6.11.15

Ash Vs. Evil Dead: "El Jefe" (2015)

          Ήρθε η ώρα να σχολιάσω και σειρά! Ποιος το περίμενε; Όχι μία οποιαδήποτε σειρά όμως, αλλά τη μεγάλη επιστροφή του Βασιλιά! Hail to the king baby! Δεν έχω σκοπό να το συνεχίσω πάντως, θα σχολιάσω μόνο τον πιλότο, το πρώτο επεισόδιο που είναι και το μόνο σκηνοθετημένο από τον Σαμ Ράιμι (τον σκηνοθέτη/παραγωγό των ταινιών Evil Dead). Ίσως όταν τελειώσει η πρώτη σεζόν, να κάνω ένα γενικό σχολιασμό, αλλά μέχρι τότε, έχουμε καιρό. Έτσι κι αλλιώς ότι σχέδια έχω κάνει για μελλοντικές αναρτήσεις (Ex-Drummer, I Stand Alone, The Street Fighter, Ichi The Killer, Turbo Kid κ.α) έχουνε πάει στο Διάολο.
"Let's go!"

          Στην ανάρτηση - παρουσίαση της σειράς, είχα κλείσει με τη φράση "Κάνω τον ανάποδο σταυρό μου και ελπίζω για το καλύτερο". Να και μία ελπίδα που δεν μου βγήκε λεπίδα. Το Ash Vs. Evil Dead είναι αντάξιο των προσδοκιών και δεν απογοητεύει. Ο Σαμ Ράιμι μπορεί να άργησε να φέρει την παραγγελία, αλλά τουλάχιστον την έφερε καυτή, με μπόλικο τζατζίκι και λαδωμένη πίτα στην πλάκα και όχι στη σχάρα. Είναι ένας φόρος τιμής στην καλτ τριλογία και ξαναφέρνει στη μεγάλ... μικρή οθόνη, όχι μόνο τον Μπρους Κάμπελ στο ρόλο που στιγμάτισε την καριέρα του, αλλά και τον τρόμο με τη φαρσωκωμωδία, που έκαναν κλασική αυτήν τη σειρά ταινιών.
"Είμαι γαμάτος"

          Η σειρά μαζεύει τον Ας 30 χρόνια μετά, από εκεί που τον είχε αφήσει η τελευταία ταινία του "Κακού Νεκρού", το Army Of Darknessόταν είχε επιστρέψει από το Μεσαίωνα και ήταν υπάλληλος σε πολυκατάστημα (στο ένα τέλος, γιατί στο εναλλακτικό είχε βρεθεί σε μεταποκαλυπτική εποχή). Έτσι λοιπόν τώρα, είναι μεγαλύτερος κατά 30 χρόνια (στο σώμα και όχι στο μυαλό), αλλά στο ίδιο ακριβώς πόστο από τότε, χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο, πέρα από το να το παίζει άνετος με το βασικό μισθό, ξοδεύοντάς τον σε μπάφους, πιοτά και γυναίκες, έχοντας αφήσει το αλυσοπρίονο να σκουριάσει, κρυμμένος από τους δαίμονές του (μεταφορικούς και κυριολεκτικούς).Ψώνιο, παρτάλι και περιορισμένης ευθύνης γκαφατζής, με τη μοναδική του περιουσία, να είναι το αυτοκίνητό του (το κλασικό 1973 Oldsmobile Delta88 που εμφανίζεται σε όλα τα Evil Dead, και σε όλες τις ταινίες του Ράιμι). Ζει μεροδούλι, μεροφάι και ζαμανφού (έχει πιάσει το νόημα), μέχρι που (όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή) θα κάνει μία και μόνο φορά τη μαλακία (;) και το παρελθόν του θα επιστρέψει δριμύτερο, μαζί με τους δαίμονές του.
"Ουψ, μαλακία"

          Το επεισόδιο ξεκινάει με ένα γερασμένο μεν, στο τσακίρ κέφι δεν, Ας, να ετοιμάζεται μόνος για νυκτερινή έξοδο (φορώντας κορσέ για να μη ξεχειλίζουν τα κοιλογούλια) με σκοπό να βρει παρέα στην πορεία. Παίρνοντας μόνο τα απαραίτητα, τις καπότες και το ξύλινο χέρι του (την τελευταία φορά που τον είδαμε, είχε μεταλλικό χέρι από γάντι πανοπλίας. Απ' ότι διάβασα, ο Ράιμι δεν έχει τα δικαιώματα του Army of Darkness, έτσι δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει στη σειρά), μπαίνει στην κούρσα του και οδηγεί ακούγοντας το Space Truckin', προς το πλησιέστερο μπαρ που θυμίζει Evil Dead ("The Woodsman" με σήμα το τσεκούρι).
"Πάμε να βάλουμε χέρι"

