Ήρθε η ώρα να σχολιάσω και σειρά! Ποιος το περίμενε; Όχι μία οποιαδήποτε σειρά όμως, αλλά τη μεγάλη επιστροφή του Βασιλιά! Hail to the king baby! Δεν έχω σκοπό να το συνεχίσω πάντως, θα σχολιάσω μόνο τον πιλότο, το πρώτο επεισόδιο που είναι και το μόνο σκηνοθετημένο από τον Σαμ Ράιμι (τον σκηνοθέτη/παραγωγό των ταινιών Evil Dead). Ίσως όταν τελειώσει η πρώτη σεζόν, να κάνω ένα γενικό σχολιασμό, αλλά μέχρι τότε, έχουμε καιρό. Έτσι κι αλλιώς ότι σχέδια έχω κάνει για μελλοντικές αναρτήσεις (Ex-Drummer, I Stand Alone, The Street Fighter, Ichi The Killer, Turbo Kid κ.α) έχουνε πάει στο Διάολο.
"Let's go!"
Στην ανάρτηση - παρουσίαση της σειράς, είχα κλείσει με τη φράση "Κάνω τον ανάποδο σταυρό μου και ελπίζω για το καλύτερο". Να και μία ελπίδα που δεν μου βγήκε λεπίδα. Το Ash Vs. Evil Dead είναι αντάξιο των προσδοκιών και δεν απογοητεύει. Ο Σαμ Ράιμι μπορεί να άργησε να φέρει την παραγγελία, αλλά τουλάχιστον την έφερε καυτή, με μπόλικο τζατζίκι και λαδωμένη πίτα στην πλάκα και όχι στη σχάρα. Είναι ένας φόρος τιμής στην καλτ τριλογία και ξαναφέρνει στη μεγάλ... μικρή οθόνη, όχι μόνο τον Μπρους Κάμπελ στο ρόλο που στιγμάτισε την καριέρα του, αλλά και τον τρόμο με τη φαρσωκωμωδία, που έκαναν κλασική αυτήν τη σειρά ταινιών.
"Είμαι γαμάτος"
Η σειρά μαζεύει τον Ας 30 χρόνια μετά, από εκεί που τον είχε αφήσει η τελευταία ταινία του "Κακού Νεκρού", το Army Of Darkness, όταν είχε επιστρέψει από το Μεσαίωνα και ήταν υπάλληλος σε πολυκατάστημα (στο ένα τέλος, γιατί στο εναλλακτικό είχε βρεθεί σε μεταποκαλυπτική εποχή). Έτσι λοιπόν τώρα, είναι μεγαλύτερος κατά 30 χρόνια (στο σώμα και όχι στο μυαλό), αλλά στο ίδιο ακριβώς πόστο από τότε, χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτε άλλο, πέρα από το να το παίζει άνετος με το βασικό μισθό, ξοδεύοντάς τον σε μπάφους, πιοτά και γυναίκες, έχοντας αφήσει το αλυσοπρίονο να σκουριάσει, κρυμμένος από τους δαίμονές του (μεταφορικούς και κυριολεκτικούς).Ψώνιο, παρτάλι και περιορισμένης ευθύνης γκαφατζής, με τη μοναδική του περιουσία, να είναι το αυτοκίνητό του (το κλασικό 1973 Oldsmobile Delta88 που εμφανίζεται σε όλα τα Evil Dead, και σε όλες τις ταινίες του Ράιμι). Ζει μεροδούλι, μεροφάι και ζαμανφού (έχει πιάσει το νόημα), μέχρι που (όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή) θα κάνει μία και μόνο φορά τη μαλακία (;) και το παρελθόν του θα επιστρέψει δριμύτερο, μαζί με τους δαίμονές του.
"Ουψ, μαλακία"
Το επεισόδιο ξεκινάει με ένα γερασμένο μεν, στο τσακίρ κέφι δεν, Ας, να ετοιμάζεται μόνος για νυκτερινή έξοδο (φορώντας κορσέ για να μη ξεχειλίζουν τα κοιλογούλια) με σκοπό να βρει παρέα στην πορεία. Παίρνοντας μόνο τα απαραίτητα, τις καπότες και το ξύλινο χέρι του (την τελευταία φορά που τον είδαμε, είχε μεταλλικό χέρι από γάντι πανοπλίας. Απ' ότι διάβασα, ο Ράιμι δεν έχει τα δικαιώματα του Army of Darkness, έτσι δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει στη σειρά), μπαίνει στην κούρσα του και οδηγεί ακούγοντας το Space Truckin', προς το πλησιέστερο μπαρ που θυμίζει Evil Dead ("The Woodsman" με σήμα το τσεκούρι).
"Πάμε να βάλουμε χέρι"
Εκεί, θα βρει μελαγχολική, μοναχική μιλφ, να κάθεται ασυνόδευτη στο μπαρ (μόνο στις ταινίες), κι ενώ ο μπάρμαν του λέει ότι κλείνουν σε δέκα λεπτά, αυτός θα προλάβει με μία ψεύτικη αλλά συγκινητική ιστορία (αυτό μετράει) για το πως έχασε το χέρι του, να τη "ρίξει" και να βρεθεί να την πηδάει στις τουαλέτες, χτυπώντας της το κωλομέρι με το ξύλινο χέρι του, φωνάζοντάς της "Do you like my wood?". Αυτό βέβαια, μέχρι να λαχανιάσει και της πει να τον πεοθηλάσει λίγο, μέχρι να πάρει λίγες ανάσες (το γνωστό σε όλους, τσιμπούκι). Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι όταν η μιλφ φτάνει σε οργασμό και φωνάζει "Έρχομαι", της γυρνάει σε νεκροργασμό (σαν την ΑΕΚ κι αυτή), δαιμουνιάζεται, μεταμορφώνεται σε Deadite και του λέει "Έρχομαι για σένα". Το ακόμα χειρότερο; Αφού η μεγαλοκοπέλα ξεδαιμουνιαστεί, ο Ας συνεχίζει να την καρφώνει, κοιτώντας συγχρόνως πίσω από την πλάτη του, μην του την καρφώσει κι αυτουνού κάνας δαίμονας από πίσω, και κάνουν το τρίο του Διαβόλου, και με φανερή την απορία στα μούτρα του (με τη μοναδική υποκριτική του Μπρους, που "παίζει" τον Ας, σαν να μην πέρασε μία μέρα) για το πως και το γιατί, είδε Deadite ξανά, για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια.
