TRAUMA (2017)

(Τραύμα. Τραύμα για όλους, για τους χαρακτήρες, για τους ηθοποιούς, για τους θεατές)

            Στους τίτλους αρχής αναφέρεται το συνηθισμένο "Βασισμένο σε αληθινό γεγονότο" που στις 9 από τις 10 ταινίες απλά σημαίνει ότι δεν είχαν τι άλλο να προσθέσουν για να τις κάνουν ενδιαφέρον. Eδώ όμως εκτός του ότι γίνεται το "έλα να δεις" και δεν χρειάζεται το κάτι παραπάνω για να γίνει ενδιαφέρον, δεν είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι τα κάποια από τα αίσχη που θα παρακολουθήσεις συνέβησαν στην πραγματικότητα επειδή τα μισά συμβαίνουν στην Χιλή, στις αρχές της δικτατορίας του Πινοσέτ, και τα άλλα μισά πάλι στην Χιλή αλλά στο τώρα από εναπομείνωντες χουντικούς.

(CHILLI γράφεται! Έλεος!)

            Η σκηνή που ανοίγει το εργάκι αυτό σου δίνει να καταλάβεις με το "καλημέρα" τι θα ακολουθήσει και πάνω που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, γίνεται. Είναι η σκηνή που προκαλεί το τραύμα σε έναν από τους χαρακτήρες (και σε εμάς) για να δικαιολογήσει μετά τα τραύματα που προκαλεί αυτός σε άλλους, και ναι, δικαιολογείται. Είναι αυτά τα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας όπου έχεις ξεχάσει κινητά, πατατάκια, γατάκια ή ό,τι άλλο έχεις δίπλα σου και λες στον σκηνοθέτη/σεναριογράφο "Εντάξει, με έπεισες, έχεις την προσοχή μου, συνέχισε..". Δεν είναι κακό να μιλάς στην τηλεόραση, άλλωστε γι'αυτό δεν καταναλώνουμε/παράγουμε τέχνη γενικότερα; Για να επικοινωνήσουμε για θέματα που δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε αλλιώς. Μέσα σε αυτά όμως είναι και το "Μην ανοίγεις την πόρτα μωρή ηλίθια, θα σε γαμήσουνε!" και ας ξέρεις ότι δεν θα σε ακούσει, και θα την ανοίξει την πόρτα, και θα τήνε γαμήσουνε. Αλλά δεν σε πειράζει, το έχεις συνηθίσει επειδή έτσι συμβαίνει και στην πραγματικότητα, μιλάς και δεν σε ακούνε.

(Τους τα έλεγα αλλά δεν με άκουσαν)

            Σε αυτήν τη σκηνή λοιπόν βλέπουμε έναν καθεστωτικό να βασανίζει τη γυναίκα του μπροστά στο παιδί τους επειδή την έπιασε με έναν κομμουνιστή! Καταλαβαίνετε τι έγινε έτσι; Χειρότερα δεν γινόταν. Ε μα πια και αυτή! Αίματα, εμετοί και αιμομιξίες!Ένα Χιλιανό κοκτέιλ/διάλυμα ματιών που σου καίει τα μάτια και προκαλεί συνεχή έκκριση πυώδης τσίμπλας με το λίτρο. Από τις πιο δυσκολοπαρακολούθηστες σκηνές βιασμού που έχω παρακολουθήσει (και δεν είναι λίγες).

"Με κομμουνιστή μωρή; Δεν μπορούσε τουλάχιστον να είναι Συριζαίος;"

            Επειδή όμως ο δημιουργός αυτού του αριστουργήματος είναι δίκαιος, δίνει μαστίγιο αλλά δίνει και καρότο, θα σε ανταμείψει για το κουράγιο σου με την επόμενη σκηνή η οποία είναι μέρα με τη  νύχτα με την προηγούμενη. Θα σε μεταφέρει από την έρημο στην όαση, στην τωρινή νεοφιλελεύθερη Χιλή, με μία σκηνή αγνής τρυφερής αγάπης, που κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να ξεπλυθεί το πύον στα μάτια σου από δροσερά δάκρυα συγκίνησης. Να ξεχάσεις τι έβλεπες πριν λίγο και να νομίσεις ότι βλέπεις συνταγή για μουνί πλακί στο φούρνο, ωσότου αρχίσουν να μιλάνε πάλι και θυμηθείς ότι βλέπεις ακόμα ταινία (τρόμου) και όχι τσόντα. Αν με την πρηγούμενη σκηνή είχες μία κάποια αμφιβολία για το τι παρακολουθείς, τώρα είσαι σίγουρος. Ξέρεις ότι είναί ένα έργο που θα σου μείνει, που αξίζει να γράψεις γι'αυτό, αλλά δεν θα το αναφέρεις σε κανέναν επειδή θα σε πουν άρρωστο, ανώμαλο και θα σου πετάνε πέτρες.

