12.6.17

The Devil's Candy (2016)

            Όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι που ξέρεις ότι έχει γίνει φόνος και μου κολλάς στους τοίχους αφίσες των Ghost, μου παίζεις χέβι μέταλ δίσκους όλη μέρα και μου ζωγραφίζεις ανάποδους σταυρούς, ε τι περιμένεις να γίνει; Θα σας πω εγώ τι θα γίνει.
 (Μα καλά, ούτε μία αφίσα της Madonna, των Wham ή του Ρουβά; Αίσχος)

         Η ταινία ξεκινάει με ένα χοντρό καράφλα (ναι ξέρω, body shaming, τέτοιος είμαι) να παίζει μία Flying V στο τέρμα μέσα στα μαύρα μεσάνυκτα για να μην ακούει τις φωνές (των Sunn Ο)))) μέσα στο κεφάλι του. Γαμάτο; Γαμάτο. Αφού λοιπόν ξυπνήσει τη μάνα του από το βαθύ της ύπνο, που τον αρχίζει στα "Τρελάθηκες παιδάκι μου; Σταμάτα να την παίζεις (την κιθάρα) μην πάρω τηλέφωνο το τρελοκομείο να έρθουν να σε μαζέψουν!" της τη χώνει στον κώλο (την κιθάρα), της τον φοράει καπέλο (τον ενισχυτή) και συνεχίζει να την παίζει (την κιθάρα)! Όχι μην χαίρεστε, δεν έγινε κάτι τέτοιο, από το μυαλό μου το έβγαλα, αυτό θα έγραφα εγώ αν ήταν δικό μου το σενάριο και η ταινία θα γινόταν instant classic. Έγινε κάτι παρόμοιο όμως, ας πούμε ότι τη φωνή στο κεφάλι του δεν μπορούσε να τη σταματήσει, την γκρίνια της μάνας του όμως μπόρεσε.
"Και τώρα θα σας παίξω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον ύμνο του Ολυμπικακού"

            Αμέσως μετά θα γνωρίσουμε τους πρωταγωνιστές μας, ένας μεταλλάς ζωγράφος (ανώριμος τεμπελχανάς δηλαδή), η φλωρού γυναίκα του και η επίσης μεταλλού κόρη τους. Mία αγαπημένη οικογένεια τριών που προσπαθούν να ζήσουν το Αμερικάνικο όνειρο (ευτυχώς όμως για τη δική μας ψυχαγωγία θα ζήσουν τον Αμερικάνικο εφιάλτη) με το να μετακομίσουν σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι για να στεγάσουν τα μεγάλα τους όνειρα και τους μεγάλους πίνακες του μπαμπά. Σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι που όλως τυχαίως ζούσε ο χοντρός που είδαμε στην αρχή της ταινίας, πριν αποτρελαθεί εντελώς και μετακομίσει στο Δαφνί. Σε μεγάλο σπίτι στο λιβάδι που όσο η μαμά είναι στη δουλειά επειδή κάποιος πρέπει να πληρώσει τους γαμημένους λογαριασμούς αυτής της οικογένειας, ο μπαμπάς  κάθεται στο υπόγειο να παίζει ολημερίς και οληνυχτίς με το πινέλο του, μέχρι που αρχίζει και αυτός να ακούει μία φωνή μέσα στο κεφάλι του και το πάρτι ξεκινάει.
"Μπαμπά που θα μας πας;" - "Στο Διάολο!"

            Ο μπαμπάς κάθε φορά που κάθεται να ασπρίσει τον καμβά αρχίζει να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου και όταν συνέρχεται έχει σχεδιάσει το εξώφυλλο του νέου άλμπουμ των Slayer χωρίς να θυμάται το πως, το πότε και το γιατί. Αρχίζει σιγά σιγά να χάνει όλο και περισσότερο επαφή με το περιβάλλον με αποτέλεσμα να ζωγραφίζει στα αρχίδια του την οικογένειά του τη στιγμή που αυτή τον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, μιας και όλοι μαζί (και με τον θεατή) βουλιάζουν στο βούρκο της αμαρτίας του χέβι μέταλ και δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τους χτυπήσει το κουδούνι ο χοντρός με την κιθάρα για να φτιάξουν συγκρότημα και να διασκευάζουν μαζί  Μαρινέλλα ...ανάποδα!
"Έχετε ένα λεπτό να σας μιλήσω για τον Κύριο και σωτήρα μας Σατανά;"