          Εκεί, θα βρει μελαγχολική, μοναχική μιλφ, να κάθεται ασυνόδευτη στο μπαρ (μόνο στις ταινίες), κι ενώ ο μπάρμαν του λέει ότι κλείνουν σε δέκα λεπτά, αυτός θα προλάβει με μία ψεύτικη αλλά συγκινητική ιστορία (αυτό μετράει) για το πως έχασε το χέρι του, να τη "ρίξει" και να βρεθεί να την πηδάει στις τουαλέτες, χτυπώντας της το κωλομέρι με το ξύλινο χέρι του, φωνάζοντάς της "Do you like my wood?". Αυτό βέβαια, μέχρι να λαχανιάσει και της πει να τον πεοθηλάσει λίγο, μέχρι να πάρει λίγες ανάσες (το γνωστό σε όλους, τσιμπούκι). Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι όταν η μιλφ φτάνει σε οργασμό και φωνάζει "Έρχομαι", της γυρνάει σε νεκροργασμό (σαν την ΑΕΚ κι αυτή), δαιμουνιάζεται, μεταμορφώνεται σε Deadite και του λέει "Έρχομαι για σένα". Το ακόμα χειρότερο; Αφού η μεγαλοκοπέλα ξεδαιμουνιαστεί, ο Ας συνεχίζει να την καρφώνει, κοιτώντας συγχρόνως πίσω από την πλάτη του, μην του την καρφώσει κι αυτουνού κάνας δαίμονας από πίσω, και κάνουν το τρίο του Διαβόλου, και με φανερή την απορία στα μούτρα του (με τη μοναδική υποκριτική του Μπρους, που "παίζει" τον Ας, σαν να μην πέρασε μία μέρα) για το πως και το γιατί, είδε Deadite ξανά, για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια.
(Κακογαμημένη)

          Το πως και το γιατί θα το μάθουμε, με ένα ωραιότατο φλασμπάκ, ταξιδεύοντας μία μέρα (μάλλον) πίσω στο χρόνο, μέσω της σκουλικότρυπας του Evil Dead 2, για να μάθουμε τι μαλακία ακριβώς έκανε ο Ας, και έφερε πίσω τους δαίμονες (ναι, αυτός φταίει πάλι). Προσωπικά δεν με έπεισε πολύ ο λόγος, αλλά εντάξει, θα μπορούσε να συμβεί (ένας μπάφος και ένα νυμφίδιο είναι αρκετά για να φέρεις την Κόλαση στη Γη). Από εκείνη τη στιγμή και μετά, σκοτεινά σύννεφα μαζεύονται πάνω από την πόλη και το αρχαίο πνεύμα του κακού, αρχίζει να καταλαμβάνει όσους μπορεί από το περιβάλλον του Ας, μιας και του τη χρωστάει από παλιά.
(Ναι, δε φταίει ο καιρός)

          Ο Ας κλασικά, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί να κάνει, θα είναι να πάρει τον πούλο κακήν κακώς από την πόλη, και να αφήσει τους πάντες στη μοίρα τους, και ας είναι αυτός η αιτία (και η λύση) του κακού. Τότε όμως θα βρει μπροστά του, εκτός από τους δαίμονες, και δύο συνάδελφούς του. Τον Πάμπλο, που αναγνωρίζει το μεγαλείο του Ας και είναι ο πιστός του σκύλος. Και την Κέλι (Όταν την είδα, μου θύμισε την Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, και το κουλό; Το πραγματικό όνομα της Κέλι, είναι Ντάνα!) που είναι νιούμπι στο κατάστημα και δε βλέπει τίποτα περισσότερο στον Ας, από ένα γλίτση, ηλικιωμένο, μπίχτη, νεανία [ίσως φταίει γι' αυτό, το ότι ο Ας της την "έπεσε", με την πιο λάθος ατάκα (κάτι για τη μάνα της), την πιο λάθος ώρα (έχασε τη μάνα της πριν έξι μήνες)]. Όλοι οι παραπάνω, θα του θυμίσουν τα περασμένα μεγαλεία του, διηγώντας τα να κλαις. Τα περήφανα νιάτα του και τα τιμημένα γηρατειά (που έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου) και θα τον αναγκάσουν να αναλάβει επιτέλους, την ευθύνη των πράξεών του. Δηλαδή να ξαναπάρει το Μπούμστικ στο ένα χέρι και το αλυσοπρίονο στο άλλο (αυτό που δεν έχει). Να συνειδητοποιήσει ότι αν παίζει όλο άμυνα θα το φάει το γκολάκι του, και ότι πρέπει να επανέλθει στη φυσική του θέση και να παίξει μπάλα με κομμένα κεφάλια, αν θέλει να προκριθεί στο επόμενο επεισόδιο και να πει, για μία και μοναδική φορά στη ζωή του, σωστά το καλό ξόρκι και όχι λάθος, όπως έκανε κάθε φορά που το επιχειρούσε στο παρελθόν (σε αντίθεση με το κακό ξόρκι, που το λέει κάθε φορά σωστά).