(Κακογαμημένη)
Το πως και το γιατί θα το μάθουμε, με ένα ωραιότατο φλασμπάκ, ταξιδεύοντας μία μέρα (μάλλον) πίσω στο χρόνο, μέσω της σκουλικότρυπας του Evil Dead 2, για να μάθουμε τι μαλακία ακριβώς έκανε ο Ας, και έφερε πίσω τους δαίμονες (ναι, αυτός φταίει πάλι). Προσωπικά δεν με έπεισε πολύ ο λόγος, αλλά εντάξει, θα μπορούσε να συμβεί (ένας μπάφος και ένα νυμφίδιο είναι αρκετά για να φέρεις την Κόλαση στη Γη). Από εκείνη τη στιγμή και μετά, σκοτεινά σύννεφα μαζεύονται πάνω από την πόλη και το αρχαίο πνεύμα του κακού, αρχίζει να καταλαμβάνει όσους μπορεί από το περιβάλλον του Ας, μιας και του τη χρωστάει από παλιά.
(Ναι, δε φταίει ο καιρός)
Ο Ας κλασικά, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί να κάνει, θα είναι να πάρει τον πούλο κακήν κακώς από την πόλη, και να αφήσει τους πάντες στη μοίρα τους, και ας είναι αυτός η αιτία (και η λύση) του κακού. Τότε όμως θα βρει μπροστά του, εκτός από τους δαίμονες, και δύο συνάδελφούς του. Τον Πάμπλο, που αναγνωρίζει το μεγαλείο του Ας και είναι ο πιστός του σκύλος. Και την Κέλι (Όταν την είδα, μου θύμισε την Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, και το κουλό; Το πραγματικό όνομα της Κέλι, είναι Ντάνα!) που είναι νιούμπι στο κατάστημα και δε βλέπει τίποτα περισσότερο στον Ας, από ένα γλίτση, ηλικιωμένο, μπίχτη, νεανία [ίσως φταίει γι' αυτό, το ότι ο Ας της την "έπεσε", με την πιο λάθος ατάκα (κάτι για τη μάνα της), την πιο λάθος ώρα (έχασε τη μάνα της πριν έξι μήνες)]. Όλοι οι παραπάνω, θα του θυμίσουν τα περασμένα μεγαλεία του, διηγώντας τα να κλαις. Τα περήφανα νιάτα του και τα τιμημένα γηρατειά (που έλεγε και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου) και θα τον αναγκάσουν να αναλάβει επιτέλους, την ευθύνη των πράξεών του. Δηλαδή να ξαναπάρει το Μπούμστικ στο ένα χέρι και το αλυσοπρίονο στο άλλο (αυτό που δεν έχει). Να συνειδητοποιήσει ότι αν παίζει όλο άμυνα θα το φάει το γκολάκι του, και ότι πρέπει να επανέλθει στη φυσική του θέση και να παίξει μπάλα με κομμένα κεφάλια, αν θέλει να προκριθεί στο επόμενο επεισόδιο και να πει, για μία και μοναδική φορά στη ζωή του, σωστά το καλό ξόρκι και όχι λάθος, όπως έκανε κάθε φορά που το επιχειρούσε στο παρελθόν (σε αντίθεση με το κακό ξόρκι, που το λέει κάθε φορά σωστά).
Εκτός από τον Ας και την παρέα του, βλέπουμε παράλληλα και την ιστορία μίας μπατσίνας, που κάνει την εμφάνισή της, σε μία σκηνή (την πιο τρομακτική του επεισοδίου) φόρο τιμής στο δεύτερο Evil Dead. Όταν αυτή με τον συνάδελφό της θα πάνε να ελέγξουν ένα σπίτι (που μάλλον είχε τον ίδιο διακοσμητή με αυτό της καλύβας στο δάσος. Eλαφοκεφαλές στον τοίχο, κουνιστή καρέκλα, ρολόι κούκος κλπ) και θα έρθουν αντιμέτωποι με το κακό. Σε αυτήν τη σκηνή, θα δούμε ξανά, την κλασική πλέον, κίνηση κάμερας "Από την οπτική του κακού" του Ράιμι, που χρησιμοποίησε στο πρώτο Evil Dead και καθιερώθηκε σε όλες τις συνέχειες. Επίσης κάτι άλλο που πρόσεξα σε αυτήν τη σκηνή, είναι το κίτρινο πουκάμισο, που φοράει ο μπάτσος. Εκτός του ότι είναι κίτρινο και δεν μπορείς να μην το προσέξεις. Κίτρινο είναι και το πουκάμισο, που φοράει στο δεύτερο Evil Dead, η κόρη του προφέσορα.
(Αυτή στα αριστερά από την Ελαφοκεφαλή. Στα κέρατα της οποίας θα βρεθεί ο μπάτσος με το ίδιο πουκάμισο!)
Εκτός από αυτά που ανέφερα ήδη, το επεισόδιο είναι γεμάτο αναφορές στις ταινίες. Aπό ολόκληρες σκηνές, μέχρι μικρά στιγμιότυπα. Όπως η σκηνή που επιτίθεται στον Ας, μία παιδική κούκλα (οι μικροί Ας, του Army Of Darkness). Το τσεκούρι που είναι κρεμασμένο στο τροχόσπιτο (το τσεκούρι από το πρώτο Evil Dead). Το φτυάρι με το οποίο σκοτώνει ο Πάμπλο την κούκλα (το φτυάρι που αποκεφάλισε ο Ας την κοπέλα του, στο Evil Dead 2). Το πηγάδι που άνοιξε έξω από το μπαρ (το πηγάδι με τους Deadites στο Army Of Darkness). Η σκηνή που ο Ας βγάζει το σακάκι της δουλειάς και από μέσα φοράει το μπλε πουκάμισο (υπάρχει ολόιδια σκηνή στο τέλος του Army Of Darkness). Η σκηνή που ο Ας τραβάει το απλωμένο σεντόνι (ακριβώς όπως ο Σκοτ τραβάει την κουρτίνα του μπάνιου, στο πρώτο Evil Dead). H σκηνή του τρέιλερ (στο επεισόδιο την έκοψαν), που λέει στη γιαγιά Deadite, "Υο granny, let's go!" (λέει την ίδια φράση σε άλλη γιαγιά Deadite στο Evil Dead 2).