            Ο χοντρός που πλέον κυκλοφορεί ελεύθερος έχει παραδωθεί τελείως στη μουρμούρα και την γκρίνια των φωνών και έχει μετατραπεί σε ντελιβερά της Κολάσεως μιας και μόνη του ασχολία είναι να παραδίδει στο Διάολο γλυκάκια, και όταν λέω γλυκάκια εννοώ μικρά παιδάκια! Ο μεταλλοπατέρας (που φέρνει λίγο στον Χριστούλη μιας και είναι φέτες, με μαλλιά, μούσια και κυκλοφορεί ημίγυμνος) θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον ντελιβερά (που φέρνει σε Διαβολάκο μιας και είναι χοντρούλης, καράφλας, μέσα σε ένα σέξι σετάκι κόκκινης φόρμας) αλλά και τον εαυτό του, αν θέλει να σώσει την κορούλα του από το να γίνει καραμελίτσα στου Σατανά την κοιλίτσα. Τους τα έλεγε ο Ανδρέας, ο πρώην τραγουδιστής της Ροκ αλλά που να ακούσουν; Είναι γνωστό ότι το Μέταλ προκαλεί κώφωση!
"Τι; Δεν άκουσα" - "Βγάλε τα μαλλιά από τα αυτιά να ακούσεις!"

           Το 2009 κυκλοφόρησε ένα ωραίο θριλεράκι, το "The Loved Ones" όπου ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Sean Byrne. Ο Sean κατάφερε με την πρώτη,  ό,τι δεν κατάφεραν άλλοι με τρίτες και τέταρτες, από τότε όμως δεν ξανάκουσα γι' αυτόν, μέχρι πρόσφατα που έπεσε το μάτι μου σε ένα νέο ενδιαφέρον θριλεράκι, το "The Devil's Candy" και εντελώς συμπτωματικά είδα ότι συγγραφέας και σκηνοθέτης είναι ο Sean. Αυτή είναι η δεύτερη ταινία του και είναι το ίδιο ιδιαίτερη και καλή (αν όχι καλύτερη) από την πρώτη. Αφήνει τον Άγιο Βαλεντίνο, την ψυχοπαθή οικογένεια και το torture porn του 'The Loved Ones' και πιάνει τον Αντίχριστο, τα στοιχειωμένα σπίτια (βλ. Amityville) και τoν ψυχολογικό τρόμο. Αυτήν τη φορά δημιουργεί ένα σκοτεινό θρίλερ αργής καύσης, χωρίς πολύ βία και αίματα (έχει όμως πολύ κόκκινη μπογιά που στις ταινίες είναι το ίδιο πράγμα), με χαρακτήρες που σε πείθουν, με μία διαρκής αίσθηση μυστηρίου και έντασης από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή και μαζί με την όμορφη σκηνοθεσία και το σάουντρακ που παίζει παλιές και αγαπημένες επιτυχίες, το 'The Devil's Candy' γίνεται αυτό που λέει ο τίτλος του, ένα μικρό γλυκάκι για Ηorror και Metal φανς (όπως ας πούμε το 'Deathgasm' ήταν τούρτα στα μούτρα για τους ίδιους φανς). Πρόσφατα είδα και το 'The VVitch' που μαζί με το 'Candy' είναι οι καλύτερες Σατανικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Από αυτές τις δύο όμως το γλυκό του Διαβόλου με γλύκανε περισσότερο.
"Και μένα"