(Όταν νομίζεις ότι κάποιος άλλαξε ξαφνικά κανάλι, αλλά δεν παραπονιέσαι)

            Στα επόμενα λεπτά θα γνωρίσουμε τις πρωταγωνίστριες. Μία παρέα τεσσάρων νεανίδων που αφήνουν τα αγόρια τους πίσω, παίρνουν τα κορίτσια τους και πάνε για ένα τριήμερο κουτσομπολιού, αστρολογίας και ομοιπαθητικής σε ένα εξοχικό κάπου στη Βόνιτσα της Χιλής, όπου και θα βρεθούν στο έλεος χουντικών που πλέον έχουν πάρει τα βουνά επειδή άλλαξαν οι εποχές, αντιστράφηκαν οι ρόλοι, άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε το βρακί του αλλιώς.

(Όταν κάθε καλοκαίρι θα πρέπει να ψάξεις για την πιο δύσβατη παραλία που η τοποθεσία της βασίζεται μόνο σε μύθους για να καταλήξεις σε μία μαλακία γεμάτη βράχια, φύκια, σφήκες, κύματα και τριχωτούς γυμνιστές)

            Ανέμελες και τρισευτυχισμένες στο δρόμο για το χωριό, θα περάσουν από το απαραίτητο κλισέ "ταβέρνα/βενζινάδικο στη μέση του πουθενά" (που όποτε το βλέπω σε ταινίες αναρωτιέμαι "Πως στο διάολο φτάνουν έως εκεί οι θαμώνες του" και "Γιατί κάνουν τόσο κόπο να πάνε εκεί αφού είναι τόσο χάλια;") όπου και θα μπουν μαζί με τα κοντά σορτσάκια τους και τα κοντά μπλουζάκια τους να ζητήσουν οδηγίες. Φυσικά το μόνο που θα πάρουν θα είναι τα ξελιγωμένα βλέμματα των Χιλιανών χιλμπίλιζ που το μόνο που πράγμα που βγήκε από το στόμα τους όταν το άνοιξαν ήταν τα σάλια τους, επειδή η τελευταία γυναίκα που είδαν ήταν τα ξημερώματα στη στάνη όταν την άρμεγαν για να φτιάξουν γιαουρτόγαλο. Ανάμεσα σε αυτούς όμως είναι και το παιδί που είδαμε στην αρχή της ταινίας, που πλέον έχει μεγαλώσει, πολύ, και μαζί με αυτό έχει μεγαλώσει και το τραύμα στο κεφάλι του.

(Αυτές)

(Εσύ και ο κολλητός σου)

            Αυτό ήταν και το μεγάλο τους λάθος, "Ξέρετε πως να πάμε εκεί;" Μπράβο βούρλο, τώρα ξέρουν που θα είστε και θα έρθουν να σας κεράσουν ντόπιο γιαούρτι με τις συνήθεις φράσεις που το ακολουθούν σε αυτές τις περιπτώσεις, "Δεν ξέρετε να τρώτε στην πρωτεύουσα" και "Σαν το δικό μας δεν έχετε ξαναφάει" και "Είναι από αγνά υλικά, όχι τις αηδίες που τρώτε" και "Φάτο τώρα που είναι ζεστό, με την πέτσα!" και φυσικά δεν μπορείς να αρνηθείς γιατί θα προσβληθούν, ότι αυτοί σε προσβάλουν με τις μαλακίες που σου λένε δεν περνάει από το μυαλό τους. Σε αυτήν τη δυσάρεστη θέση λοιπόν θα βρεθούν και τα κορίτσια αυτά. Όταν θα έρθει η νύχτα και τα κρασιά θα κάνουν τη δουλειά τους, θα αρχίσουν τα παιχνίδια τους στην ασφάλεια του σπιτιού, αλλά μπροστά στα παράθυρα μην τυχόν και δεν τους δει ο Παρασκευή και 13 και ξαφνικά ..τοκ τοκ τοκ χτυπάει η πόρτα. Είναι της γειτονιάς ο γαλατάς που είναι πολύ καμωματάς και ξεκινάει το πάρτι.

