13.4.18

TERRIFIER (2018)

            Μπορεί να μην ασχολούμαι πολύ πλέον αλλά προσπαθώ να κρατώ τις παραδόσεις. Μιας και είχατε Πάσχα πριν λίγες ημέρες και τρομοκρατήσατε τον υπόλοιπο κόσμο (εκτός από τους Ζουλού) με τις σούβλες, τα κεφαλάκια, τα σπλινάντερα και τα πνευμόνια, παρασύρθηκα κι εγώ από το Άγιο αυτό κλίμα των ημερών κι έφαγα κι εγώ συκωταριές και σεφταλιές, με τα μάτια όμως αντί με το στόμα. Αν με δουν οι γείτονες εδώ στα ξένα με κάνα γδαρμένο πτώμα στον ώμο, να το πηγαίνω στην πίσω αυλή, να σκάβω λάκο κλπ, τα ξέρετε μην τα επαναλαμβάνω, δεν το γλυτώνω το τέιζερ (εδώ οι μπάτσοι δεν έχουν όπλα). Που είχα μείνει; Α ναι, στα μάτια. Τον τελευταίο καιρό τα μάτια μου έπεφταν συνέχεια πάνω σε μία συγκεκριμένη μάπα. Σε ό,τι σόσιαλ μίντια, κανάλια στο γιουτιούμπ και καμμένα σάιτ παρακολουθώ εμφανίζοταν αυτό το κεφάλι. Με κοίταξε μία, με κοίταξε δύο, δεν μπόρεσα να αντισταθώ άλλο σε αυτό το γλυκό χαμόγελο και λάγνο βλέμμα και είπα "Δε γαμιέται; Πάμε". Άνοιξα μία μπίρα και ξεκίνησα παράνομο στρίμινγκ για να προσθέσω λίγη αγωνία ακόμα στην ήδη αγωνιώδη προβολή του "ΤΡΟΜΑΖΩΝ!" (Γκουγκλ μετάφραση του TERRIFIER).
(Η μάπα)

            Οι κλόουν μου φαινόντουσαν πάντα γελοίοι στις ταινίες και θλιβεροί στη ζωή. Όταν είχα δει μικρός το "Αυτό" το είχα ...ξεχάσει, και όταν το ξαναείδα πρόσφατα να το θυμηθώ, μου φάνηκε σαχλαμάρα. Το ριμέικ όμως μου άρεσε, όχι τόσο σαν ταινία τρόμου, αλλά σαν σκοτεινό παραμύθι για ανηλίκους, τύπου Ντελ Τόρο. Το "Τρομάζων" είναι το "Αυτό" των ενηλίκων, των φτωχών ενηλίκων όμως. Φτωχός προυπολογισμός, φτωχό σενάριο, φτωχή υποκριτική, αλλά με πλούσια αισθήματα για τα παλιά καλά Slasher των παιδικών μας χρόνων, όπου ο ήρωας της ταινίας ήταν πάντα ο μανιακός δολοφόνος. Το μεγαλύτερο βάρος σε αυτήν την ταινία έχει πέσει σε αυτά που έχουν πραγματική σημασία, στα παραδοσιακά εφέ (goreοσούβλια, goreκορέτσια κλπ) και στη δημιουργία ενός αξιόφρικτου κακού που θα σε κάνει να χεστείς πάνω σου από το φόβο, ή από τα γέλια (σημασία έχει να χεστείς, αυτό είναι το μέτρο αξιολόγησης). Σκέψου ότι μέχρι και ο ίδιος χέζεται σε κάποια σκηνή της ταινίας (σοβαρά).
(Τέχνη! Κάτι ανάλογο με τα γκράφιτι της Αθήνας)

            Η ιστορία είναι πολύ απλή, (less is more) τόσο απλή που ο Damien Leone (σενάριο/σκηνοθεσία/κέτερινγκ) θα μπορούσε να την είχε γράψει πάνω σε ένα πακέτο τσιγάρων (δεν είναι κακό, και ο Μπουκόφσκι έτσι ξεκίνησε). "Ένας κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός!". Τα έχει όλα, έρωτα, αγωνία και δράμα. Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά όμως (από πακέτο τσιγάρων σε λαδόκολλα). Νύχτα αποκριάς, δύο καρναβαλοπούλες, λιάρδα από το Πατρινό καρναβάλι, ψάχνουν πατσατζίδικο να σαβουριάσουν πριν μπουν στο ΚΙΑ (μην οδηγήσουν κατευθείαν στο νεκροταφείο) μπας και λιώσουν το φυσιτήρι του αλκοτέστ με το σκορδοστούπι που θα ζέχνει η ανάσα τους. Στο δρόμο για τον πατσά πέφτουν πάνω σε έναν άλλο καρνάβαλο, ντυμένο κλόουν/μίμο/αρλεκίνο, που κάθεται σαν ξελιγωμένος σαρδανάπαλος να τους κοιτάζει τα μπούτια. Ε, λίγο το κέφι, λίγο η ζάλη, λίγο ο κάλος στο κεφάλι, δεν θέλουν και πολύ τα κορίτσια για να τον εμπαίξουν με νάζι, για να τον παίξει με μαράζι (αυτά κάνετε εσείς τα κορίτσια και μετά απορείτε πως καταλήγετε χωρίς χέρια, πόδια, αλυσοδεμένες σε ένα υπόγειο να τρώτε από μπολάκι γάτας). Τέλος πάντων, ο κλόουν ανταποκρίνεται στο ξεκάθαρο φλερτ πρόσκληση ασελγοφονίας και τις ακολουθεί μέχρι το πατσατζίδικο όπου και ξεκινάει να κάνει παιχνίδι με το να τις κερνάει πατσά κοιλιά ψιλοκομμένο, όχι από γίδα, αλλά από όποιον φουκαρά τυχαίνει να περνάει ανάμεσά τους.
"Εκτός από πατσά, το κατάστημα προσφέρει και κεφαλάκι φλαμπέ"