            Να πούμε ότι στο ρόλο του κακού είναι ο συμπαθέστατος Pruitt Taylor Vince που έχει παίξει τον ίδιο περίπου ρόλο σε πολλές ταινίες και σειρές (Identity, X-Files, The Walking Dead) και στο ρόλο του μπαμπά ο Ethan Embry που μου φάνηκε γνωστή φάτσα επειδή τα τελευταία χρόνια τον έχω δει σε πολλά χαριτωμένα θριλεράκια (Cheap Thrills, Convergence, Vacancy) αλλά και στο The Walking Dead (έπαιζε τον Carter για όσους τον θυμούνται). Εδώ εκτός του ότι είναι αγνώριστος (όχι μόνο επειδή του έβαλαν μαλλιά) τον έπαιξε και πολύ καλά (το ρόλο). Η μαμά είναι επίσης γνωστή φάτσα κυρίως από σειρές, αλλά εδώ ο ρόλος της είναι διακοσμητικός, είτε έπαιξε είτε όχι έιναι το ίδιο πράγμα οπότε δεν μπαίνω στη διαδικασία να κάνω αναφορές, πρέπει να κλείσω κιόλας γιατί έχω και δουλειές (δηλαδή πεινάω και νυστάζω)!


(Τρέιλερακι)

(Ωραίες αφισούλες)

"Μου είπε ότι είμαι γλυκούλα! Που να καταλάβω τι εννοούσε;"


(Τώρα τι είναι αυτά; Αίματα ή μπογιές;"

 (Το κοριτσάκι στον πίνακα φαίνεται σαν να τραβάει τα μαλλιά της επειδή βλέπει αυτόν που έχει μείνει με το ιδρωμένο σώβρακο)

 "Μαμάααα; Έλα να δεις τι έφτιαξα!"

(Κι εδώ βλέπουμε τον κιθαρίστα των Slipknot χωρίς τη μάσκα του)

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική)

"2,5 στα 3 επειδή δεν είχε gore!"

12 σχόλια:

  1. Αγαπητέ συντάκτη. Τα λόγια περιττά για την προσέγγιση σου. Επίσης ήθελα να μοιραστώ μαζί σου (Όχι ότι σε νοιαζει) ότι πραγματικά μετά από μια πληθώρα απογοητευσεων/ταινιών τρόμου, πραγματικά μόνο το witch και το devil's candy με έχουν αγγίξει. Βέβαια δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα δύο. Είναι το ίδιο όμορφα για μένα και από σκηνοθετική άποψη και από πλοκή. Είναι δύο ειλικρινή θριλερακια αφού και τα δύο προσφέρουν μεγάλη αγωνία παρά την αργητητα τους που μόνο εκνευριστική δεν ήταν. Μπράβο στα γούστα σου αγαπητέ συντάκτη. Θα γίνω πιστή σου ακόλουθος και ας αραζω με power metal.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Α πα πα! Αυτό δεν θα το έβλεπα, γιατί σίγουρα θα σκιαζόμουν!
    Μα Μαρινέλλα ανάποδα; Το "Κι ύστερα κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα, κλείσαν ξανά τα σίδερα κι όλα τελειώνουν σήμερα"; Αποκλείεται!
    Εδώ σκιάχτηκα όταν το άκουσα κανονικά, φαντάσου να το άκουγα κι ανάποδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σκιαχτείς να σκιάζεσαι! Δεν κάνει καλό ο ήλιος, ειδικά το καλοκαίρι, ειδικά στην Ελλάδα!

      Διαγραφή
    2. "σήμερα τελειώνουν όλα κι σίδερα τα ξανά κλείσαν, ύστερα υπαρχει δεν μα, ύστερα κι ύστερα κι"

      Ξερεις.... ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕ ΕΡΙΞΕΣ ΠΑΛΙ ΣΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ; Τοσο κοπο εκανα να ακουσω δισκο των Led Zeppelin απο την κανονικη.

      Διαγραφή
    3. Το ξέρω. Η πρώτη φορά είναι δωρεάν, οι υπόλοιπες κοστίζουν! Να πω την αμαρτία μου ούτε εγώ είμαι μεγάλος φαν των Ζέπελιν.

      Διαγραφή
  3. Ωραία φαίνεται. Και έχει και μεταλλιές. Θα το τιμήσω σύντομα!

    Πρόεδρας ΑΠΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 666, ποπ ιζ δε ντεβιλ, 666. Ευγε συντακτα, το ειδα πριν λιγες μερες και η μαυρη ψυχουλα μου φτερουγιζε σαν πεταλουδιτσα. Τρομος, μεταλ, σατανια και παγανια. 10/10

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά είναι τα ωραία. Υποθέτω έχεις δει το DEATHGASM, αν όχι, δες το, έχει και αυτό όλα τα παραπάνω.

      Διαγραφή