"Μάπα το γιαούρτι. Στην πρωτεύουσα έχουν κομματάκια φράουλα και σοκολάτα μέσα"

            Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση. Τον χρόνο αυτό είδα κάποιες ταινίες (λίγες) που ταίριαζαν στο μπλογκ αλλά δεν είχα βρει το χρόνο και την διάθεση για να γράψω. Αυτό το διήμερο όμως έκατσε η σωστή ταινία τη σωστή στιγμή! Ουαλά λοιπόν, νέο ποστ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
            Τι θα πάρεις αν συνδιάσεις δύο συνηθισμένα horror sub-genre (rape & revenge και τρελή βλαχοκανιβαλλοοικογένεια) με ένα Κωσταλέξι και τα πολλαπλασιάσεις επί τρία; (Αυτό 1-0) Θα πάρεις μία μπιμουβιά που όμως στέκεται καλά σε ποιότητα παραγωγής ενώ έχει γερές δόσεις βίας, σεξ με συγκατάθεση, σεξ χωρίς συγκατάθεση, αιμομιξία με συγκατάθεση, αιμομιξία χωρίς συγκατάθεση, κανιβαλισμό, διαμελισμούς, σκοτωμούς με μαχαίρια, ματσέτες, πιστόλια, διαβρωτικά υλικά και συσκευές βασανιστηρίων, μοιρασμένα όλα με τέτοιο τρόπο στη διάρκεια της ταινίας ώστε να μην κάνει κοιλιά και να μην βαρεθείς πουθενά. Όλα τα προαναφερθέν είναι και τα αρνητικά της ταινίας (Α, για θετικά τα έλεγες τόσην ώρα;) που σημαίνει ότι δεν είναι για όλους, ούτε καν για όλους τους τρομολάγνους. Αν π.χ. είδες το Serbian Film και ψυχαγωγήθηκες, τότε θα μπορέσεις να δεις και αυτό. Επίσης η ταινία δεν έχει χιούμορ, παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, όχι βέβαια ότι δεν θα γελάσεις, εγώ γέλασα δυνατά τουλάχιστον μία φορά. Η παρέα μου από την άλλη δεν άντεξε να δει ολόκληρη την ταινία και αναγκάστηκα να τη δω άλλη μέρα, μόνος μου, σαν τον τρελό. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις όμως, όσο έκατσαν πρόλαβαν να δουν ένα γιο με μουστάκι να τσιμπουκώνει τον πατέρα του (το μουστάκι ήταν το σοκ) και ένα νεογέννητο (καρπός αδερφικής αγάπης) να λιώνει σε οξύ. Λίγο το έχεις; Εντωμεταξύ τι παίζει με τους Χιλιανούς;  Όσα έχω δει από αυτήν τη χώρα είναι μέσα στην ανωμαλία. Μάλιστα όλος τυχαίως μία από τις πρώτες ταινίες που είχα σχολιάσει εδώ μέσα ήταν ένα άλλο Χιλιανό, το "Hidden In The Woods" που έπαιζε ο ίδιος ηθοποιός το ρόλο του κακού και έκανε ακριβώς τα ίδια αίσχη! Δεν αλλάζει ο άνθρωπος.

(Trailerάκι)

( Posterάκι)

(Μου αρέσει η τσαχπινιά σε αυτήν την αφίσα όπου το μάτι του άλλου γίνεται ο κώλος της άλλης)

"Πάλι φακές; Θέλω και κρέας!"

 "Τώρα μάλιστα!"

(Αμάν, όλους με το ίδιο κόλπο μας πιάνουν;)

 (Εγώ στον οδοντίατρο)

(Full face make over)

(Μπόουλινγκ! Έχει βάλει και τα δάκτυλά του μέσα στις τρύπες ...της μπάλας)

(Εντάξει η βία στην τιβί, αυτά δεν μπορώ)

(Αναρχία)

 (True Detective)

(Ο θεατής στη διάρκεια της ταινίας)

(Ναι, αυτό μου φάνηκε περίεργο)

(Η Αριάνα κατενθουσιάστηκε. Τρία στα τρία!)