          Εκτός από τον Ας και την παρέα του, βλέπουμε παράλληλα και την ιστορία μίας μπατσίνας, που κάνει την εμφάνισή της, σε μία σκηνή (την πιο τρομακτική του επεισοδίου) φόρο τιμής στο δεύτερο Evil Dead. Όταν αυτή με τον συνάδελφό της θα πάνε να ελέγξουν ένα σπίτι (που μάλλον είχε τον ίδιο διακοσμητή με αυτό της καλύβας στο δάσος. Eλαφοκεφαλές στον τοίχο, κουνιστή καρέκλα, ρολόι κούκος κλπ) και θα έρθουν αντιμέτωποι με το κακό. Σε αυτήν τη σκηνή, θα δούμε ξανά, την κλασική πλέον, κίνηση κάμερας "Από την οπτική του κακού" του Ράιμι, που χρησιμοποίησε στο πρώτο Evil Dead και καθιερώθηκε σε όλες τις συνέχειες. Επίσης κάτι άλλο που πρόσεξα σε αυτήν τη σκηνή, είναι το κίτρινο πουκάμισο, που φοράει ο μπάτσος. Εκτός του ότι είναι κίτρινο και δεν μπορείς να μην το προσέξεις. Κίτρινο είναι και το πουκάμισο, που φοράει στο δεύτερο Evil Dead, η κόρη του προφέσορα.
(Αυτή στα αριστερά από την Ελαφοκεφαλή. Στα κέρατα της οποίας θα βρεθεί ο μπάτσος με το ίδιο πουκάμισο!)

          Εκτός από αυτά που ανέφερα ήδη, το επεισόδιο είναι γεμάτο αναφορές στις ταινίες. Aπό ολόκληρες σκηνές, μέχρι μικρά στιγμιότυπα. Όπως η σκηνή που επιτίθεται στον Ας, μία παιδική κούκλα (οι μικροί Ας, του Army Of Darkness). Το τσεκούρι που είναι κρεμασμένο στο τροχόσπιτο (το τσεκούρι από το πρώτο Evil Dead). Το φτυάρι με το οποίο σκοτώνει ο Πάμπλο την κούκλα (το φτυάρι που αποκεφάλισε ο Ας την κοπέλα του, στο Evil Dead 2). Το πηγάδι που άνοιξε έξω από το μπαρ (το πηγάδι με τους Deadites στο Army Of Darkness). Η σκηνή που ο Ας βγάζει το σακάκι της δουλειάς και από μέσα φοράει το μπλε πουκάμισο (υπάρχει ολόιδια σκηνή στο τέλος του Army Of Darkness). Η σκηνή που ο Ας τραβάει το απλωμένο σεντόνι (ακριβώς όπως ο Σκοτ τραβάει την κουρτίνα του μπάνιου, στο πρώτο Evil Dead). H σκηνή του τρέιλερ (στο επεισόδιο την έκοψαν), που λέει στη γιαγιά Deadite, "Υο granny, let's go!" (λέει την ίδια φράση σε άλλη γιαγιά Deadite στο Evil Dead 2).
          Άλλη μία ωραία σκηνή είναι, όταν ο Ας εξηγεί στον Πάμπλο, τι του συνέβη σε εκείνη την καλύβα πριν από 30 χρόνια, και βλέπουμε σκηνές από τα δυο πρώτα Evil Dead να παίζουν από προτζέκτορα, πάνω στις κούτες της αποθήκης. Πολύ πιθανό να υπάρχουν και άλλα που δεν πρόσεξα, άλλωστε μόνο τρεις φορές το είδα (όχι στα καπάκια, είμαι και κάποιας ηλικίας). Αν είδατε εσείς κάποιο άλλο, να μου το πείτε.
(Ντεζαβού)