Άλλη μία ωραία σκηνή είναι, όταν ο Ας εξηγεί στον Πάμπλο, τι του συνέβη σε εκείνη την καλύβα πριν από 30 χρόνια, και βλέπουμε σκηνές από τα δυο πρώτα Evil Dead να παίζουν από προτζέκτορα, πάνω στις κούτες της αποθήκης. Πολύ πιθανό να υπάρχουν και άλλα που δεν πρόσεξα, άλλωστε μόνο τρεις φορές το είδα (όχι στα καπάκια, είμαι και κάποιας ηλικίας). Αν είδατε εσείς κάποιο άλλο, να μου το πείτε.
(Ντεζαβού)
Δύο πράγματα με χάλασαν (άμα είσαι γκρινιάρης άνθρωπος). Πρώτον, το όχι τόσο καλό CGI. Βέβαια θα μου πεις, ότι στις ταινίες που προηγήθηκαν (εκτός του ριμέικ) και άφησαν ιστορία στο τρομοσινεμά, τα εφέ είναι τρις χειρότερα από αυτά της σειράς. Ναι, αλλά! Πριν "παίξει" το πρώτο επεισόδιο, ο Ράιμι και ο Κάμπελ έλεγαν σε κάθε τους συνέντευξη, ότι θα βασιστούν στα πράκτικαλ εφέκτς και όχι στα Πλέιστέισον. Εγώ δεν είδα κάτι τέτοιο (εκτός αν εννοούν πράκτικαλ και το μέικαπ). Είδα ένα 50/50, αλλά με το CGI να κάνει μπαμ. Στο παρελθόν, έχουμε δει κεφάλια να ανατινάζονται πολύ καλύτερα με πρακτικά εφέ. Τουλάχιστον πέφτει και "αληθινό" αίμα και δεν είναι όλο κομπιουτερίστικο (όπως στο The Walking Dead).
(ΜΠΑΜ!)
Δεύτερον, κάποιες συμπεριφορές που δεν βγάζουν πολύ νόημα (καλά χαλάρωσε, τι νομίζεις ότι βλέπεις;), όπως η σκηνή με το μαχαίρι στον ώμο του Πάμπλο (αφού μπορούσε να το βγάλει έτσι απλά, γιατί δεν το έκανε από την αρχή;) και το Παρκούρ ενός Deadite (αν μπορείς να περπατάς στο ταβάνι και να αιωρείσαι στον αέρα, τι το θες το Παρκούρ;). Αυτά τα δύο πραγματάκια όμως δεν ήταν αρκετά για να μου χαλάσουν την όλη εμπειρία και από αυτήν τη στιγμή, το "Ας εναντίων Κακών Νεκρών" είναι η αγαπημένη μου σειρά (όχι ότι βλέπω και πολλές) και ευτυχώς δεν θα τελειώσει σύντομα. Έμαθα ότι ανανεώθηκε και για δεύτερη σεζόν! Ζήτω ο Βασιλιάς (ζήτω!).
"Ωραία στάση για σεξ, αλλά μήπως να αλλάξουμε θέσεις;"
(Έτσι παίζουμε μπάλα)
(Εγώ την ώρα που έβλεπα το επεισόδιο)
(Το επεισόδιο κλείνει με αυτό το κομμάτι. Ο τίτλος του και οι στίχοι είναι πολύ ταιριαστοί για να είναι τυχαίοι. Μήπως ο Ράιμι υπαινίσσεται ότι όλα συμβαίνουν στο μυαλό του Ας; Δεν αποκλείεται μιας και στις ταινίες είδαμε τον Ας να τρελαίνεται και να πολεμάει ενάντια στον εαυτό του. Τραβηγμένο αλλά θα μπορούσε.)
Γαμήθηκα να ποστάρω (όχι να πουστάρω). Μετα τις δύο απανωτές λάθος ταινιοαναρτήσεις, ήρθε η ώρα των λάθος βιντεοκλιπιών (μετά θα έρθει η ώρα η δικιά σας, δηλαδή των λάθος αναζητήσεων). Αυτή τη φορά τα βιντεοκλιπιά μας έχουν και πολλά βυζιά. Βουρ στον πατσά!
Ενώ πολλά βίντεο του Μάνσον ταιριάζουν στο θέμα μας (το ψυχολογικό), δεν έχω βάλει κάποιο, για τους λόγους που αναλύω και πιο χαμηλά (;), πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, εκεί. Το συγκεκριμένο όμως είναι ειδική περίπτωση, επειδή πρώτον, δεν είναι ακριβώς βίντεο κλιπ. Δεύτερον, δεν είναι σκέτος Μάνσον, συμμετέχει η Λάνα Ντελρέι με τον Ίλαι Ροθ και τρίτον, το έχει σκηνοθετήσει ο τελευταίος, που τώρα ...τελευταία είναι επίκαιρος, επειδή κυκλοφόρησαν μαζί, δύο ταινίες του, το The Green Inferno και το Knock Knock.
Και μένα μου αρέσει η κιθάρα, αλλά δεν κάνω έτσι! Κυρά μου, η κιθάρα δεν παίζεται έτσι, θα τη χαλάσεις! Αλλιώς την παίζουν. Κάτι άλλο παίζεις έτσι (ή μάλλον κάποιον άλλον, τον κιθαρίστα, όχι την κιθάρα του) τα έχεις μπερδέψει. Μη μου πεις ότι έκανες και ιδιαίτερα, για να μάθεις να παίζεις έτσι, ...σόλο.
