Combat Shock (1984)

          Πάλι δε σχολίασα το Ex-Drummer, θα το ξεχάσω στο τέλος. Τουλάχιστον σχολιάζω ταινία και όχι βίντεο κλιπ ή εσάς και τα γουγλαρίσματά σας, κάτι είναι και αυτό.
          Το Κόμπατ Σοκ (aka American Nightmare) ξεκινάει με στοκ φούτατζ από τον πόλεμο του Βιετνάμ και νομίζεις ότι θα δεις πολεμική περιπέτεια γεμάτη σφαίρες και ιδρωμένα μπράτσα, νομίζεις. Τουλάχιστον τα πρώτα δέκα λεπτά, έχουν μία μικρή (πολύ μικρή) σχέση με την παραπλανητική αφίσα, όπου και θα δεις χτικιάρη Καραμήτρο με πολυβόλο από το πανηγύρι στις Βρυσούλες, να τριγυρνάει καλοκαιριάτικα στον Κάλαμο και να σκουντουφλάει πάνω σε διαμελισμένα πτώματα (χορηγία του κρεοπωλείου Ασγουδάκη) με Βίετ Κονγκ Μεταξουργείου να τον έχουν πάρει από πίσω (στο κυνήγι), μέχρι που τον φτάνουν, τον πιάνουν και ...όλα τελειώνουν εκεί. Για τον Καραμήτρο που έβλεπε ένα κακό όνειρο - ανάμνηση και για τον θεατή που δε θα δει άλλo Βιετνάμ στο υπόλοιπο της ταινίας.

(Τίτλοι τέλους για την περιπέτεια, τίτλοι αρχής για το δράμα)

          Ο Φράνκι (ο Καραμήτρος δηλαδή) ξυπνάει από τον έναν εφιάλτη στον άλλον, από το παράφωνο κλάμα του παραμορφωμένου παιδιού του (εξαιτίας των χημικών που εκτέθηκαν τα αρχίδια του στον πόλεμο). Με λερωμένο σώβρακο και τρύπια κάλτσα, σε ένα σπίτι που μοιάζει με επεισόδιο της εκπομπής του Σκάι "Αστραφτερά Σπίτια" και μία χοντρή γυναίκα (απαράδεκτό fat shaming σεξιστικό σχόλιο) που του γκρινιάζει ασταμάτητα, τον κατηγορεί για την κατάντια τους και του φωνάζει "πεινάω, κάνε κάτι!", ο Φράνκι παίρνει τους δρόμους σε αναζήτηση δουλειάς, φαγητού ή απλά μίας ελπίδας.

"Τόσες ευκαιρίες καριέρας που δεν ξέρω ποια να διαλέξω"

          Περιπλανιέται σαν την άδικη κατάρα, υποτίθεται ψάχνωντας για δουλειά, ενώ στην ουσία ξαναζεί τις τραυματικές εμπειρίες του από τον πόλεμο (και εμείς μαζί του, με φλας μπακ) κλαίγοντας τη μοίρα του, σε μία παρακμιακή πόλη που μοιάζει εγκαταλειμμένη, γεμάτη κλειστά καταστήματα, ξενοίκιαστα διαμερίσματα, πρεζάκια και κλεφτρόνια. Εκεί συναντάει φίλους που όχι απλά δεν μπορούν να τον βοηθήσουν αλλά ζητάνε αυτοί βοήθεια από αυτόν αφού είναι στην ίδια ή και χειρότερη κατάσταση, και προσπαθεί να αποφύγει χωρίς επιτυχία, τον τοπικό τοκογλύφο, επειδή του έχει πάρει δανεικά και αγύριστα.