            Από αυτό το σημείο και μετά βλέπουμε μία επανάληψη με τα κορίτσια να κρύβονται και τον κλόουν να ψάχνει, τα κορίτσια να τρέχουν και τον κλόουν να περπατάει, όπου όλο αυτό θα μπορούσε να είναι βαρετό αν δεν εμφανιζόντουσαν διάφοροι τυχάρπαστοι να γίνουν αφορμή για να δούμε τα ταχυδακτυλοχειρουργικά του κλόουν, και αν ο ίδιος ο κλόουν δεν ήταν τόσο χάρμα οφθαλμών και τέρας φωτογένειας.
"E;"

            Ο δημιουργός του "Καλλιτέχνη" κλόουν (α ναι, αυτό είναι το καλλιτεχνικό του "Art the clown". Καταλάβατε; Το καλλιτεχνικό του όνομα είναι Καλλιτέχνης!) δουλεύει πολλά χρόνια σε αυτό το αριστούργημα. Πρώτα έκανε το μικρού μήκους TERRIFIER (που υπάρχει στο Γιουτιούμπ) και μετά το All Hallows' Eve, μία ανθολογία που δένει μαζί μερικές ιστορίες τρόμου, μαζί με το προαναφερθέν μικρού μήκους συν κάποιες επιπλέον σκηνές. Στη συγκεκριμένη ταινία ο κλόουν δεν είναι το ίδιο πετυχημένος όπως εδω, και γενικά το All Hallows' Eve δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, εκτός από μία σκηνή όπου αποκεφαλίζονται δύο μικρά παιδιά. Είναι σπάνιο θέαμα στις ταινίες τρόμου να ταλαιπωρούν παιδιά και σκυλιά και όταν συμβαίνει το εκτιμώ ιδιαίτερα. Στο TERRIFIER μπορεί να μην έχει παιδιά σκυλιά, έχει όμως σκηνή για Όσκαρ όταν ο κλόουν ετοιμάζει αρνάκι στη σούβλα, η οποία είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την άλλη σκηνή για Όσκαρ από το Bone Tomahawk, όσοι το έχετε δει ίσως και να μην καταλάβατε για ποια λέω.
(Αυτή! 1-0)

            Λοιπόν, μην τα πολυλογώ. Πολύ το χάρηκα το φιλμάκι, μακράν ο πιο τρομακτικός κλόουν που έχω δει και αν σας αρέσουν (τηλεοπτικά, ερωτικά, γευστικά κλπ) πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε, αλλά με προσοχή, δεν είναι για όλα τα στομάχια. Είναι μία σπλάτερ μπιμουβιά εποχής βίντεο, με κάποιες πολύ καλές στιγμές, αλλά και κάποιες που είναι για το ...τσίρκο. 

(Τρέιλερακι)

(Η DVD αφίσα)

(Η ωραία αφίσα που μπαίνει στον τοίχο)

"Σέλφι καλέ! Χαμογέλα λίγο, τι κλόουν είσαι;"

(Guest star ο Σουγκλάκος στα νιάτα του)

"Εμένα μου άρεσε!"

(Από το σάουντρακ)

8 σχόλια:

  1. Νομίζω ότι οποιοσδήποτε κλόουν είναι πιο τρομακτικός από το ΙΤ.

    Πρόεδρας ΑΠΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. όντως, στο παλιό, ο Τιμ Κάρει παίζει να είναι ο μόνος αστείος κλόουν που έχω δει, και στο καινούριο είναι σαν να έχει βγει από boy band. Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακή ιδέα, boy clowns band.

      Διαγραφή
    2. Δεν παιζει boy band που να μην ειναι καραγκιοζηδες. Δεν παιζει boy band που να μην ειναι ζομπι.

      Δεν ειναι νεκρο οτι αιωνια κοιμαται.

      Τωρα μενει να δουμε το porn flick που γυρισανε τα spice girls σε μια τυχαια συναυλια τους.

      ΔΡΘΜ ΡΟΛΛ ΠΛΙΖ.

      Διαγραφή
  2. Ο Κλόουν με έκανε να ρίξω ένα καλό χέσιμο από την τρομάρα μου. Είχα δέκα μέρες να πάω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ακόμη και ο Πάνας σκιάχτηκε με τον Κλόουν. Κάτι σε λυσσασμένα κοτόπουλα έχεις;

    Εσύ είσαι φίρμα γι' αυτό κάνεις αναρτήσεις όποτε σου κάνει κέφι.

    Treepanas (θα με βρεις στα friendly μπλογκς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασικά εχω σε λυσσασμένους κοτοπουλάνθρωπους. Είχα ξεκινήσει να γράφω κάποτε για το Poultrygeist: Night of the chicken dead αλλά δεν ολοκλήρωσα ποτέ. Επος με κοινωνικό μήνυμα 3/3, ορίστε μίνι ριβιού μόνο για σένα. Εψαξα αλλά δεν σε βρήκα, τι είναι τα φιλικά μπλογκζ;

      Διαγραφή
    2. Σε ευχαριστώ, το είχα ανάγκη.

      Διαγραφή