Κουλτούρα χωρίς βυζιά δεν γίνεται. Τι κάνουν εδώ; Γλύφουν κουκουνάρια, πατίνια, λιωμένα παγωτά, τα πασαλείβουν στα τέτοια τους, κλαίνε, γελάνε, τρώνε, τρώγονται μεταξύ τους, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τελείωσε, να φύγω τώρα;
Κι άλλη τσόντα. Διαλογισμός σου λέει, και η άλλη έχει βάλει το σιντί των Πακιστανών Ινδιάνων της Ερμού, και κυλιέται γυμνή στα χόρτα. Μωρή βρωμιάρα, κάποιος θα τα μαζέψει να ταϊσει τα παιδιά του, κάποια γιαγιά θα φτιάξει χορτόπιτα για τα εγγόνια της, και εσύ τα τρίβεις στο μουνί σου; Ελπίζω τουλάχιστον να είναι σπανάκι, επειδή η σπανακόπιτα, θέλει το λαδάκι και τη φετίτσα της.
Καλά εντάξει, τι ναρκωτικά και πόσα; Αυτό μόνο πείτε μου. Έχετε τρελαθεί εντελώς; Αυτό είναι η τέχνη τη σήμερον ημέρα; Τρέλα; Αγιογραφίες, αυτό είναι τέχνη. Τέλος πάντων, ας πούμε για αυτό το έκτρωμα. Θηλυκό πλάσμα που υπάρχει μόνο στους εφιάλτες μου (από εδώ και πέρα), γαμεύεται με ψάρι (;), το οποίο αφού την αφήσει έγκυο, δεν θα φανεί φερέγγυο, και την κάνει για ξένες θάλασσες. Η αστεφάνωτη γεννάει τα παιδιά του και όλοι μαζί, διψάνε για εκδίκηση. Μπράβο παιδιά, ωραία μουσική.
Αυτό το βιντεάκι είναι σκηνοθετημένο από τον Quentin Dupieux. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, έτσι; Εγκεφαλικό, αυτό σημαίνει. Ο Ντουπέουξ έχει σκηνοθετήσει τα "Rubber", "Wrong" και "Wrong Cops". Όλα είναι να τρελαίνεσαι. Έτσι είναι και το βίντεο. Το "Wrong" το έχω σχολιάσει και εδώ μέσα, ελπίζω κάποια στιγμή, να σχολιάσω και τα υπόλοιπα.
Αυτό το βιντεάκι το πέτυχα τελευταία στιγμή. Είχα σκοπό να ποστάρω ένα των Tera Melos, αλλά έπαθα πλάκα (όχι στα δόντια) με το συγκεκριμένο, επειδή εκτός από παρανοϊκό είναι και γαμάτο, σε ήχο και εικόνα. Οπότε κάποιος έπρεπε να την πληρώσει και αυτοί ήταν οι Τρελαμέλος. Σε αυτό το βιντεάκι βλέπουμε δύο "Έχετε ένα λεπτό να μιλήσουμε για τον Κύριο και σωτήρα μας, Ιησού Χριστό;" να μας γαμάνε από τα μάτια και τα αυτιά! Χαίρομαι που υπάρχουν νέοι σαν αυτούς, υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Η σούπερ κωλαρού έρχεται να δώσει κώλο (;) στις άκωλες λευκές, μπας και χτυπήσουν παλαμάκια με τα κωλοφάρδουλά τους. Ε-Λ-Ε-Ο-Σ!
Κάτω από το σπίτι που μένω, έχει μία σχολή χορού (ο Θεός να την κάνει) και προχθές που γύρναγα, τι να δω; Ήταν όλες στημένες στη σειρά, σε στάση χέζω όρθια, και τινάζαν τα κωλιά τους, για να πέσει το σκατό. Μόνο τα κωλιά τους όμως, το υπόλοιπο σώμα ακίνητο. Πως λέμε χορός της κοιλιάς; Ε, αυτές μαθαίνουν χορό του κώλου. Σας βλέπει ο κόσμος ρε, λίγο ντροπή, περνάνε μικρά παιδιά και θρήσκοι άνθρωποι, βάλτε καμιά κουρτίνα τουλάχιστον στη τζαμαρία. Αίσχος.
Οι "Μικρομέγαλοι", είναι ένας κλόουν, δύο Ρώσοι τσαβς και δύο νανού (μιαμιάμ) που ακούνε πολύ (ή μάλλον βλέπουν πολύ) Die Antwoord. Η μουσική τους είναι μία μίξη Ραπ, Τρανς και Γυφτοπάνκ. Όλα τους τα βιντεάκια είναι Τσίρκο (αλλά και με κοινωνικό μήνυμα, τρομάρα τους) και αξίζει να τα δείτε. ΌΛΑ!
Αποφεύγω να βάζω πασίγνωστες μπάντες, επειδή λίγο πολύ, όλοι θα έχετε δει τα βιντεάκια τους. Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις όμως, που δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια και μιας και τους ανέφερα πιο πριν, ευκαιρία να τους ποστάρω. Τα βίντεο των Die Antwoord είναι τα πιο εθιστικά που έχω πετύχει. Το πρώτο βιντεάκι τους που πέτυχα πριν κάποια χρόνια, ήταν το Enter the ninja και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη. Μετά είδα το Zef Side, που ήταν ακόμα καλύτεροχειρότερο, και όταν μετά από λίγο, βγήκε το Evil Boy, είπα "οκέι, δεν υπάρχει σωτηρία για αυτά τα παιδιά". Τη συνέχεια τη ξέρετε.
Φινίτο λα μούζικα, Ερνέστο Βαλβέρδε. Αυτό λοιπόν, ήταν το πέμπτο μέρος της σειράς "Λάθος Βίντεο Κλιπ". Ραντεβού τον επόμενο μήνα, στο ίδιο κανάλι, την ίδια ώρα. Έως τότε, να τα κάνετε όλα λάθος! Ορεβουάρ!
Κλασικός μεταλλάς (δηλαδή ευαίσθητος νέος, με καλλιτεχνικές τάσεις, ζωηρή φαντασία και άνω του μετρίου αϊκιού) καταλήγει φιλοξενούμενος στους θρησκόληπτους θείους του και τον κάγκουρα γιο τους, επειδή η μάνα του μπήκε σε ίδρυμα αποτοξίνωσης ψυχασθενών (είναι γνωστό ότι οι μεταλλάδες προέρχονται από προβληματικές οικογένειες) όταν μετά από υπερβολική δόση Μεθ προσπάθησε να τσιμπουκώσει ανυπεράσπιστο Άγιο Βασίλη εμπορικού κέντρου, μπροστά στα έκπληκτα μάτια ανόθευτων παιδικών ψυχών (θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα, π.χ. να είχε πάρει άλατα μπάνιου και να του είχε φάει το πρόσωπο) και η ζωή του γίνεται Κόλαση (καλά, όχι ακόμα, σε λίγο).