          Δύο πράγματα με χάλασαν (άμα είσαι γκρινιάρης άνθρωπος). Πρώτον, το όχι τόσο καλό CGI. Βέβαια θα μου πεις, ότι στις ταινίες που προηγήθηκαν (εκτός του ριμέικ) και άφησαν ιστορία στο τρομοσινεμά, τα εφέ είναι τρις χειρότερα από αυτά της σειράς. Ναι, αλλά! Πριν "παίξει" το πρώτο επεισόδιο, ο Ράιμι και ο Κάμπελ έλεγαν σε κάθε τους συνέντευξη, ότι θα βασιστούν στα πράκτικαλ εφέκτς και όχι στα Πλέιστέισον. Εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο (εκτός αν εννοούν πράκτικαλ και το μέικαπ). Είδα ένα 50/50, αλλά με το CGI να κάνει μπαμ. Στο παρελθόν, έχουμε δει κεφάλια να ανατινάζονται πολύ καλύτερα με πρακτικά εφέ. Τουλάχιστον πέφτει και "αληθινό" αίμα και δεν είναι όλο κομπιουτερίστικο (όπως στο The Walking Dead).
(ΜΠΑΜ!)

          Δεύτερον, κάποιες συμπεριφορές που δεν βγάζουν πολύ νόημα (καλά χαλάρωσε, τι νομίζεις ότι βλέπεις;), όπως η σκηνή με το μαχαίρι στον ώμο του Πάμπλο (αφού μπορούσε να το βγάλει έτσι απλά, γιατί δεν το έκανε από την αρχή;) και το Παρκούρ ενός Deadite (αν μπορείς να περπατάς στο ταβάνι και να αιωρείσαι στον αέρα, τι το θες το Παρκούρ;). Αυτά τα δύο πραγματάκια όμως δεν ήταν αρκετά για να μου χαλάσουν την όλη εμπειρία και από αυτήν τη στιγμή, το "Ας εναντίων Κακών Νεκρών" είναι η αγαπημένη μου σειρά (όχι ότι βλέπω και πολλές) και ευτυχώς δεν θα τελειώσει σύντομα. Έμαθα ότι ανανεώθηκε και για δεύτερη σεζόν! Ζήτω ο Βασιλιάς (ζήτω!).

(Τρεϊλεράκι)

 (Αφισούλα)

(Φαν αφισούλα)

(Να σπάσουνε τα άλατα)


"Ωραία στάση για σεξ, αλλά μήπως να αλλάξουμε θέσεις;"

(Έτσι παίζουμε μπάλα)

(Εγώ την ώρα που έβλεπα το επεισόδιο)

 (Το επεισόδιο κλείνει με αυτό το κομμάτι. Ο τίτλος του και οι στίχοι είναι πολύ ταιριαστοί για να είναι τυχαίοι. Μήπως ο Ράιμι υπαινίσσεται  ότι όλα συμβαίνουν στο μυαλό του Ας; Δεν αποκλείεται μιας και στις ταινίες είδαμε τον Ας να τρελαίνεται και να πολεμάει ενάντια στον εαυτό του. Τραβηγμένο αλλά θα μπορούσε.)
(Τρία!)

9 σχόλια:

  1. Συμφωνώ να δούμε πως θα πάει από δω και πέρα όμως γιατί να πω την αλήθεια το ότι πάει και για δεύτερη σεζόν δεν το είδα και με πολύ καλό μάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ποιος ξέρει. Πάντως η πρώτη σεζόν είναι αρκετά σύντομη. Δέκα επεισόδια από μισή ώρα το καθένα (εκτός από τον πιλότο).

      Διαγραφή
  2. Διάβασα τις 2 πρώτες παραγράφους. Φτάνει. Πάω να το δω τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. gadawm.

    https://www.youtube.com/watch?v=Fp5pkuejl7w

    FMM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις, δεν χρειάζεται να υπογράφεις πια. Οποτε δεν βγάζω νόημα, ξέρω ότι είσαι εσύ. Που κολλάνε οι Κλατς;

      Διαγραφή
  4. ΠΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΑΦΤΗ ΜΕ ΓΡΑΦΙΚΑ 90's ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΩΡΕΑΟ.ΚΛΑΣΙΚΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή