι και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Όπως και να έχει ο λάκκος είναι απαραίτητος. Εννοείται ότι εκεί που είναι δεν έχουν σήμα τα κινητά. Δεν είναι απίστευτο. Το καλοκαίρι που γύρναγα στη Σκύρο, η Wind δεν είχε σήμα πουθενά! Αφού σκεφτόμουν συνέχεια στα κατσικογκρέμια που ανηφορίζαμε, για να κατηφορίσουμε μετά σε υποτιθέμενες μαγικές παραλίες (που απλά πας για να πεθάνεις, επειδή μέχρι να φτάσεις έχεις πάθει αφυδάτωση, ηλιάση, σε έχουν δαγκώσει φίδια, σε έχουν κεντρίσει σκορπιοί και έχεις πάθει πολλαπλά κατάγματα στα κάτω άκρα και τα πρώτα σημάδια της Γάγγραινας έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους), ότι αν μας τύχει κάτι (οικογένεια κανιβάλων, που τρώει ηλίθιους τουρίστες, που χάνονται στα βουνά του νησιού ας πούμε), τη γαμήσαμε! Σαν τις ταινίες που βλέπω και δεν τις πιστεύω! Τελικά δεν μας έτυχε κάτι εκτός από βλακεία. Ας συνεχίσω να λέω για την ταινία.
"Μην κουνιέσαι καθόλου, μην αναπνέεις καν!"
-"Το πρωί έφαγα τυρόπιτα με Μίλκο"

             Εκεί λοιπόν που η λεπτοκαμωμένη δεσποινίς συνεχίζει να σκάβει, να βογγάει, να ιδρώνει και ο ιδρώτας να κυλάει από το μουνί στα μπούτια της μέσα από το τζιν σορτσάκι/κιλοτάκι που φοράει, ενώ το λευκό της φανελάκι έχει αρχίσει να γίνεται διάφανο και να κολλάει πάνω στα μικρά, αλλά τουρλωτά βυζιά της, σκάει μύτη ένας κυνηγός, ταβερνιάρης, γιδοβοσκός, με μεγάλη κοιλιά και τσιγκελωτό μουστάκι, με όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει, με το αζημίωτο όμως. Ο τσάμπας πέθανε και όλα έχουν αξία, ακόμα και στην Ε.Σ.Σ.Δ. Επειδή όμως ο Κομμουνισμός είναι βαθιά ριζωμένος μέσα στην καρδιά του προλετάριου, δεν θέλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του με αντάλλαγμα το χρήμα, αλλά με ανταλλαγή υπηρεσιών. "Θα σε βοηθήσω να καλέσεις βοήθεια, αν με βοηθήσεις να χύσω ...μέσα" - "Εντάξει" - "Δεν μιλάω σε σένα ρε φίλε, στην κοπέλα μιλάω" (αναρωτιέμαι ποιος θα γελάσει με αυτό το αστείο).
"Εγώ!"

             Νομίζω καταλάβατε τι θα παίξει (τον πούτσο) από εδώ και πέρα. Απλά δεν θα παίξει όπως το είχα εγώ στο μυαλό μου. Είχα ακούσει για μεγάλο καλάθι και πήρα πολλά κεράσια, ενώ έπρεπε να πάρω μόνο τρία. Πρόκειται για ένα Rape & Revenge ταινιάκι τύπου I Spit On Your Grave με κάποιες πρωτοτυπίες στην κλασική ιστορία που το έκαναν να ξεχωρίσει στα φεστιβάλ που έπαιξε, αλλά όχι να βιάσει και τ ...συγγνώμη, να κλέψει και την παράσταση ήθελα να πω, επειδή έχει αρκετά αρνητικά, με πρώτο και καλύτερο το ρυθμό του. Είναι πολύ αργό. Κάνει μία τεράστια κοιλιά στη μέση, που θα μπορούσε να κοπεί από παντού και να γίνει νοστιμότατος πατσάς. Μπορεί κάποιοι να πουν ότι έχτιζε την ένταση, αλλά εμένα προσωπικά μου έχτιζε τα αρχίδια. Στην αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια της ταινίας (τα ίδια έλεγες και στο προηγούμενο άρθρο, μήπως απλά βαρέθηκες να βλέπεις ταινίες;) θα μπορούσε να έχει περισσότερη δράση, περισσότερο χιούμορ, περισσότερη βία, περισσότερο από τα πάντα εκτός από τους ανούσιους, κουραστικούς και χαζούς διαλόγους, που αντί να δικαιολογήσουν τις πράξεις των πρωταγωνιστών, απλά τις καθυστερούν. Πως είναι όταν μιλάς με κάποιον στο Messenger και τον βλέπεις να πληκτρολογεί, να πληκτρολογεί, να πληκτρολογεί, και να στέλνει ένα "Ok"; Ε, αυτό. Δηλαδή σοβαρά, αν θέλω να ακούσω ανθρώπους να μιλάνε, θα ανοίξω το ραδιόφωνο, όχι την τηλεόραση που έχει κινούμενες εικόνες. Μία εικόνα, χίλιες λέξεις (σοβαρα τώρα;).
"Τι λέει;" - "Μιλάει"

            Θα μπορούσαν να έχουν γίνει τόσα όμορφα πράγματα στο ταινιάκι αυτό, που δεν έγιναν, που σκέφτομαι σοβαρά να γράψω κάτι αντίστοιχο και να το πω "Landmine Goes Boom" και να γίνεται μέσα της πουτάνας το κάγκελο, έτσι για να μην πάει χαμένη αυτή η κατά τα άλλα γαμάτη ιδέα. Αφού είδα την ταινία, απόρησα με τα σχόλια και τις κριτικές που είχα διαβάσει, για το πόσο πολύ το τραβάει (το σχοινί) στις σκηνές βίας. Δεν ξέρω, μπορεί σε κάποιον που δεν παρακολουθεί τέτοιες ταινίες να του φανεί τρομακτική και δυσάρεστη (δηλαδή εσένα σου φάνηκε ευχάριστη; Έχεις πρόβλημα παιδί μου;), αλλά σε κάποιον fan του είδους, όχι. Μάλλον είναι σαν να βάλεις σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ του Ντεθ Μέταλ, αυτό.
Εννοείται ότι θα του φανεί ακραίο και Σατανικό, αλλά όταν θα ακούσει το παρακάτω, θα καταλάβει τη διαφορά και θα εκτιμήσει την ποιότητα (εμένα ίδια φασαρία μου φαίνεται).
Κάτι τρύπες στο σενάριο και κάτι υποκρισίες που δεν πείθουν, είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεν με απασχολούν. Όσοι την είδαν θα ήθελα να μου πουν την γνώμη τους. Όσοι δεν την έχουν δει και το σκέφτονται, δείτε την αλλά κρατήστε τρία κεράσια ('Η δύο αρχίδια).

(Το τρέιλερ)

(Η μέτρια αφίσα)

(Η χάλια αφίσα, που σε κάνει να νομίζεις ότι θα δεις Ράμπο)

"Χμ, τελικά δεν είναι σκατά. Δεν νομίζω να πάρεις λεφτά"

"Πατερούλη τι έφερες σήμερα από το κυνήγι για να φάμε;"

"Μία πέρδικα"

"Μανούλα; Θέλω άντρα"

"Θα κάνουμε το κόλπο της θείας σου από το Σικάγο"

"Ναι, γεια σας"

"Σου αρέσει αυτός μωρή;"
"Καλός είναι"
"Τη γλάστρα γρήγορα!"

"Κι εγώ θέλω άντρα"

"ΟΧΙ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ Μ'ΑΡΕΣΕΙ!"-
"Δεν γίνονται επιστροφές, τώρα τον χάλασες"

"Εγώ, κατά τη διάρκεια της ταινίας"

"Ένα στα τρία, με αγάπη από τη Γεωργία"

             Update: Μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η εκατοστή ανάρτησή μου! Κι όλος τυχαίως μου ήρθε να ανεβάσω το μπλογκ στο Τουμπλρ. Τυχαίο (ατυχο θα έλεγα); Πως πέρασε έτσι ο καιρός; Πως πέρασανε τα χρόνια; Ήμουν γέρος κι έγινα νιος! Να τις χιλιάσω λοιπόν! Να το γιορτάσω! Πάω να μεθύσω! Εβίβα (Γκλουπ, γκλουπ, γκλουπ).
Read More »