"και νόμιζα ότι πριν, η ζωή μου ήταν σκατά"
Η νέα καθημερινότητα του Μπρόντι (έτσι τον λένε), περιλαμβάνει Μέταλ (προφανώς), "μπουντρούμια και δράκους" με τους δύο νέους του φίλους (το φλώρο μεταλλά και το σπασικλάκι του σχολείου), κήρυγμα από το θείο του για τα "Θεία" και βασανιστήρια (τύπου μπουγέλωμα με κάτουρα) από τον εξάδερφό του και τους φίλους του. Α, ξέχασα, και σιαλόρροια, πέτσωμα, και άρμεγμα για την Μπιμπιμπό του σχολείου που τυχαίνει να είναι και γκόμενα του μαλάκα ξάρδεφού του. Όλα αυτά όμως θα αλλάξουν, όταν στο τοπικό δισκάδικο γνωρίσει τον Ζακ, τον μάγκα μεταλλά του χωριού, γίνουν μεταλλικά αδέρφια για πάντα και ξεκινήσουν τις διαβολιές με το να βανδαλίζουν, να πίνουν μπάφους και να κάνουν μουσική κομπανία μαζί με τους άλλους δύο απόκληρους της κοινωνίας (δηλαδή του σχολείου) που την ονομάζουν "Θανατοργασμό". Έτσι, εκτός από το να κάνουν το έργο του Διαβόλου, ξεκινάνε να κηρύττουν και το λόγο Του.
Μία μέρα τυπικής μαλακίας, το μεταλλικό ζευγάρι θα βρεθεί να εξερευνεί ένα φτωχοκάλυβο και να συζητάνε για τον Ρίκι Ντάγκερς. Έναν πρώην μουσικό θρύλο, που ο μύθος λέει ότι αφού κατηγορήθηκε για Σατανιστικές τελετές και κλοπές αρχαίων, ζει πλέον κρυμμένος από τον κόσμο, σε ένα χαμόσπιτο, σε ένα κωλοχώρι στη μέση του πουθενά, όπως ακριβώς αυτό που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή! Έτσι, βρίσκουν τον νεκροζώντανο θρύλο (στου οποίου το ρόλο, ο ίδιος ο σκηνοθέτης), να κοιμάται με κατουρημένο σώβρακο σε χεσμένο στρώμα, έχοντας αγκαλιά τον τελευταίο του δίσκο που είχε κυκλοφορήσει μόνο σε 666 αντίτυπα όλα αριθμημένα με το ίδιο του το αίμα! Ο Ζακ δεν το κουράζει πολύ και προσπαθεί να κλέψει το βινύλιο μέσα από τα χέρια του άσχημου κοιμωμένου με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει από το υγρό του όνειρο (όχι ερωτικά υγρό). Ο μισότρελος, ξεπεσμένος ροκ σταρ τους απειλεί νομίζοντας ότι οι φίλοι μας είναι τα τσιράκια κάποιου Άιον που ήρθαν για να του κλέψουν τον Μαύρο Ύμνο. Όταν όμως σκάει μύτη το πραγματικό τσιράκι του Άιον, ο Ρίκι δίνει το δίσκο στα παιδιά και τους λέει να το κρύψουν και να το προστατέψουν με τη ζωή τους, κάτι που φυσικά, δεν πρόκειται να κάνουν.
"Μπορείς να μας έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη"
Όταν θα φτάσουν σπίτι, ενθουσιασμένοι για το δίσκο και αδιαφορώντας για την τύχη του Ρίκι (οπαδοί, σου λέει μετά), θα φάνε μεγάλη απογοήττα όταν ανακαλύψουν ότι αυτό που έχουν στα χέρια τους είναι στην πραγματικότητα ένας δίσκος του Ρικ Άστλει! Μέσα στο άλμπουμ όμως, εκτός από το δίσκο, θα βρουν και κάτι κουρελόχαρτα,που μοιάζουν με αρχαίο πάπυρο και έχουν γραμμένη πάνω τους μία παρτιτούρα με τίτλο "Μπλα, μπλα, daemonia virtutem, μπλα, μπλα, hymnus nigrum". Σαν σωστοί μεταλλάδες, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτούν θα είναι να παίξουν αυτές τις νότες και να τις μετατρέψουν σε τραγούδι της μπάντας τους. Έτσι αυτήν τη φορά θα κηρύξουν το λόγο του Σατανά και συγκεκριμένα του δαίμονα "Άελοθ ο τυφλός" και θα κάνουν το έργο του, στα αλήθεια.
(Όταν ξυπνάς μετά από 12ωρο και η τσίμπλα με τα σάλια έχουν γίνει ένα)
Όσοι είναι σε ακτίνα ακοής από το προβάδικό τους (δηλαδή το γκαράζ) αρχίζουν να ξερνάνε αίμα σαν σε διάρροια από το στόμα, να βγάζουν τα μάτια τους και να μεταμορφώνονται σε αόμματους δαίμονες (τύπου deadites) που κυνηγάνε να φάνε όσους δεν άκουσαν τον Μαύρο Ύμνο και έχουν ακόμα την ψυχή τους (όποιος δεν ακούει το ψυχοβγαλτικό Μέταλ, πεθαίνει). Εκτός από τους πρωταγωνιστές μας βέβαια, που όσο έπαιζαν τον Ύμνο είχαν πέσει σε κατατονική κατάσταση και μόλις τελείωσαν (το κομμάτι) έπαθαν κάτι σαν επιληπτικό σοκ, ή εγκεφαλικό οργασμό και έχυσαν από το στόμα μέχρι που λιποθύμησαν.
"Ήξερα ότι παίζουμε χάλια, αλλά όχι κι έτσι!"