(Είπαμε, είναι στο 1984)

          Όπου φτωχός και η μοίρα του. Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και η ελπίδα δεν έρχεται ποτέ, ο κατήφορος δεν έχει τέλος και ο πάτος έχει τρύπα (όλο τα ίδια γράφω) για το Φράνκι, που αρχίζει σιγά σιγά να λυγίζει από την πίεση για επιβίωση και την πείνα (αυτό με την πείνα το παθαίνω κι εγώ) και στο μυαλό του η ζούγκλα του Βιετνάμ γίνεται ένα με τη ζούγκλα της πόλης. Τι θα κάνει ο Φράνκι; Θα βρει την άκρη γι' αυτόν και την οικογένειά του; Πως θα ξεπέρασει το πρόβλημα της φτώχιας και του κοινωνικού αδιεξόδου; Αν είστε σε παρόμοια κατάσταση και θέλετε να μάθετε, μην το δείτε, δείτε αυτό καλύτερα.

"Η ζωή μου όλη είναι μια θυσία, που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία"

          Δεν έγραψα πολλά για την ιστορία, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν γίνονται (πολλά). Στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας, βλέπουμε τον Φράνκι να τριγυρνάει, είτε στη ζούγκλα, είτε στην πόλη και ακούμε τις σκέψεις του για την κατάστασή του και την κοινωνία, πράγμα που την κάνει κουραστική. Παρ' όλα αυτά όμως, αυτή η στασιμότητα και η επανάληψη, σου μεταδίδει εύκολα το αίσθημα της απαισιοδοξίας και του αδιεξόδου, και κάνει το ξέσπασμα στο φινάλε, ακόμα πιο λυτρωτικό.

"Σήμερα είναι η πρώτη μέρα, του υπόλοιπου της ζωής μου"

          Κατάθλιψη, παρακμή και κοινωνική κριτική λοιπόν, σε αυτήν την καλτ μπιμουβιά της Troma, που μετά την προβολή χρειάζεσαι ντουζάκι να καθαρίσεις, σουβλάκια να χορτάσεις, μπίρες να χαρείς και ομιλία του Τσίπρα να αισιοδοξήσεις. Χάι λάιτ οι αναμνήσεις του Βιετνάμ, το παραμορφωμένο μωρό που δεν αντέχεις ούτε να το βλέπεις, ούτε να το ακούς, και τα πλάνα της πόλης που θα σε κάνουν να μη θες να επισκεφθείς την Αμερική ποτέ.

Το τρέιλερ

(Η κανονική αφίσα)

(Η παραπλανητική σε βαθμό απατεωνιάς αφίσα)

(Το παραπλανητικό σε βαθμό απατεωνιάς εξώφυλλο βιντεοκασσέτας)

"Ψιτ! Κούκλε; Αν δουλέψεις για μένα, θα βγάλεις καλό μεροκάματο"

-"Για τι με πέρασες; Αλήτη!"

"Αχ τι γλυκό που είναι το μωράκι σας, φτου! Μην το ματιάσω"

"Πάλι δεν πιάνει τίποτα, μόνο παράσιτα"

"Ίσως αν την κοιτάζω πολύ ώρα να αρχίσω να βλέπω πράγματα, όπως το κοριτσάκι στο Πόλτεργκαϊστ"

"Πεινάω σου λέω, θέλω να φάω!"

"Φάε το μωρό"

"Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, από το ο καλύτερος μεζές, δεν απέχει πολύ"

"Το γάλα βρωμάει περισσότερο από τις κάλτσες, θα φάω τις κάλτσες"

"Ένα κιλό κιμά παρακαλώ" 

-"Βγήκε λίγο παραπάνω, να το αφήσω;"

          Υ.Γ. Κάποιος μου είπε ότι δεν είμαι τόσο καυστικός πλέον. Φταίνε τα Μαλόξ που παίρνω για τις ξυνίλες και τις καούρες, προσπαθώ να τα κόψω αλλά έχω εθιστεί. Επίσης, κάποιος άλλος μου είπε (όλο μου λένε) ότι η ταινία είναι βασισμένη σε αυτό το κομμάτι (ο Θεός να το κάνει).

"Δύο στα τρία, επειδή ταυτίστηκα"