Όταν συνέλθουν από την μετά οργασμού υπνηλία, το μικρό χωριό θα έχει γίνει Κόλαση επί της Γης και αφού συνειδητοποιήσουν τι έχουν κάνει, θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν το ξόρκι και να σταματήσουν τον ερχομό του Άελοθ του αλλήθωρου, πολεμώντας ορδές δαιμονισμένων ζόμπι με οτιδήποτε βρουν μπροστά τους (από κηπευτικά εργαλεία, εώς σεξουαλικά βοηθήματα), αλλά και των Σατανιστών του Άιον, που θέλει να αποκτήσει την αρχαία ταμπλατούρα του Διαβόλου για να τα κάνει ακόμα πιο Κόλαση και να γίνει το πουτανάκι του Άελοθ του στραβού, που συνεχίζει αργά αλλά σταθερά (δε βλέπει κιόλας) την ανάβασή του από τα βάθη της Κολάσεως στη μικρή τους πόλη (δεν το λες και ένα τσιγάρο δρόμος).
Το Deathgasm μου θύμισε τρία πράγματα. Το Metalocalypse, το Braindead και το Evil Dead, φιλτραρισμένα από μία Αμερικάνικη 80'ς σχολική κωμωδία, γραμμένη για το χιούμορ των "Beavis & Butthead" (δαιμονισμένος σηκώνει τα γυαλιά ηλίου του για να δει καλύτερα, ενώ δεν έχει μάτια). Δεν είναι μία ταινία για όλους. Με συνεχείς αναφορές σε Μέταλ μπάντες, και ατάκες όπως "Death to false metal", "Metal up your ass" (έτσι ήταν να ονομαστεί και το πρώτο άλμπουμ των Metallica, αλλά το άλλαξαν στο ξενέρωτο Κιλεμόλ), "thinking of doing my own Burzum" και "let's do it Rob Halford style" (όχι, δεν ήταν σεξουαλικό υπονοούμενο) στοχεύει σε συγκεκριμένο κοινό. Με σκηνές όπως, αποκεφαλισμός πούτσας από μηχανή του γκαζόν, θρυμματισμός στόματος με δονητή, διπλό τρύπημα κεφαλής, με ταυτόχρονο χώσιμο δονητών στα αυτιά και αποκεφαλισμό ήδη αποκεφαλισμένου πτώματος (Όταν οι ιερείς του Αρχισατανιστή αποκεφαλίζουν μπροστά του, αποτυχημένο συνάδελφό τους και λερώνουν το καλό χαλί, τους κράζει που δεν έβαλαν ένα πλαστικό σεντόνι πρώτα και τους διατάζει να το ξανακάνουν, σωστά αυτή τη φορά, με τους αμήχανους ιερείς να υπακούν και το θέαμα να είναι τραγελαφικό), όλες υπό τους ήχους Ντεθ Μέταλ, στοχεύει σε συγκεκριμένο κοινό.
"Μαλάκες! Το χαλί! Κάντε το ξανά!"
Η κινησιολογία των δαιμονισμένων, η μορφή τους και οι φωνές τους, είναι μία μίξη των ζόμπι του Braindead και των Deadites του Evil Dead. Το ίδιο και η σκηνοθεσία στις σκηνές δράσης, με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο στη δουλειά του Peter Jackson (το Bad Taste και το Braindead, όχι τους Άρχοντες και τα Χόμπιτ). Πάντως, ενώ το αίμα χύνεται από κάνουλες και πετάγεται από αντλίες πυροσβεστικού, σε κάποιες σκηνές θα ήθελα περισσότερο gore (αμάν πια) ή μάλλον, σοβαρότερο (περιορισμός του budget υποθέτω, μιας και η ταινία είναι χαμηλού προϋπολογισμού). Δεν υπάρχει περίπτωση να αηδιάσεις ή να πάρεις στα σοβαρά τη σφαγή που γίνεται. Τουλάχιστον βασίζεται σε practical effects και το CGI συμπληρώνει.
"Επειδή δεν υπήρχε μπάτζετ για εφέ, ο σκηνοθέτης, μας έβγαλε τα μάτια και μας απαγόρευσε να πλένουμε τα δόντια μας"
Φαν φακ(τ)ς; Ο σκηνοθέτης, πριν γυρίσει το Deathgasm (που είναι η πρώτη του ταινία) είχε δουλέψει με τον Peter Jackson στο Xόμπιτ! Επίσης, ο πρωταγωνιστής και η Μπιμπιμπό, είναι πρώην Πάουερ Ρέιντζερς!
(Υπάρχουν και χειρότερα, θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει από Casting Couch)
(Τρέιλερ)
(Αφισάρα)
(Αφισάκι)
"Αυτήν την αμήχανη στιγμή που δεν μιλάμε, χύνω πάνω μου"
"Δείξε μου τι ακούς, να σου πω ποιος είσαι"
"Ελπίζω μετά από αυτό να με πάρουν για το Κοράκι Νο 6"
(Ηλεκτροπληξία στα μάτια, από λάθος σελίδες του διαδίκτυου, συμβαίνει)
Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση δεν θα είχε γίνει αν δεν μου είχε στείλει ταχυδρομικά την ταινία ο Βλάσης Καραγιάννης (Facebook celebrity). Διότι εδώ που βρίσκομαι, το "κατέβασμα" είναι δύσκολο πράγμα και το εργάκι δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα ονλάιν. Ας πιούμε στην υγειά του!
Ή ακόμα καλύτερα, ας πιούμε κάτι τέτοιο, για να είμαστε στο κλίμα της ταινίας.
(Brazzers)
"Από μένα έχεις τρία, αλλά μην το πάρεις και πάνω σου"
Θυμάστε μία φορά σε μία ανάρτηση, που είχα γράψει με δάκρυα στα μάτια, ότι δεν ξέρω πότε θα ξαναποστάρω, επειδή θα φύγω μακριά σε ξένους γαλαξίες και δεν ξέρω πότε θα ξαναποστάρω, επειδή θα φύγω μακριά σε ξένους γαλαξίες και δεν ξέρω πότε θα ξαναποστάρω, επειδή θα φύγω μακριά σε ξένους γαλαξίες και δεν ξέρω πότε θα ξαναγυρίσω και κουραφέξαλα; Ε, αυτό έπαθα και τώρα! Είμαι πάλι σε άλλον πλανήτη! Εδώ ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα. Μία ημέρα είναι δύο γήινες εβδομάδες, οπότε μπορεί να σας φαίνεται ότι άργησα να ποστάρω, αλλά εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου! Λοιπόν, φώτα,κάμερα, πάμε! Δεσποινίς περπατάει ξυπόλητη στα αγκάθ..."ΣΤΟΠ! Ξανά!"
To "Στο Δέρμα Μου", είναι η ιστορία της Έσθερ, μίας δεσποινίς καριερίστα; Καριερίστρα; Καριερού; Καριόλα; Κάρια; Πως λέγονται αυτές τέλος πάντων; Αυτό. Όλη η ταινία είναι γύρω από αυτήν και το γεμάτο μυς, νεύρα και φλέβες σώμα της. Όπως ο Κρίστιαν Μπέιλ στο Αμέρικαν Σάικο, έτσι και αυτή, δεν θα αργήσει πολύ να το "χάσει" (όχι το σώμα, το μυαλό). Από την αρχή της ταινίας, βλέπουμε την Έσθερ να αισθάνεται άβολα, σε μία βολική ζωή. Να έχει μία σοβαρή σχέση, που ...να τη χέσει. Στη δουλειά της να κάνει την αποτυχημένη, ενώ είναι επιτυχημένη και η μοναδική της φίλη να είναι ...καριοφίλη.
"Είμαι η Έσθερ και είμαι καλά. Επίσης έχω συγγένεια με τον Κόμη Όρλοκ"
Με το που ξεκινάει το φιλμάκι, βλέπουμε την Έσθερ μαζί με τη φίλη και συνάδελφό της Σαντρίν, να πηγαίνουν σε ένα "εταιρικό" πάρτι, με τη Σαντρίν να λέει στην Έσθερ για πλάκα, να την πέσει στον οικοδεσπότη, επειδή είναι λιγούρης και φίλος του αφεντικού, μπας και τη μοντάρει πουθενά. Που να καταλάβει η άμοιρη ότι οι κοινωνιοπαθείς δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ και παίρνουν κυριολεκτικά ότι τους πεις;
Η Έσθερ με το που μπαίνει στο πάρτι, αφήνει τη φίλη της, για να περιπλανηθεί μόνη σαν το λεμόνι, εξερευνώντας το σπίτι και καταλήγοντας στην αυλή-κήπο-παλιατζίδικο-χωματερή του σπιτιού, όπου και γκρεμοτσακίζεται πάνω σε κάτι παλιοσίδερα (ευτυχώς που δεν την είδε κανείς και δεν έγινε ρεζίλι). Μικρό το κακό, ξεσκονίζεται και επιστρέφει στο πάρτι για να χορέψει Σέικ με το φίλο του αφεντικού, σαν να μην τρέχει τίποτα, αμ δε. Εκτός από το επικριτικό βλέμμα της Σαντρίν, που όταν της είπε "πέσε του την", το είπε για πλάκα και δεν το εννοούσε, η γάμπα της Έσθερ έχει γίνει σαν να πάτησε σε παγίδα για αρκούδες, με την ίδια την Έσθερ να μην έχει πάρει χαμπάρι.
"Ήρθα στο πάρτι, μόνο και μόνο, επειδή άκουσα ότι θα έχει φαγητό!"
Λίγο πριν φύγει από το πάρτι, αποφασίζει να πάει για πιπί (μην την πιάσει στο δρόμο και δεν κρατιέται) και όπως ψάχνει για την τουαλέτα, παρατηρεί ότι η άσπρη μοκέτα στην οποία στέκεται, έχει γεμίσει αίματα που προέρχονται από το ...πόδι της, και εκεί είναι που αρχίζει και φρικάρει, λογικό. Έλα όμως που δεν φρικάρει με τον τρόπο που θα φρικάραμε όλοι εμείς (δηλαδή ουρλιαχτά, κλάματα και λιποθυμίες). Αφού τριπάρει για λίγο στο μπάνιο, την κάνει άρον άρον, χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα, για να μην φανεί ότι αυτή φταίει, που το ακριβό χαλί του φίλου του αφεντικού έγινε μουνόπανο και αντί για προαγωγή, πάρει προαγωγό. Αντί όμως να πάει κατευθείαν στο γιατρό ή σπίτι της να κλάψει, λέει στους φίλους της να πάνε για ακόμα ένα ποτάκι! Μετά από το ποτάκι λοιπόν, αποφασίζει να πάει στα επείγοντα, με τον γιατρό να της λέει "Καλά μωρή, τώρα ήρθες; Δεν πόναγες τόσην ώρα;" με τη δικιά μας να του απαντάει "Όχι". Ηδού λοιπόν το πρόβλημα, η Έσθερ είναι αναίσθητη, ψυχή τε και σώματι. Ο Γιατρός της γλύφει την πληγή, τη ράβει, τη μπατάρει και τη στέλνει στον αγύριστο.
"Κομμένος τένοντας και μερική αποκόλληση μυ. Εντάξει καλά είμαι, προλαβαίνω να πάω για ένα ποτάκι ...με τα πόδια"
Από το ίδιο βράδυ η Έσθερ είναι νευρική. Δεν μπορεί να κοιμηθεί και την επόμενη το πρωί, τη βλέπουμε σε μία ανατριχιαστική σκηνή, γυμνή στη μπανιέρα να τραβάει το δέρμα της λες και είναι ο Τιραμόλας, ψαχουλεύοντάς το, σαν να της φαίνεται ψεύτικο ή σαν να έχει μία φαγούρα (εμείς να δεις), αλλά να μην ξέρει που (με τόση τρίχα στο μουνί, εκεί θα έπρεπε να ψάξει πρώτα). Πραγματικά, αναρωτιόμουν αν αυτό είναι το πραγματικό της δέρμα και έχει ποσοστό λίπους μηδέν ή αν φοράει κάτι σαν κι αυτό, για να κάνει το εφέ. Να μην τα πολυλογώ (επειδή πείνασα και πρέπει να μαγειρέψω), δεν θα αργήσει να καταλάβει, ότι ο γρηγορότερος τρόπος να μπει κάτω από το δέρμα της (;!), είναι η πληγή στο πόδι της και την ίδια μέρα, όταν θα πάει στη δουλειά, δεν θα αντέξει άλλο τη "φαγούρα" και θα καταλήξει σε μία αποθήκη να ξηλώνει με μανία, ό,τι ο γιατρός έραψε. Τα περισσότερα σκισίματα βέβαια, γίνονται εκτός κάμερας, αλλά η ερμηνεία της Μαρίνας είναι αρκετά πειστική να για "ενοχλήσει" κάποιον, που δεν είναι συνηθισμένος στις γκοριές και την κινηματογραφική βία.
(Όλοι, πάνω κάτω, κάπως έτσι ανακαλύψαμε το σώμα μας)
Η Έσθερ αρχίζει με τη συμπεριφορά της, να θυμίζει τοξικομανή. Είναι μονίμως τσιτωμένη και στην κοσμάρα της. Το μόνο που έχει στο μυαλό της, είναι πως θα κλέψει χρόνο από τη βαρετή καθημερινότητά της για να αυτοτραυματιστεί και αρχίζει να κατρακυλάει γρήγορα στην τρέλα. Όπως η Αλίκη έπεσε καταλάθος στην κουνελότρυπα και βρέθηκε στη χώρα των θαυμάτων από τη μία στιγμή στην άλλη, έτσι και αυτή έπεσε και ενώ δε χτύπησε το κεφάλι της αλλά το πόδι της, βρέθηκε σε έναν κόσμο δισδιάστατο. Το αν το σώμα της είναι μέρος αυτού του κόσμου και γι' αυτό μπορεί να το πετσοκόβει χωρίς να νιώθει, ή είναι το μόνο τρισδιάστατο και το πετσοκόβει επειδή ακριβώς νιώθει, είναι το ίδιο και το αυτό και λίγο μας ενδιαφέρει.
Ο εθισμός της σταδιακά χειροτερεύει. Η γαλήνη που φέρνει ο κάθε τραυματισμός, κρατάει όλο και λιγότερο και οι πληγές που προκαλεί στον εαυτό της, είναι κάθε φορά και μεγαλύτερες. Η μανία της εξελίσσεται από μαζοχισμό, σε κανιβαλισμό και σε φετιχισμό με το ίδιο της το σώμα (πως κάποιοι τρώνε τις μύξες τους;). Όταν πίνει το αίμα της και τρώει τη σάρκα της, δεν τη δαγκώνει επιθετικά αλλά τη φιλάει με πάθος. Όταν κόβει κομμάτια από το δέρμα της, τα αποξηραίνει για να τα έχει συνέχεια μαζί της (πως κάποιοι σκουπίζουν τις μύξες τους πάνω τους;). Απομακρύνεται όλο και περισσότερο, πρώτα από τους δικούς της ανθρώπους και μετά από τον κόσμο όλο. Όταν η φίλη της και ο γκόμενός της, ανησυχούν για τη σωματική και ψυχολογική της κατάσταση, εκνευρίζεται, τους αποφεύγει, αρχίζει να λέει ψέμματα και να σκηνοθετεί ατυχήματα για να καλύψει τα σημάδια της. Σε κάποια φάση που τη γαμάει ο γκόμενός της, τη ρωτάει "Αυτό το νιώθεις;" και αυτή του απαντάει "Όχι" (1-0). Όσο παραδίνεται στο ψυχαναγκασμό της, τόσο κλείνεται (ή μάλλον ανοίγεται) στον εαυτό της και δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Τους έχει όλους γραμμένους στα αρχίδια της και τώρα που βρήκε το μόνο πράγμα που την κάνει να νιώθει κάτι, θα πέσει με τα μούτρα στον πατσά, το δικό της πατσά.
"Είμαι να γλείφω τα δάκτυλά μου"
Το "In My Skin" είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από την πρωταγωνίστρια (;!) Μαρίνα Ντε Βαν(έτσι, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο, όπως ο χαρακτήρας της στην ταινία). Μπορεί να ανήκει στο New French Extremityκίνημα, αλλά δεν είναι μία ταινία τρόμου (μην περιμένει κανείς κάτι σαν το Inside ή το Martyrs). Είναι μία body horror, arthouse καμμενιά. Μία λάθος ταινία, που αν τη δεις για τρόμου θα απογοητευτείς και θα βαρεθείς (αν και τη βαρεμάρα δεν θα τη γλυτώσεις, όπως και να τη δεις). Εγώ προσωπικά, περίμενα περισσότερο Τας Κεμπάπ Γαρδούμπα, Σις Κεμπάπ Ντονέρ και ξενέρωσα που δεν είχε, αλλά εντάξει, ορέξεις είναι αυτές. Το αντικειμενικά κακό με την ταινία, δεν είναι ότι δεν διευκρινίζει γιατί η άλλη τρώει τα νύχια της και οι άλλοι την κοιτάνε. Είναι ο ρυθμός της (δεν είναι τούπατούπα, δεν έχει μπλαστ μπιτ), από ένα σημείο και μετά, επαναλαμβάνεται συνεχώς, χωρίς να υπάρχει εξέλιξη και μαύρο φινάλε. Απλά τελειώνει, χωρίς να έχεις προλάβει να τελειώσεις εσύ μαζί της.
(Τρέιλερ)
(Αφίσες)
(Κρακ!)
"Δεν είναι τίποτα μωρό μου, κόπηκα στο ξύρισμα"
"Παρλεβού φρασέ; Μακαρόνια φρικασέ"
"Δεν αντέχω με αυτά που βλέπω, θα βγάλω τα μάτια μου"
"Θα ξαναγράψεις μαλακίες;"
"Σνιφ, σνιφ, μου μυρίζει θαύμα γεύση"
"Μπα, τελικά βρωμάει"
"Κάθε φορά γίνεται και χειρότερη αυτή η περίοδος. Μήπως απέβαλα; Μήπως να το φάω;"
(Η πιο σουρεάλ σκηνή της ταινίας)
(Γουάτ δεφάκ; Τι έγινε τώρα; Όποιος το έχει δει καταλαβαίνει, ή όχι;)
"Ένα και μισό"
(Το όνομα της Έσθερ μου θύμισε αυτό το κομμάτι και εντελώς συμπτωματικά, μοιάζει με το κομμάτι που ακούγεται στο πάρτι, στην αρχή της ταινίας.)
